Το φθινόπωρο του 1982 πέθανε ο Μάνος Λοΐζος, νεότατος, πριν προλάβει να ολοκληρώσει αυτό για το οποίο ήταν πλασμένος.
Δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε το "Πρωινό Τσιγάρο", ένα τραγούδι σε στίχους του Άλκη Αλκαίου αφιερωμένο στον Λοΐζο. Η ήμερη θλίψη με την οποία βιώνεται το αναπόφευκτο της απώλειας ερχόμενο σε σύγκρουση με μικρές πράξεις και συνήθειες της καθημερινότητας οι οποίες γίνονται διαρκή υπόμνηση της απουσίας, βρήκε την κατάλληλη συνοδεία στις νότες και τις κιθάρες του Νότη Μαυρουδή και την ιδεώδη έκφραση στις φωνές της χορωδίας που αποτελούταν από τον Κώστα Θωμαΐδη, τον Γιώργο Μεράντζα, τον Ανδρέα Μικρούτσικο, τον Σάκη Μπουλά, τον Θανάση Νικόπουλο και τον Γιάννη Σαμσιάρη.
Κι επειδή σημάδεψε βαθιά τον δωδεκάχρονο εαυτό μου και μαζί με το "The End" των Doors που πρωτοάκουσα την ίδια περίπου εποχή, λειτούργησαν ενορατικά σχεδόν ως ένα είδος αισθητικού κανόνα, θέτοντας πολύ αυστηρά κριτήρια για τι είδους μουσική θέλω (και όχι πρέπει) να μου αρέσει, για αυτό το λόγο, λοιπόν, θα εγκαινιάσω με αυτό το τραγούδι την στήλη του ιστολογίου "Για σένα τραγουδώ".
1 σχόλιο:
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Το έπαιζε η τηλεόραση κάτι χειμωνιάτικα πρωινά την ώρα που ετοιμαζόμουν για το σχολείο. Από συνήθεια μάλλον, η μάνα μου μόλις ξυπνούσαμε άνοιγε την τηλεόραση για να ξυπνήσει και το σπίτι μαζί μας. Περίεργο μεν αλλά ένας παρουσιαστής της πρωινής ενημερωτικής ζώνης(ο Οικονομέας ίσως; Δε θυμάμαι καλά) άνοιγε με αυτό κάποιες μέρες την εκπομπή του. Έπεφταν οι πρώτες νότες κι έτρεχα μαγεμένη μπροστά στην οθόνη για να το απολαύσω. Το άκουγα και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να έχει γραφτεί κάτι τόσο όμορφο. Και μετά συνέχιζα τη μέρα μου.
Δημοσίευση σχολίου