Έτσι ονομάζονται από την Ιστορία (αρχής γενομένης από τους Ρωμαίους της εποχής) οι επιδρομές βορειοευρωπαϊκών (Γότθοι, Σάξονες, Φράγκοι) και ασιατικών φυλών (Ούννοι).
Στα πλαίσια της μεγάλης μετανάστευσης των λαών, οι πληθυσμοί αυτοί πιεζόμενοι άρχισαν να απειλούν την Ρωμαϊκή/Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του 4ου και 50υ αιώνας μΧ και τελικά κατέληξαν στη διάλυση του δυτικού τμήματος της (476 μΧ),μετά το χωρισμό το της αυτοκρατορίας σε Δυτική και Ανατολική (395 μΧ) .
Το Ανατολικό μέρος, ας το πούμε Βυζαντινή Αυτοκρατορία μολονότι δεν έχει γίνει ακόμα, καλύτερα οργανωμένο και πολυπληθέστερο, κατόρθωσε να αποκρούσει τους εισβολείς αφομοιώνοντας τους, νικώντας τους σε μάχες υπό ευνοϊκές για τα βυζαντινά στρατεύματα συνθήκες και στρέφοντας τους τεχνηέντως προς τη Δύση. Το Δυτικό μέρος, ας κρατήσουμε για αυτό την ονομασία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχανε συνεχώς εδάφη. Οι Σάξονες κατέλαβαν την Βρετανία, οι Φράγκοι την Γαλατία (Γαλλία) ενώ Γερμανικές φυλές σουλάτσαραν σκορπώντας καταστροφές σε όλη την έκσταση της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. το όνομα μιας από αυτές τις φυλές, των Βανδάλων, είναι ακόμα και σήμερα συνώνυμο της αναίτιας και αλόγιστης καταστροφής (βανδαλισμός) Κατά την διάρκεια του 5ου μΧ αιώνα η Ρώμη,η οποία παρέμενε η σπουδαιότερη πόλη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αν και η πρωτεύουσα είχε μεταφερθεί στη Ραβένα, καταστράφηκε πολλές φορές.
Στα μέσα του 5ου αιώνα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε υπό τον έλεγχο της μονάχα ένα μέρος της Ιταλίας. Ωστόσο, πριν διαλυθεί, προσέφερε μια ακόμα υπηρεσία. Από το 410 μΧ ένας μογγολικός λαός, οι Ούννοι δημιούργησαν ένα τεράστιο κράτος από την Κίνα ως τον Ρήνο, και αργότερα με αρχηγό τον Αττίλα κινήθηκαν νότια. Οι Βυζαντινοί τους απέκρουσαν προσωρινά και τους ώθησαν προς τη
Δύση. Το 451 ο Ρωμαίος στρατηγός Αέτιος, αρχηγός ενός στρατιωτικού σώματος από Ρωμαίους, Βησιγότθους και άλλους Γερμανούς, νικάει τον Αττίλα στην Γαλατία στα Καταλαυνικά πεδία (σε μια μάχη που ονομάστηκε "Μάχη των Εθνών"), τον στρέφει προς την Ιταλία από την οποία , φοβισμένος από μια επιδημία που έπληξε τον στρατό του, αποσύρεται στην Ουγγαρία. Το 453 πεθαίνει και ο θάνατος του σηματοδοτεί το τέλος της γιγαντιαίας αυτοκρατορίας των Ούννων, που εγκαταστάθηκαν τελικά στην Ουγγαρία.
Οι κερδισμένοι όμως από αυτή τη νίκη ήταν οι Βυζαντινοί που έβγαλαν άκοπα έναν μπελά πάνω από το κεφάλι τους, και οι Γότθοι, συνεχίζουν να ξεκοκαλίζουν, μόνοι και ανενόχλητοι, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 476 μΧ ο Γερμανός ηγεμόνας Οδόακρος, κατέλαβε τη Ρώμη και τη Ραβενα και κατέλυσε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, παρά την χλιαρή βοήθεια της Ανατολής,(Και επειδή η ιστορία έχει χιούμορ και κάνει κύκλους, χίλια χρόνια μετά οι όροι και το αποτέλεσμα θα είναι αντίστροφο).
Καλλιτεχνικές προεκτάσεις
α) Στο παρακμιακό κλίμα της εποχής εκείνης, αν και δεν το ονομάζει ρητά, παραπέμπει το σκηνικό του ποιήματος "Περιμένοντας τους βαρβάρους",του Κωνσταντίνου Καβάφη. Κουρασμένοι από την παρακμή και την μιζέρια οι Ρωμαίοι περιμένουν σα λύτρωση τους βαρβάρους. Όμως εδώ υπάρχει κάποια ανατροπή. Γιατί βάρβαροι πια δεν υπάρχουν... Και όλοι είναι συλλογισμένοι. Γιατί "οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις". Στο ποίημα αυτό οι βάρβαροι συμβολίζουν αυτό το κάτι, έστω και δυσάρεστο που περιμένουμε, όταν έχει βαλτώσει η ζωή μας και την απόγνωση μας, αν/όταν δεν έρθει, μιας και καταδικαζόμαστε να ζήσουμε πια μόνο με την μιζέρια μας.
β) Πιο αισιόδοξη είναι η αναφορά του Καναδού σκηνοθέτη Ντενί Αρκάν στην ταινία του "Η επιδρομή των βαρβάρων".Ο Ρεμί πεθαίνει από καρκίνο σε ένα νοσοκομείο του Κεμπέκ, το γεγονός αυτό όμως δεν τον έχει κάνει να χάσει το αναρχικό και σαρκαστικό του χιούμορ ούτε την δίψα του για ζωή.Γύρω του συνωστίζονται φίλοι, γνωστοί, συγγενείς και η οικογένεια του, (= οι βάρβαροι) άνθρωποι όλοι αποξενωμένοι μεταξύ τους και παραιτημένοι από τα όνειρα τους. Και να που η επαφή τους με τον άρρωστο, αλλά και μεταξύ τους, τους φέρνει πιο κοντά και τους εξανθρωπίζει ξανά...
Στα πλαίσια της μεγάλης μετανάστευσης των λαών, οι πληθυσμοί αυτοί πιεζόμενοι άρχισαν να απειλούν την Ρωμαϊκή/Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του 4ου και 50υ αιώνας μΧ και τελικά κατέληξαν στη διάλυση του δυτικού τμήματος της (476 μΧ),μετά το χωρισμό το της αυτοκρατορίας σε Δυτική και Ανατολική (395 μΧ) .
Το Ανατολικό μέρος, ας το πούμε Βυζαντινή Αυτοκρατορία μολονότι δεν έχει γίνει ακόμα, καλύτερα οργανωμένο και πολυπληθέστερο, κατόρθωσε να αποκρούσει τους εισβολείς αφομοιώνοντας τους, νικώντας τους σε μάχες υπό ευνοϊκές για τα βυζαντινά στρατεύματα συνθήκες και στρέφοντας τους τεχνηέντως προς τη Δύση. Το Δυτικό μέρος, ας κρατήσουμε για αυτό την ονομασία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έχανε συνεχώς εδάφη. Οι Σάξονες κατέλαβαν την Βρετανία, οι Φράγκοι την Γαλατία (Γαλλία) ενώ Γερμανικές φυλές σουλάτσαραν σκορπώντας καταστροφές σε όλη την έκσταση της άλλοτε κραταιάς αυτοκρατορίας. το όνομα μιας από αυτές τις φυλές, των Βανδάλων, είναι ακόμα και σήμερα συνώνυμο της αναίτιας και αλόγιστης καταστροφής (βανδαλισμός) Κατά την διάρκεια του 5ου μΧ αιώνα η Ρώμη,η οποία παρέμενε η σπουδαιότερη πόλη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αν και η πρωτεύουσα είχε μεταφερθεί στη Ραβένα, καταστράφηκε πολλές φορές.
Στα μέσα του 5ου αιώνα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε υπό τον έλεγχο της μονάχα ένα μέρος της Ιταλίας. Ωστόσο, πριν διαλυθεί, προσέφερε μια ακόμα υπηρεσία. Από το 410 μΧ ένας μογγολικός λαός, οι Ούννοι δημιούργησαν ένα τεράστιο κράτος από την Κίνα ως τον Ρήνο, και αργότερα με αρχηγό τον Αττίλα κινήθηκαν νότια. Οι Βυζαντινοί τους απέκρουσαν προσωρινά και τους ώθησαν προς τη
Οι κερδισμένοι όμως από αυτή τη νίκη ήταν οι Βυζαντινοί που έβγαλαν άκοπα έναν μπελά πάνω από το κεφάλι τους, και οι Γότθοι, συνεχίζουν να ξεκοκαλίζουν, μόνοι και ανενόχλητοι, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 476 μΧ ο Γερμανός ηγεμόνας Οδόακρος, κατέλαβε τη Ρώμη και τη Ραβενα και κατέλυσε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, παρά την χλιαρή βοήθεια της Ανατολής,(Και επειδή η ιστορία έχει χιούμορ και κάνει κύκλους, χίλια χρόνια μετά οι όροι και το αποτέλεσμα θα είναι αντίστροφο).
Καλλιτεχνικές προεκτάσεις
α) Στο παρακμιακό κλίμα της εποχής εκείνης, αν και δεν το ονομάζει ρητά, παραπέμπει το σκηνικό του ποιήματος "Περιμένοντας τους βαρβάρους",του Κωνσταντίνου Καβάφη. Κουρασμένοι από την παρακμή και την μιζέρια οι Ρωμαίοι περιμένουν σα λύτρωση τους βαρβάρους. Όμως εδώ υπάρχει κάποια ανατροπή. Γιατί βάρβαροι πια δεν υπάρχουν... Και όλοι είναι συλλογισμένοι. Γιατί "οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις". Στο ποίημα αυτό οι βάρβαροι συμβολίζουν αυτό το κάτι, έστω και δυσάρεστο που περιμένουμε, όταν έχει βαλτώσει η ζωή μας και την απόγνωση μας, αν/όταν δεν έρθει, μιας και καταδικαζόμαστε να ζήσουμε πια μόνο με την μιζέρια μας.
β) Πιο αισιόδοξη είναι η αναφορά του Καναδού σκηνοθέτη Ντενί Αρκάν στην ταινία του "Η επιδρομή των βαρβάρων".Ο Ρεμί πεθαίνει από καρκίνο σε ένα νοσοκομείο του Κεμπέκ, το γεγονός αυτό όμως δεν τον έχει κάνει να χάσει το αναρχικό και σαρκαστικό του χιούμορ ούτε την δίψα του για ζωή.Γύρω του συνωστίζονται φίλοι, γνωστοί, συγγενείς και η οικογένεια του, (= οι βάρβαροι) άνθρωποι όλοι αποξενωμένοι μεταξύ τους και παραιτημένοι από τα όνειρα τους. Και να που η επαφή τους με τον άρρωστο, αλλά και μεταξύ τους, τους φέρνει πιο κοντά και τους εξανθρωπίζει ξανά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου