Δραμα-τικές Εντυπώσεις

Είναι που όλα γίνονται στην ώρα τους σ' αυτή τη χώρα και σ' αυτό το ιστολόγιο..! Επιτέλους, μετά από 2,5 μήνες, δημοσιεύονται οι περιγραφές των παιδιών του Γυμνασίου Αρχαγγέλου, του Γυμνασίου Αφάντου και του Γυμνασίου Παραδεισίου (κατά αλφαβητική σειρά εμφάνισης).
Οι μαθήτριες, πρόθυμες να ενδυθούν τον μανδύα του ρεπόρτερ, ανέλαβαν τον ρόλο να "καλύψουν" την επίσκεψη των Γ' τάξεων των σχολείων τους -εξ αφορμής του μαθήματος της Δραματικής ποίησης στη Γ' τάξη- στην παράσταση "Τρωάδες" του θεάτρου Νοτίου Αιγαίου, την Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011. Έτσι, όχι μόνο πρόσεξαν και κατέγραψαν (πρώτα στο μυαλουδάκι τους και μετά στα κείμενα που θα διαβάσετε παρακάτω) το σύνολο της παράστασης και ξεχωριστά κάθε τι που τους εντυπωσίαζε αλλά και, αφότου "έπεσε" η αυλαία, πήραν συνέντευξη από τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές τους, τα αποτελέσματα της οποίας συνέθεσαν στα τρία κείμενα που ακολουθούν -ένα για κάθε σχολείο. Μικρές μου (γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η αλήθεια είναι ότι σας ξέρω προσωπικά όλες εσάς που ασχοληθήκατε με αυτήν την καταγραφή), σας ευχαριστούμε και ο κύριος Ηλίας και η κυρία Ελευθερία  και εγώ για τον κόπο και τη γλύκα στις δαιμόνιες περιγραφές σας!

Ήταν όλα τους παιδιά μας. Αφάντου μπροστά και στο βάθος δεξιά, Αρχάγγελος πίσω αριστερά, Παραδείσι πίσω στο κέντρο

Για το πώς είδαν οι καθηγητές τους την παράσταση αυτή μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση εδώ. Σας καλώ, ωστόσο, να διαβάσετε τις εντυπώσεις των μαθητών μας και να ζηλέψετε που δε μοιραστήκατε μαζί μας τη μυσταγωγία... 
[Σ.Τ.Κ.Λ.( =Σημείωση του Κακού Λύκου): Με την άδεια σας, εγώ θα πω και κάποια  άλλα πραγματάκια που θέλω  σε ένα σχόλιο κάτω από την ανάρτηση... ]

Για το Γυμνάσιο Αρχαγγέλου, οι μαθήτριες του (νέου) Γ'3 Αντωνία Τ. και Στέλλα X.: 

 

   Η μέρα που οι περισσότεροι μαθητές της Γ’ Γυμνασίου περίμεναν έφτασε…Όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι  και,  παρά την επιφυλακτικότητα των καθηγητών μας, η εκδρομή μας για να παρακολουθήσουμε μιαν αρχαία τραγωδία  εξελίχθηκε σε μιαν αξέχαστη εμπειρία.

   Επιβιβαστήκαμε όλοι στα πούλμαν.  Κατά την διάρκεια της διαδρομής επικρατούσε ένα χαρούμενο κλίμα, καθώς κάποιοι μαθητές έλεγαν αστεία και πειράζονταν μεταξύ τους, προκαλώντας τα γέλια των υπολοίπων. Μετά από λίγο αποβιβαστήκαμε στο "Νεστορίδειο",  για να δούμε μιαν έκθεση ζωγραφικής. Είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά έργα σπουδαίων Ελλήνων καλλιτεχνών. Η καθηγήτρια  μας των Καλλιτεχνικών  απαντούσε σε κάθε ερώτησή μας σχετικά με τον κάθε πίνακα και τον κάθε καλλιτέχνη. Αλλά ενώ οι περισσότεροι από εμάς παρατηρούσαν με θαυμασμό τα έργα που περιλάμβανε η έκθεση, κάποιοι μαθητές δεν έδειχναν ενδιαφέρον (για να το πω κομψά). Για αυτό, λοιπόν,  αναγκαστήκαμε να φύγουμε σύντομα.

    Τα πούλμαν πλημμύρισαν και πάλι από τις φωνές και τα τραγούδια μας .Πόσο γρήγορα κυλά η ώρα  όταν περνάς καλά ... Έτσι κι εμείς φτάσαμε πριν να το καταλάβουμε στον επόμενο προορισμό μας, που ήταν το ανοιχτό θέατρο  στο "Ήχος Και Φως" .Εκεί παρακολουθήσαμε το έργο του Ευριπίδη  «Τρωάδες». Το έργο αναφέρεται σε κάποιες γυναίκες από την Τροία, οι οποίες, μετά την άλωση  της πατρίδας τους,  θρηνούν για τον θάνατο των συγγενών τους καθώς και για τις δυσκολίες που τις περιμένουν στην Ελλάδα όπου  οδηγούνται  σκλάβες ...Οι ηθοποιοί  κατάφεραν να μεταδώσουν  επιτυχώς σε εμάς τους θεατές  την πίκρα και τη θλίψη που ένιωθαν τα πρόσωπα τα οποία  υποδύονταν.

    Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι έφηβοι της εποχής μας έχουν κλίση σε δραστηριότητες που σχετίζονται με την τεχνολογία, η παρακολούθηση ενός αρχαίου δράματος καθώς και επίσκεψή μας στην  έκθεση ζωγραφικής κέντρισαν το ενδιαφέρον μας .Υπήρξαν πρωτοφανείς εμπειρίες για εμάς για αυτό και δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ .

Για το Γυμνάσιο Αφάντου γράφουν, επανεμφανιζόμενες στο ιστολόγιο ως τριτάκια πλέον,  οι γνωστές και μη εξαιρετέες  Νικολέττα Λ. (Γ' 1) Τσαμπίκα Στ. (Γ' 2) και Δήμητρα Μ. (Γ΄2) : 

 Είχαμε την ευκαιρία να γίνεται  στο νησί μας η δραματική παράσταση των "Τρωάδων" του Ευριπίδη   από το "Θέατρο Νοτίου Αιγαίου". Οι παραστάσεις ξεκίνησαν από τις 9 Αυγούστου στο ανοιχτό θέατρο του "Ήχος κ Φως"... Μετά το τέλος των παραστάσεων για το κοινό έγινε μια προσπάθεια να διεξαχθούν κάποιες για τα σχολεία της Ρόδου. 

Με την πρωτοβουλία δύο εξαίρετων καθηγητών μας (ονόματα δεν λέμε..) καταφέραμε να παρακολουθήσουμε την παράσταση αυτή μαζί με άλλα 3-4 σχολεία... 'Εχουμε να πούμε πως η τραγωδία ήταν εξαιρετική κι αυτό είναι κάτι το οποίο παραδεχόμαστε  σχεδόν  όλοι μας!

Μας άρεσε κυρίως το ξεκίνημα της παράστασης, με τις αιχμάλωτες γυναίκες της Τροίας τυλιγμένες σε κουβέρτες, και το δράμα των γυναικών που θα περιγραφεί παρακάτω....

Και η παράσταση αρχίζει....Στην φαντασία μας έρχεται το ολοκαύτωμα της Τροίας. Οι γυναίκες θρηνούν για τον άδικο αυτό χαμό αλλά και το αβέβαιο και πολύ σκληρό μέλλον που τους επιφυλάσσει η μοίρα τους...Μέσα σε αυτές τις γυναίκες βρίσκεται και η μεγάλη βασίλισσα των Τρώων, η Εκάβη, η οποία θρηνεί για το χαμό των παιδιών της και του άντρα της, του Πριάμου. Εκεί και η Ανδρομάχη, η αγαπημένη γυναίκα του Έκτορα ( ο οποίος σκοτώθηκε από τα χέρια ή, μάλλον, το ξίφος του Αχιλλέα), η οποία  αγωνιά για το παιδί της, τον Αστυάνακτα. Μετά από λίγο μπαίνει στην σκηνή η Κασσάνδρα...

Ή μάλλον το σώμα της Κασσάνδρας, γιατί το μυαλό της και την λογική, τα έχει καταλάβει ο θεός Απόλλωνας, γιατί οι ιέρειες είναι κατά κάποιον τρόπο "ιδιοκτησία" των θεών και στη συγκεκριμένη περίπτωση του θεού Απόλλωνα, στον οποίο χρωστά και τη μαντική της τέχνη. Η Κασσάνδρα βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, μετά τον βιασμό της. Μετά από τον παρανοϊκό χορό της, ρίχνει στο δάπεδο της σκηνής (και στη δικά μας φαντασία,στα καμμένα χώματα της Τροίας) τα ιερά αντικείμενα της (το πέπλο της και τα στολίδια της) προφητεύοντας καινούρια δεινά.
Με την αποχώρηση της Κασσάνδρας, εισέρχεται στη σκηνή ο αγγελιαφόρος των Ελλήνων, ο οποίος φέρνει κακά μαντάτα στις Τρωάδες. Αυτά τα νέα αφορούν πια  το μέλλον τους μετά το τέλος της Τροίας. Με εντολή των Ελλήνων η Εκάβη θα γίνει δούλα και αιχμάλωτη του Οδυσσέα και η Ανδρομάχη αιχμάλωτη του γιου του Αχιλλέα, αλλά το  χειρότερο όλων είναι  ότι  οι Αχαιοί αποφάσισαν να γκρεμίσουν τον Αστυάνακτα από τα τείχη της Τροίας. Τότε οι γυναίκες αρχίζουν να θρηνούν το ζωντανό ακόμα μικρό αγόρι, κατηγορώντας τους Έλληνες, ρωτώντας τι τους φταίει το μικρό παιδί. Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα θρήνου, ήρθε η ώρα να πάρουν σιγά σιγά τον Αστυάνακτα. Ακολουθεί ο πολύ συγκινητικός αποχαιρετισμός μητέρας και παιδιού. Οι Έλληνες παίρνουν τον Αστυάνακτα, αλλά μετά από λίγο και την Ανδρομάχη, η οποία δεν προλαβαίνει να θρηνήσει το παιδί της και να το θάψει με τις τιμές που του πρέπουν.

Προς το τέλος  της παράστασης, εμφανίζεται και η εκθαμβωτική Ελένη  και μαζί της ο Μενέλαος. Τότε η Ελένη αρχίζει να δικαιολογείται και να ρίχνει όλο το φταίξιμο στον Πάρη και  στην Εκάβη. Όμως η Εκάβη  αντεπιτίθεται στην Ελένη, λέγοντας της πως, αν δεν ήθελε να είναι με τον Πάρη κι αν χωρίς την θέληση της την έκλεψε, εκείνη έπρεπε να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να τον σκότωνε...! Ο Μενέλαος ορκίζεται στην Εκάβη  πως θα την τιμωρήσει. Στη Σπάρτη...

Και φτάσαμε στο τέλος .... 

Ένα τέλος που μας συγκλόνισε και μας συγκίνησε. Κάποιοι στρατιώτες φέρνουν το πτώμα του μικρού Αστυάνακτα και τότε η Εκάβη τον νεκροστολίζει και φροντίζει ώστε να τιμηθεί μέσω μιας κηδείας, ενώ μετά από λίγο έρχεται η εντολή για την αναχώρηση της Εκάβης.

Έτσι, έφτασε το τέλος αυτής της παράστασης!

Για το Γυμνάσιο Παραδεισίου, η μαθήτρια του (τρομερού) Γ'2 Κατερίνα Τ. : 


Από την παράσταση που είδαμε την περασμένη Τρίτη, πολλά μας εντυπωσίασαν, μια και ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε αρχαία τραγωδία. 

Η παράσταση ήταν καλοφτιαγμένη κι οι υποκριτές πολύ πειστικοί στους ρόλους τους: ήταν καταπληκτικό το πόσο πολύ γίνονταν ένα με τον ήρωα που υποδύονταν κι είχαν το ανάλογο ύφος και συναίσθημα! Παρατηρήσαμε ότι χρησιμοποιούσαν πολύ και με έντονες κινήσεις τα χέρια τους και μιλούσαν αργά, δυνατά και καθαρά. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε το πώς γέμιζε όλη η σκηνή (ορχήστρα) από τις  ξυπόλιτες γυναίκες του Χορού που ήταν πεσμένες στο πάτωμα στο πρώτο επεισόδιο. Κάτι ακόμα εξαιρετικά ενδιαφέρον που μας τράβηξε την προσοχή ήταν η εμφάνιση των υποκριτών, αν και κάπως την είχαμε φανταστεί από πριν. Η σκηνή που θα μείνει περισσότερο στο μυαλό όλων μας είναι η στιγμή της κορύφωσης του δράματος, όταν έφεραν τον νεκρό Αστυάνακτα στη γιαγιά του, την Εκάβη.

Ο Χορός και τα στάσιμα που παρεμβάλλονταν στη δράση ήταν κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε: αν και ξέραμε ότι κάποια στιγμή τα επεισόδια θα διαδέχονταν τα στάσιμα, δεν περιμέναμε την παρουσίασή τους με τον συγκεκριμένο τρόπο και ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα από την εναλλαγή αυτή.

Οι γενικές εντυπώσεις μας είναι πολύ καλές και η εμπειρία αυτή θα μας μείνει χαραγμένη στον νου.

Οι περισσότεροι είμαστε ενθουσιασμένοι και θα θέλαμε -αν έχουμε κάποια στιγμή την ευκαιρία- να δούμε ξανά διδασκαλία αρχαίας τραγωδίας.