Το πασίγνωστο- πλέον - φιλολογικό καφενείο
(Με σήμα το αρκουδάκι)
Τα σκίτσα είναι της Νατάσας, τα τραγούδια που συνοδεύουν τα ποιήματα του Παναγιώτης και της Νατάσας τα επέλεξαν οι ίδιοι. Οι εικόνες των Πλειάδων (αστρονομικών και μυθολογικών)είναι δικιά μου επιλογή
Ζωή Νατάσα
Φύσηξε ο αγέρας του νοτιά
Τι ήρεμα που ήταν όλα
ήρεμα και σιωπηλά
σαν πέτρινα ανθρωπάκια
Αργά αργά πέφτει το σκοτάδι
στου ανθρώπου την ψυχή
καθώς περνάει μέσα του
της ημέρας η ζωή.
Σαν όνειρο φαντάζει
η ζωή αυτή
καθώς κυλάει
στου χρόνου τη διαδρομή
[Άτιτλο] Μαρίνα
Οι άνθρωποι είμαστε ρομπότ
Δημιουργούμε καθημερινά ένα
πρόγραμμα
και μια φτιάχνουμε μια
μη-αναστρέψιμη ρουτνα
Ξεχνάμε το σήμερα
και προσπαθούμε
για τα προβλήματα που ίσως δημιουργηθούν αύριο
Χαραμίζουμε τη ζωή μας
Λες και θα ζούμε για πάντα
Αλίμονο σ’ εμάς τους ανθρώπους
Που δύσκολα ξαναγεννιέται
ήλιος σαν και τον δικό μας.
Οι τύψεις Αλεξάνδρα
Στο ακρογιάλι κάθομαι
σκέψεις βαριές που έρχονται
απ’ το βεβαρυμμένο παρελθόν
μου
Τρόπους ψάχνω να το ξεχάσω
μα ό,τι κι αν κάνω
δεν φεύγει απ’ το νου μου
Όλη μου τη ζωή
οι τύψεις θα με ακολουθούν
τόσο κακό που είναι
Μονάχα μια στιγμή
να πήγαινα στο παρελθόν
και να τα άλλαζα όλα
Τον εαυτό μου δεν δικαιολογώ
κι ας ήμουνα μικρή
κι ας ήμουνα παιδί
[Άτιτλο] Κωνσταντίνος
Δυο ανάποδες ψυχές κουνιούνται
σαν δυο λουλούδια όταν φυσάει ο άνεμος.
Δυνατός ο βοριάς.
Δυο ασυμβίβαστες
προσωπικότητες περιπλανιούνται ανάμεσα στα σύννεφα.
Μπλε ο ουρανός.
Σαν δυο γλάροι ταλαιπωρημένοι.
Ο χρόνος περνάει σαν το φως
στο βαθύ και σκοτεινό ένστικτό μας
που μας περιβάλλει κάθως
ψάχνουμε να βρούμε την απλότητα και το μέτρο.
Ένα καράβι ταξιδεύει στα βάθη
του Ωκεανού.
Όπως η σκέψη μας και οι ψυχές
μας στην απόλυτη γαλήνη.
Αναζητάμε την απλότητα κάθε
δευτερόλεπτο που περνάει
σαν στάλα βροχής από το
σκοτεινό ουρανό του υποσυνείδητου.
Άραγε, θα βρούμε το απλό και
το μέτρο της ζωης
Στόχοι στην ζωή
Χριστίνα
Ό,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός
κοίτα να λάμψεις όταν πρέπει
κι όχι να δείχνεις λαμπερός
Κοίτα ο στόχος σου να γίνει
σκοπός
κοίτα επίσης, να είσαι
δυνατός.
Μην πιστεύεις κανένα.
Μόνο εσύ ξέρεις το πώς
θα τα καταφέρεις στη ζωή.
Αρκεί να είσαι δυνατός.
Ό,τι πιστεύεις μπορεί και να
μην είναι κι ο Θεός
κοίτα, άλλο είναι να πεις ποιος είσαι
κι άλλο να είσαι αυτός
Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις
αρκεί να είσαι αληθινός.
Σίγουρα, θέλει προσπάθεια,
εξάσκηση και σεβασμό.
Ξενύχτια και να ιδρώσεις.
Βάζω στόχους
σημαίνει δεν λυγίζω και
μαθαίνω απ’ τους ανθρώπους
έχω μάθει να χάνω
μα ποτέ δεν κάνω πίσω.
Σε κάθε μάχη θα ‘μαι κει για
να κερδίσω.
Το μενταγιόν
Παναγιώτης
Το μενταγιόν είναι κρύο, καθώς
ακουμπά το χλωμό λαιμό.
Προξενεί ανατριχίλα.
Έχει την ψυχή μου, μπορεί και
τις ψυχές χιλιάδων νεκρών
Το μώβ σμαράγδι λάμπει κάθε φορά που ακουμπά το νεκρό
Ένας ύμνος ακούγεται…
Να είναι αυτό
η μήπως είν’ οι γυναίκες που
ψέλνουν ένα τραγούδι αγάπης?
Το μενταγιόν παραμένει σιωπηλό
πάνω στο νεκρό
δείχνοντάς του τον δρόμο για
τον ουρανό.
Τρέχουν δάκρυα
Είναι το μενταγιόν ή η μάνα
που θρηνεί;
Το μενταγιόν παίρνει μια ζωή
για να χαθεί κι αυτό μαζι.
[Άτιτλο] Μαρίνα
Παρατηρώ τον ουρανό
και βλέπω κάτι να πετά
έχει ολόχρυσα φτερά
και τότε αναφωνώ:
«Μην είν’ ο Ίκαρος αυτός;»
Ξάφνου αστράφτει και βροντά
ο Δίας θυμωμένος
που ένας κοινός θνητός
έγινε δοξασμένος.
Ο Ίκαρος πέφτει στη στιγμή
κι ύστερα μαγική σιωπή.
Χτες στον ύπνο μου
είδα το αύριο να πλησιάζει
Φωτεινή Ηλιαχτίδα Αλεξάνδρα
Εσύ που κοιτάς από ψηλά
και μας χαμογελάς,
δώσε μας δύναμη
να συνεχίσουμε.
Εσύ που βγαίνεις κάθε μέρα
για να μας δώσεις φως,
ας μείνεις λίγο παραπάνω
για να μας κάνεις συντροφιά.
Εσύ που μας ζεσταίνεις την
καρδιά
με τις υπέροχες ακτίνες
δώσε μας λίγη ακόμη ζεστασιά
για τις δύσκολες μέρες.
Εσένα
Ιωάννα
Ανέβηκα σε ένα βουνό και
πούλαγα καρότα
και ήρθε κι ένας γίγαντας και
μου φαγε μια κότα.
Καθώς κοίταζα τον ουρανό μια
νύχτα
ξάφνου ανέτειλε ο ήλιος
και μου θύμισε εσένα.
Δυο μονοπάτια Κωνσταντίνος
Ξεκινάμε ένα μεγάλο ταξίδι
χωρίς κάποιο συγκεκριμένο
προορισμό
η μόνη πυξίδα που έχουμε είναι
το ένστικτό μας και διάφοροι συνειρμοί
που έρχονται στις σκέψεις μας
κάθε στιγμή του χρόνου.
Βλέπω μπροστά μου δυο
μονοπάτια.
Το ένα είναι φωτεινό με υπέροχες εικόνες, γεμάτο πολύχρωμα
λουλούδια.
Μοιάζει σαν ένα πρόσωπο που
σου χαμογελάει.
Το άλλο, το μονοπάτι, είναι
σκοτεινό,
δεν ζει καμιά σιγουριά παρά μόνο ένα μυστήριο
Δεν ξέρεις πια τι θα συμβεί,
το μέλλον αν υπάρξει.
Ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσω,
είναι κι αυτό ένα μυστήριο
Άδειος ουρανός Κωνσταντίνος
Ξυπνάω μόνος σ’ ένα κρεβάτι που μοιάζει να είναι
άδειο,
δίχως καμιά ελπίδα ζωής και
χαράς.
Είναι ένας ουρανός χωρίς
σύννεφα
και γλάρους να πετούν.
Είμαι σ’ ένα σπίτι που δεν
υπάρχει φως,
μόνο ένα μικρό παραθυράκι,
μισάνοιχτο
που μου δείχνει μια έξοδο
που θα με οδηγήσει στην
αλήθεια
και σε μια ιδέα που θα
αποκαλύψει
τις πηγές της ζωής
Είμαι σ’ ένα άδειο κουτί χωρίς
αέρα
παντού κλειστό, όμως υπάρχει
κάπου μια μικρή τρύπα
που μου δίνει μια μικρή χαρά.
και μια μικρή δόση αισιοδοξίας.
Άραγε θα επικρατήσει η γαλήνη;
Πνεύμα της νιότης Νατάσα
Κόκκινο της φωτιάς
μπλε της θάλασσας
κίτρινο του ήλιου
πολύχρωμα φτερά της νιότης
άπιαστο πνεύμα της ζωής
ενάντια σε κάθε τι υποταγμένο
όμορφο το αίσθημα της
ελευθερίας
μέσα στον καιρό της καταπίεσης
ένα μικρό λουλούδι ξεπροβάλλει
στη μέση του δρόμου
[Άτιτλο] Ιωάννα
Η ζωή είναι γλυκιά σαν μια
χούφτα γλυκά
Η ζωή είναι μικρή σαν τον
τσιγάτο που κρατάς
Η ζωή είναι καλή όπως ο Όλιβερ
Τουίστ
Η ζωή είναι μεγάλη
και για αυτό χωράμε κι οι δυο
μαζί
Αισθήσεις Παναγιώτης
Το πρωί η αυγή φέγγει φωτεινή,
απλά μια ηλιαχτίδα φανερή
Ηλιος, Θεός τιμάται λες κι
είναι αυτόνομα κυρίαρχος.
Φως, ένας νεκρός ξεπροβάλλει
από τη γωνιά του καμπαναριού
χαιρετά φίλους και γνωστούς ζωντανούς νεκρούς
Μίσος, αγάπη
μια αίσθηση είναι όλα όταν
ξαπλώνεις στο κρεβάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου