Φιλική Τιμή (Από το Β2 Γυμνασίου Παραδεισίου)

Συνεχίζονται στον τοίχο του ιστολογίου μας οι αναρτήσεις περί φιλίας! Μετά τις εργασίες του Β1, σήμερα δημοσιεύουμε τις ιστορίες των παιδιών του Β2...

Σήμερα θα διαβάσετε περισσότερο φανταστικές διηγήσεις με άκρως πρωτότυπο περιεχόμενο αλλά με ένα κοινό σημείο: όλες τελειώνουν με τη φράση "Κι έτσι έμαθα (ή έμαθες ή έμαθαν ή...) τι σημαίνει πραγματική φιλία." Οι ιστορίες συνοδεύονται από ζωγραφιές και σκίτσα που έφτιαξαν τα ίδια τα παιδιά όπου αναπαριστούν οπτικά την έννοια και τη σημασία που έχει για κείνα η φιλία. 




Κάρμεν Π., Η μικρή Μαρία

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα πανέμορφο μικρό κοριτσάκι, που το λέγανε Μαρία . Η οικογένεια της ήταν πλούσια και έτσι ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι στο κέντρο της πόλης . Η Μαρία όπως πάντα καθόταν στο δωμάτιο της και θαύμαζε τον εαυτό της στο καθρέφτη. Η πόρτα ξαφνικά χτύπησε και η μητέρα της Μαρίας μπήκε στο δωμάτιο .

-Τι θέλεις μητέρα; Με ενοχλείς αυτήν την στιγμή, όπως βλέπεις.

- Ήθελα απλά να σου πω πως έξω είναι κάτι κοριτσάκια στην ηλικία σου και παίζουν.

- Και εμένα τι μου το λες;

-Εεε να σκέφτηκα πως θα ήθελες να πας και εσύ να παίξεις μαζί τους.

-Σιγά μην θέλω εγώ να πάω να παίξω με αυτά τα φτωχά κοριτσάκια. Εγώ δεν είμαι αυτού του επιπέδου μητέρα και το ξέρεις.

- Ό,τι πεις αγάπη μου. Εσύ ξέρεις.

Και η μητέρα της Μαρίας έφυγε από το δωμάτιο. Λίγες μέρες αργότερα, η Μαρία αρρώστησε βαριά. Οι μέρες περνούσαν και η Μαρία ακόμα να γίνει καλά . Οι γονείς της φοβήθηκαν πολύ, έτσι αποφάσισαν να φέρουν έναν γιατρό να δει τι έχει η μικρή τους κορούλα. Την επομένη μέρα νωρίς το πρωί έφτασε στο σπίτι της πλούσιας οικογένειας ο γιατρός. Η πόρτα χτύπησε και η μητέρα της Μαρίας πήγε γρήγορα να την ανοίξει.  

-Καλημέρα σας, είπε ο γιατρός

-Καλημέρα. Ακολουθήστε με, σας παρακαλώ.

Η μητέρα της Μαρίας πήγε τον γιατρό στο δωμάτιο στο οποίο ήταν ξαπλωμένη η μικρή. Ο γιατρός μετά από μια γρήγορη εξέταση διαβεβαίωσε τους γονείς της πως δεν είχε τίποτα που θα έπρεπε να τους ανησυχεί και το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν λίγος καθαρός αέρας. Οι γονείς της ευχαρίστησαν τον γιατρό για την επίσκεψη του και τον οδήγησαν μέχρι έξω. 

Η Μαρία άκουσε τον γιατρό και πήγαινε κάθε μέρα με την μητέρα της μια μικρή βόλτα στην πόλη. Έτσι κάποια μέρα όταν η Μαρία πήγαινε την συνηθισμένη βόλτα με την μητέρα της, συνάντησαν ένα μικρό κοριτσάκι καθισμένο στην άκρη του δρόμου. Η Μαρία αποφάσισε να πάει κοντά του .Ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η Μαρία ρώτησε την μητέρα της αν θα μπορούσε να την πάρουν μαζί τους στο σπίτι και να την προσέχουν μέχρι να γίνει καλά. Η μητέρα της παραξενεύτηκε για το ξαφνικό της ενδιαφέρον για το κοριτσάκι αλλά δέχτηκε πρόθημα να το πάρουν στο σπίτι και να το βοηθήσουν. 

Με πολλή αγάπη η Μαρία φρόντιζε το κοριτσάκι όπως την φρόντιζε και η μαμά της όταν ήταν εκείνη άρρωστη. Μέσα σε λίγες μέρες το κοριτσάκι ήταν πάλι καλά. 

Η μητέρα της Μαρίας αποφάσισε πια να την πάρει στο ορφανοτροφείο και να την φροντίσουν αυτοί από εκεί και πέρα. Η Μαρία ήταν πολύ στενοχωρημένη γιατί είχε περάσει τόσο ωραίες στιγμές μαζί του που δεν είχε ξαναπεράσει με κανέναν άλλον. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Έτσι την άλλη μέρα πήραν το κοριτσάκι στο ορφανοτροφείο. Η Μαρία ζήτησε από την μητέρα της να επισκέπτεται  κάθε μέρα το κορίτσι. 

Έτσι η Μαρία πήγαινε κάθε μέρα στο ορφανοτροφείο για να δει το μικρό κορίτσι και να παίξει μαζί του. Τα δυο κορίτσια έγιναν φίλες και σιγά σιγά κολλητές κι έτσι έμαθαν τι σημαίνει πραγματική φιλία.

Από την Κάρμεν Π.

Μαρίνα Χ.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν η οικογένειά μου κι εγώ μετακομίσαμε σε ένα καινούργιο, μεγαλύτερο σπίτι κοντά στη θάλασσα, αποφασίσαμε να πάρουμε ένα σκυλάκι. Η αδερφή μου κι εγώ ήμασταν ενθουσιασμένες και περίεργες ταυτόχρονα για τη ράτσα στην οποία θα ανήκει το σκυλάκι μας.

Μόλις το είδα, απογοητεύτηκα! Δεν ήταν ένα μικρό, χαριτωμένο, χνουδωτό σκυλάκι... Ήταν ένα μεγάλο, τριχωτό λυκόσκυλο... Για πολλές μέρες δεν το άγγιζα καθόλου επειδή ήμουν πολύ εκνευρισμένη με τους γονείς μου για την επιλογή τους.

Κάποια μέρα, γύρισα από το σχολείο πολύ στενοχωρημένη γιατί είχα τσακωθεί με τις φίλες μου. Με του έφτασα σπίτι, έβαλα τα κλάματα. Καθόμουν για περίπου μια ώρα στο πεζουλάκι της αυλής και έκλαιγα -ώσπου, βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου ο σκύλος... Μέσα μου έκανα μια πολύ άσχημη σκέψη: "Ουφ! Εσύ μας έλειπες τώρα!"

Αλλά με το που με ακούμπησε για να μου δείξει ότι ήθελε χάδια, ένοιωσα κάτι πολύ όμορφο μέσα μου. Αμέσως τα ξέχασα όλα, όλες μου τις στενοχώριες. Από εκείνη τη στιγμή, εγώ κι ο σκύλος μου γίναμε οι καλύτεροι φίλοι! Και μπορώ να πω ότι μέχρι και τώρα είναι ο καλύτερος φίλος που γνώρισα ποτέ! Έτσι λοιπόν έμαθα τι σημαίνει πραγματική φιλία.

Από τη Μαρίνα Χ.

Ελένη Τ., Φιλία εξ αποστάσεως

Κάποτε, αρκετά χρόνια πριν, ήταν δύο φίλες οι οποίες αλληλογραφούσαν. Δεν είχαν συναντηθεί  ποτέ, ούτε είχε δει η μία την άλλη σε φωτογραφία.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, οι δύο φίλες άρχισαν να δένονται  μεταξύ τους. Η φιλία τους στηριζόταν στην αγάπη, στην εμπιστοσύνη, στην ειλικρίνεια και στον σεβασμό. Έλεγαν τα μυστικά τους, μοιράζονταν τις εμπειρίες τους και τα προβλήματά τους .

Δεν τις ένοιαζε που δεν είχαν συναντηθεί. Τους αρκούσε που μοιράζονταν τα συναισθήματά τους στο χαρτί. Βέβαια, θα ήθελαν να βρεθούν γιατί αναρωτιόντουσαν πώς ήταν εξωτερικά η κάθε μία αλλά η απόσταση ήταν μεγάλη, αφού ζούσαν σε διαφορετικές ηπείρους.

Ούτως ή άλλως, η φιλία είναι μία από τις σημαντικότερες σχέσεις, η αφοσίωση σε κάποιο πρόσωπο. Και μέσα από αυτή τη γνωριμία έμαθαν τι σημαίνει πραγματική φιλία…

Από την Ελένη Τ.

Παναγιώτης Χ., Τεραμπίθια

Μια φορά και έναν  καιρό ήταν ένας μακρινός τόπος, ο οποίος ονομαζόταν  Τεραμπίθια. Εκεί ζούσαν ένα μικρό αγοράκι και ένα κοριτσάκι, που ήταν πολύ καλοί φίλοι αφού κάθε μέρα μετά το σχολείο πήγαιναν στην αλάνα και έπαιζαν παιχνίδια όπως κουτσό, κυνηγητό, κρυφτό .                     

Μια μέρα, οι δυο αγαπημένοι παιδικοί φίλοι τσακώθηκαν και, καθώς γυρνούσαν σπίτια τους, τούς σταματά ένας γέροντας και τους λέει πως δεν πρέπει να μαλώνουν για ασήμαντους λόγους. Τους είπε να τον ακολουθούσουν και αυτό έκαναν. Ο γέροντας τους οδήγησε σε μια ντουλάπα και τους είπε να περάσουν μέσα και οι δυο. Μόλις πέρασαν, μεταφέρθηκαν στο παρελθόν. Εκεί ξεκινά το ταξίδι τους! Ο γέροντας πάντα οδηγός τους και τα δυο παιδιά να παρακολουθούν έκπληκτα οτιδήποτε υπήρχε γύρω  τους.

Ο γέροντας τούς πήγε σε ένα μέρος το οποίο ήταν δύσβατο και τους είπε πως από εκεί και πέρα θα πρέπει να συνεχίσουν μόνοι τους. Τα παιδιά τον άκουσαν και έτσι συνέχισαν μόνα τους το ταξίδι. Καθώς περπατούσαν πάνω από έναν γκρεμό, το κορίτσι γλιστρά και πάει να πέσει αλλά την τελευταία στιγμή, το αγόρι της έπιασε το χέρι και την βοήθησε να ανέβει πάνω. 

Συνέχισαν το ταξίδι τους, που έκρυβε πολλές παγίδες: καθώς τα παιδιά περπατούσαν, γλιστράνε και πέφτουν σε έναν λάκκο από τον οποίο δεν μπορούσαν να βγουν. Εκείνα, όμως, συνεργάστηκαν και εμπιστεύτηκαν το ένα το άλλο και έτσι κατάφεραν να βγουν από εκεί πέρα. Λίγο πιο πέρα, είδαν να ξαναφαίνεται ο γέροντας. Ακολούθησαν το δρομάκι και συνάντησαν τον γέροντα ο οποίος τώρα τους πήγε ένα ταξίδι στον χρόνο. Τους έδειξε πόσο αγαπημένα ήταν μικρά. Τα παιδιά άρχισαν να συγκινούνται και να κλαίνε από χαρά.

Ο γέροντας τούς είπε πως φιλία δεν είναι να λες ότι είσαι φίλος με έναν άλλο. "Φιλία είναι η αλληλοβοήθεια, η εμπιστοσύνη, η συνεργασία, η ενθάρρυνση, η ειλικρίνεια, η αγάπη, το ενδιαφέρον για τον άλλον. Και φυσικά, φιλία είναι η συμπαράσταση."

Στο τέλος, τα παιδιά έμαθαν τι θα πει πραγματική φιλία.

Από τον Παναγιώτη Χ.

Αλκμήνη Σ.

     Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Αριάδνη. 
    Η Αριάδνη, ήταν αρκετά πλούσια και ζούσε σε μια βίλα στην Κηφισιά, μαζί με τους γονείς της. Ήταν μοναχοκόρη και την είχαν πολύ κακομαθημένη. Κακομαθημένες όπως και αυτή, ήταν και οι φίλες της. Όλες οι φίλες της, ήταν μαζί της από συμφέρον, ήθελαν και αυτές να γίνουν τόσο δημοφιλείς, όπως αυτή. Καμία δεν την αγαπούσε, όλες μιλούσαν πολύ άσχημα γι' αυτήν, πίσω από την πλάτη της.
   Η μαμά της προσβλήθηκε από καρκίνο, την πήγαν στους καλύτερους γιατρούς, ευτυχώς τα κατάφεραν. Έφαγαν, όμως, πολλά λεφτά για τις θεραπείες της και πούλησαν ακόμα και την βίλα τους. Η Αριάδνη αναγκάστηκε να αλλάξει σπίτι, να αλλάξει γειτονιά και σχολείο. Στο καινούριο της σχολείο όλα τα παιδιά ήταν τόσο διαφορετικά. Δεν κυριαρχούσε μέσα τους ο εγωισμός και το ψέμα. Από την πρώτη κιόλας μέρα, η Αριάδνη βρήκε φίλες, που ήταν τόσο καλόκαρδες και δεν είχαν καμία σχέση με τις ψεύτικες φίλες που είχε στο άλλο σχολείο. Αυτές την βοήθησαν να αλλάξει και έγινε σωστή, ήταν πλέον καλή και καθόλου εγωίστρια. Όταν είχε κάποιο πρόβλημα, την βοηθούσαν και αυτή τις βοηθούσε. Έτσι λοιπόν, η Αριάδνη έμαθε τι σημαίνει πραγματική φιλία.

Από την Αλκμήνη Σ.

Ελένη Π.

Όλοι κάποτε γνωρίσαμε έναν φίλο με τον οποίο μοιραζόμασταν τις ευχάριστες αλλά και τις δυσάρεστες στιγμές της ζωής μας, τα μυστικά μας. Που τον εμπιστευόμασταν περισσότερο από όλους τους άλλους φίλους μας και γι' αυτό έγινε ο καλύτερός μας φίλος.

Έτσι κι εγώ, γνώρισα μια φίλη που με τον καιρό έγινε η καλύτερή μου φίλη. Μπορούσα να μοιράζομαι τα πάντα μαζί της. Όλοι πιστεύουν πως η μέρα που γνωρίσαμε τον καλύτερό μας φίλο θα μας μείνει αξέχαστη μα εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι στιγμές που πέρασα μαζί της. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τον θυμάμαι μαζί της.

Όταν γνωριστήκαμε, ήμασταν κι οι δυο πολύ μικρές. Η πρώτη τιμωρία που δέχτηκα στο νηπιαγωγείο -κι ίσως η πρώτη τιμωρία της ζωής μου- ήταν μαζί της. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι είχαμε κάνει για να τιμωρηθούμε αλλά θυμάμαι τη στιγμή που καθόμασταν στο σκαμπό και η δασκάλα μάς έλεγε με αυστηρό τρόπο να μην το ξανακάνουμε.

Θυμάμαι, επίσης, τη δεύτερη τιμωρία που πήρα στο σχολείο διότι μιλούσα με τον συμμαθητή μου μέσα στην τάξη. Εκείνη με υποστήριξε και το ίδιο προσπαθούσα να κάνω κι εγώ, όσο δύσκολο κι αν ήταν για εμένα. Ήμασταν μικρά παιδιά. Όμως τώρα είμαστε πιο ώριμες. Και ίσως καταλαβαίνουμε καλύτερα τι θα πει πραγματική φιλία...

Οι στιγμές που πέρασα μαζί της θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μου για πάντα, αφού είναι οι μόνες που θυμάμαι. Πολλές φορές είχαμε διαφωνίες και δημιουργούνταν συγκρούσεις ανάμεσά μας αλλά όχι για πολύ, γιατί ξέραμε πως δε θέλουμε να χάσουμε η μια την άλλη. Ένα συναίσθημα κάπως περίεργο αλλά πολύ έντονο που μόνο μπορεί να καταλάβει κάποιος που έχει έναν φίλο πιο σημαντικό για κείνον από τον εαυτό του, που θα έκανε τα πάντα για να τον προστατέψει και να τον έχει κοντά του.

Όσο μεγαλώναμε, αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε και να γνωρίζουμε καινούργιους φίλους -ίσως εγώ όχι και τόσους. Κι έτσι μπήκε απόσταση ανάμεσά μας αλλά πάντα το συναίσθημα αυτό μένει. Όταν όμως καταλάβεις πως ο μέχρι τότε καλύτερός σου φίλος έχει επιλέξει κάποιους άλλους για παρέα του και μέσα σ' αυτούς δεν έχει χώρο για εσένα, τότε δε μπορείς να κάνεις τίποτε, όσο κι εάν το θέλεις. Είναι επιλογή του και πρέπει να τη σεβαστείς.

Από αυτήν την εμπειρία έμαθα πως το να έχεις έναν φίλο είναι κάτι παραπάνω από το να κάνεις βόλτες, να κάθεσαι μαζί του, να μιλάς και να συζητάς τις υποθέσεις των άλλων. Είναι να τον εμπιστεύεσαι, να τον προστατεύεις, να κάνεις τα πάντα για να είναι χαρούμενος και να σέβεσαι τις αποφάσεις του. Κι έτσι έμαθα τι θα πει πραγματική φιλία.

Σαββίνα Σ.

Πριν από πολλά  χρόνια, σε μια γειτονιά ενός μικρού χωρίου στην Κερύνεια της Κύπρου, ζούσαν δυο παιδιά, αδερφικοί φίλοι.

Πέρασαν τα χρόνια ήρθε η φοβερή χρόνια του 1974 όπου οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο και κατέλαβαν την μίση περίπου, μαζί και το χωριό των δυο φίλων.

Ο ένας φίλος έπρεπε να πολεμήσει τον άλλο -όμως, οι δυο φίλοι ήταν τόσο αγαπημένοι που δεν χτύπησε ο ένας τον άλλο μέσα στην συμφορά.  Παρά μόνο  ο Τουρκοκύπριος βοήθησε την οικογένεια του Χριστιανού να σωθεί και  την  φυγάδευσε στην ελεύθερη Κύπρο όπου έως τώρα, που είναι πια γεροί, είναι ακόμα αδελφικοί φίλοι. Έτσι αυτό τους έκανε να καταλάβουν τι σημαίνει πραγματική φιλία.

Από τη Σαββίνα Σ.

Άγγελος Μ., Μια απρόβλεπτη αληθινή φιλία

Πέρσι στις διακοπές των Χριστουγέννων, είχα κατεβεί μια μέρα στη Ρόδο. Ήταν βράδυ κι είχα πάει μόνος μου μια βόλτα στην Παλιά Πόλη για να αγοράσω κάτι. Το αγόρασα και ξεκίνησα να γυρίσω πίσω. Όμως είχα απομακρυνθεί και, αν ακολουθούσα τον ίδιο δρόμο, θα χρειαζόμουν πολλή ώρα. Γι' αυτό αποφάσισα να πάω στο κέντρο της Ρόδου μέσα από τα στενά της Παλιάς Πόλης. Για κακή μου τύχη, όμως, μπέρδεψα τα δρομάκια. Είχα πανικοβληθεί γιατί ήταν αργά και δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος γύρω και φοβήθηκα ότι χάθηκα.

Ενώ προχωρούσα, είδα ένα παιδί που έπαιρνε τον ίδιο δρόμο που ακολουθούσα κι εγώ. Αν και ήμουν έτοιμος να τον φωνάξω, άλλαξα γνώμη και συνέχισα σιωπηλός να περπατάω γρήγορα. Πάνω στη βιασύνη μου, πάτησα κατά λάθος μια πέτρα, γλίστρησα και έπεσα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, φώναξα από τον πόνο γιατί είχα χτυπήσει το πόδι μου επειδή πάτησα την πέτρα. 

Το παιδάκι με άκουσε και με είδε και έτρεξε αμέσως να δει τι είχε γίνει. Μου λέει: "Είσαι καλά;" Του λέω εγώ: "Ναι. Γλίστρησα και έπεσα αλλά νομίζω πως δεν μπορώ να περπατήσω." Πάω να σηκωθώ πάνω και δεν μπορούσα να κουνήσω το πόδι μου. Το παιδάκι μου απαντάει: "Να σε βοηθήσω. Πού πας;" Μετά του εξήγησα όλα αυτά που έγιναν και το παιδί με βοήθησε και πήγαμε πίσω στο κέντρο της πόλης. Και ήρθε και μέχρι το Παραδείσι, όπου είναι το χωριό μου και το σπίτι μου.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια γνωριστήκαμε και γίναμε φίλοι. Όταν πια έφτασα στο σπίτι, εξήγησα και στους γονείς μου όλα αυτά που είχαν γίνει και έπειτα ευχαρίστησα τον φίλο μου που με βοήθησε. Και στο τέλος έμαθα τι σημαίνει πραγματική φιλία.

Από την Εύη Σ.

Κυριακή Π.

Κάποτε ήταν δυο όμορφα κορίτσια, η Λίλα και η Λόλα, οι οποίες ήταν κολλητές και αγαπούσε η μία την άλλη. Όμως, τσακώνονταν αρκετές φορές επειδή η Λόλα ήταν νευρική και θύμωνε με το παραμικρό ενώ η Λίλα ήταν λίγο εγωίστρια και την ένοιαζε πολύ ο εαυτός της.

Μια μέρα αποφάσισαν να πάνε βόλτα στο πάρκο. Το πάρκο ήταν καταπράσινο, με πολλά λουλούδια και ένα μικρό πέτρινο δρομάκι για να περνάνε οι άνθρωποι. Εκεί που περπατούσαν, βρήκαν έναν σοφό γέροντα που τους είπε: "Κορίτσια, όσα ελαττώματα και να έχετε, δεχτείτε τα και και κοιτάξτε μέσα σας αν η καθεμία είναι πραγματική φίλη."

Οι δυο φίλες είχαν συνέχεια τα λόγια του γέροντα στο μυαλό τους. Όταν έφτασαν σπίτι, κάθισαν στον καναπέ του σαλονιού και συζήτησαν για τους συχνούς τους τσακωμούς, οι οποίοι τον τελευταίο καιρό όλο και αυξάνονταν σε αριθμό.

Η Λόλα είπε στη Λίλα να μην σκέφτεται μόνο τον εαυτό της αλλά να νοιάζεται λίγο παραπάνω για τη φίλη της. Η Λίλα κατάλαβε το λάθος της και ζήτησε με τη σειρά της από τη Λόλα να μην νευριάζει τόσο εύκολα και για ασήμαντους λόγους. Και αν το κάνει, να ζητάει συγγνώμη μετά. Η Λόλα παραδέχτηκε το σφάλμα της και αγκαλιάστηκαν. Και έτσι κατάλαβαν τι σημαίνει πραγματική φιλία.

Από την Κυριακή Π.