Επειδή κατανοώ (με δυσκολία) ότι δεν είναι όλοι φιλόλογοι και (με ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία) ότι δεν απολαμβάνουν τα κείμενα αυτούσια, αλλά επειδή, επίσης, ξέρω ότι τις αισθήσεις που έχουμε, καλό είναι να τις εκμεταλλευόμαστε, να τις εξασκούμε, να τις εμπλουτίζουμε και να τις επεκτείνουμε, ανέθεσα στην Α' Γυμνασίου να "ντύσει" -μουσικά και σχεδιαστικά- σκηνές από την α της Οδύσσειας. Τα παιδιά μπορούσαν να διαλέξουν όποια σκηνή ήθελαν από τη ραψωδία και, είτε να της βάλουν κάποια μουσική επένδυση είτε να τη ζωγραφίσουν (κάποιοι επέλεξαν να κάνουν και τα δύο για να μην παραπονεθεί καμία από τις τέχνες).
Δυστυχώς, τις παρουσιάσεις από τους μαθητές και τις μαθήτριες με όλο το γέλιο, το κέφι και τη ζωντάνια που έγιναν εντός τάξης, δεν είχατε την ευκαιρία να τις ζήσετε. Ευτυχώς, όμως, η ανάρτηση αυτή σας δίνει μια γεύση από την ευρηματικότητα και τη φαντασία τους.
Κάπως έτσι, κλείνει η α της Οδύσσειας. Και όπως συμβαίνει στο τέλος όλων των πνευματικών δημιουργημάτων, ακολουθούν τα credits. Για την εξιστόρηση ευχαριστώ τον Όμηρο, για την καταγραφή της τον Πεισίστρατο, για τη μουσική επιμέλεια, την εικονογράφηση και κυρίως την τιμή να διαβάσουμε/ σχολιάσουμε/ διασκεδάσουμε/ βαρεθούμε/ κατανοήσουμε/ διαφωνήσουμε/ αναπαραστήσουμε/ προβληματιστούμε/ συγκινηθούμε/...... την Α' Γυμνασίου Παραδεισίου.
Η αφήγηση του Ομήρου -και η δική μας- ξεκινά από την αγορά των θεών για την τύχη του Οδυσσέα. Ενώ ο ήρωάς μας βρίσκεται αποκλεισμένος στο νησί της Ωγυγίας και στην αγκαλιά της Καλυψούς, οι θεοί συνεδριάζουν και, βρίσκοντας βολική την απουσία από τη συνέλευση του Ποσειδώνα ο οποίος εμποδίζει την επιστροφή του Οδυσσέα και βρίσκεται στην Αιθιοπία , υπερψηφίζουν τις προτάσεις της Αθηνάς και αποφασίζουν τον πολυπόθητο νόστο του στην Ιθάκη.
 |
| Κική Κ. |
Η Αθηνά τότε -σταθερή προστάτις του Οδυσσέα- θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό της και ταξιδεύει προς την Ιθάκη (στ. 115-7) για να ενθαρρύνει τον Τηλέμαχο.
Μόλις φτάνει στην αυλόθυρα του ανακτόρου του Οδυσσέα, βέβαια, φροντίζει να αλλάξει την αμφίεσή της και, από μια σκέτη θεά, ενανθρωπίζεται σε Μέντη, παλαιό (υποτίθεται) φίλο του Οδυσσέα. Στέκεται, το λοιπόν, στην πόρτα -γλυκά δε χρειαζόταν να κρατάει, ένεκα το τυπικό της φιλοξενίας- και περιμένει τους οικοδεσπότες να τηρήσουν κι εκείνοι την εθιμοτυπία και να της στρώσουν, αν όχι κόκκινο χαλί, τουλάχιστον ένα πλουσιοπάροχο τσιμπούσι. Εν τω μεταξύ, στην κύρια αίθουσα του ανακτόρου (στ. 162-73), γίνεται το έλα να δεις από τα γλέντια των μνηστήρων- οι οποίοι είναι, εκτός από χαραμοφάηδες, και αυθάδεις και ασεβείς- και κανείς τους δεν κουνιέται να πάει να υποδεχτεί τον ξένο.
Μόνο ο Τηλέμαχος κρατάει τις παραδόσεις, καλωσορίζει τον επισκέπτη του (στ. 134-5) και τον περιποιείται με την αρμόζουσα φροντίδα.
Οι μνηστήρες, χωρίς να ενοχληθούν από τον αλλά ενοχλώντας τον Μέντη, κατά τον Μάριο Φ., τρωγοπίνουν στο παλάτι του Οδυσσέα (στ. 171-3) έχοντας τον Φήμιο να τους διασκεδάζει με το σουξέ της εποχής
(που θα μπορούσε να το πει και η Πηνελόπη, αν της πολυκολλούσε κανένας Αντίνοος). Ο Φήμιος, ωστόσο, είχε μεγάλο ρεπερτόριο και, όταν ανέβαινε στα ντεκ, του 'δινε να καταλάβει: κάπως έτσι πιστεύει ο Μιχάλης Μ. ότι γεννήθηκαν τα remix
Εν πάσει περιπτώσει, η Αθηνά-Μέντης δεν καταλάβαινε από αυτά γιατί είχε κι έναν στόχο να υπηρετήσει, να αντριέψει τον Τηλέμαχο.
Αφού τον έπεισε να αποφασίσει την εκδίωξη των μνηστήρων -ή τουλάχιστον την απόπειρα εκδίωξης των μνηστήρων- και τη διοργάνωση ταξιδιωτικής αποστολής για να μάθει νέα για τον πατέρα του, αναχωρεί μεταμορφωμένη σε πουλί για να του δώσει και μια σαφέστερη νύξη ότι θα έχει τη θεϊκή στήριξη στο εγχείρημά του.
Βέβαια, ο Φήμιος δεν είχε πάρει χαμπάρι από όλα τούτα και συνέχιζε ακάθεκτος να αείδει. Καθότι καλλιτέχνης που απορροφάται από τη Μούσα (ή εξαναγκάζεται από το φιλοθεάμον-φιλακούον κοινό του, τους μνηστήρες), όμως, δεν ήταν πάντα διακριτικός απέναντι στα αφεντικά του και αποφάσισε να τραγουδήσει τα σχετικά με τον νόστο των Αχαιών.
Τότε, η Πηνελόπη επενέβη (στ. 374-6) για να τον σταματήσει επειδή, σύμφωνα με τη Βέρα Λ., ήταν γεμάτη από . Ακολουθούν ποικίλες απεικονίσεις της σκηνής που κάποτε πιθανώς να κοσμούσαν τοίχους ανακτόρων αλλά επί του παρόντος κοσμούν τον "τοίχο" ανάρτησης.
Ο Όμηρος, όμως, ξέχασε να μας παραθέσει τον διάλογο που ακολούθησε μεταξύ Πηνελόπης και Φήμιου. Ευτυχώς που η μαρτυρία της Κατερίνας Μ. συμπληρώνει το κενό - ιδού, λοιπόν, οι εξοβελισμένοι στίχοι (όχι σε ομηρικό εξάμετρο αλλά σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο):
- Καρδιά, με δεκαοκτώ κλειδιά, τι στέκεις κλειδωμένη;
- Για δε γελάς, για δε γλεντάς, για δε χαροκοπιέσαι;
- Τι να σας πω, τι να σας πω, τι να σας κουβεντιάσω;
Τα χέρια που με κλείδωσαν είν' μακριά στα ξένα.
Χρόνια μετά, η παροιμιώδης αυτή στιχομυθία κατέληξε δημώδες άσμα:
Ακόμα, όμως, κανένας δεν υποψιαζόταν το χιτ που θα γινόταν η κουβεντούλα Πηνελόπης-Φήμιου, όπως και κανένας (εκτός από τους παρακάτω εικονογράφους) δε φανταζόταν τη δυναμική παρέμβαση του Τηλέμαχου στα τεκταινόμενα.
Ο Αντώνης Λ. πιστεύει ότι στην ενηλικίωση-έκρηξη ανδρισμού του, ο Τηλέμαχος (στ. 384-400) ανακοινώνει στην Πηνελόπη πως από 'δω και στο εξής, θα ΄ναι ενώ η μητέρα του (στ. 401-2) απαντά
Αμέσως μετά, αποσύρεται στα ενδότερα και ασχολείται με γυναικείες δουλειές, όπως είναι ο αργαλειός.
Κι επειδή σταθερά ο αργαλειός συνδέεται με τραγούδια του στιλ "Τάκου-τάκου ο αργαλειός μου, Τάκου κι έρχεται ο καλός μου" (το οποίο, εδώ που τα λέμε, κάλλιστα θα μπορούσε να έλκει την καταγωγή του από την Οδύσσεια), η Πηνελόπη, ενόσω υφαίνει, πενθεί την απουσία του Οδυσσέα (στ. 403-6) - εδώ υπάρχει διχογνωμία: η Νικολέτα Κ. υποστηρίζει ότι η Πηνελόπη τραγουδά για το "ακριβό της ταίρι" το ενώ η Αιμιλία Σ. τη θέλει να ονειρεύεται την επιστροφή του Οδυσσέα . Κι εκείνος, βέβαια, δεν πάει πίσω και έτσι, ο Βαγγέλης Τ. τον φαντάζεται εκεί που βρίσκεται στην ακρογιαλιά της Ωγυγίας (στ. 16-9) να μονολογεί
Στο μεταξύ, ο Τηλέμαχος, μετά την παρότρυνση της Αθηνάς, σχεδιάζει να φύγει για την Πύλο και τη Σπάρτη για να ζητήσει πληροφορίες για την τύχη του πατέρα του (στ. 496-7). Όσο, λοιπόν, πακετάρει, η Ελένη Γ. ορκίζεται ότι τον άκουσε να σιγοψιθυρίζει το
 |
| Δέσποινα Π. |
Μόλις φτάνει στην αυλόθυρα του ανακτόρου του Οδυσσέα, βέβαια, φροντίζει να αλλάξει την αμφίεσή της και, από μια σκέτη θεά, ενανθρωπίζεται σε Μέντη, παλαιό (υποτίθεται) φίλο του Οδυσσέα. Στέκεται, το λοιπόν, στην πόρτα -γλυκά δε χρειαζόταν να κρατάει, ένεκα το τυπικό της φιλοξενίας- και περιμένει τους οικοδεσπότες να τηρήσουν κι εκείνοι την εθιμοτυπία και να της στρώσουν, αν όχι κόκκινο χαλί, τουλάχιστον ένα πλουσιοπάροχο τσιμπούσι. Εν τω μεταξύ, στην κύρια αίθουσα του ανακτόρου (στ. 162-73), γίνεται το έλα να δεις από τα γλέντια των μνηστήρων- οι οποίοι είναι, εκτός από χαραμοφάηδες, και αυθάδεις και ασεβείς- και κανείς τους δεν κουνιέται να πάει να υποδεχτεί τον ξένο.
 |
| Δημήτρης Π. |
Μόνο ο Τηλέμαχος κρατάει τις παραδόσεις, καλωσορίζει τον επισκέπτη του (στ. 134-5) και τον περιποιείται με την αρμόζουσα φροντίδα.
 |
| Λάμπρος Κ. |
Οι μνηστήρες, χωρίς να ενοχληθούν από τον αλλά ενοχλώντας τον Μέντη, κατά τον Μάριο Φ., τρωγοπίνουν στο παλάτι του Οδυσσέα (στ. 171-3) έχοντας τον Φήμιο να τους διασκεδάζει με το σουξέ της εποχής
(που θα μπορούσε να το πει και η Πηνελόπη, αν της πολυκολλούσε κανένας Αντίνοος). Ο Φήμιος, ωστόσο, είχε μεγάλο ρεπερτόριο και, όταν ανέβαινε στα ντεκ, του 'δινε να καταλάβει: κάπως έτσι πιστεύει ο Μιχάλης Μ. ότι γεννήθηκαν τα remix
Εν πάσει περιπτώσει, η Αθηνά-Μέντης δεν καταλάβαινε από αυτά γιατί είχε κι έναν στόχο να υπηρετήσει, να αντριέψει τον Τηλέμαχο.
 |
| Μαρία Σ. |
Αφού τον έπεισε να αποφασίσει την εκδίωξη των μνηστήρων -ή τουλάχιστον την απόπειρα εκδίωξης των μνηστήρων- και τη διοργάνωση ταξιδιωτικής αποστολής για να μάθει νέα για τον πατέρα του, αναχωρεί μεταμορφωμένη σε πουλί για να του δώσει και μια σαφέστερη νύξη ότι θα έχει τη θεϊκή στήριξη στο εγχείρημά του.
 |
| Κατερίνα Μ. |
Βέβαια, ο Φήμιος δεν είχε πάρει χαμπάρι από όλα τούτα και συνέχιζε ακάθεκτος να αείδει. Καθότι καλλιτέχνης που απορροφάται από τη Μούσα (ή εξαναγκάζεται από το φιλοθεάμον-φιλακούον κοινό του, τους μνηστήρες), όμως, δεν ήταν πάντα διακριτικός απέναντι στα αφεντικά του και αποφάσισε να τραγουδήσει τα σχετικά με τον νόστο των Αχαιών.
 |
| Γιώργος Κ. |
Τότε, η Πηνελόπη επενέβη (στ. 374-6) για να τον σταματήσει επειδή, σύμφωνα με τη Βέρα Λ., ήταν γεμάτη από . Ακολουθούν ποικίλες απεικονίσεις της σκηνής που κάποτε πιθανώς να κοσμούσαν τοίχους ανακτόρων αλλά επί του παρόντος κοσμούν τον "τοίχο" ανάρτησης.
 |
| Μαρία Α. |
 |
| Χρυσάνθη Κ. |
 |
| Νίκος Κ. |
Ο Όμηρος, όμως, ξέχασε να μας παραθέσει τον διάλογο που ακολούθησε μεταξύ Πηνελόπης και Φήμιου. Ευτυχώς που η μαρτυρία της Κατερίνας Μ. συμπληρώνει το κενό - ιδού, λοιπόν, οι εξοβελισμένοι στίχοι (όχι σε ομηρικό εξάμετρο αλλά σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο):
- Καρδιά, με δεκαοκτώ κλειδιά, τι στέκεις κλειδωμένη;
- Για δε γελάς, για δε γλεντάς, για δε χαροκοπιέσαι;
- Τι να σας πω, τι να σας πω, τι να σας κουβεντιάσω;
Τα χέρια που με κλείδωσαν είν' μακριά στα ξένα.
Χρόνια μετά, η παροιμιώδης αυτή στιχομυθία κατέληξε δημώδες άσμα:
Ακόμα, όμως, κανένας δεν υποψιαζόταν το χιτ που θα γινόταν η κουβεντούλα Πηνελόπης-Φήμιου, όπως και κανένας (εκτός από τους παρακάτω εικονογράφους) δε φανταζόταν τη δυναμική παρέμβαση του Τηλέμαχου στα τεκταινόμενα.
 |
| Ελένη Γ. |
 |
| Κική Μ. |
Ο Αντώνης Λ. πιστεύει ότι στην ενηλικίωση-έκρηξη ανδρισμού του, ο Τηλέμαχος (στ. 384-400) ανακοινώνει στην Πηνελόπη πως από 'δω και στο εξής, θα ΄ναι ενώ η μητέρα του (στ. 401-2) απαντά
Αμέσως μετά, αποσύρεται στα ενδότερα και ασχολείται με γυναικείες δουλειές, όπως είναι ο αργαλειός.
 |
| Κυριακή Μ. |
Κι επειδή σταθερά ο αργαλειός συνδέεται με τραγούδια του στιλ "Τάκου-τάκου ο αργαλειός μου, Τάκου κι έρχεται ο καλός μου" (το οποίο, εδώ που τα λέμε, κάλλιστα θα μπορούσε να έλκει την καταγωγή του από την Οδύσσεια), η Πηνελόπη, ενόσω υφαίνει, πενθεί την απουσία του Οδυσσέα (στ. 403-6) - εδώ υπάρχει διχογνωμία: η Νικολέτα Κ. υποστηρίζει ότι η Πηνελόπη τραγουδά για το "ακριβό της ταίρι" το ενώ η Αιμιλία Σ. τη θέλει να ονειρεύεται την επιστροφή του Οδυσσέα . Κι εκείνος, βέβαια, δεν πάει πίσω και έτσι, ο Βαγγέλης Τ. τον φαντάζεται εκεί που βρίσκεται στην ακρογιαλιά της Ωγυγίας (στ. 16-9) να μονολογεί
Στο μεταξύ, ο Τηλέμαχος, μετά την παρότρυνση της Αθηνάς, σχεδιάζει να φύγει για την Πύλο και τη Σπάρτη για να ζητήσει πληροφορίες για την τύχη του πατέρα του (στ. 496-7). Όσο, λοιπόν, πακετάρει, η Ελένη Γ. ορκίζεται ότι τον άκουσε να σιγοψιθυρίζει το
Κάπως έτσι, κλείνει η α της Οδύσσειας. Και όπως συμβαίνει στο τέλος όλων των πνευματικών δημιουργημάτων, ακολουθούν τα credits. Για την εξιστόρηση ευχαριστώ τον Όμηρο, για την καταγραφή της τον Πεισίστρατο, για τη μουσική επιμέλεια, την εικονογράφηση και κυρίως την τιμή να διαβάσουμε/ σχολιάσουμε/ διασκεδάσουμε/ βαρεθούμε/ κατανοήσουμε/ διαφωνήσουμε/ αναπαραστήσουμε/ προβληματιστούμε/ συγκινηθούμε/...... την Α' Γυμνασίου Παραδεισίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου