"Ο πετροκάραβος" Ήταν ένα μικρό καράβι που ύστερα επέτρωσε... Οι "παραδόσεις" των μαθητών της Β΄Γυμνασίου Μεθάνων

Εξίσου με την λογική, η φαντασία αποτέλεσε διαχρονικά μέγιστο εργαλείο στην προσπάθεια των ανθρώπων του λαού, κυρίως, να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και να εκλογικεύσουν μια φύση παράξενη και εχθρική πολλές φορές, στην προσπάθεια τους να την οικειοποιήσουν... Μια ματιά στον έναστρο ουρανό τις νύχτες, ας πούμε, θα ήταν αρκετή, αν αναλογιστεί κανείς τις ιστορίες και τους μύθους χάριν των οποίων πήραν το όνομα τους.

Ωστόσο, εμείς δεν θα ασχοληθούμε με τον έναστρο ουρανό στην παρούσα ανάρτηση. Ένα άλλο ιδιαίτερο

χαρακτηριστικό του λαϊκού πολιτισμού είναι η δημιουργία μύθων που "αιτιολογούν' το σχήμα βουνών, βράχων, γεωλογικών σχηματισμών κ,τ.λ. Χαρακτηριστικοί τέτοιοι "αιτιολογικοί μύθοι" - και ενδεικτική της διαχρονικότητας του φαινομένου- είναι εκείνοι που αναφέρονται σε λογοτεχνικά κείμενα του Γυμνασίου. Στην Ιλιάδα (Β΄Γυμνασίου), στην Ω' ραψωδία αναφέρεται ο μύθος της Νιόβης. Η οποία έκλαιγε τόσο σπαρακτικά μετά τον θάνατο και των 12 παιδιών της, ώστε οι θεοί την λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε πέτρα σε ένα βουνό της Ασίας. Στην Λογοτεχνία Γ΄Γυμνασίου, στο άνισο διήγημα του, κατά τ' άλλα, μαγικού Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη " με τίτλο "Αγνάντεμα" αναφέρεται στην "Φιλανδρώ". Μια γυναίκα που αγαπούσε τόσο πολύ τον ναυτικό άντρα της και την πέτρωσαν οι θεοί γιατί  την λυπήθηκαν έτσι που κοιτούσε την θάλασσα και θρηνούσε μετά  την εξαφάνισή του.

Στα καθ' υμάς, βορειανατολικά του λιμανιού των Μεθάνων δεσπόζει ένα από τα δέκα περίπου πετροκάραβα της Ελλάδας,  μια συστάδα σκοπέλων,στο κέντρο ενός νοητού κύκλου ακτίνας 10 χιλιομέτρων που περικλείει  τις ακτές του Πόρου, της Αίγινας και των Μεθάνων. Οι βράχοι φαίνονται από τη χερσόνησο κάτω από μια συγκεκριμένη προοπτική ως ένα ενιαίος σχηματισμός ο οποίος μοιάζει με καράβι, εξ ου και η ονομασία "ο Πετροκάραβος". Όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, το γεγονός αυτό κινητοποίησε τη λαϊκή φαντασία. Δυο θρύλοι υπάρχουν για τον "Πετροκάραβο" (εδώ τους βρήκα). Ο πρώτος θρύλος είναι παρόμοιος με εκείνον για το... ξαδερφάκι του, τον "Πετροκάραβο" της Παλαιοκαστρίτσας στην Κέρκυρα (για τον οποίο οι αρχαίοι, όταν ταύτισαν η Σχερία με την Κέρκυρα,

πίστευαν ότι είναι το καράβι των Φαιάκων που απολίθωσε ο Ποσειδώνας, οργισμένος μαζί τους επειδή περαίωσαν στην Ιθάκη τον Οδυσσέα, πράγμα λογικό καθώς κάθε λαός εμπνέεται από το πλαίσιο της εποχής του): Ένα καράβι  αλγερινό ερχόταν για να κουρσέψει τα Μέθανα. Κι οι κάτοικοι  που το είδε προσευχήθηκαν στην Παναγία να τους γλυτώσει κι εκείνη το απολίθωσε.

Ο δεύτερος - που είναι ο αγαπημένος μου-  λέει τα εξής: Το γρηγορότερο καράβι του κόσμου ήταν μια μπρατσέρα στην οποία καπετάνιος ήταν μια νεράιδα. Και κάποτε, επειδή ψήλωσε ο νους της από την περηφάνια,   θέλησε να παραβγεί με το φεγγάρι κι ορκίστηκε ή να το ξεπεράσει ή να χαθεί. Μια νύχτα, αφού ετοίμασε το καράβι της,  προκάλεσε το φεγγάρι να συναγωνιστούνε. Ενώ, λέει, το φεγγάρι τραβούσε ήσυχα το δρόμο του, η νεράιδα προσπαθούσε μάταια να το φθάσει. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες πάλευε αδιάκοπα, τα πανιά του καραβιού της άρχισαν να ξεφτίζουν, κι εκείνη, κόκκινη από θυμό και ντροπή, άρχισε να βρίζει και να καταριέται την μάνα της. Τότε σηκώθηκε μεγάλη θαλασσοταραχή κι ένα αστροπελέκι απολίθωσε το καράβι. Λένε πως αν πλησιάσει κανείς την τρύπα που είναι στην μέση του βράχου, ακούει φωνές, σαν μοιρολόγια· εκεί λεν πως ήταν η κάμαρα της νεράιδας. Και πολλά καράβια, όταν περάσουν από κει τη νύχτα και κάνει μεγάλη φουρτούνα, βλέπουν μπροστά στην πλώρη ένα μεγάλο κόκκινο φως τρεμουλιαστό. Μερικοί μάλιστα αλαφροΐσκιωτοι λέγεται ότι  βλέπουν και μια γυναίκα, με κάτασπρα ντυμένη, να κρατεί αυτό το φως στο δεξί της χέρι.

  Εκκινώντας από τον μύθο της Νιόβης,  και με αφορμή το τοπικό μας πέτρινο καράβι, θελήσαμε με τα παιδιά της Β Γυμνασίου να γράψουμε τις δικές μας "παραδόσεις" αναφορικά με την προέλευση του Πετροκάραβου...

 

Αλίνα

Το πετροκάραβο (μια σύντομη ιστορία)

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς ο οποίος δεν είχε και τον καλύτερο δυνατό χαρακτήρα. Ήταν εγωιστής, εγωκεντρικός, τσιγκούνης, συμπεριφερόταν άσχημα στην πόλη του και στους κατοίκους της, σε όλους για να μην πολυλογούμε. Κάποια στιγμή συνάντησε ένα ξένο χωρίς λεφτά ή  σπίτι ,που δεν είχε που να μείνει, δίχως νερό και φαγητό, δεν είχε φάει εδώ κι ένα μήνα.  Συναντηθήκανε λοιπόν και είπε ο ξένος:

Ξένος: Σε χαιρετώ, υψηλότατε!

Βασιλιάς (απότομα και προσβλητικά):  Χαίρετε, ξένε άνθρωπε.

Ξένος: Ω βασιλιά μου,  σε παρακαλώ, δώσε μου ένα δωμάτιο για μέρα, έστω, να φάω και να ξεκουραστώ και θα κάνω ό,τι θες. Σε ικετεύω, έχω να φάω ένα μήνα.

Βασιλιάς: Για ποιόν με πέρασες , ξένε; Τι νομίζεις ότι είμαι;  Πήγαινε αλλού! Εγώ δεν δέχομαι δω πέρα βρωμιάρηδες ξένους, αχάριστους, σαν εσένα. Φύγε από δώ! Χάσου απ’ τα μάτια μου!

Κι ο ξένος απάντησε: «Θα δεις! Μια μέρα θα το πληρώσεις. Έχεις την κατάρα μου, να γίνεις πέτρα μια ζωή με την παγωμένη σου καρδιά, που σ’ έκανε έτσι. Αν θέλεις να το αποφύγεις, γίνε πιο καλός, ξεπάγωσε την καρδιά σου, να γίνει κόκκινη και  ζεστή. Να με θυμάσαι, έχεις την κατάρα μου!»

Έτσι είπε κι εξαφανίστηκε μπροστά από τα μάτια του βασιλιά. Αλλά εκείνος δεν τον άκουσε  και συνέχισε τα δικά του…  Λοιπόν, πέρασε ένας χρόνος κι βασιλιάς πήγε να παλέψει με το καράβι του εναντίον ενός άλλου βασιλιά που ήρθε μ’ ένα καράβι από ένα άλλο βασίλειο.  Αυτός ο βασιλιάς ήταν ο ξένος.  Ο βασιλιάς όταν τον είδε ενθουσιάστηκε γιατί ήθελε να τον εκδικηθεί. Όμως ο ξένος του φώναξε «τώρα θα πάρεις την κατάρα μου » , είπε κάτι λόγια και ξαφνικά μια αστραπή έρχεται από το πουθενά και κάνει το καράβι, τον βασιλιά και όλους τους άλλους πέτρα.  Στην πραγματικότητα ο ξένος ήταν ένας μάγος που μπορούσε να κάνει τα πάντα, ακόμα και να επικοινωνεί με τους θεούς. Ήταν ταυτόχρονα κι ο βασιλιάς του μεγαλύτερου βασιλείου στον κόσμο κ ι απλώς παρίστανε το ξένο για να δοκιμάσει και μετά να εκδικηθεί το βασιλιά.

Το πετρωμένο καράβι φαίνεται ακόμα μπροστά στα Μέθανα.

Γιάννης

Το πετροκάραβο

Ανοιχτά από το λιμάνι των Μεθάνων βρίσκεται μια πέτρα που μοιάζει με την πλώρη ενός καραβιού . Όλοι λένε πως είναι φυσικό φαινόμενο.  Ο δικός μου μύθος όμως για αυτήν είναι ο εξής:

   Το 1821, κατά την Επανάσταση των Ελλήνων, έπλεε ένα τούρκικο καράβι σ’ αυτά εδώ τα νερά. Το συγκεκριμένο πολεμικό τρικάταρτο είχε λεηλατήσει πολλές περιοχές της Ελλάδας και τα αμπάρια του ήταν γεμάτα χρυσό. Φυσικά, είχε δεχτεί και πολλές κατάρες και ήταν μοιραίο να χάσει στη μάχη που θα ακολουθούσε. Οι σκοποί το είδαν και ειδοποίησαν την φρουρά. Τα κανόνια ετοιμάστηκαν  γρήγορα. Η μάχη που ακολούθησε ήταν άγρια. Πολλοί από τους Μεθενίτες τραυματίστηκαν , όμως κατάφεραν να χτυπήσουν το καράβι πολλές φορές και σε καίρια σημεία. Οι Μεθενίτες τελικά κατάφεραν να χτυπήσουν την πρύμνη όπου βρισκόταν η μπαρουταποθήκη. Όλο το πίσω μέρος του καραβιού τινάχτηκε στον αέρα. Το πλοίο άρχισε να βουλιάζει. ‘Όταν είχε μείνει πια μόνο ένα κομμάτι της πλώρης πέτρωσε για πάντα και έτσι έχει μείνει μέχρι τις μέρες μας /

Δημήτρης

Μια ιστορία για τον Πετροκάραβο

Μια φορά κι ένα καιρό, στα Μέθανα υπήρχε το παλάτι του βασιλιά Λέοντα, του μεγαλύτερου βασιλιά στην Πελοπόννησο.  ο Λέων ο Β’ ,βασιλιάς του Πόρου και κυρίαρχος των νησιών και των θαλασσών, μαχόταν με τον Λέοντα των Μεθάνων για το ποιος θα κυριαρχήσει τελικά.  Στη στεριά ο Λέων των Μεθάνων νίκησε  πανηγυρικά τον Λέοντα τον Β, καθώς είχε το δυνατότερο πεζικό στην Ελλάδα.  Στην θάλασσα όμως η πρώτη ναυμαχία έληξε ισόπαλη.  Αλλά ο Λέων των Μεθάνων  κατόρθωσε κάτι το ακατόρθωτο.  Να είναι ισόπαλος  με το καλύτερο ναύαρχο, τον Λέοντα του Πόρου, τον καπετάνιο των θαλασσών. Στη τελευταία ναυμαχία όμως ο Λέων των Μεθάνων βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση γιατί έχασε πολλούς άνδρες του και  την ώρα που ο Λέων ο Β΄ πήγε να του δώσει την τελειωτική βολή, ο θεός Ήλιος έριξε μια από τις ακτίνες του και πέτρωσε το καράβι του Λέοντα του Β΄ αποτέλεσμα να σωθεί ο Λέων των Μεθάνων και να γίνει μέχρι τον θάνατό του  μοναδικός βασιλιάς της Πελοποννήσου.

Λεονάρντο

Πώς έγινε ο Πετροκάραβος

Ο Πετροκάραβος ονομάστηκε έτσι γιατί υπήρχαν δυο φίλοι, ο Λούθερ και ο Μαξ, που έψαχναν στην Αίγινα για έναν κρυμμένο θησαυρό.  Στο δρόμο συνάντησαν  με το καράβι τους ένα γιγαντιαίο χταπόδι  με το οποίο πάλεψαν και τελικά το σκότωσαν.  Ο Μάξ ήταν χαρτογράφος και το Λούθερ πειρατής.  Όταν έφτασαν στο νησί είδαν ότι υπήρχε μια φρουρά από ταύρους που θα μπορούσαν να τους νικήσουν. Οι ταύροι ήταν χρυσοί και πολύ δυνατοί όμως κατάφεραν να τους νικήσουν.  Μαζί με το θησαυρό έσωσαν και μια πολύ όμορφη κοπέλα που την λέγανε Πετριά και την ερωτευτήκανε και οι δυο.  Στον γυρισμό ο Λούθερ είχε οργιστεί με τον Μαξ και ήθελε να τον σκοτώσει για να γίνουν δικοί του η Πετριά και ο θησαυρός . Στην σύγκρουση που ακολούθησε ο Μαξ τραυματίστηκε και ευχήθηκε να πετρωθεί το καράβι εκείνη τη στιγμή. Κι έτσι κι έγινε ,και και το καράβι πετρώθηκε κοντά στο  και για αυτό ονομάστηκε «Πετροκάραβος». Γιατί έγινε πέτρα και από την αγαπημένη των δυο φίλων που έμειναν απολιθωμένοι για πάντα.

Αθηνά

Το πετροκάραβο

-Όταν ήμουν μικρή είχα ακούσει πολλες ιστορίες για τον Πετροκάραβο.

-Τι εννοείς; Θα μου πεις;

-Βλέπεις απέναντι εκείνον τον βράχο που μοιάζει με καράβι;

- Ναι… Είναι φανερό.

- Γι’ αυτόν τον βράχο έχω ακούσει πολλές ιστορίες. Αληθινές και φανταστικές.

-Μμμ! Θα μου διηγηθείς μία;

-Λοιπόν άκου προσεκτικά.

      Κάποτε, μια φουρτουνιασμένη μέρα, αυτό το καράβι ταξίδευε. Τα κύματα έμοιαζαν με τέρατα που ήθελαν να κατασπαράξουν τα πάντα. Έπεφταν με μεγάλη ταχύτητα στις ακτές και τις παραλίες.  Το καράβι κουνιόταν πολύ. Οι άνθρωποι κατατρομαγμένοι νόμιζαν πως θα πέθαιναν. Δυο άντρες από το φόβο τους έβριζαν και βλαστημούσαν . Όταν ο καπετάνιος άκουσε τα λόγια που έλεγαν , τους ζήτησε να σταματήσουν, αλλά δεν είχε αποτέλεσμα. Αφού δεν κατάφερε κάτι, άρχισε να προσεύχεται στο θεό για να τους τιμωρήσει. Αλλά η τιμωρία ήταν για όλους όσους βρισκόταν στο συγκεκριμένο καράβι. Ύστερα από πολλές προσευχές το καράβι πέτρωσε για πάντα. Κι υπάρχει ακόμα και στις μέρες μας,  απέναντι από τα Μέθανα.

-Ωραία ιστορία…!

- Το ξέρω. Κι αν επισκεφτείς αυτό το μέρος θα δεις με τη φαντασία του να πραγματοποιείται κάθε ευχή σου.

Παναγιώτης Δ.

Κάποτε ένα μεγάλο εμπορικό καράβι είχε κάνει ένα μεγάλο εμπορικό ταξίδι, από την Αμερική μέχρι την Ελλάδα και συγκεκριμένα το λιμάνι των Μεθάνων, το οποίο ήταν ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια όλης της Γής. Μετά από δυο μήνες ταξιδιού,  μες την ομίχλη, μεγάλη βλάβη συνέβη στο καράβι. Χάλασε η πυξίδα και δεν μπορούσαν να βρουν το λιμάνι των Μεθάνων , αν και ήταν πολύ κοντά.  Ο καπετάνιος προσπάθησε να βρει λύση, αλλά  δεν του ήρθε καμιά καλή ιδέα. Την επόμενη μέρα όμως, στάθηκαν τυχεροί. Ένα άλλο πλοίο τους βρήκε και τους μετέφερε μαζί με το φορτίο στο λιμάνι. Έμεινα μια βδομάδα εκεί.  Το τελευταίο βράδυ ο καπετάνιος είδε ένα όνειρο που του έλεγε ότι είναι γρουσουζιά που χάλασε η πυξίδα και πολύ κακό σημάδι που τον έφερε άλλο πλοίο στο λιμάνι.  Ο καπετάνιος αδιαφόρησε για το όνειρο και την άλλη μέρα πήγε στο καράβι του και ξεκίνησε ένα ταξίδι για τον Πειραιά.  Όμως δεν έφτασε ποτέ εκεί. Έξω από τα Μέθανα έπεσε σε μια ξέρα κι έμεινε για πάντα εκεί. Καθώς περνούσαν τα χρόνια το καράβι άρχισε να διαλύεται και τα απομεινάρια του σιγά σιγά γινόταν πέτρα. Οι άνθρωποι που περνούσαν από κει το ονόμασαν «πετροκάραβο».

Παναγιώτης Μ.

Η ιστορία του πετροκάραβου

Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένα πανίσχυρο και πανέμορφο πλοίο. Σ’ αυτό ζούσαν οι πιο θαρραλέοι και γενναίοι πειρατές εκείνης της εποχής. Είχε γυρίσει όλες τις θάλασσες, τους ωκεανούς και τα νησιά και ποτέ δεν υπήρξε έστω κι ένας αντάξιος αντίπαλος αυτού του καραβιού.  Μέχρι κάποια μέρα που ένα άλλο πανίσχυρο καράβι εμφανίστηκε, που δεν το είχαν ξαναδεί ποτέ οι πειρατές και τρόμαξαν. Αυτό πλησίαζε και τότε ο καπετάνιος, ενθαρρύνοντας τους,  τους προέτρεψε να πολεμήσουν κι εκείνοι υπάκουσαν. Όμως η μάχη ήταν δύσκολή και το ξένο πλοίο νικούσε. Έτσι ο ήλιος, που κοιτούσε την μάχη από μακριά,  επειδή δεν ήθελε να δει το καράβι που αγαπούσε να χάνει,  το πέτρωσε και έκανε τους πειρατές πλανήτες. Κι από κείνη τη μέρα ο ήλιος περνούσε κάθε πρωί από κει και το έβλεπε, και θυμόταν τα κατορθώματα του καραβιού, τα οποία του είχαν μείνει αξέχαστα.

Υ.Γ1: Ενώ συζητούσαμε με τα παιδιά, μου είπαν ότι τον  κανονιοβολούσε το Ναυτικό. Εγώ  το βρήκα εξαιρετικά γοητευτικό, γιατί το θεώρησα ως την γέννηση ενός αστικού θρύλου. Μέχρι που είδα αυτό...

Υ.Γ.2: Είμαι πραγματικά περίεργος να δω, σε περίπτωση που καταρρεύσει κάποια στιγμή ο πολιτισμός μας και λήθη σκεπάσει τα περασμένα,  με ποιους μύθους θα "αιτιολογούν" οι επιζήσαντες και επιλήσμονες αυτό: