Η τρίπλα των ονείρων (η πραγματική)

 Δηλαδή αυτή που εξιλέωσε κατά κάποιον τρόπο τον ήρωα του διηγήματος του Δημήτρη Μιγγα.

   Ήρωας του αφηγήματος που κάναμε στην τάξη είναι ο Μίμης ο Άρούκατος ("αρούκατος" ονομάζεται ο αδέξιος άνθρωπος, άσχημη προσήμανση για έναν άνθρωπο που ήθελε να πετύχει κάτι που απαιτούσε μεγάλη επιδεξιότητα),ο επονομαζόμενος "αέρινος", ένας δονκιχωτικός τύπος,παλιός ποδοσφαιριστής του  Οδυσσέα Κορδελιού ( ποιος ξέρει? θα μπορούσε να είναι κάποιος από αυτούς, στην ομάδα του 1980), που ανάλωσε τη καριέρα του, προσπαθώντας να πετύχει την τρίπλα των ονείρων του, την "αέρινη τρίπλα", όπως την ονόμαζε, και πέρασε τη ζωή του περιγράφοντας την στα καφενεία, θέλοντας μέσω του λόγου να δικαιώσει αυτό που δεν κατάφερε στη πράξη. Τελικά, βλέποντας στον αγώνα Μεξικό -Κορέα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, τον Μεξικανό ποδοσφαιριστή Μπλάνκο να το κατορθώνει, γεύτηκε, έστω και έμμεσα, μέσα από την επιτυχία των άλλων (όπως πολύ συχνά κάνουν οι άνθρωπο, θυμηθείτε την Πορτογαλία), αυτά που ο ίδιος δεν κατάφερε να πετύχει, είδε το όνειρο του (την "αέρινη τρίπλα") να εκπληρώνεται και αισθάνθηκε τη ζωή του να δικαιώνεται. Ίσως, καθώς ο αφηγητής αναφέρει ότι ο ήρωας του είναι νεκρός, γι' αυτό το λόγο να πέθανε και ο Αρούκατος. Το όνειρο του τον εξέθρεφε, το όνειρο του ήταν η βενζίνη στη μηχανή του... Και, όταν πραγματοποιήθηκε, δεν του έμεινε λόγος να ζει!

Βουαλά , λοιπόν! Ιδού η "αέρινη τρίπλα"

. Και μάλιστα,(αυτό που ποτέ δεν κατάφερε ο Αρούκατος σε όλη του τη ζωή )δυο φορές στον ίδιο αγώνα. (Την τρίτη φορά που το προσπαθεί ο Μπλάνκο, τον καταλαβαίνει ο αμυντικός και τον κόβει, δικαιολογώντας λιγάκι και τον καημένο τον Άρούκατο για την αποτυχία του. Βλέπετε, τα όνειρα δεν αντέχουν πολύ την πραγματικότητα. Τα οξειδώνει και τα διαλύει...)

Ο Μπλάνκο κάνει την "cuauhteminha". Η "ντρίπλα των ονείρων" έγινε σήμα κατατεθέν του Μπλάνκο.

    Παρόμοια με του Αρούκατου είναι και η ιστορία του Μπίλ Σερέτη, του ήρωα του αφηγήματος του Μένη Κουμανταρέα, η "Φανέλα με το 9". Ο εξελίξιμος, ταλαντούχος και φέρελπις, κάποτε, παίχτης ζει, ώριμος πια, ενθυμούμενος τις δάφνες του παρελθόντος. Μόνο που στη περίπτωση του ο ίδιος και οι λάθος του επιλογές, μαζί και ένα συντριπτικό κάταγμα, ευθύνονται για τη απώλεια του ονείρου του. Οι σκηνές είναι από την ομώνυμη ταινία Παντελή Βούλγαρη. (Ο πρωταγωνιστής της οποίας, ο ηθοποιός δηλαδή, είναι δείγμα του αντίθετου - συγγνώμη για το οξύμωρο- συνήθους παραδόξου. Ένας ατάλαντος που είδε το όνειρο του να εκπληρώνεται. Έγινε star... )

  Κάποια όνειρα πάντως είναι πολύ σκληρά, για να πεθάνουν. Ο Δημήτρης Πουλικάκος (μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο οι εβληματικότερες μορφές του πρώιμου ελληνικού ροκ) κουρασμένος από τις αντίξοες για το είδος αυτό της μουσικής συνθήκες της εποχής, δίνει το 1979 στου Ζωγράφου μια τελευταία συναυλία αποχαιρετισμού, με τίτλο "Crazy love στου Ζωγράφου"και υπότιτλο (από τα έντυπα της εποχής) "Ένας άνθρωπος αποχαιρετά το όνειρο του".  Κοντά σαράντα χρόνια μετά ο Πουλικάκος ροκάρει ακόμα και δηλώνει: "Υπάρχω"...