Με αφορμή τον Χομαγιούν και τον Βακάρ και φέτος (Από μαθήτριες του Γ1 και του Γ3 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου)

  Παραδοσιακά κλείνουμε την χρονιά στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας Γ΄ Γυμνασίου με ένα κείμενο για την αυτοθυσία του Χουμαγιούν και του Βακάρ, των Πακιστανών μεταναστών που θυσίασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Ελλήνων, και το εμβληματικό τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου το οποίο συσχετίζει το εν λόγω περιστατικό με την μεταναστευτική κρίση των ημερών μας.

Στο τέλος της δράσης, κάποια παιδιά κάθε χρονιά αναλαμβάνουν προαιρετικά να κάνουν κάποια δημιουργική εργασία της επιλογής τους. Το ίδιο έγινε και φέτος. Ας δούμε τις εργασίες των παιδιών: 

Κατερίνα 

Μία μέρα ήρθε ένας άνθρωπος από μακριά , 
 στεναχωρημένος γεμάτος πόνο 
του δώσουμε όλοι χέρια βοήθειας
Γιατί μπορούμε να συνυπάρξουμε όλοι μαζί ευτυχισμένοι στον κόσμο αυτό

Αναστασία 

Χομαγιούν και Βακάρ 
Λέγαν τους ανθρώπους 
Και στο Κρυονέρι Αττικής 
Θυσίασαν τον εαυτό τους
Στις ράγες ενός τρένου 
Έσωζαν το ζευγάρι 
Όμως το τρένο έφτασε 
Και τους ανθρώπους σκότωσε 

Μελιτίνη

Η χώρα της ανάπτυξης 

Η χώρα της ειρήνης 

Η χώρα της δημοκρατίας 

και της μαύρης θλίψης.

Ξένοι σε ξένα μέρη,

ζωή καλύτερη ψάχνουν αυτοί. 

Αφήνουν πίσω την καταστροφή 

και αναζητούν μια νέα αρχή. 

Τι κι αν δεν είχαν χαρτιά

ο Χομαγιούν και ο Βακάρ; 

Τι κι αν ο κόσμος δεν τα κοιτούσε αυτά 

αλλά κοιτούσε την καρδιά; 

Άνθρωποι δεν είμαστε,

αν τα βλέπουμε αυτά. 

Τον κάθε Χομαγιούν και τον κάθε Βακάρ 

δεν θα δούμε ξανά. 

Σαββίνα 

Σκόνη και κραυγές 

βαδίζουν χωρίς πατρίδα 

δυο ξένα παιδιά