Όπως λέω κι εδώ , μέρος 2ο γιατί είναι η δεύτερη φορά που το ιστολόγιο δημοσιεύει μια παρόμοια δημιουργική εργασία. Και μετά το τότε Β3 , τη σκυτάλη παίρνουν το φετινό Β1 και το φετινό Β3 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου.
Σε αυτήν την ανάρτηση, λοιπόν, δημοσιεύονται οι δημιουργικές εργασίες που υλοποιήθηκαν για το μάθημα της
Ιστορίας, εμπνευσμένες από την υστεροβυζαντινή εποχή και Ιστορία της Δυτικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Κατά τα γνωστά, στη σειρά αυτών των δημιουργικών εργασιών τα παιδιά προσεγγίζουν δημιουργικά την Ιστορία σε α' πρόσωπο. Μπορούσαν να επιλέξουν από μια λίστα που τους είχε δοθεί ένα ιστορικό γεγονός ή ένα ιστορικό πρόσωπο, πραγματικό ή φανταστικό αλλά τοποθετημένο σε συγκεκριμένο και ρεαλιστικό ιστορικό πλαίσιο και χωρίς αναχρονισμούς, κι έπειτα έπρεπε να γράψουν κείμενα διαφόρων ειδών. Εννοείται ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να ασχοληθούν και με κάποια δική τους ιδέα σχετική. Όπως επίσης και να εμπνευστούν από ένα ιστορικό γεγονός και να το ζωγραφίσουν. Εξ, ου και ο χαρακτηρισμός "plus"
Ιστορίας, εμπνευσμένες από την υστεροβυζαντινή εποχή και Ιστορία της Δυτικής Ευρώπης κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Κατά τα γνωστά, στη σειρά αυτών των δημιουργικών εργασιών τα παιδιά προσεγγίζουν δημιουργικά την Ιστορία σε α' πρόσωπο. Μπορούσαν να επιλέξουν από μια λίστα που τους είχε δοθεί ένα ιστορικό γεγονός ή ένα ιστορικό πρόσωπο, πραγματικό ή φανταστικό αλλά τοποθετημένο σε συγκεκριμένο και ρεαλιστικό ιστορικό πλαίσιο και χωρίς αναχρονισμούς, κι έπειτα έπρεπε να γράψουν κείμενα διαφόρων ειδών. Εννοείται ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να ασχοληθούν και με κάποια δική τους ιδέα σχετική. Όπως επίσης και να εμπνευστούν από ένα ιστορικό γεγονός και να το ζωγραφίσουν. Εξ, ου και ο χαρακτηρισμός "plus"
Ακολουθούν οι εργασίες των παιδιών, ο Πάνος είναι από άλλη τάξη, παλιά...
Previously...
Ιουλία
And now...
Πάνος
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία αποφασίζει να κάνει οικονομικές περικοπές
Μια βυζαντινή πριγκίπισσα προσπαθεί
να πείσει τον πατέρα της να μην την παντρέψει με έναν ξένο ηγεμόνα για
διπλωματικούς λόγους
Μαρία Χ.
Κωνσταντινούπολη, 3/4/988
Αγαπητό ημερολόγιο,
Σου γράφω για να βγάλω από μέσα μου τη δυστυχία που με βαραίνει. Πριν καιρό ξέσπασε εξέγερση της μικρασιατικής αριστοκρατίας και ο αδερφός μου για να την αντιμετωπίσει ζήτησε τη βοήθεια από τον Ρώσο ηγεμόνα Βλαδίμηρο. Αυτό στην αρχή δεν ήταν πρόβλημα για εμένα.
Ξεκίνησε να γίνεται πρόβλημα όμως όταν ο αδελφός μου Βασίλειος αποφάσισε να με δώσει για νύφη στον Βλαδίμηρο ως αντάλλαγμα για την βοήθεια που του προσέφερε. Εγώ όμως δεν τον ήθελα και έτσι προσπάθησα να αντισταθώ. Για αρχή κλείστηκα στο δωμάτιο μου, δεν έβγαινα ούτε για φαγητό, παρά μόνο στο μπαλκόνι για καθαρό αέρα. Ήμουν απίστευτα απογοητευμένη και λυπημένη με την απόφαση αυτή του αδερφού μου. Εγώ ονειρευόμουν να παντρευτώ έναν ηγεμόνα όμορφο από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με τον οποίο θα κάναμε πολλά παιδιά. Τώρα θέλουν να με στείλουν άρον άρον στη Χερσώνα γιατί αυτός ο άξεστος πήγε και κατέλαβε την πόλη μας. Εγώ δεν θέλω να τον παντρευτώ, αλλά αυτός έστειλε τελεσίγραφο στον αδερφό μου πως αν δεν με δώσει για νύφη, θα έρθει να κατακτήσει και την Κωνσταντινούπολη. Τι να κάνω; Είμαι απελπισμένη, κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Από τη μια σκέφτομαι να πάω να τον παντρευτώ για να σώσω την Βυζαντινή Αυτοκρατορία από αυτούς, από την άλλη όμως σκέφτομαι να το σκάσω με τη βοήθεια της μητέρας μου. Τι να κάνω αγαπητό μου ημερολόγιο;
Η δική σου Άννα.
Κωνσταντινούπολη, 3/4/988
Αγαπητό ημερολόγιο,
Σου γράφω για να βγάλω από μέσα μου τη δυστυχία που με βαραίνει. Πριν καιρό ξέσπασε εξέγερση της μικρασιατικής αριστοκρατίας και ο αδερφός μου για να την αντιμετωπίσει ζήτησε τη βοήθεια από τον Ρώσο ηγεμόνα Βλαδίμηρο. Αυτό στην αρχή δεν ήταν πρόβλημα για εμένα.
Ξεκίνησε να γίνεται πρόβλημα όμως όταν ο αδελφός μου Βασίλειος αποφάσισε να με δώσει για νύφη στον Βλαδίμηρο ως αντάλλαγμα για την βοήθεια που του προσέφερε. Εγώ όμως δεν τον ήθελα και έτσι προσπάθησα να αντισταθώ. Για αρχή κλείστηκα στο δωμάτιο μου, δεν έβγαινα ούτε για φαγητό, παρά μόνο στο μπαλκόνι για καθαρό αέρα. Ήμουν απίστευτα απογοητευμένη και λυπημένη με την απόφαση αυτή του αδερφού μου. Εγώ ονειρευόμουν να παντρευτώ έναν ηγεμόνα όμορφο από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με τον οποίο θα κάναμε πολλά παιδιά. Τώρα θέλουν να με στείλουν άρον άρον στη Χερσώνα γιατί αυτός ο άξεστος πήγε και κατέλαβε την πόλη μας. Εγώ δεν θέλω να τον παντρευτώ, αλλά αυτός έστειλε τελεσίγραφο στον αδερφό μου πως αν δεν με δώσει για νύφη, θα έρθει να κατακτήσει και την Κωνσταντινούπολη. Τι να κάνω; Είμαι απελπισμένη, κανείς δεν με καταλαβαίνει.
Από τη μια σκέφτομαι να πάω να τον παντρευτώ για να σώσω την Βυζαντινή Αυτοκρατορία από αυτούς, από την άλλη όμως σκέφτομαι να το σκάσω με τη βοήθεια της μητέρας μου. Τι να κάνω αγαπητό μου ημερολόγιο;
Η δική σου Άννα.
Μαρία Κ.
Αρετή Κυρά
Μιράντα
ΥΠΝΟΔΩΜΑΤΙΟ ΒΑΣΙΛΙΑ, ΒΥΖΑΝΤΙΟ, 13ος ΑΙΩΝΑΣ Μ.Χ.
Η πριγκίπισσα Θεοδώρα μπαίνει μέσα στο δωμάτιο του πατέρα της.
Πατέρας: Ακόμη δεν ετοιμάστηκες για τον αρραβώνα; Τι κάνεις τόση ώρα; Τρέξε κι ετοιμάσου, θα αργήσουμε!
Θεοδώρα: Δεν ήρθα εδώ για να με μαλώσεις πάλι, ούτε να μου επιβάλεις κανόνες. Ήρθα για το ακριβώς αντίθετο;
Πατέρας: Τι εννοείς;
Θεοδώρα: Πατέρα, δεν πρόκειται να παντρευτώ τον Κάρολο (τον πρίγκιπα που θα παντρευτεί)
Πατέρας: Τι είπες;
Θεοδώρα: Αυτό που άκουσες;
Πατέρας: Έχεις θράσος και μιλάς; Πες μου έναν λόγο για να μην σε παντρέψω με τον Κάρολο.
Θεοδώρα: Αυτό ακριβώς. Εσύ με παντρεύεις. Δεν ήθελα ποτέ εγώ να παντρευτώ. Ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω αυτό. Γιατί να αποφασίζεις εσύ για την ζωή μου; Έχω άποψη και συναισθήματα. Για όνομα του Θεού! Δείξε λίγο έλεος!
