Για το "μπαρ"

Όποιος μπήκε γιατί νομίζει ότι είναι υποχρεωτικό...
Να την "κάνει"!
ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!

(Εκτός από όταν δεν έχουμε βιβλία... Τότε είναι υποχρεωτικό... Για γκελ μπουρντά, καμάρια μου!)

Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Είμαστε ποιητές σημαίνει... (Μούσα ποιητική από το Δ2 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου)

  Η μικρή ποιητική συνωμοσία μας συνεχίζεται σήμερα με τα ποιήματα που έγραψαν οι μαθητές του Δ2 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου.
   Και για να κλείσουμε το κύκλο και να "κλειδώσουμε" την ανάρτηση με την άλλη των ποιημάτων του Δ1, θα τα συνοδεύσουμε με ένα ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου που συνομιλεί με εκείνο του Γιώργου Σαραντάρη που δημοσιεύτηκε στην προηγούμενη ανάρτηση. Γιατί η ποίηση πέρα από απελευθερωτική πράξη, μπορεί να γίνει και μια εξαιρετικά επώδυνη διαδικασία, καθώς ο ποιητής κατ΄ουσία γράφει  σκαλίζοντας αυτά που τον πονάνε (πρακτικά δηλαδή και τα δυο ποιήματα το ίδιο λένε, με άλλη προσέγγιση.)
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια, ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία, πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά,
πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ, ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση δὲ θὰ πεῖ προδοσία.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.
(1956)
Νίκος Εγγονόπουλος "Ο Ποιητής κι η Μούσα"
 Ακολουθούν οι εργασίες των παιδιών

 Ανώνυμου
Μουσική… ένα δώρο για όλους

Εσύ που συντροφεύεις τις στιγμές μας …
χαρές, λύπες, έρωτες, όλα τα εκφράζεις
και συγκινείς και παρασύρεις το νου.
Κάθε νότα, ένα συναίσθημα.
Κάθε κρατημένη αξία, που αντηχεί στους τοίχους
ένα παραλήρημα της καρδιάς.
Που σε ταξιδεύει σε θάλασσες ακύμαντες
γαλήνιες άγνωστες…
Κάθε πεντάγραμμα μια ιστορία
Με διαφορετικό ηχόχρωμα η κάθε μια .
Κάθε νότα κι ένας διαφορετικός άνθρωπος
Κάθε κλίμακα δείχνει την ένταση
του συναισθήματος, το χτυποκάρδι…

Πόσο άχρωμη θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα;
Σαν βεγγαλικό χωρίς φως.
Που ακούς τον κρότο και
και περιμένεις άσκοπα να δεις το πυροτέχνημα…
Σαν βροχή χωρίς ουράνιο τόξο

Παραμύθι που πραγματώνεται στη γη
με ήρωες τις νότες σου
που πατούν ανάμεσα στη γη και στο κενό
Ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα
Γεφυρώνεται το σώμα και η ψυχή
Και η μουσική είναι αυτή που τα ενώνει.

Σα να γεννήθηκε η ψυχή 
για να χρωματίζεται από τις μελωδίες σου
Τι δύναμη να λυγίζεις
και τους πιο δυνατούς
Να συντροφεύεις.
Να μιλάς στο κέντρο της καρδιάς
Με στόχο πάντα το συναίσθημα
Ό,τι άγνωστο, συστήνεται
Ό,τι άγριο ημερεύει
Ό,τι μυστικό, αποκαλύπτεται .

Με το φως που εκπέμπει
η συχνότητα της μελωδίας σου
Έτσι απλά…

Σταματία
Χωρίς τίτλο
Πατρίδα σε κατέστρεψαν
τα ίδια τα παιδιά σου
μα κεφάλι ποτέ δεν σήκωσες
πού πήγε η μαγκιά σου;

Στην πήρανε αυτοί ,
αυτοί που «σ’ αγαπούσαν»
μα δεν το έμαθες ποτέ
όλοι τις στάχτες σου μετρούσαν

Μυαλά που ζητούν βοήθεια
πνίγονται στην υποτέλεια και την ψευτιά
γεννιούνται βλέμματα χαμένα
και πρόσωπα χλωμά

Μην το ψάχνεις, όλοι αυτοί
γλείφουν θαβουν θάβουν γλείφουν
στο τσίρκο με τα νούμερα
μη μας υπολογίζουν

Μάθε λοιπόν πατρίδα
δεν υπάρχει θεραπεία
που θα μπορούσε ποτέ να σώσει
μια τόσο άρρωστη κοινωνία

Βάσω
Του φιλελεύθερου

Μέρα με την μέρα παλεύω
Γι’  αυτό που δεν υπάρχει

Όπου οι άλλοι δουν το φως
Εγώ βλέπω το σκοτάδι

Κλεισμένοι στα κλουβιά τους
όλοι γελάνε
σαν άγριοι.

Κι εμείς με όλα αυτά
καταντάμε οι πιο γελοίοι.

Κι εγώ κλεισμένος
στο κλουβί τρέμω  από το
ρίγος. Στη σιωπή

Γιατί σε νοιώθω μέσα
μου να ανοίγεις
την ψυχή

Να βγαίνω
έξω απ’ το κλουβί και
να φωνάζω  ζητω

Καλλιόπη
Ουράνιο τόξο

Κοιτώ τα χρώματά του
Είναι παντού γύρω
Κόκκινο της φωτιάς στην καρδιά μας
Κίτρινο της λύπης μα και γκρι της θλίψης
Και αν κοιτάξεις  βαθιά γύρω
Θα δεις το μοβ να ζωντανεύει
Και το άσπρο να σε γαληνεύει
Και αν το γαλάζιο ρωτήσεις
θα σου μιλήσει, θα σε αγγίξει
Πώς είσαι; Πώς τα περνάς;
Τι θες και τι γυρεύεις;
Και τότε εσύ θα το κοιτάξεις
και θα δεις και μαύρο
και ροζ και ίσως
βαθιά αν ψάξεις καλά
μια μαργαρίτα θα τριγυρνά
και θα σου λέει
«Ξημέρωσε κοίτα τα χρώματα σού φωνάζουν
ο ήλιος ήρθε,  Χαμογέλα»

Άννα Ραφαέλα
Αγάπη vs  Απόσταση
Περνάνε ώρες και στιγμές
καρδιά μου μακριά σου
και πώς να ζήσω δίχως σου
χωρίς την αγκαλιά σου

Ζωή χωρίς εσένανε
καρδιά μαραζωμένη
Τα μάτια μου κλαμένα
κι η ψυχή μου λυπημένη

Μου λείπουνε τα μάτια σου
και το γλυκό σου χάδι
Ήρθες εσύ και έφερες
το φως μες στο σκοτάδι

Η καρδιά μου την απόσταση
δεν την ελογαριάζει
μονάχα ερωτεύεται
εσένα σαν κοιτάζει

Σαν θωρώ τα μάτια σου
ο παλμός μου δυναμώνει
Τρέμει η καρδούλα μου
κι ο κόσμος μου  θολώνει

Το χέρι όταν μου κρατάς
ζεσταίνεις την καρδιά μου
εσένα θέλω δίπλα μου
για να ‘χω τη χαρά μου.

Εμένα πάρε αγκαλιά
για να μπορώ να ζήσω
κι εσένα σου υπόσχομαι
ποτέ να μην σ’ αφήσω

Πάλι εσένα σκέφτομαι
πάλι για σένα κλαίω
και πάλι μες τον ύπνο μου
το όνομά σου λέω.
                                               Ονειροπαγίδα

Δήμητρα
Είμαι παιδί
Είμαι παιδί κι έχω ψυχή, έχω όνειρα να κάνω
Έχω όνειρα για μια ζωή, για μια ζωή που χάνω
Δεν ξέρω αν χρειάζεται να παντρευτώ να γιάνω
Μα την αλήθεια θα τη βρω , μόνο όταν αποθάνω
Στον κόσμο τούτο εγώ που ζω  υπάρχει δυστυχία
Υπάρχει μίσος, μοναξιά , ζήλια, κακοτυχία
Υπάρχει όμως κι ανθρωπιά, που λίγοι την κατέχουν
και που την αξιοποιούν χωρίς να την κατέχουν
Σαν μεγαλώσω όμως εγώ τον κόσμο αυτό θ’ αλλάξω
Το ουρανό τον γαλανό θα τον ανασυντάξω.
Θα περιποιηθώ το πράσινο, απ’ τα βουνά τις λίμνες
και μες στα χέρια θα κρατώ τις όμορφες τις Νύμφες
Η μία είναι το νερό, η άλλη ο αέρας
κι η τρίτη είναι η γη, όλων μας η μητέρα
Επάνω της να ζήσουμε δίνεται η ευκαιρία
μα εμείς τη χαραμίζουμε την τόση ελευθερία
Την έχουμε ατομικά χωρίσει σε κομμάτια
Μα η γη είναι για όλους μας, τα δυο πολύτιμά μας
και καταστρέφεται η γη και η δική μου μέρα
Είμαι παιδί κι έχω ψυχή και όνειρα να κάνω
μην επεμβαίνετε εσείς, δεν είστε υπεράνω
Έχω μυαλό και λογική, έχω καρδιά πονάω
μην με πληγώνετε λοιπόν, ραγίζω κι ίσως σπάω
Θέλω να ζήσω μια ζωή που περιορισμούς δεν θα ‘χω
Ελεύθερη παντοτινή μέχρι να αποθάνω
Γιατί ως παιδί κι εγώ, έχω δικαίωμα να ζήσω
δικαίωμα να προχωρώ , μα και να σταματήσω
δικαίωμα να εκφραστώ, δικαίωμα να κλάψω
να νευριάσω, να βρεθώ, τα όνειρα να ξεχάσω
δικαίωμα να πληγωθώ και όμως να πληγώσω
να ερωτευτώ να παντρευτώ και ύστερα να ξεδώσω
Δικαίωμα στην επιλογή, δικαίωμα στην πράξη,
Δικαίωμα για τη ζωή, κανείς να μη μου αλλάξει.
Παράπονα έχω πολλά , μα λύση όμως καμία
Τα δύσκολα τα ξεπερνώ χωρίς να ασκήσω βία
Γιατί ως παιδί έχω μυαλό και συναισθήματα σορό
με δυο κουβέντες αν σου πω μπορείς να σε τρελάνω
γιατί έχω βλέμμα παιδικό, γλυκό, σεμνό κα λάγνο.
Είμαι παιδί κι έχω ψυχή, έχω όνειρα να κάνω
έχω όνειρα για μια ζωή, για μια ζωή που χάνω .

Αναστασία
Το ταξίδι της ψυχής

Κι όμως το ωραιότερο ταξίδι του ανθρώπου είναι εκείνο
που δεν αποκτά ο ίδιος εμπειρίες
αλλά η ψυχή του. Ναι, η ψυχή του
ταξιδεύει. Σε τόπους  μαγικούς και διαφορετικούς.
Η μουσική δίνει την κάθε νότα της
για βάρκα της ψυχής. Κι αυτή
σε ποτάμια με αμέτρητα λουλούδια  τριγύρω ταξιδεύει.
Ναι, εκεί ταξιδεύει η ψυχή.
Τα όνειρα την ταξιδεύουν . Τα όνειρα για το παρόν και το μέλλον.
Και οι εμπειρίες της.
Κάθε δευτερόλεπτο του ταξιδιού της είναι οι εμπειρίες της.
Όταν η ψυχή ταξιδεύει ο άνθρωπος είναι ελεύθερος .
Τίποτα και κανέναν ανάγκη δεν έχει.
Πότε θα φτάσει στον προορισμό της η ψυχή.
Πότε, ελεύθερη και κι ανέμελη για πάντα θα πετά σε μέρη μαγικά
κι απερίγραπτα.

Βαγγέλης Π.

Δεν έχω λόγια να το περιγράψω
αυτό όμως που νοιώθω θέλω να τ’ αλλάξω
Θέλω να ξεχαστώ, να ανασυγκροτηθώ
αλλά πάλι αν σε σκεφτώ την καρδιά μου ακολουθώ
Τον δρόμο των ονείρων να διαβώ.
Μα δεν ξέρω που θα βγω
Θέλω να ξεχαστώ κι από τις σκέψεις να απαλαχθώ
μόνο που δεν μπορώ
γιατί στα όνειρά μου κάθε βράδυ σε ζητώ
Θέλω να ξεχαστώ, να ταξιδέψω σε μέρη μαγικά
με μόνη συντροφιά την μουσική κι ανεμελιά
και να ακούσω τα πουλιά, δίπλα στην ακροθαλασσιά.

Μανώλης

Ελλάδα μου βάστα γερά
στις δύσκολες στιγμές που περνάς!
Δώσε ελπίδα στο λαό σου,
που είναι πάντα στο πλευρό σου.

Μπόρα είναι θα περάσει
και ο ουρανός θα λάμψει.
Τόσοι πόλεμοι και σκλαβιά
σ’ έχουν δυναμώσει πια!

Έχεις περάσει αρκετά,
βάσανα, πείνα και δάκρυα πολλά.
Όμως εσύ τα ξεπερνάς
και ξανά προς τη δόξα τραβάς.

Εμείς, η νέα σου γενιά,
σε αγαπάμε αληθινά.
Θα σε τιμούμε πάντα
γιατί είσαι για μας τα πάντα.

Ελλάδα μου βαστά γερά
στις δύσκολες στιγμές που περνάς.
Δίδαξες σ’ όλο τον κόσμο πολιτισμό
και πρέπει όλοι να σου είναι ευγνώμονες για αυτό!

Νίκος
Αμπελοφιλοσοφίες

Το ψέμα είναι σαν την αρμονία
Είναι ατελείωτο και σχετικό
Καθώς  απηχεί διαφορετικά
 σε  κάθε έναν από μας

Η ουσία μιας πνευματικής έννοιας
δεν είναι προσδιορίσιμη
Τα γράμματα μπορούν  μονάχα να την προσεγγίσουν
χωρίς να της δίνουν υλική υπόσταση

Τίποτα δεν είναι αιώνιο
παρά μόνο ο χρόνος
Γιατί ποτέ δεν υπόκειται
στη φθορά

Μαρία Π.
Απερίγραπτα

Μια μέρα θα προσπαθήσω να
δημιουργήσω  λέξεις που θα μπορούν
να εξηγήσουν τα συναισθήματά
μου για σένα

Θα χορεύω μια νύχτα
για σου δείξω πόσο
πολύ πάθος 
έχω  με σένα

Τραγούδια άγνωστα θα τραγουδήσω
για σένα
με λόγια που δεν βγάζουν νόημα
μα μελωδία που μιλάει στην καρδιά

Να σ’ έχω αγκαλιά να σε κοιτάω
με τόση
αδυναμία που έχω σε σένα

Θα σου ψιθυρίζω σιγανά
σ’ αγαπώ και θα με ρωτάς πόσο.
Απερίγραπτα

Διαμαντής

Η ζωή μου είναι μπλε
και το σπίτι μου είναι μαύρο
σαν την καρδιά μου το μεσοκαλόκαιρο
που είναι άνω κάτω

Έτσι που λες ήταν η μέρα μου
γεμάτη καρδιοχτύπια
γιατί αυτή που αγαπώ
δεν μ’ αγαπάει ίδια .

Δημήτρης

Ήρθε μια στιγμή
 δίχως λόγο και γιατί,
έφυγες  μακριά μου
 και μαράζωσε η καρδιά μου…
Ήταν μια μέρα αγχωτική
ούτε εγώ ήξερα γιατί
δεν καταλαβαίνω ακόμα
 και έχω γίνει λιώμα
Κωνσταντίνα 

Ένα γλυκό χαμόγελο
μ' ένα γλυκό μουτράκι
σαν άστρο είναι τ'  ουρανού
ολόχρυσο αγγελάκι

Έχει ένα βλέμμα χαρωπό
γεμάτο ευτυχία
άγγιγμα τόσο απαλό
σαν θεία ευλογία

Είναι γλυκιά παρηγοριά
είναι ζωής σημάδι
είναι αγάπη, έρωτας
είναι χαράς σημάδι

Ελένη
Η μουσική της καρδιάς 
Από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα
και μπήκες στην καρδιά μου
Σαν μουσικούλα μέρα νύχτα
γυρνάς στο μυαλό μου
Ραφαήλ

Στο δρόμο καθώς πήγαινα  στη Λίνδο για ένα μπάνιο
στα καταγάλανα νερά του Αποστόλου Παύλου
σταμάτησα στην Κοσκινού για να τσιμπήσω κάτι
και είδα δυο ναυτικούς
ο ένας ήτανε κοντός
κι ο άλλος ήτανε χοντρός

Ήμουνα στον Αρχάγγελο την περασμένη Πέμπτη
μ’ έστησες και περίμενα, γιατί δεν είχες έρθει;

Το ομορφότερο χωριό είναι τα Προφύλια
γιατί εκεί θα βρεις όλα τα εργαλεία

Έχω περάσει από παντού. Λονδίνο και Γαλλία ,
αχ να ‘ξερες, Ηλία μου, τι είναι η Κρητηνία

Και το καλύτερο χωρίο απ’ όλα αυτά της Ρόδου
είναι η Μονόλιθος με το ωραίο βουνό της

Μία ομάδα γνώρισα με όλα τα προσόντα
είναι αυτή ο Διγενής  και όποιον θέλεις ρώτα.

Βαγγέλης Ξ.

Μια φορά κι ένα καιρό στα περασμένα χρόνια
υπήρχε η αγάπη μου, η Τόνια, η Κοκόνα

Πού όταν γλυκοκοίταγε χανόμουνα στ’ ανώγεια
κι όταν εγλυγομίλαγε χανόμουνα στα λόγια

Για δες  ένα κορίτσι, θειέ, δες τη ζωγραφική σου
μάλλον ο Πικάσο έπρεπε να ήτανε παιδί σου

Μα κάνε γρήγορα θαρρώ την που προβαίνει
με τι την εζωγράφισες με  τριαντάφυλλο και μέλι ;

- Στις ομορφιές σου σήμερα, Κοκόνα δοξασμένη
- Σ΄ευχαριστώ πολύ, χωριάτη, είμαι κλαμένη.  

-  Που πας , αλογαφέντισσα στα άσπρα φορεμένη ;
- Πάω στης θειας, της κλαίουσας, της χιλιοπικραμένης

- Γιατί καλέ, τι έπαθε και είναι πικραμένη;
- Επέθανε ο άντρας της , ο καπετάν Ποιμένης

- Ποιος, ο ολιγόπιστος, ο χρυσοβουτηγμένος
μα αυτός απ’ τα πολλά λεφτά ήταν δυστυχισμένος;

-Τον μαχαιρώσανε πισώπλατα στο πλοίο στο τιμόνι
το όνομα του άγνωστο, οι παλιοδολοφόνοι

- Μα γιατί το εκάνανε αφού κακός δεν ήταν;
- Γιατί όλοι εζηλεύανε του πατριού την προίκα.

Τα λεφτουδάκια τα καλά που όλους τους αλλάζουν
και από κει από ι πρόβατο λύκοι γεννημένοι που σφάζουν

-  Έλα τώρα ησύχασε , έλα στην αγκαλιά μου
- Γιατί να έρθω στην αγκάλη σου εμορφιά μου;

-  Γιατί θαρρώ πως δάκρυσα απ’ την πολύ τραγίλα
- Ναι όντως σκυλοβρωμάς στα ρούχα προβατίλα

-  Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι από την μυρωδίτσα
λες κι ο σκύλος απομακρύνεται όταν θα δει σκυλίτσα.


Δεν υπάρχουν σχόλια: