Λογική και ευαισθησία: Κωνσταντίνος Θεοτόκης (1872-1923)

Ας πούμε λίγα λόγια και για τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη. 
Πρόκειται για ένα από τους μεγαλύτερους πεζογράφους της ελληνικής λογοτεχνίας. Ανήκε στην Νέα Αθηναΐκή Σχολή. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1872, κατάγοταν από αριστοκρατική οικογένεια,πήρε πολύπλευρη μόρφωση και έμαθε

πολλές γλώσσες,  χωρίς ωστόσο να τελειώσει κάποια σχολή. Σπουδασε στο Παρίσι και στα 19 του δημοσίευσε στα γαλλικά το πρώτο έργο του, "Η ζωή των ορέων".  Αργότερα επιστρέφει στην Ελλάδα και στην Κέρκυρα, προσχωρεί στο κίνημα του δημοτικισμού και αρχίζει να γράφει στα ελληνικά. 

 Το έργο του και η τεχνοτροπία που ακολουθούσε  ήταν σε απόλυτη συνάφεια με την ζωή του. Στα νεανικά του χρόνια,  περίοδο κατά την οποία είχε μεταφυσικές ανησυχίες ασχολήθηκε με μεταφράσεις από τα ινδικά και τα σανσκριτικά (αρχαία ινδικά). Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, επηρεάστηκε από την φιλοσοφία του Νίτσε,ευαισθητοποιήθηκε από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι λαϊκές μάζες και χρησιμοποιήσε ώμο νατουραλισμό για τα πρώτα ηθογραφικά του διηγήματα, με πλεόν χαρακτηριστικό το διήγημα "Πίστομα", τα οποία δημοσιεύτηκα αργότερα με τίτλο "Κορφιάτικες ιστορίες". Η ενασχόληση του με την πολιτική το έφερε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες τις οποίες υποστήριξε με περίσσιο πάθος, γεγονός που τον ώθησε προς τον κοινωνικό ρεαλισμό ("Η Τιμή και το Χρήμα", "Σκλάβοι Δεσμά Στα Τους"). Μετά το 1910 ασχολήθηκε με την ψυχολογία, γεγονός που κατεύθυνε την πεζογραφία του στη ψυχογραφία ("Κατάδικος", "Η Ζωή Και Ο Θάνατος του Καραβέλα"). Τη νουβέλα "Ο Παπα-Περίχαρος" δεν πρόλαβε να την τελειώσει.

Οι μελετητές έχουν παρατηρήσει ότι το μη μεταφραστικό του έργο  εξελίσσεται σε ομόκεντρους κύκλούς. Ως προς το μέγεθος, ξεκίνησε γράφοντας διηγήματα, στη συνέχεια πέρασε στις νουβέλες και κατέληξε να γράφει μυθιστορήματα. Η διαδικασία αυτή συνοδεύονταν από παράλληλη εξέλιξη κατά βάθος. Εκκινώντας από την εμμονή στη φωτογραφική λεπτομέρεια, πέρασε στην ρεαλιστική απεικόνιστης πραγματικότητας και κατέληξε στην ψυχογραφία. 

Ο Θεοτόκης έγραψε στη δημοτική  με επιρροές από το κερκυραϊκό ιδίωμα της εποχής. Τα έργα του διακρίνονται για την ομαλότητα του ύφους τους και για την άνεση στη πλοκή και την αβίαστη αλληλουχία των επεισοδίων. Δεν υπάρχει κεντρικό πρόσωπο. Αυτό μερικές φορές  προκαλεί χαλαρότητα. Η πεζογραφία  του χαρακτηρίζεται ως πεζογραφία του ενστίκτου, του κοινωνικού χώρου και της ψυχολογικής καταστάσης.
Πέθανε το 1923 στην Κέρκυρα από καρκίνο.  
Χαρακτηριστικό είναι ότι όλα τα εκτενή του αφηγήματα έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο ή στην τηλεόραση, ή έχουν διασκευαστεί σε θεατρικά έργα. 
"Ο κατάδικος". 

"Η τιμή και το χρήμα"
 
"Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα"


"Σκλάβοι στα δεσμά τους"