Ο Βασιλιάς την χαστουκίζει.
Πατέρας: Πώς τολμάς να μου μιλάς έτσι; Δεν πιστεύεις ότι σου αξίζει μια καλή τιμωρία τώρα;
Θεοδώρα: Για ποιο πράγμα;!
Πατέρας: Τολμάς και μου υψώνεις την φωνή;! Αν δεν μου πεις άλλον έναν λόγο που είναι σωστός για να μην σε παντρέψω, δεν φεύγεις από δω!
Θεοδώρα: Με ρώτησες ποτέ, Πατέρα, τι θέλω εγώ; Αν θέλω να παντρευτώ τον Κάρολο ή κάποιον άλλον;
Πατέρας: Τι εννοείς «άλλον»;
Θεοδώρα: Είμαι ερωτευμένη. Με ένα άλλο αγόρι. Τον λένε Γεώργιο. Είναι ένα αγόρι που μένει στους δρόμους και τον βλέπω όταν βγαίνουμε μαζί έξω. Και… Δεν θα στο κρύψω… Τον συναντάω κρυφά το βράδυ. Είμαστε ερωτευμένοι. Κι εγώ ξέρω τι θέλω. Τον Γεώργιο. Εγώ, λοιπόν, δεν πρόκειται να παντρευτώ τον Κάρολο!
Ο Βασιλιάς πάει να την ξαναχαστουκίσει, αλλά αυτή τού πιάνει το χέρι και τον εμποδίζει.
Θεοδώρα: Δεν θα με ξαναγγίξεις!
Πατέρας: Αυτό ήταν! Είσαι πολύ αγενής και μου αντιμιλάς. Και νομίζεις πως είσαι κάποια και μπορείς να έχεις άποψη, Σύνελθε. Έχεις δύο επιλογές, Θεοδώρα. Ή θα παντρευτείς τον Κάρολο, ή θα σου κόψω το κεφάλι.
Θεοδώρα: Προτιμώ να πεθάνω, παρά να γίνω γυναίκα του. Πόσο μάλιστα να κάνω αυτό που θες εσύ.
Πατέρας: Φρουροί! Ελάτε πάρτε την! Κι εκτελέστε την!
Οι φρουροί την πιάνουν.
Πατέρας: Όταν πας στην κόλαση, θα θέλεις να αναστηθείς και να γυρίσεις γονατιστή πίσω. Αλλά εδώ ήρθε το τέλος σου, μικρή. Δεν θα αντέξω εγώ άλλη ντροπή! Τελευταία λόγια;
Η Θεοδώρα θυμωμένη τον φτύνει στο πρόσωπο.
Θεοδώρα: Να πέσει η φωτιά να σε κάψει!
Οι φρουροί την πάνε στο μπουντρούμι της για να την εκτελέσουν.
Ο Βασιλιάς είναι νευριασμένος και δεν μετανιώνει γι’ αυτό που της έκανε.
Αναστασία.
Ο παρακάτω διάλογος είναι ανάμεσα σε έναν ταπεινό δούλο που προσπαθεί να πείσει τον φεουδάρχη της περιοχής του και τα καταφέρνει με επιτυχία!
- Άξιε άρχοντα μου, με όλον τον σεβασμό, ήρθα σήμερα εγώ ο ταπεινός σου δούλος στον εντυπωσιακό σου πύργο για να σε βοηθήσω να εξελίξεις τούτη την οργάνωση της φεουδαρχίας με έναν τρόπο που πιστεύω θα μείνεις στην ιστορία και όλοι θα σε τιμούν και θα σε επικροτούν! Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ίσως θα έπρεπε να βασιστείς έστω και λίγο στο εμπόριο.
- Δηλαδή; Τι εννοείς φλύαρε και θρασύ δούλε, που είχες το θράσος να έρθεις στον ζηλευτό μου πύργο για να μου πεις τι να κάνω;
- Εννοώ πώς αν θες να εξελιχθεί η φεουδαρχία ίσως θα έπρεπε να στηριχθείς και στο εμπόριο. Για παράδειγμα θα μπορούσες να επιλέξεις έναν έμπιστο σου που να εμπορεύεται τους καρπούς που μας χαρίζει η Γη με αντάλλαγμα χρήματα ή με άλλα αγαθά που δεν καλλιεργούμε. Με όλον τον σεβασμό φυσικά.
- Και γιατί να μην καλλιεργείτε και άλλα είδη φυτών και δέντρων που να μου αποφέρουν καρπούς ώστε να μην χρειάζεται να ασχοληθεί κανένας με το εμπόριο;
- Τα εδάφη αξιότιμε άρχοντα μου δεν μας το επιτρέπουν, δεν είναι κατάλληλα για αλλά δέντρα.
- Τι λες ωρε άχρηστε; Ξεχνάς τι είναι η φεουδαρχία και τι υπηρετείς;
- Όχι άρχοντα μου, ποτέ δεν θα τολμούσα να σου πω τέτοια προσβολή παρά μόνο αν ήταν η μόνη λύση.
- Γιατί μόνη λύση, ανίκανε δούλε;
- Άρχοντα μου ακούγεται πως δεν πάει το μυαλό σου παραπέρα και πως είναι… ανεξέλικτο ή κάτι τέτοιο.
- Α ναι ε; Και ποιοι το λένε αυτό;
- Οι άρχοντες τριγύρω, το συζητάνε;
- Εντάξει, εντάξει, με ζάλισες!
- Σχώρα με άρχοντα μου!
- Ωραία δώσε μου λοιπόν έναν έμπιστο, γιατί όλοι οι δικοί μου δεν είναι να τους έχεις εμπιστοσύνη.
- Εγώ, εγώ άρχοντα μου.
- Εσύ ε; Καλώς! Και σε ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια σου. Από αύριο θα σε στείλω σε έναν μορφωμένο φίλο μου από τα παλιά για να σε βοηθήσει να μορφωθείς, και από αύριο δεν θα ξαναπάς στα χωράφια.
- Να σαι καλά άρχοντα μου! Και να σαι σίγουρος πως θα σε βγάλω ασπροπρόσωπο!
- Εντάξει, τώρα πάνε να μαζέψεις τα πράγματα σου για αύριο.
- Πάω και τώρα μάλιστα!
Με όλους αυτούς τους πολέμους τη σήμερον ημέρα είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσω μόνος μου μία γη χωρίς προστασία. Συλλογίστηκα και κατέληξα στο συμπέρασμα πως θα ήταν καλύτερο και για εμένα και για την οικογένεια μου να γίνω βασάλος ενός ανώτερου άρχοντα. Κανονίστηκε λοιπόν, αύριο κιόλας θα πραγματοποιηθεί η τελετή της περιβολής και θα γίνει επίσημο με το φεουδαρχικό συμβόλαιο , με αυτό θα εξασφαλίσω την ασφάλεια μου, δικαστική βοήθεια και την διατήρηση του κτήματός μου. Και θα έχω και άλλες υποχρεώσεις όπως το να είμαι πιστός και υποταγμένος στον άρχοντα, να παρέχω στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, ίσως και συμβουλές/ Πιστεύω πως όλα γίνονται για το καλύτερο και θα φύγει ένα μεγάλο βάρος από μέσα μου , απαλλάσσοντας με. Από την άλλη μεριά δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι αν τα πράγματα υπάρχει περίπτωση να γίνουν χειρότερα , και εάν δεν είναι αυτό που περίμενα, και θα ήταν καλύτερα να λειτουργώ μόνος μου χωρίς να είμαι δεσμευμένος κάπου, αλλά όλα θα απαντηθούν αύριο...
 |
| Ένας σταυροφόρος έξω από τα τείχη της Πόλης |
Πάνος
Η Ευρώπη αντιμετωπίζει τον Μαύρο Θάνατο λαμβάνονας όλα τα κατάλληλα μέτρα.
Είναι 1453, είστε κλειδαράς στην Κωνσταντινούπολη. Μόλις χάσατε
το κλειδί της Κερκόπορτας κι έμεινε ανοιχτή… Αλλά δεν σας νοιάζει γιατί είναι
μια μικρή πύλη που δεν έχει καμία σημασία.
Ειρήνη
«Είμαι κλειδαράς στο επάγγελμα. Κάνω ταυτόχρονα πολλές δουλειές. Για παράδειγμα, δεν φτιάχνω μόνο κλειδιά, αλλά και τα επισκευάζω, φτιάχνω και καινούριες κλειδαριές σε όποιο σπίτι χρειαστεί. Αλλά.. δεν ξέρω… δυστυχώς ή ευτυχώς, έχω ένα άλλο κλειδί. Να, τώρα, που έχουμε και τον πόλεμο εδώ στην περιοχή, έχω το κλειδί της ξακουστής «Κερκόπορτας», όπως την αποκαλούμε. Μου το έχει δώσει το αφεντικό μου και μου είπε πως είμαι υπεύθυνος εγώ και για το κλειδί, αλλά και για την «Κερκόπορτα». Με προειδοποίησε, πως εάν ο εχθρός μπει μέσα στην πόλη μας από αυτή την πόρτα, θα φταίω σίγουρα εγώ, ό,τι και να γίνει. Αυτό όμως που ήθελα να πω είναι πως η Κερκόπορτα έχει μείνει από πριν ανοιχτή και πριν λίγο το κλειδί μου χάθηκε. Είμαι σίγουρος πως το αφεντικό μου θα με οδηγήσει σε πολλά βασανιστήρια και στο τέλος, στον θάνατο, αφού δεν έδειξα υπευθυνότητα για το κλειδί και την πόρτα. Υπάρχει όμως κάτι άλλο, που δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Μου έχει έρθει η σκέψη στο μυαλό, πως μπορεί να μπούνε οι εχθροί μέσα από την Κερκόπορτα και τότε να φταίω εγώ για την καταστροφή της Κωνσταντινούπολης. Αλλά….. όχι! Αποκλείεται! Δεν υπάρχει περίπτωση να δει κάποιος αυτή την τόσο μικρή πορτούλα! Αλλά και κάποιος να την παρατηρήσει, σίγουρα δε θα σκεφτεί να μπει μέσα στην Πόλη! Οπότε, δε θα μπω στον κόπο να ψάξω αυτό το ασήμαντο κλειδάκι! Είμαι βέβαιος, πως δεν θα γίνει απολύτως τίποτα, αν η πόρτα μείνει ανοιχτή…..»
«Είμαι κλειδαράς στο επάγγελμα. Κάνω ταυτόχρονα πολλές δουλειές. Για παράδειγμα, δεν φτιάχνω μόνο κλειδιά, αλλά και τα επισκευάζω, φτιάχνω και καινούριες κλειδαριές σε όποιο σπίτι χρειαστεί. Αλλά.. δεν ξέρω… δυστυχώς ή ευτυχώς, έχω ένα άλλο κλειδί. Να, τώρα, που έχουμε και τον πόλεμο εδώ στην περιοχή, έχω το κλειδί της ξακουστής «Κερκόπορτας», όπως την αποκαλούμε. Μου το έχει δώσει το αφεντικό μου και μου είπε πως είμαι υπεύθυνος εγώ και για το κλειδί, αλλά και για την «Κερκόπορτα». Με προειδοποίησε, πως εάν ο εχθρός μπει μέσα στην πόλη μας από αυτή την πόρτα, θα φταίω σίγουρα εγώ, ό,τι και να γίνει. Αυτό όμως που ήθελα να πω είναι πως η Κερκόπορτα έχει μείνει από πριν ανοιχτή και πριν λίγο το κλειδί μου χάθηκε. Είμαι σίγουρος πως το αφεντικό μου θα με οδηγήσει σε πολλά βασανιστήρια και στο τέλος, στον θάνατο, αφού δεν έδειξα υπευθυνότητα για το κλειδί και την πόρτα. Υπάρχει όμως κάτι άλλο, που δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Μου έχει έρθει η σκέψη στο μυαλό, πως μπορεί να μπούνε οι εχθροί μέσα από την Κερκόπορτα και τότε να φταίω εγώ για την καταστροφή της Κωνσταντινούπολης. Αλλά….. όχι! Αποκλείεται! Δεν υπάρχει περίπτωση να δει κάποιος αυτή την τόσο μικρή πορτούλα! Αλλά και κάποιος να την παρατηρήσει, σίγουρα δε θα σκεφτεί να μπει μέσα στην Πόλη! Οπότε, δε θα μπω στον κόπο να ψάξω αυτό το ασήμαντο κλειδάκι! Είμαι βέβαιος, πως δεν θα γίνει απολύτως τίποτα, αν η πόρτα μείνει ανοιχτή…..»
Ηλιάνα
Μελιτίνη
Αθηναγόρας
Αντζελίνα
Στέλλα
Γρηγόρης
Μιχάλης Τ.
Μαρία Π.
Είστε ένας/μία ιθαγενής κάτοικος της Αμερικής και ένα πρωινό
που παίζετε στην θάλασσα, βλέπετε από μακριά κάτι παράξενα πλεούμενα με
παράξενους ανθρώπους επάνω να έρχονται από την
Ανατολή.
Κάρμεν
Αγαπητό ημερολόγιο,
Φοβάμαι πολύ και θα σου εξηγήσω το γιατί. Όλα ήταν ήρεμα, ήταν ένα κανονικό πρωινό όπως τα υπόλοιπα, ο πατέρας μου πήγε στις σοδειές και η μητέρα μου στο διπλανό χωριό για να βοηθήσει μία φίλη της να ετοιμαστεί για την τελετή των αρραβώνων της. Εγώ έπαιξα με την Αντισούγιου στην παραλία, αλλά βαρεθήκαμε. Αποφασίσαμε να ανέβουμε και να διασχίσουμε τον ψηλό λόφο με σκοπό να εξερευνήσουμε την παραλία από την άλλη μεριά. Η Αντισούγιου λατρεύει να μαζεύει κοχύλια και όστρακα και έχει μία τεράστια συλλογή. Καθώς ανεβαίναμε τον λόφοm παρατηρήσαμε κάποιες περίεργες μορφές στην θάλασσα. Έμοιαζαν με τα πτερύγια των καρχαριών που συνήθως προεξέχουν στην επιφάνεια, αλλά ήταν μεγαλύτερα. Όσο πλησίαζαν συνειδητοποιήσαμε πως ήταν τρία καράβια πολύ διαφορετικά από τα δικά μας. Ήταν πιο μεγάλα κι εξοπλισμένα. Η Αντισούγιου πρότεινε να πάμε πιο κοντά, γεμάτη περιέργεια, όμως εγώ την βοήθησα να συνέλθει. Της εξήγησα πως δεν γνωρίζουμε ούτε ποιοι είναι ούτε τι θέλουν και το πιθανότερο είναι να μην ήρθαν για καλό. Ήταν πραγματικά τρομακτικό και ανατριχιαστικό. Τρέξαμε πίσω στις σκηνές μας, όπου μας περίμενε ο πατέρας της Αντισούγιου. Μας είπε πως οι γονείς μου και η γυναίκα του είχαν πάει να δουν ποιοι είναι οι ξένοι εισβολείς που έχουν αγκυροβολήσει τα καράβια τους στην παραλία πίσω από τον λόφο. Προσπάθησε να μας καθησυχάσει, αλλά εγώ ήξερα την αλήθεια. Βρισκόμαστε σε τεράστιο κίνδυνο. Θα σου ξαναγράψω αύριο με καλά νέα ελπίζω.
Ανκίτ 14/06
Αγγελική
Ήταν ένα όμορφο πρωινό στην όμορφη Αμερική. Είχε πολύ ησυχία, όπως πάντα. Μόνο εμείς και εμείς ήμασταν. Μόνοι μας μέσα στην ηρεμία. Εγώ, ο σύντροφος μου και τα έξι μας παιδιά παρέα πήγαμε για ψάρεμα στην θάλασσα. Όχι όμως το γνωστό ψάρεμα που βάζεις το καλάμι, κάθεσαι στην ακτή και περιμένεις να τσιμπήσει. Απλά μπήκαμε στην θάλασσα με ένα ακόντιο στοχεύαμε και αν πετύχεις κανένα ψάρι καλώς, αλλιώς συνεχίζεις μέχρι που να πιάσεις ή μέχρι που βραδιάσει. Τέλος πάντων, έτσι όπως ήμασταν βλέπουμε ένα μεγάλο, μακρύ πράμα πάνω στο νερό με κάτι ασπρουλιάρηδες απάνω, να έρχονται καταπάνω μας Φωνάζω γρήγορα στα παιδιά να πάνε μέσα και να ειδοποιήσουν τους υπόλοιπους και εμείς πήγαμε προς τους ξένους. "Ποιοί είστε εσείς;" Ρωτάω. "Από πού έρχεστε;" ρωτάει ο σύζυγος μου. " Είμαστε από την Βασιλική φρουρά της Αγγλίας, από την Ανατολή ερχόμαστε με ειρήνη" απαντάνε. Τρέχω εγώ να πάω να φωνάξω τον Αρχηγό. Εν τω μεταξύ όλοι αναστατωμένοι κοιτούν τους αγνώστους με απορία. Μόλις έφτασε ο αρχηγός οι ταξιδιώτες κατεβαίνουν από την θάλασσα και σκύβουν προς τον αρχηγό, ως σήμα σεβασμού και λέει ένας : "Αγαπητέ αρχηγέ, εμείς είμαστε σταλμένοι από την Βασίλισσα της Αγγλίας, ερχόμαστε με ειρηνικές προθέσεις για να μάθουμε τον τόπο σας. "Καλώς ήρθατε ξένοι, περάστε μέσα στην καλύβα μου να μιλήσουμε". Πάνε όλοι Ανατολίτες στην καλύβα του αρχηγού και τους σερβίρει τσάι.
“ Και τι ζητάτε από εμάς;” “ Εμείς απλά θέλουμε να μάθουμε τους τρόπους για να τους φέρουμε πίσω στον τόπο μας” . λέει ένας. “Καλώς” απαντάει ο αρχηγός “Μόνο που δεν θέλουμε πολλούς ξένους, λίγοι και καλοί. Μόνο 5 θα μου φέρετε όχι παραπάνω.” “Κανένα πρόβλημα, μην ανησυχείτε καθόλου θα τα τακτοποιήσουμε όλα εμείς. Δώστε μας μερικές ημέρες και θα επιστρέψουμε ευρύτεροι” λένε οι ξένοι και σηκώνονται. “Πάρτε τον χρόνο σας. Μέχρι τότε θα έχουμε ετοιμάσει καλύβα !”
Τότε ο αρχηγός τους συνοδεύει μέχρι το καράβι τους και τους αποχαιρετά.
Εμείς όλοι ανυπόμονοι ρωτάμε τον αρχηγό τι έγινε. Μόλις μας εξήγησε, ξαφνικά ξέσπασε μια βαβούρα και ένας θύμος. Όλοι νευριασμένοι φωνάζαμε. Ο Αρχηγός μας φώναζε να ηρεμήσουμε και αρχίζει να λέει “Με τους Ανατολίτες μπορούμε να ανταλλάξουμε την τόση γεωργία που έχουμε για όλα όσα παράγουμε με δυσκολία.”
Από το πλήθος φωνάζει μια μάνα: “Νομίζεις ότι έρχονται ειρηνικά όπως λένε ; Στα αλήθεια τους εμπιστεύεσαι ; Μόλις τους γνώρισες ! ΔΕΝ ΉΞΕΡΕΣ ΚΑΝ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ!”
“Είναι πολλοί πιο εξελιγμένοι από εμάς και σε όπλα και στα πάντα. Έχουν πονηρό νου, σε αντίθεση με εμάς! Μας ξεχωρίζουν επειδή δεν είμαστε άσπροι σαν αυτούς, επειδή δεν ξέρουμε όσα αυτοί. Το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να μας εκμεταλλευτούν!”
“Και εσύ που τα ξέρεις όλα αυτά;” διακόπτει ένας.
“ Εγώ τα έμαθα από πρώτο χέρι. Ο άντρας μου που έφυγε μαζί με τον αδερφό του και πήγε στην Ευρώπη όπως την λένε και δεν ξαναγύρισε ποτέ! Ξέρεις γιατί; Γιατί τον εκμεταλλεύτηκαν τον πήραν για σκλάβο τον πούλησαν και πέθανε στην δουλειά. Μόνο που ο αδερφός του είδε τι έγινε και το έσκασε και ήρθε. Όμως όταν ήρθε ήταν άρρωστος για μέρες και μετά έφυγε κι αυτός. Θέλετε να γίνουμε και εμείς έτσι; Και εμείς έτσι θα καταντήσουμε! “ λέει η μάνα κλαίγοντας.
“ Μην ανησυχείτε, θέλουν το καλό μας για αυτό κάνουν τόσο κόπο να ταξιδέψουν μέχρι εδώ! “
Η γυναίκα μετά από αυτό μάζεψε τα πράγματα της και έφυγε. Και καλά έκανε γιατί όλοι είχαμε αναστατωθεί από τον μονόλογο της αλλά νομίζαμε ότι ήταν απλά υπερβολική και δεν την ακούσαμε… Δυστυχώς. Όταν επέστρεψαν οι Ανατολίτες έφεραν και τα όπλα τους παρέα. Μας ανάγκασαν να δουλεύουμε μέρα νύχτα για λίγο ψωμί, αν μπορούσαμε να επιβιώσουμε μέχρι το βράδυ. Mετά από λίγες εβδομάδες έναν έναν, μία προς μία μας παίρνανε σηκωτούς, σαν να ήμασταν σκουπίδια μας χειρίζονται. Στο τέλος μόνο 5 είχαμε μείνει. Εγώ ξέφυγα, πήγα Νότια να προειδοποιήσω τους άλλους πριν να ήταν πολύ αργά. Μερικοί την γλίτωσαν. Εμείς ήμασταν τα πρώτα θύματα, οι άμοιροι που βλέπαμε τους αγαπημένους μας να φεύγουν μπροστά στα μάτια μας. Και το χειρότερο ήταν ότι ποτέ δεν τιμωρήθηκαν, ποτέ δεν πλήρωσαν το κακούργημά τους. Αυτό συνέχισε για καιρό αλλά για εμάς ήταν πια αργά….
Μιχάλης Μ.
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό και εγώ καθόμουνα στην παραλία και χάζευα την θάλασσα σκεπτόμενος να βουτήξω. Τελικά πήρα την απόφαση και μπήκα γυμνός στην θάλασσα. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, σχεδόν ξημερώματα, και είχε ελάχιστα άτομα στην παραλία, αλλά έτσι κι αλλιώς όλοι κυκλοφορούσαν γυμνοί και κανείς δεν ντρεπόταν τους άλλους. Αφού κολύμπησα για αρκετή ώρα, βγήκα έξω να στεγνώσω στον ήλιο. Χθες έβρεχε όλη μέρα και είχαμε προβλήματα την νύχτα, αλλά σήμερα είναι μια πολύ ζεστή μέρα. Εκεί που καθόμουν όμως, ξαφνικά, εμφανίστηκαν στην θάλασσα τρία μεγάλα ξύλινα τέρατα. Ήταν ακόμα πολύ μακριά οπότε έτρεξα να ειδοποιήσω την υπόλοιπη φυλή. Όταν έφτασα στις καλύβες, έτρεξα στην πιο μεγάλη, δηλαδή αυτή του αρχηγού μας. Του είπα τι συνέβη και αυτός έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να τον συνοδεύσουν μέχρι εκεί. Σε πολύ λίγη ώρα, βγαίναμε από την ζούγκλα και αυτά τα τέρατα είχαν πλησιάσει αρκετά, ώστε μπορούσαμε να διακρίνουμε πολλά αστραφτερά πράγματα στην πλάτη του. Τότε φοβηθήκαμε ακόμα πιο πολύ γιατί αυτά τα πλάσματα ήταν πιο μεγαλόσωμα από εμάς. Μετά από λίγο αυτά τα τρία γιγάντια τέρατα βγήκαν στην στεριά και πήδησαν από πάνω τους θρυλικά πλάσματα με σώμα αλόγου και κορμό ενός γκρίζου γυαλιστερού υλικού. Είχαν όμως την ειδική ικανότητα να χωρίζονται στα δύο. Επειδή δεν ξέραμε τι ήταν αυτά τα πλάσματα, αρχίσαμε να τρέχουμε όλοι μέσα στην ζούγκλα και να κρυβόμαστε ενώ αυτοί μας κυνηγούσαν και έπιαναν κυρίως αγόρια και νέους άντρες. Κατάφερα να ξεφύγω και μέχρι σήμερα κρύβομαι στο δάσος, αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Οι ξένοι προχώρησαν βαθιά μέσα στην ζούγκλα αλλά εγώ δεν έβγαινα γιατί είχαν αφήσει κόσμο να φυλάει την ακτή. Ελπίζω κάποιος να βρει και να διαβάσει αυτό το σημείωμα γιατί δεν ξέρω αν θα ζήσω για να το πω σε κανέναν.
Χριστίνα
Πριν από κάποια χρόνια η Αμερική δεν είχε ανακαλυφθεί από πολλούς, μόνο από εμένα και λίγους ακόμα. Εκεί πέρα εγώ είχα φτιάξει την οικία μου, διότι είχα φύγει από την πατρίδα μου, είχα πάρει το καράβι μου και έψαχνα καταφύγιο. Έπεσα πάνω σε στεριά, την σημερινή Αμερική. Εκεί εγώ αποφάσισα να μείνω. Μια ημέρα λοιπόν ήμουν στην θάλασσα και έπαιζα και ξαφνικά βλέπω από την Ανατολή κάτι παράξενα πλεούμενα με παράξενους ανθρώπους επάνω. Εγώ μόλις κατάλαβα πως κατευθυνόντουσαν προς την Αμερική αμέσως κρύφτηκα. Μόλις οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν πως υπάρχει στεριά εντυπωσιάστηκαν και χάρηκαν που την ανακάλυψαν αυτοί «πρώτοι». Από ότι άκουσα και κατάλαβα τον «αρχηγό» τον έλεγαν Χριστόφορο Κολόμβο. Αφού λοιπόν έφτασαν, άρχισαν να εξερευνούν το μέρος και να προσπαθούν να καταλάβουν πως βρίσκεται στην μέση του πουθενά μία τόσο μεγάλη στεριά. Εγώ τρομοκρατημένη, μην ξέροντας ποιοι είναι, μάζεψα τα πράγματα μου, πήρα το καράβι μου και πήγα προς τα δυτικά της Αμερικής για λίγες ώρες. Μόλις ξαναγύρισα δεν βρήκα κανέναν εκεί. Μάλλον είχαν φύγει νομίζοντας πως έχουν ανακαλύψει την Αμερική αυτοί…
Αγαπητό ημερολόγιο,
Φοβάμαι πολύ και θα σου εξηγήσω το γιατί. Όλα ήταν ήρεμα, ήταν ένα κανονικό πρωινό όπως τα υπόλοιπα, ο πατέρας μου πήγε στις σοδειές και η μητέρα μου στο διπλανό χωριό για να βοηθήσει μία φίλη της να ετοιμαστεί για την τελετή των αρραβώνων της. Εγώ έπαιξα με την Αντισούγιου στην παραλία, αλλά βαρεθήκαμε. Αποφασίσαμε να ανέβουμε και να διασχίσουμε τον ψηλό λόφο με σκοπό να εξερευνήσουμε την παραλία από την άλλη μεριά. Η Αντισούγιου λατρεύει να μαζεύει κοχύλια και όστρακα και έχει μία τεράστια συλλογή. Καθώς ανεβαίναμε τον λόφοm παρατηρήσαμε κάποιες περίεργες μορφές στην θάλασσα. Έμοιαζαν με τα πτερύγια των καρχαριών που συνήθως προεξέχουν στην επιφάνεια, αλλά ήταν μεγαλύτερα. Όσο πλησίαζαν συνειδητοποιήσαμε πως ήταν τρία καράβια πολύ διαφορετικά από τα δικά μας. Ήταν πιο μεγάλα κι εξοπλισμένα. Η Αντισούγιου πρότεινε να πάμε πιο κοντά, γεμάτη περιέργεια, όμως εγώ την βοήθησα να συνέλθει. Της εξήγησα πως δεν γνωρίζουμε ούτε ποιοι είναι ούτε τι θέλουν και το πιθανότερο είναι να μην ήρθαν για καλό. Ήταν πραγματικά τρομακτικό και ανατριχιαστικό. Τρέξαμε πίσω στις σκηνές μας, όπου μας περίμενε ο πατέρας της Αντισούγιου. Μας είπε πως οι γονείς μου και η γυναίκα του είχαν πάει να δουν ποιοι είναι οι ξένοι εισβολείς που έχουν αγκυροβολήσει τα καράβια τους στην παραλία πίσω από τον λόφο. Προσπάθησε να μας καθησυχάσει, αλλά εγώ ήξερα την αλήθεια. Βρισκόμαστε σε τεράστιο κίνδυνο. Θα σου ξαναγράψω αύριο με καλά νέα ελπίζω.
Ανκίτ 14/06
Αγγελική
Ήταν ένα όμορφο πρωινό στην όμορφη Αμερική. Είχε πολύ ησυχία, όπως πάντα. Μόνο εμείς και εμείς ήμασταν. Μόνοι μας μέσα στην ηρεμία. Εγώ, ο σύντροφος μου και τα έξι μας παιδιά παρέα πήγαμε για ψάρεμα στην θάλασσα. Όχι όμως το γνωστό ψάρεμα που βάζεις το καλάμι, κάθεσαι στην ακτή και περιμένεις να τσιμπήσει. Απλά μπήκαμε στην θάλασσα με ένα ακόντιο στοχεύαμε και αν πετύχεις κανένα ψάρι καλώς, αλλιώς συνεχίζεις μέχρι που να πιάσεις ή μέχρι που βραδιάσει. Τέλος πάντων, έτσι όπως ήμασταν βλέπουμε ένα μεγάλο, μακρύ πράμα πάνω στο νερό με κάτι ασπρουλιάρηδες απάνω, να έρχονται καταπάνω μας Φωνάζω γρήγορα στα παιδιά να πάνε μέσα και να ειδοποιήσουν τους υπόλοιπους και εμείς πήγαμε προς τους ξένους. "Ποιοί είστε εσείς;" Ρωτάω. "Από πού έρχεστε;" ρωτάει ο σύζυγος μου. " Είμαστε από την Βασιλική φρουρά της Αγγλίας, από την Ανατολή ερχόμαστε με ειρήνη" απαντάνε. Τρέχω εγώ να πάω να φωνάξω τον Αρχηγό. Εν τω μεταξύ όλοι αναστατωμένοι κοιτούν τους αγνώστους με απορία. Μόλις έφτασε ο αρχηγός οι ταξιδιώτες κατεβαίνουν από την θάλασσα και σκύβουν προς τον αρχηγό, ως σήμα σεβασμού και λέει ένας : "Αγαπητέ αρχηγέ, εμείς είμαστε σταλμένοι από την Βασίλισσα της Αγγλίας, ερχόμαστε με ειρηνικές προθέσεις για να μάθουμε τον τόπο σας. "Καλώς ήρθατε ξένοι, περάστε μέσα στην καλύβα μου να μιλήσουμε". Πάνε όλοι Ανατολίτες στην καλύβα του αρχηγού και τους σερβίρει τσάι.
“ Και τι ζητάτε από εμάς;” “ Εμείς απλά θέλουμε να μάθουμε τους τρόπους για να τους φέρουμε πίσω στον τόπο μας” . λέει ένας. “Καλώς” απαντάει ο αρχηγός “Μόνο που δεν θέλουμε πολλούς ξένους, λίγοι και καλοί. Μόνο 5 θα μου φέρετε όχι παραπάνω.” “Κανένα πρόβλημα, μην ανησυχείτε καθόλου θα τα τακτοποιήσουμε όλα εμείς. Δώστε μας μερικές ημέρες και θα επιστρέψουμε ευρύτεροι” λένε οι ξένοι και σηκώνονται. “Πάρτε τον χρόνο σας. Μέχρι τότε θα έχουμε ετοιμάσει καλύβα !”
Τότε ο αρχηγός τους συνοδεύει μέχρι το καράβι τους και τους αποχαιρετά.
Εμείς όλοι ανυπόμονοι ρωτάμε τον αρχηγό τι έγινε. Μόλις μας εξήγησε, ξαφνικά ξέσπασε μια βαβούρα και ένας θύμος. Όλοι νευριασμένοι φωνάζαμε. Ο Αρχηγός μας φώναζε να ηρεμήσουμε και αρχίζει να λέει “Με τους Ανατολίτες μπορούμε να ανταλλάξουμε την τόση γεωργία που έχουμε για όλα όσα παράγουμε με δυσκολία.”
Από το πλήθος φωνάζει μια μάνα: “Νομίζεις ότι έρχονται ειρηνικά όπως λένε ; Στα αλήθεια τους εμπιστεύεσαι ; Μόλις τους γνώρισες ! ΔΕΝ ΉΞΕΡΕΣ ΚΑΝ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ!”
“Είναι πολλοί πιο εξελιγμένοι από εμάς και σε όπλα και στα πάντα. Έχουν πονηρό νου, σε αντίθεση με εμάς! Μας ξεχωρίζουν επειδή δεν είμαστε άσπροι σαν αυτούς, επειδή δεν ξέρουμε όσα αυτοί. Το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να μας εκμεταλλευτούν!”
“Και εσύ που τα ξέρεις όλα αυτά;” διακόπτει ένας.
“ Εγώ τα έμαθα από πρώτο χέρι. Ο άντρας μου που έφυγε μαζί με τον αδερφό του και πήγε στην Ευρώπη όπως την λένε και δεν ξαναγύρισε ποτέ! Ξέρεις γιατί; Γιατί τον εκμεταλλεύτηκαν τον πήραν για σκλάβο τον πούλησαν και πέθανε στην δουλειά. Μόνο που ο αδερφός του είδε τι έγινε και το έσκασε και ήρθε. Όμως όταν ήρθε ήταν άρρωστος για μέρες και μετά έφυγε κι αυτός. Θέλετε να γίνουμε και εμείς έτσι; Και εμείς έτσι θα καταντήσουμε! “ λέει η μάνα κλαίγοντας.
“ Μην ανησυχείτε, θέλουν το καλό μας για αυτό κάνουν τόσο κόπο να ταξιδέψουν μέχρι εδώ! “
Η γυναίκα μετά από αυτό μάζεψε τα πράγματα της και έφυγε. Και καλά έκανε γιατί όλοι είχαμε αναστατωθεί από τον μονόλογο της αλλά νομίζαμε ότι ήταν απλά υπερβολική και δεν την ακούσαμε… Δυστυχώς. Όταν επέστρεψαν οι Ανατολίτες έφεραν και τα όπλα τους παρέα. Μας ανάγκασαν να δουλεύουμε μέρα νύχτα για λίγο ψωμί, αν μπορούσαμε να επιβιώσουμε μέχρι το βράδυ. Mετά από λίγες εβδομάδες έναν έναν, μία προς μία μας παίρνανε σηκωτούς, σαν να ήμασταν σκουπίδια μας χειρίζονται. Στο τέλος μόνο 5 είχαμε μείνει. Εγώ ξέφυγα, πήγα Νότια να προειδοποιήσω τους άλλους πριν να ήταν πολύ αργά. Μερικοί την γλίτωσαν. Εμείς ήμασταν τα πρώτα θύματα, οι άμοιροι που βλέπαμε τους αγαπημένους μας να φεύγουν μπροστά στα μάτια μας. Και το χειρότερο ήταν ότι ποτέ δεν τιμωρήθηκαν, ποτέ δεν πλήρωσαν το κακούργημά τους. Αυτό συνέχισε για καιρό αλλά για εμάς ήταν πια αργά….
Μιχάλης Μ.
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό και εγώ καθόμουνα στην παραλία και χάζευα την θάλασσα σκεπτόμενος να βουτήξω. Τελικά πήρα την απόφαση και μπήκα γυμνός στην θάλασσα. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, σχεδόν ξημερώματα, και είχε ελάχιστα άτομα στην παραλία, αλλά έτσι κι αλλιώς όλοι κυκλοφορούσαν γυμνοί και κανείς δεν ντρεπόταν τους άλλους. Αφού κολύμπησα για αρκετή ώρα, βγήκα έξω να στεγνώσω στον ήλιο. Χθες έβρεχε όλη μέρα και είχαμε προβλήματα την νύχτα, αλλά σήμερα είναι μια πολύ ζεστή μέρα. Εκεί που καθόμουν όμως, ξαφνικά, εμφανίστηκαν στην θάλασσα τρία μεγάλα ξύλινα τέρατα. Ήταν ακόμα πολύ μακριά οπότε έτρεξα να ειδοποιήσω την υπόλοιπη φυλή. Όταν έφτασα στις καλύβες, έτρεξα στην πιο μεγάλη, δηλαδή αυτή του αρχηγού μας. Του είπα τι συνέβη και αυτός έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να τον συνοδεύσουν μέχρι εκεί. Σε πολύ λίγη ώρα, βγαίναμε από την ζούγκλα και αυτά τα τέρατα είχαν πλησιάσει αρκετά, ώστε μπορούσαμε να διακρίνουμε πολλά αστραφτερά πράγματα στην πλάτη του. Τότε φοβηθήκαμε ακόμα πιο πολύ γιατί αυτά τα πλάσματα ήταν πιο μεγαλόσωμα από εμάς. Μετά από λίγο αυτά τα τρία γιγάντια τέρατα βγήκαν στην στεριά και πήδησαν από πάνω τους θρυλικά πλάσματα με σώμα αλόγου και κορμό ενός γκρίζου γυαλιστερού υλικού. Είχαν όμως την ειδική ικανότητα να χωρίζονται στα δύο. Επειδή δεν ξέραμε τι ήταν αυτά τα πλάσματα, αρχίσαμε να τρέχουμε όλοι μέσα στην ζούγκλα και να κρυβόμαστε ενώ αυτοί μας κυνηγούσαν και έπιαναν κυρίως αγόρια και νέους άντρες. Κατάφερα να ξεφύγω και μέχρι σήμερα κρύβομαι στο δάσος, αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμα. Οι ξένοι προχώρησαν βαθιά μέσα στην ζούγκλα αλλά εγώ δεν έβγαινα γιατί είχαν αφήσει κόσμο να φυλάει την ακτή. Ελπίζω κάποιος να βρει και να διαβάσει αυτό το σημείωμα γιατί δεν ξέρω αν θα ζήσω για να το πω σε κανέναν.
Χριστίνα
Πριν από κάποια χρόνια η Αμερική δεν είχε ανακαλυφθεί από πολλούς, μόνο από εμένα και λίγους ακόμα. Εκεί πέρα εγώ είχα φτιάξει την οικία μου, διότι είχα φύγει από την πατρίδα μου, είχα πάρει το καράβι μου και έψαχνα καταφύγιο. Έπεσα πάνω σε στεριά, την σημερινή Αμερική. Εκεί εγώ αποφάσισα να μείνω. Μια ημέρα λοιπόν ήμουν στην θάλασσα και έπαιζα και ξαφνικά βλέπω από την Ανατολή κάτι παράξενα πλεούμενα με παράξενους ανθρώπους επάνω. Εγώ μόλις κατάλαβα πως κατευθυνόντουσαν προς την Αμερική αμέσως κρύφτηκα. Μόλις οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν πως υπάρχει στεριά εντυπωσιάστηκαν και χάρηκαν που την ανακάλυψαν αυτοί «πρώτοι». Από ότι άκουσα και κατάλαβα τον «αρχηγό» τον έλεγαν Χριστόφορο Κολόμβο. Αφού λοιπόν έφτασαν, άρχισαν να εξερευνούν το μέρος και να προσπαθούν να καταλάβουν πως βρίσκεται στην μέση του πουθενά μία τόσο μεγάλη στεριά. Εγώ τρομοκρατημένη, μην ξέροντας ποιοι είναι, μάζεψα τα πράγματα μου, πήρα το καράβι μου και πήγα προς τα δυτικά της Αμερικής για λίγες ώρες. Μόλις ξαναγύρισα δεν βρήκα κανέναν εκεί. Μάλλον είχαν φύγει νομίζοντας πως έχουν ανακαλύψει την Αμερική αυτοί…
Αλήθεια
Ιωάννα Β.
Ξημερώνει ένα πρωί στην Αμερική αμέριμνη παίζοντας στην θάλασσα. Όσο κοιτούσα την θέα παρατήρησα κάτι παράξενα πλεούμενα στην απέραντη θάλασσα αναρωτήθηκα από πού έρχονται ξέροντας ότι είναι αρκετά επικίνδυνο για κάποιον να διασχίσει την Ασία ως την Αμερική γιατί κανένας ως τώρα δεν το έχει κάνει. Βλέποντας τα πλεούμενα να πλησιάζουν όλο και πιο πολύ μπήκα σε σκέψεις για το πως ήρθαν μέχρι εδώ εφόσον κανείς δεν προσπάθησε ως τώρα να το κάνει αυτό.
Άννα
Είστε ένας από τους ναύτες του Μαγγελάνου και μόλις ολοκληρώσατε για πρώτη φορά το γύρο της γης. Περιγράψτε στους συγγενείς σας αυτά που είδατε.
Βάιος
Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΡΝΕΣΤΟ
Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα τόσο μακρινό ταξίδι. Συνήθως η διαδρομή που έκανα για εμπορικούς λόγους ήταν από Αζόρες προς Λισαβόνα. Μία διαδρομή ήρεμη χωρίς πολλές τρικυμίες. Ήμουν πολύ λυπημένος που θα άφηνα την οικογένεια μου, αλλά έπρεπε να βρω ένα καλύτερο μέρος για να την αποκαταστήσω. Το μόνο που φοβόμουν ήταν μήπως οργανώσουν ξανά σταυροφορία και τους στρατολογήσουν για ιππότες. Πριν από 20 χρόνια πήραν κάποια μέλη της οικογένειας μου για σταυροφορία και δυστυχώς πέθαναν.
Συμμετείχα στο ταξίδι του Μαγγελάνου μόνο για να βρω ένα μέρος να αποκαταστήσω την οικογένεια μου. Τέλος πάντων , ξεκινήσαμε στις 10 Αυγούστου με 5 πλοία. Τρεις μέρες ολόκληρες γέμιζαν τα πλοία με διάφορα πράγματα που θα χρειαζόμασταν στο ταξίδι. Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε νότια, έως που φτάσαμε στα Κανάρια νησιά. Εκεί ανεφοδιαστήκαμε για την μεγάλη θάλασσα. Τρεις μήνες ταξιδεύαμε, ώσπου επιτέλους είδαμε στεριά. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Αγκυροβολήσαμε σε ένα κόλπο που τον ονομάσαμε Rio de Janeiro.
Μετά από λίγες μέρες πήγαμε σε ένα μικρό λιμανάκι το Σαν Τζουλιάνο. Λόγω κακοκαιρίας μείναμε εκεί 5 μήνες. Εκεί συναντήσαμε κάποιους ιθαγενείς τους Τελουέλχους, οι οποίοι ήταν πολύ ψηλοί. Μια μέρα η καραβέλα «Σαντιάγο» πήγε για αναγνώριση στον νότο. Όμως ναυάγησε, αλλά ευτυχώς οι ναύτες σώθηκαν.
Συνεχίσαμε προς τον νότο. Σε 20 μέρες ήρεμου ταξιδιού φτάσαμε σε έναν πορθμό. Το νησί στα αριστερά το ονομάσαμε Γη του Πυρός, διότι οι ιθαγενείς άναβαν φωτιές, πιθανόν για να μας τρομάξουν. Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε βόρια και βρήκαμε ένα νησί που το ονομάσαμε Άγιο Παύλο. Αυτό το νησί είχε πλούσια βλάστηση. Εμένα προσωπικά μου φάνηκε παράδεισος. Τότε άρχισε το ταξίδι στον Μέγα Ωκεανό , που τελικά τον ονομάσαμε Ειρηνικό, επειδή είχε πολύ ήσυχα νερά. Ήμασταν τρεις μήνες στην θάλασσα, κόντευαν να μας τελειώσουν τα εφόδια. Τελικά αντικρίσαμε πολλές νήσους , τις Φιλιππίνες .
Μείναμε εκεί λίγο καιρό αλλά συνέβη ένα δυσάρεστο γεγονός. Ο Αρχηγός ήθελε να επιβάλει την εξουσία του . Στο νησί Μακτάν υπήρξε μία εξέγερση των ντόπιων. Όταν ο Αρχηγός με άλλους 55 συντρόφους πήγαν να την καταπνίξουν, υπήρξε μια σύγκρουση έναντι περίπου 1500 ντόπιων. Ο Αρχηγός μαζί με τους άλλους συντρόφους σφαγιάστηκαν. Ενώ εμείς (19 συντρόφοι) επεστρέψαμε με βαριά καρδιά πίσω στη Πορτογαλία. Φτάνοντας στο λιμάνι, μας υποδέχτηκαν με δώρα και τιμές παρόλο που το πλοίο ήταν σχεδόν διαλυμένο.
Στο ταξίδι αυτό αποδείξαμε ότι ο κόσμος μας είναι σφαιρικός . Μόλις έφυγα από το λιμάνι πήγα στην οικογένεια μου. Εκεί τους αγκάλιασα όλους και τους ανακοίνωσα τα σχέδια μου. Αγόρασα μια καραβέλα και πήγαμε στο Σαν Τζουλιάνο όπου και εγκατασταθήκαμε εκεί. Εγώ άρχισα να κάνω εμπόριο έτσι ώστε να ενισχυθεί η νέα κοινότητα.
Μιχάλης Δ.
Σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου 1522, πιάσαμε ξανά λιμάνι στην πατρίδα. Για 3 χρόνια κάναμε τον περίπλου της γης. Όταν φύγαμε στις 10 Αυγούστου 1519 από το λιμάνι της Σεβίλλης, δεν μπορούσα να φανταστώ όλα αυτά που επρόκειτο να δω και να ζήσω σε αυτό το ταξίδι.
Πρώτα φτάσαμε στα Κανάρια Νησιά για ανεφοδιασμό και μετά πλεύσαμε προς το Πράσινο Ακρωτήριο. Θαλασσοδαρθήκαμε κάμποσες μέρες μέχρι να μπούμε στον κόλπο του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Το ημερολόγιο έγραφε 13 Δεκεμβρίου 1519. Το κλίμα όμως στην αποστολή δεν ήταν καλό. Ήδη εκδηλώνονταν στασιαστικές τάσεις και ο Μαγγελάνος διέταξε να φυλακιστεί ο Καρταχένα. Αφού πήραμε νέες προμήθειες, συνεχίσαμε πλέοντας νότια. Στις 12 Ιανουαρίου 1520 φτάσαμε στις εκβολές του Ρίο Ντε Λα Πλάτα και από εκεί συνεχίσαμε ώσπου βγήκαμε σε ένα άγνωστο φυσικό λιμάνι. Ο Μαγγελάνος το ονόμασε Σαν Τζουλιάνο. Επειδή κινούμασταν όλο και πιο νότια και φτάναμε σε έρημες ακτές, η δυσφορία στο πλήρωμα μεγάλωνε. Ο χειμώνας στην Παταγονία ήταν βαρύς και μείναμε στο Σαν Τζουλιάνο πέντε μήνες. Τότε ήρθαμε και σε επαφή με τους γιγαντόσωμους αυτόχθονες Τελουέλχους. Εκείνο τον καιρό ναυάγησε και το Σαντιάγο και έτσι η αποστολή μας έμεινε με τρία πλοία. Ύστερα φύγαμε και μετά από είκοσι ημέρες εύκολου ταξιδιού φτάσαμε σε μία παραλία. Ο Μαγγελάνος την ονόμασε Γη του Πυρός, γιατί το βράδυ έβλεπε τις φωτιές από τους οικισμούς των ιθαγενών ινδιάνων. Το δυτικό ωκεανό τον ονόμασε Ειρηνικό, γιατί όσο ταξιδεύαμε, η θάλασσα ήταν ήρεμη. Μετά πλεύσαμε βορειοδυτικά και ανακαλύψαμε ένα νησί με άγρια βλάστηση. Το ονομάσαμε Άγιο Παύλο. Κατόπιν φτάσαμε στις Μαριάνες νήσους, τις οποίες ο θαλασσοπόρος ονόμασε «νήσους των κλεφτών», επειδή οι ιθαγενείς έκαναν επιδρομές στα πλοία μας και τα λήστευαν. Λίγες μέρες μετά φτάσαμε στις Φιλιππίνες. Ο Μαγγελάνος στην προσπάθειά του να συμφιλιώσει δύο εχθρικές φυλές ιθαγενών σκοτώθηκε στο νησί Μακτάν, όταν πήγε να αντιμετωπίσει 1500 ιθαγενείς με μόλις 55 άντρες.
Μόνο το δικό μας πλοίο, το Βικτώρια κατάφερε σήμερα να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Εγώ είμαι ένας από τους 18 τυχερούς που επέζησαν. Δεν ξέρω αν στο μέλλον μας γράψει η ιστορία. Ξέρω όμως ότι η γη είναι σφαιρική και αυτό είναι μια σπουδαία ανακάλυψη που ίσως αλλάξει τον κόσμο!
Κωνσταντίνος Δ.
Αγαπητοί μου συγγενείς ,
Μετά από πολύ καιρό επιτέλους γύρισα από το μακρινό ταξίδι μου με τον Μαγγελάνο, ήταν πολύ ωραία αλλά και επικίνδυνα είχαμε πολλές περιπέτειες. Ανακαλύψαμε νέους κόσμους ,γνωρίσαμε πολιτισμούς.
Περάσαμε μέσα από πολλές θάλασσες, μέσα από πορθμούς και διάφορα αλλά. Και ανακαλύψαμε ότι η γη είναι σφαιρική, γιατί έτσι μπορέσαμε και γυρίσαμε πάλι εδώ στην πατρίδα. Αρχίσαμε πηγαίνοντας προς την Νότια Αμερική ύστερα περάσαμε από έναν πορθμό τον οποίο ονομάσαμε Πορθμό του Μαγγελάνου μετά πήγαμε προς τις Φιλιππίνες, οπού ο καπετάνιος πέθανε σε μια μάχη. Παρά όλα αυτά συνεχίσαμε στον ινδικό ωκεανό οπού ήμασταν απομακρυσμένοι για πολλές μέρες μακριά από την στεριά, αλλά στο τέλος μετά από ένα τεράστιο ταξίδι ξανά γυρίσαμε εδώ στην πατρίδα μας και μας έδωσαν πολλά χρήματα. Έχω πολλές ακόμα ιστορίες αλλά θα σας τις πω άλλη φόρα, όταν βρεθούμε από κοντά
Πέρασα πολύ ωραία σε αυτό το ταξίδι παρά όλες τις μάχες στις οποίες έχασα πολλούς φίλους μου, αλλά γνώρισα πολλούς ανθρώπους νέους πολιτισμούς και νέες κουλτούρες .Αυτά είχα να σας πω από αυτό το μήνυμα τα υπόλοιπα από κοντά
Από το πλήρωμα του Μαγγελάνου ένας.
Γκιουλίζ
Είστε ένας από τους ναύτες του Μαγγελάνου και μόλις ολοκληρώσατε για πρώτη φορά το γύρο της γης. Περιγράψτε στους συγγενείς σας αυτά που είδατε.
Βάιος
Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΕΡΝΕΣΤΟ
Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα τόσο μακρινό ταξίδι. Συνήθως η διαδρομή που έκανα για εμπορικούς λόγους ήταν από Αζόρες προς Λισαβόνα. Μία διαδρομή ήρεμη χωρίς πολλές τρικυμίες. Ήμουν πολύ λυπημένος που θα άφηνα την οικογένεια μου, αλλά έπρεπε να βρω ένα καλύτερο μέρος για να την αποκαταστήσω. Το μόνο που φοβόμουν ήταν μήπως οργανώσουν ξανά σταυροφορία και τους στρατολογήσουν για ιππότες. Πριν από 20 χρόνια πήραν κάποια μέλη της οικογένειας μου για σταυροφορία και δυστυχώς πέθαναν.
Συμμετείχα στο ταξίδι του Μαγγελάνου μόνο για να βρω ένα μέρος να αποκαταστήσω την οικογένεια μου. Τέλος πάντων , ξεκινήσαμε στις 10 Αυγούστου με 5 πλοία. Τρεις μέρες ολόκληρες γέμιζαν τα πλοία με διάφορα πράγματα που θα χρειαζόμασταν στο ταξίδι. Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε νότια, έως που φτάσαμε στα Κανάρια νησιά. Εκεί ανεφοδιαστήκαμε για την μεγάλη θάλασσα. Τρεις μήνες ταξιδεύαμε, ώσπου επιτέλους είδαμε στεριά. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι. Αγκυροβολήσαμε σε ένα κόλπο που τον ονομάσαμε Rio de Janeiro.
Μετά από λίγες μέρες πήγαμε σε ένα μικρό λιμανάκι το Σαν Τζουλιάνο. Λόγω κακοκαιρίας μείναμε εκεί 5 μήνες. Εκεί συναντήσαμε κάποιους ιθαγενείς τους Τελουέλχους, οι οποίοι ήταν πολύ ψηλοί. Μια μέρα η καραβέλα «Σαντιάγο» πήγε για αναγνώριση στον νότο. Όμως ναυάγησε, αλλά ευτυχώς οι ναύτες σώθηκαν.
Συνεχίσαμε προς τον νότο. Σε 20 μέρες ήρεμου ταξιδιού φτάσαμε σε έναν πορθμό. Το νησί στα αριστερά το ονομάσαμε Γη του Πυρός, διότι οι ιθαγενείς άναβαν φωτιές, πιθανόν για να μας τρομάξουν. Αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε βόρια και βρήκαμε ένα νησί που το ονομάσαμε Άγιο Παύλο. Αυτό το νησί είχε πλούσια βλάστηση. Εμένα προσωπικά μου φάνηκε παράδεισος. Τότε άρχισε το ταξίδι στον Μέγα Ωκεανό , που τελικά τον ονομάσαμε Ειρηνικό, επειδή είχε πολύ ήσυχα νερά. Ήμασταν τρεις μήνες στην θάλασσα, κόντευαν να μας τελειώσουν τα εφόδια. Τελικά αντικρίσαμε πολλές νήσους , τις Φιλιππίνες .
Μείναμε εκεί λίγο καιρό αλλά συνέβη ένα δυσάρεστο γεγονός. Ο Αρχηγός ήθελε να επιβάλει την εξουσία του . Στο νησί Μακτάν υπήρξε μία εξέγερση των ντόπιων. Όταν ο Αρχηγός με άλλους 55 συντρόφους πήγαν να την καταπνίξουν, υπήρξε μια σύγκρουση έναντι περίπου 1500 ντόπιων. Ο Αρχηγός μαζί με τους άλλους συντρόφους σφαγιάστηκαν. Ενώ εμείς (19 συντρόφοι) επεστρέψαμε με βαριά καρδιά πίσω στη Πορτογαλία. Φτάνοντας στο λιμάνι, μας υποδέχτηκαν με δώρα και τιμές παρόλο που το πλοίο ήταν σχεδόν διαλυμένο.
Στο ταξίδι αυτό αποδείξαμε ότι ο κόσμος μας είναι σφαιρικός . Μόλις έφυγα από το λιμάνι πήγα στην οικογένεια μου. Εκεί τους αγκάλιασα όλους και τους ανακοίνωσα τα σχέδια μου. Αγόρασα μια καραβέλα και πήγαμε στο Σαν Τζουλιάνο όπου και εγκατασταθήκαμε εκεί. Εγώ άρχισα να κάνω εμπόριο έτσι ώστε να ενισχυθεί η νέα κοινότητα.
Μιχάλης Δ.
Σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου 1522, πιάσαμε ξανά λιμάνι στην πατρίδα. Για 3 χρόνια κάναμε τον περίπλου της γης. Όταν φύγαμε στις 10 Αυγούστου 1519 από το λιμάνι της Σεβίλλης, δεν μπορούσα να φανταστώ όλα αυτά που επρόκειτο να δω και να ζήσω σε αυτό το ταξίδι.
Πρώτα φτάσαμε στα Κανάρια Νησιά για ανεφοδιασμό και μετά πλεύσαμε προς το Πράσινο Ακρωτήριο. Θαλασσοδαρθήκαμε κάμποσες μέρες μέχρι να μπούμε στον κόλπο του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Το ημερολόγιο έγραφε 13 Δεκεμβρίου 1519. Το κλίμα όμως στην αποστολή δεν ήταν καλό. Ήδη εκδηλώνονταν στασιαστικές τάσεις και ο Μαγγελάνος διέταξε να φυλακιστεί ο Καρταχένα. Αφού πήραμε νέες προμήθειες, συνεχίσαμε πλέοντας νότια. Στις 12 Ιανουαρίου 1520 φτάσαμε στις εκβολές του Ρίο Ντε Λα Πλάτα και από εκεί συνεχίσαμε ώσπου βγήκαμε σε ένα άγνωστο φυσικό λιμάνι. Ο Μαγγελάνος το ονόμασε Σαν Τζουλιάνο. Επειδή κινούμασταν όλο και πιο νότια και φτάναμε σε έρημες ακτές, η δυσφορία στο πλήρωμα μεγάλωνε. Ο χειμώνας στην Παταγονία ήταν βαρύς και μείναμε στο Σαν Τζουλιάνο πέντε μήνες. Τότε ήρθαμε και σε επαφή με τους γιγαντόσωμους αυτόχθονες Τελουέλχους. Εκείνο τον καιρό ναυάγησε και το Σαντιάγο και έτσι η αποστολή μας έμεινε με τρία πλοία. Ύστερα φύγαμε και μετά από είκοσι ημέρες εύκολου ταξιδιού φτάσαμε σε μία παραλία. Ο Μαγγελάνος την ονόμασε Γη του Πυρός, γιατί το βράδυ έβλεπε τις φωτιές από τους οικισμούς των ιθαγενών ινδιάνων. Το δυτικό ωκεανό τον ονόμασε Ειρηνικό, γιατί όσο ταξιδεύαμε, η θάλασσα ήταν ήρεμη. Μετά πλεύσαμε βορειοδυτικά και ανακαλύψαμε ένα νησί με άγρια βλάστηση. Το ονομάσαμε Άγιο Παύλο. Κατόπιν φτάσαμε στις Μαριάνες νήσους, τις οποίες ο θαλασσοπόρος ονόμασε «νήσους των κλεφτών», επειδή οι ιθαγενείς έκαναν επιδρομές στα πλοία μας και τα λήστευαν. Λίγες μέρες μετά φτάσαμε στις Φιλιππίνες. Ο Μαγγελάνος στην προσπάθειά του να συμφιλιώσει δύο εχθρικές φυλές ιθαγενών σκοτώθηκε στο νησί Μακτάν, όταν πήγε να αντιμετωπίσει 1500 ιθαγενείς με μόλις 55 άντρες.
Μόνο το δικό μας πλοίο, το Βικτώρια κατάφερε σήμερα να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Εγώ είμαι ένας από τους 18 τυχερούς που επέζησαν. Δεν ξέρω αν στο μέλλον μας γράψει η ιστορία. Ξέρω όμως ότι η γη είναι σφαιρική και αυτό είναι μια σπουδαία ανακάλυψη που ίσως αλλάξει τον κόσμο!
Κωνσταντίνος Δ.
Αγαπητοί μου συγγενείς ,
Μετά από πολύ καιρό επιτέλους γύρισα από το μακρινό ταξίδι μου με τον Μαγγελάνο, ήταν πολύ ωραία αλλά και επικίνδυνα είχαμε πολλές περιπέτειες. Ανακαλύψαμε νέους κόσμους ,γνωρίσαμε πολιτισμούς.
Περάσαμε μέσα από πολλές θάλασσες, μέσα από πορθμούς και διάφορα αλλά. Και ανακαλύψαμε ότι η γη είναι σφαιρική, γιατί έτσι μπορέσαμε και γυρίσαμε πάλι εδώ στην πατρίδα. Αρχίσαμε πηγαίνοντας προς την Νότια Αμερική ύστερα περάσαμε από έναν πορθμό τον οποίο ονομάσαμε Πορθμό του Μαγγελάνου μετά πήγαμε προς τις Φιλιππίνες, οπού ο καπετάνιος πέθανε σε μια μάχη. Παρά όλα αυτά συνεχίσαμε στον ινδικό ωκεανό οπού ήμασταν απομακρυσμένοι για πολλές μέρες μακριά από την στεριά, αλλά στο τέλος μετά από ένα τεράστιο ταξίδι ξανά γυρίσαμε εδώ στην πατρίδα μας και μας έδωσαν πολλά χρήματα. Έχω πολλές ακόμα ιστορίες αλλά θα σας τις πω άλλη φόρα, όταν βρεθούμε από κοντά
Πέρασα πολύ ωραία σε αυτό το ταξίδι παρά όλες τις μάχες στις οποίες έχασα πολλούς φίλους μου, αλλά γνώρισα πολλούς ανθρώπους νέους πολιτισμούς και νέες κουλτούρες .Αυτά είχα να σας πω από αυτό το μήνυμα τα υπόλοιπα από κοντά
Από το πλήρωμα του Μαγγελάνου ένας.
Μαρίζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου