O Ακάθιστος Ύμνος και άλλα τραγούδια... διαμαρτυρίας. Get up, stand up! Stand up for your rights

Προφανώς ο εν λόγω ύμνος είναι η αφορμή και ο τίτλος της ανάρτησης είναι κατά τι υπερβολικός... 

    Είναι το σωτήριον έτος 626 (και ο προσδιορισμός "σωτήριον" στο έτος είναι στην προκειμένη περίπτωση κυριολεξία και όχι καλολογικό στοιχείο)... Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος με το βυζαντινό στρατό είναι στην Ανατολή και μάχεται με τους Πέρσες. Οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης υπό αντίξοες συνθήκες και με στρατό ανάγκης ( και το υγρόν πυρ, βέβαια) αποκρούουν τους Αβαρους που πολιορκούν την Πόλη. Η σωτηρία αποδίδεται στην Παναγία και σε όλα τα ιν κλαμπ της εποχής, στις εκκλησίες δηλαδή, κάνει πάταγο το νέο σουξέ που την εξυμνεί και, που, σύμφωνα με την ΄παράδοση, γράφτηκε από άγνωστο συνθέτη σε μια νύχτα, (Σήμερα αποδίδεται στον ... Θεοδωρακη της εποχής, τον Ρωμανό το Μελωδό, ή , κατ' άλλους, στον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Σέργιο, και θεωρείται παλαιότερος του γεγονότος). Το σουξέ αυτό είναι ο "Ακάθιστος ύμνος". Ακούμε το πιο γνωστό μέρος (Τη υπερμάχω ) σε μια πιο μοντέρνα εκδοχή του από τον Βαγγέλη
 Παπαθανασίου . (Το βίντεο είναι λίγο πρόχειρο, το έκανα μόνο για να ανεβάσω το τραγούδι)

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα άσμα συνδέεται με ένα γεγονός.

    Η ίδια εποχή έδωσε κι άλλο διαχρονικό σουξέ. Ο πόλεμος του Ηρακλείου στην Ανατολή εναντίον των Περσών είχε θρησκευτικό χαρακτήρα και, όταν τους νίκησε τελικά στη μάχη της Νινευί και επανέκτησε τον Τίμιο Σταυρό (δηλαδή τον σταυρό στον οποίο φέρεται ότι σταυρώθηκε ο Χριστός), τον ανύψωσε μπροστά σε πλήθος πιστών στα Ιεροσόλυμα στις 14 Σεπτεμβρίου του 626, την ίδια μέρα και στο ίδιο μέρος που τον είχε πρωτοϋψώσει η Αγία Ελένη το 335. Ο ακόλουθος ύμνος σχετίζεται με το γεγονός αυτό.

(Τις θερμές ευχαριστίες μου για τις θρησκευτικού/ θεολογικού τύπου πληροφορίες στον Νίκο τον "γείτονα" και τα χαιρετίσματα μου στον Έμπωνα)

   Το 1940 ξεκίνησε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος και, ως δια μαγείας, η επιτυχία της εποχής "Ζεχρά" μετατράπηκε εν μια νυχτί σε "Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά", τραγουδήθηκε από την Βέμπο, αποτέλεσε την ηχητική επένδυση του πολέμου και έκτοτε το ιστορικό γεγονός ταυτίστηκε με το τραγούδι αυτό, για αυτό και το ακούτε κάθε 28η Οκτωβρίου.

 Είναι σύνηθες, λοιπόν, ένα τραγούδι να είναι γίνεται έμβλημα ή σύμβολο ενός ιστορικού γεγονότος. Άλλες φορές είναι σύγχρονο με το περιστατικό, όπως τα "Παιδιά της Ελλάδος" παραπάνω και όπως το επόμενο τραγούδι: Είναι το 1792, η Γαλλική Επανάσταση έχει επικρατήσει , αλλά τα αυταρχικά ευρωπαϊκά ανακτοβούλια, φοβούμενα εξαγωγή της επανάστασης και του ριζοσπαστισμού κηρύττουν τον πόλεμο στη Γαλλία. Ένας Γάλλος αξιωματικός, ο Ροζέ Ντε Λιλ, αυτή νύχτα της κήρυξης του πολέμου, ευρισκόμενος σε ένα δημιουργικό οίστρο που ποτέ δεν είχε ξαναβρεθεί και ποτέ δε θα ξαναβρισκόταν, συνθέτει ένα τραγούδι για την πατρίδα. Το τραγούδι αυτό γίνεται διάσημο στο Παρίσι όταν το τραγουδούν κάποιοι στρατιώτες από την Μασσαλία (για αυτό και ονομάζεται "Μασσαλιώτιδα"), έγινε σύμβολο της επανάστασης και είναι από το 1795 εθνικός ύμνος της Γαλλίας.      Σύγχρονο με τα γεγονότα που περιγράφει είναι και το τραγούδι " Της Αμύνης τα παιδιά" που περιγράφει τον Εθνικό Διχασμό. Περισσότερα εδώ. (Ευχαριστώ, Ελευθερία, για την υπενθύμιση). Και ως προς το στίχο-γιατί η μουσική είναι παλιότερή- το ίδιο ισχύει για το "Ay Carmella" και τον Ισπανικό Εμφύλιο, περισσότερα εδώ. Αντίθετα ένα παλιότερο τραγούδι, του 1947, έγινε ο ύμνος του αμερικανικού αντιπολεμικού κινήματος/ κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα. Πρόκειται για το "we shall overcome" .Το ακούμε εδώ από την "ιέρεια" τoυ κινήματος, Τζόαν Μπαέζ, στο γεγονός - κορύφωση του κινήματος, το Φεστιβάλ του Γούντστοκ (1969).

Παρόμοια και το αντιδικτατορικό κίνημα στην Ελλάδα, αλλά και οι έγκλειστοι αγωνιστές του πολυτεχνείου, ταυτίστηκαν με ένα ριζίτικο κρητικό δημοτικό τραγούδι (το οποίο ήδη είχε χρησιμοποιηθεί στους αγώνες του λαού). Οποία ειρωνεία! Η χούντα είχε ωθήσει με αβάστακτες πιέσεις - τόσο αβάστακτες, ώστε να τα κάνει ελάχιστα δημοφιλή ακόμα και μέχρι σήμερα-τον κόσμο στα δημοτικά τραγούδια, στην προσπάθεια του να τον α-πολιτικοποιήσει...

(Και σιγά μη δεν έβαζα το "Get up stand up",...)