"Αναμνήσεις" (Ένα θεατρικό μονόπρακτο γραμμένο από τους Κώνσταντίνο, Μαρίνα, Αλεξάνδρα και Νατάσα, μαθητές της A΄Λυκείου Μεθάνων)

      Αφού αποκρυπτογραφήσαμε το "Χαμένο ημερολόγιο της Αρετής" και γράψαμε ρομαντικά και μεταμεταπαρνασσ.... (βαριέμαι να γράψω το υπόλοιπο) ποιήματα, ασχολούμενοι με την ενότητα
"Θέατρο" στα πλαίσια του μαθήματος της Λογοτεχνίας, αποφασίσαμε με τους μαθητές της Α΄Λυκείου Μεθάνων (το γνωστό

 

με σήμα το.. αρκουδάκι)

να γράψουν από κοινού τα μέλη κάθε ομάδας ένα θεατρικό έργο.
Σήμερα ξεκινάμε με το αντιπολεμικό μονόπρακτο της ομάδας που αποτελείται από την Νατάσα, την Αλεξάνδρα, τον Κωνσταντίνο και την Μαρίνα με τίτλο "Αναμνήσεις", το οποίο έγραψαν εμπνεόμενοι από μια ταινία που είδαν στην Κινηματογραφική Λέσχη του σχολείου μας.

                                                             Αναμνήσεις

( Στο παρακάτω έργο δυο χαμένοι νεαροί στρατιώτες διαφορετικής παράταξης συναντιούνται τυχαία σε μια λίμνη, χιλιόμετρα μακριά από την βάση τους και προσπαθούν να επιβιώσουν στην παγωμένη νύχτα.Το θεατρικό αυτό έργο είναι βασισμένο στο ημερολόγιο του ενός στρατιώτη, του Τζων,ο οποίος καταγράφει μετά από χρόνια τις αναμνήσεις του από την τυχαία συνάντηση που του στιγμάτισε την ζωή.)

(Ανοίγει η αυλαία. Σκοτεινή η σκηνή, Μόνο ένα φως φωτίζει την άκρη της σκηνής, εκεί που κάθεται ένας ηλικιωμένος. Διαβάζει από ένα βιβλίο...)

"12 Απριλίου 2003
Σήμερα νιώθω πολύ κουρασμένος.Τα πόδια μου δεν με βαστάνε και νιώθω υπερβολικά αδύναμος.Παρ' όλο που νιώθω πως πεθαίνω σιγά σιγά, δεν στεναχωριέμαι. Κατάφερα να ζήσω πολλά που άλλοι δεν έζησαν. Όλα αυτά τα οφείλω σε έναν άγνωστο που γνώρισα πολλά χρόνια πρίν σε ένα αφιλόξενο μέρος, που έκανε τσουχτερό κρύο και πολλοί δεν καταφέρναν να επιβιώσουν την νύχτα.Τα χιόνια έφταναν ως τα γονατά μας και το φαγητό ηταν ελάχιστο.Θυμάμαι καθαρά την ημέρα εκείνη που τον γνώρισα. Είχα απομακρυνθεί πολύ απο το τάγμα μου και χωρίς να το συνειδητοποιήσω χάθηκα.Απελπίστηκα πολύ,καθώς ο δρόμος για τον γυρισμό μου φαινόταν ατέλειωτος και οι εχθροί καραδοκούσαν παντού. Ψάχνοντας να βρω καταφύγιο και νερό, έφτασα σε μια λίμνη και βρέθηκα αντιμέτωπος με εναν εχθρό..."

(Σταματάει να μιλάει καθώς ανάβουν όλα τα φώτα της σκηνής και...) 

 

ΣΚΗΝΗ 1

(Λίμνη δύο στρατιώτες συναντιούνται στην σκηνή ο Τζων και ο Μάρκους.)

Μάρκους: Ακίνητος! Μην κουνιέσαι ,θα σε σκοτώσω!!!! (κάνει ένα βήμα πιο κοντά στον Τζων.Εκείνος τον κοιτάζει σαστισμένος,με τρόμο στα μάτια του)
Μάρκους:Δεν με άκουσες? Πέσε κάτω τώρα και πέτα το όπλο σου!

Τζων:Και να με σκοτώσεις ποιο το νόημα??? Έτσι κι αλλιώς θα πεθάνουμε και οι δύο απο το κρύο.....(ο Μάρκους φαίνεται σκεπτικός.)
Μάρκους:Πέτα το όπλο σου είπα!!!!

Τζων: Θα το πετάξουμε μαζί.

(με μια αστραπιαία κίνηση σηκώνει το όπλο και στοχεύει τον αντίπαλο)

Τζών:Με το τρία .... Σύμφωνοι?

Μάρκους: Εντάξει. 1,2,3

(τα όπλα πέφτουν και οι δύο στρατιώτες κοιτιούνται κατάματα με αμηχανία και δισταγμό)

Μάρκους: Είναι μακριά η βάση σου?

Τζων: Ναι,χάθηκα και περιπλανιέμαι εως ότου βρω ένα καταφύγιο. Εσύ? Μόνος σου βρίσκεσαι εδώ?

Μάρκους:Ναι,χάθηκα και εγώ ήρθα στην λίμνη να πιω λίγο νερό.

(επικρατεί αμηχανία στην ατμόσφαιρα)

Μάρκους: Κοίτα, έχω βρει ένα καταφύγιο λίγο πιο πέρα, μπορούμε να περάσουμε την νύχτα εκεί....Το πρωί όμως θα πάρει ο καθένας τον δρόμο του.

Τζων:Ευχαριστώ, το όνομά μου είναι Τζων,εσένα?

Μάρκους: Μάρκους.Καλύτερα να προχωρήσουμε, βλέπω να έρχεται μπόρα.Ας πάμε στο καταφύγιο.
 
ΣΚΗΝΗ 2

(Ο Τζων και ο Μάρκους είναι στο καταφύγιο και πλέον το κλίμα είναι πιο φιλικό ανάμεσά τους, καθώς μιλούν για την ζωή τους.)

Τζών: Ξέρεις, έχω ένα παιδί, είναι μόλις εφτά μηνών και δεν το έχω δει ποτέ μου , να μια φωτογραφία του.(την δίνει στον Μάρκους και εκείνος την κοιτάει χαμογελώντας)Εσύ έχεις οικογένεια?
Μάρκους: Έχω δύο αδέρφια ,ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι είναι δεκαπέντε χρόνων και φοβάμαι πως θα τον στείλουν να πολεμήσει και αυτόν.

Τζων:Οι γονείς σου?

Μάρκους:Ο πατέρας μου πέθανε σε μια έκρηξη και η μητέρα μου φροντίζει την αδερφή μου που έμεινε ανάπηρη εξαιτίας της έκρηξης.Είναι απαίσιο πράγμα ο πόλεμος, σου στερεί όλες τις χαρές της ζωής(σκύβει το κεφάλι και δακρύζει).
Τζων: Λυπάμαι, τα έχω νιώσει και εγώ αυτά... Ξέρεις, δεν γνώρισα ποτέ οικογένεια.Η μόνη μου οικογένεια είναι η γυναίκα και το παιδί μου. Ανυπομονώ να τελειώσει ο πόλεμος και να τους δω.

(στο δωμάτιο επικρατεί συναισθηματική φόρτιση και κανείς τους δεν μιλάει για λίγο)

Μάρκους:Ξέρεις δεν έχω ξαναμιλήσει σε κάποιον για αυτό.....

Τζων: Ούτε και εγώ, το αποφεύγω.Αν ο αρχηγός σας δεν ήθελε εξουσία τίποτα δεν θα είχε συμβεί.

(ο Μάρκους γνέφει καταφατικά)

Μάρκους:Ξέρεις ,αρχίζω και πεινάω... Έχεις φέρει κάτι μαζί σου?

Τζων: Ναι,λίγο ψωμί.Εσύ? Έχεις κάτι?

Μάρκους:Ναι λίγες σταφίδες... Ας τα μοιραστούμε.

(οι δύο άντρες κάθονται και τρώνε το ελάχιστο φαγητό που έχουν και έπειτα συζητούν μέχρι αργά).

ΣΚΗΝΗ 3

(Χαράζει και οι άντρες ετοιμάζονται να φύγουν)

Μάρκους:Ξέρεις,χάρηκα πολύ που σε γνώρισα... Μακάρι να είχαμε γνωριστεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες.

Τζων:Και εγώ χάρηκα πολύ!

(δίνουν τα χέρια συγκινημένοι. Ξαφνικά ακούγεται ενας δυνατός θόρυβος και βλέπουν απο μακριά στρατιώτες να προβάλλουν πίσω απο τα δέντρα. Ο Μάρκους κοιτάει τον Τζων με αγωνία)
Μάρκους:Τρέχα, θα σε πιάσουν και θα σε σκοτώσουν! Βιάσου!

Τζών:Δεν υπάρχει διέξοδος, όπου και αν κρυφτώ θα με δουν....

(Χάος επικρατεί και ο Μάρκους τραβάει τον Τζων προς ένα λοφάκι)

Μάρκους:Μείνε εδώ, προσπάθησε να μην κάνεις θόρυβο γιατι θα σε πιάσουν.Πάρε αυτό το μενταγιόν και αν μου συμβεί κάτι, δωσ' το στην αδερφή μου.

( ο Τζων του γνέφει καταφατικά και τον αγκαλιάζει)

Μάρκους:Να προσέχεις έχεις μια οικογένεια πίσω σου.

(χαιρετιούνται και ύστερα ο Μάρκους κατευθύνεται προς τους συμπολεμιστές του...)

ΣΚΗΝΗ 4

(Στην σκηνή ο Μάρκους, ένας λοχαγός και στρατιώτες)

Λοχαγός:Καλημέρα στρατιώτη,ανάφερε το τάγμα σου.

Μάρκους: Στρατιώτης Μάρκους Χ. του Δυτικού Τάγματος.Χάθηκα στο δάσος χτες και πέρασα το βράδυ μου στο καταφύγιο.

Λοχαγός:Είσαι μόνος σου εδώ?

Μάρκους:Μάλιστα κύριε!

(ξαφνικά ακούγεται ένας θόρυβος και ο στρατός κατευθύνεται προς την κρυψώνα του Τζών...Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου επικρατεί χαμός. Ο Μάρκους φωνάζει στον Τζων)
Μάρκους: Τρέχα να σωθείς!!!

Λοχαγός:ΠΡΟΔΟΤΗ!!!!!!

(Πυροβολισμοί ακούγονται και ο Τζων, ενώ τρέχει να σωθεί, βλέπει τον νέο του φίλο να πέφτει αιμόφυρτος στο έδαφος.)

Λοχαγός:Πιάστε τον!!!

(Οι στρατιώτες αρχίζουν να τον καταδιώκουν )

ΣΚΗΝΗ 5

(Πέντε στρατιώτες αναζητούν τον Τζων)

Στρατιώτης1: Έψαξα παντού δεν τον είδα πουθενά!Μήπως είδε κανείς προς τα που κατευθύνθηκε?

Στρατιώτης2: Προς τα βόρεια, στο στρατόπεδο των αντιπάλων.Δεν μπορούμε να πάμε πίσω από αυτό το βουνό θα μας σκοτώσουν.

Στρατιώτης3:Αφήστε τον, πάμε πίσω.

Στρατιώτης1: Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας δικός μας στρατιώτης προστάτευσε έναν αντίπαλο.

Στρατιώτης4: Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο ένας νεκρός προδότης. (Κλωτσάει το σώμα του νεκρού Μάρκους). Ας γυρίσουμε τώρα πίσω.

 (Βγαίνουν από τη σκηνή. Τα φώτα σβήνουν κι ένας προβολέας φωτίζει τον ηλικιωμένο άνθρωπο στην άκρη της σκηνής που συνεχίζει να διαβάζει υπονοώντας πως ότι είδαμε ήταν οι αναμνήσεις του.)

"15 Απριλίου 2003

Θυμάμαι πως έτρεχα τρομαγμένος να ξεφύγω με την εικόνα του Μάρκους νεκρού και ακούγοντας τα τελευταία του λόγια.Μόλις έφτασα στο στρατόπεδο έπεσα κάτω από την ταλαιπωρία.Ο τρόπος που σώθηκα ήταν ένα θαύμα που δεν διηγήθηκα παρά μόνο σε ελάχιστους.Δύο μήνες μετά ο πόλεμος έληξε και γύρισα πίσω σπίτι.Ο γιος μου, ο Μάρκους μου, ήταν αξιαγάπητος και πρώτη φορά ένιωθα τέτοια ευτυχία στην ζωή μου.Δεν ξέχασα όμως την υπόσχεση που έδωσα στον Μάρκους και αναζήτησα τα αδέρφια του. Μόλις τους βρήκα, τους διηγήθηκα την ιστορία και τους έδωσα το μενταγιόν.Στο τέλος τους είπα πως έπρεπε να είναι περήφανοι για τον αδερφό τους.

   Είμαι ευγνώμων στον Μάρκους που μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω και να δω τον γιό μου να μεγαλώνει.Ελπίζω εκεί που πάω να τον συναντήσω και να τον ευχαριστήσω για μία ακόμη φορά."
(Κλείνει το ημερολόγιο, κλείνει τα μάτια. Αυλαία  και... )

THE END