Μέρος 2ο.
Τιμή σε κείνους, όπου στην ζωή των είπανε το μεγάλο Ναι λέγοντας Όχι
κι όρισαν και φυλάττουν Θερμοπύλες, μηδέ από το χρέος μην κινούντες.
Και περισσότερο τιμή τους πρέπει,
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
ότι τόσος πόνος, τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Μαρία
(20 χρόνια Ελληνικής ιστορίας σε 4 λεπτά...)
Συνεχίζεται...
και δεν τελειώνει.
4 σχόλια:
Χα, θεούλης ο νικολαίδης, νασαι καλά που το θυμήθηκες φιλαράκι, ευστοχότατο!
;)
Αλίμονο, πάτερ μου! 'Αλλωστε, ήμουν κι εγώ στο πόλεμο τοξότης... Το ριζικό μου ανθρώπου που ξαστόχησε...
:)
ωραία τα λες λουίζα
φχαριστώ,
το χουμε οικογενειακό μας... :P
Δημοσίευση σχολίου