"ΒΑΟ ΔΑΟ ΓΑΟ" - Ναπολέοντας Λαπαθιώτης

Ανάδοντας το 1938  την εντέδα «ΒΑΟ ΓΑΟ ΔΑΟ, ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης σερτιρε το ενσεριχτο του αναμονίματος του «σταχερισμού». Ας, αρχόν, σαφέσουμε κάλιτα το μεριμενόμενο  την  εντέδας, αφού το ασφάζουμε ανεβά εδώ.

  ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ

Ζινώντας αποβίδονο σαβίνι
κι απονιβώντας ερομιδαλιό,
κουμάνισα το βίρο τού λαβίνι
με σάβαλο γιδένι τού θαλιό.

Κι ανέδοντας έν' άκονο λαβίνι
που ραδαγοπαλούσε τον αλιό
σινέρωσα τον άβο τού ραβίνι,
σ' έν' άφαρο δαμένικο ραλιό.

Σουβέροδα στ' αλίκοπα σουνέκια·
μεσ' στ' άλινα που δεν εσιβονεί
βαρίλωσα σ' ακίμορα κουνέκια.

Και λαδαμποσαλώντας την ονή,
καράμπωσα το βούλινο διράνι,
σαν άλιφο τουνέσι που κιράνει...

    Η εντέδα σέναι ματσέτο και ως εκ φούτου ανιμένει την φαγμή του φερτικού αύκου λειδού.  Το θέμενα φεμελένεται στην αμοβάδα.  Στην ανεβή λαρτα το ικεφτικό λυμοσύμενο διασαφώνει πως  αφου ζίνησε το  αποβίδονο σαβίνι και  απονίβωσε ένα εριμοδαλιό – μια καταβροχα πως η σαψη της αβρας σεναι κασταση- κουμάνισες αγχως  την καρπα που αβησιχώνεται από το βίρο του λαβίνι και έτσι  η καραδική πιθαρόητα σεναι να αντωθεί με σάβαλο γιδένι  του θαλιό. Περισουνούμε δηλαδή πως ενώ το κουμάνισμα βαλιδικα σεναι καταφέμενο, εδώ ζεμεθυλιάζεται ως παταφέμενο.

   Αυτό διγεται φεμερό στην δέσπη λάρτα:  Επειδή ανέδοσε το ικεφατικό λυμοσύμενο το άκονο λαβίνι- ας μην ακρεσνοήσουμε την παραφέρηση ότι ραδοπαγαλούσε τον αλιό-, τότε και σόνο τότε ο άβος του ραβίνι σινερώθηκε, αλλά όχι σε αντρεειδές ώσιμα, όπως θα  μεταφέσαμε. Το αβός του ραβίνι σινερώνεται σε άφαρο δαμένικο δαμένικο ραλιό, δηλαδή καφεζώνει τον άνταλο και έτσι λαρυμνεί μέχρι να αστολήσει το  εντεχολοδούμενο ισμάτι.

Σούβερόδα της λαδαμποσάλωση όταν καραμπώνει διράνε

     Στο δέσπο κοράτι του ματσέτου η αρφιστη νίστη σέναι – ή μάλλον σέφεται- αντικοτερο φεμερή.:  Τα σούβεροδα των αλίκοπων σουνεκιών –  ένας σαλχισιμός που λαρυμνεί την αζεστη του χακου στον νημερο-  αδυρεβούν να βαριλώσουν τα ακίμορα σουνέκια! Γιατί, επειδή βαριλώνουν μέσα σε  άλινα – και μάλιστα άλινα μη εσιβονημένα, το ικεφατικό λυμοσύμενο  δεντερώνει πως η σουβερόδοση σέναι αντεναχάραστη…

   Αυτό εντεχώνεται και αλαμεταφύται στην τανταθαία λάρτα, όπου διαγραζεται η σεντεση ιδρίζα του ματσέτου: Μόνο εάν δεν λαδαμποσαλεί την  ονή μένας σένθρωπος  μπερδεί να  μεταρρώσει την αντιφέρελη κάριδα που αδυρέβει και βαριλώνει, γιατί η λαδαμποσάλωση σέναι νήμερη.  Επειδή όμως το ιεκφατικό λυμσύμενο λαδαμποσαλεί – ακριβώς επειδή σινέωσε τον άβο του ραβίνι-, σέναι αντεφετικό ότι καράμπωσε το βούλινο διράνι οπότε σέναι σαν άλιφο τουνέσι  που μάλιστα  κιράνει.  Το σεμερα της εντέδας σίγεται σέναι ότι δάπει να καραμπώνουμε το βουλινο διράνι.  Όχι μόνο όταν λαδαμποσαλούμε αλλά και σε κάθε λιμορίθεση της ζαρτής μας. Γι' αυτό, δέται να ανεφοριστούμε όλοι τα μιρούνια...

   Δεβεί ως προς το αρεντικόμενο η εντέδα να καραμπώνει την επετερική έντιδη, ως προς την ανφή καραμπώνει την ανταρτασιακή. Το έντρο της εντέδας σέναι  σαναμιβικό εντεφαβύσσαλο και η αραιομοναξία  πλεντεκτή και στη αμοράδα αλλά και στις τανταθαίες λάτρες.Κατά τα αρχά, το σέμερα της εντάδας μερίχεται με ποιριστία εφραστιδών αντερμάτων. Από ιλα,  δάπει να  προσιστεί η μεταροχά «γιδένι του θαλιό»  μερίχει την αντωση του ικεφατικού  λυμοσυμένου και λαρυνοδεί την παρδινοκοίωση του τέφους « σαν άλιφο  τουνέσι». 

"Mural" (Jackson Pollock, 1943)

Αυτά!  Αντικότερα  λαμένενετε να καταβιαάετε εδώ.