Πράγματα που δεν έκανες

Στο κομμάτι του Λάκη Παπαδόπουλου, που ακολουθεί,
τα λόγια προέρχονται από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Να Ζεις, ν' Αγαπάς και να Μαθαίνεις".

"
Πράγματα που δεν έκανες
*
Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα το καινούργιο σου αυτοκίνητο και το τράκαρα;
Νόμιζα πως θα με σκότωνες. - Μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα και εσύ έλεγες ότι θα βρέξει, και έβρεξε;
Νόμιζα πως θα μού 'λεγες "Στο 'χα πει". - Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που φλέρταρα με όλους τους άντρες για να σε κάνω να ζηλέψεις κι εσύ ζήλεψες;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες. - Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία του αυτοκινήτου σου με κρέμα φράουλα;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες. - Μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως ο χορός ήταν επίσημος κι ήρθες με το μπλουτζιν;
Νόμιζα πως θα 'φευγες. - Αλλά δεν το έκανες.
Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες.
Αλλά με δέχτηκες και μ' αγάπησες και με προστάτεψες.

Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω όταν θα γύριζες από το πόλεμο...

Αλλά δε γύρισες................................. ........ αλλά... δεν γύρισες."

Οι στίχοι, λένε, δεν είναι του Μπουσκάλια, αλλά μιας φοιτήτριας του ή κάποιας φίλης του, της οποίας ο φίλος σκοτώθηκε στο Βιετνάμ. Σε όλο το τραγούδι περιγράφονται σκηνές από την ειρηνική ζωή. Η τελευταία φράση αρκεί για να τα ακυρώσει όλα........

Αυτό το κομμάτι των Green Day θα μπορούσε να είναι η απεικόνιση της παραπάνω ιστορίας. (Ο πόλεμος είναι άλλος, το Ιράκ αυτή την φορά. ) Αλλά ο πόνος και η απώλεια είναι η ίδια.


Summer has come and passed
The innocent can never last
Wake me up when September ends

Like my father's come to pass
7 years has gone so fast
Wake me up when September ends

Here comes the rain again
Falling from the stars
Drenched in my pain again
Becoming who we are

As my memory rests
But never forgets what I lost
Wake me up when September ends

Summer has come and passed
The innocent can never last
Wake me up when September ends

Ring out the bells again
Like we did when spring began
Wake me up when September ends

Here comes the rain again
Falling from the stars
Drenched in my pain again
Becoming who we are

As my memory rests
But never forgets what I lost
Wake me up when September ends

Summer has come and passed
The innocent can never last
Wake me up when September ends

Like my father's come to pass
20 years has gone so fast
Wake me up when September ends
Wake me up when September ends
Wake me up when September ends


Στην ταινία του Ζενέ "Ατελείωτοι Αρραβώνες" η Ματίλντ (Ωντρέ Τοτού) της ταινίας εξακολουθεί να
αγαπά τον Μανέκ, Γάλλο στρατιώτη στον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο. Όλοι τον θέλουν νεκρό, ύστερα από εκτέλεση, με κατηγορία στρατοδικείου για εκούσιο ακρωτηριασμό. Για την Ματίλντ το ένστικτο της αγάπης θυμίζει το αντίστοιχο μητρικό. Όσο υπάρχει το άλλο μισό, όσο οι κεραίες του εκπέμπουν ζωή, τόσο περισσότερο εκείνη πεισμώνει στην αναζήτηση, που σιγά σιγά την καθιστά ηρωίδα ντετεκτιβίστικης ιστορίας μυστηρίου. Τι απέγιναν οι πέντε άντρες που πήγαιναν για εκτέλεση στο λασπωμένο no man’s land των χαρακωμάτων, ανάμεσα στη μικροψυχία της πατρίδας και τα πυρά του εχθρού που δε λογαριάζουν ανθρώπινες απώλειες; Θα πνίξει αυτή την εμμονή της στο κλάμα η Ματίλντ ή θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα δακρύσουμε τελευταίοι με ανακούφιση; Να 'ταν άραγε, δηλαδή, πιο τυχερή αυτή?




(Πρώτη ανάρτηση 18/2/2010.11.35 mm)