Για την "Ελένη" (Από μαθήτριες του Γ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου)

Θεού θέλοντος και.... καραντίνας βοηθούσης, τελειώσαμε και φέτος την "Ελένη".  Και το πανηγυρίσαμε δημιουργικά ... 

Η Μιχαέλα, η Εβίτα και η Μελίνα Γ. δηλαδή... 

Πάμε να δούμε τις εργασίες τους... 

Η Εβίτα πήρε μια συνέντευξη από την Ελένη μετά την επιστροφή της στην Σπάρτη. 

-Πώς αισθάνεσαι πλέον μετά την επιστροφή σου στη Σπάρτη;

-Ειλικρινά, είναι αδύνατον να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω ένα τέτοιο συναίσθημα. Αισθάνομαι μια «μαγική» αγαλλίαση βαθιά στη ψυχή μου, έπειτα να ρέει στις φλέβες μου και όλο το σώμα μου. Φαντάζει σαν όνειρο!

-Οι άνθρωποι εδώ πως αντέδρασαν αρχικά; Πώς σου συμπεριφέρονται γενικά;

-Αρχικά η φήμη μου εδώ είχε αποκατασταθεί καιρό πριν. Όσο ο Μενέλαος κι εγώ διανύαμε το δρόμο της μεγάλης αυτής επιστροφής, αγγελιοφόρος επισκέφθηκε τους κατοίκους της Σπάρτης και τους ενημέρωσε για την τότε μελλοντική άφιξή μας. Έτσι, μας υποδέχτηκαν με γιορτή μεγάλη, με θυσίες, ποτό, μουσική, χορό κι όλα τα καλά. Η καθημερινότητα πλέον κυλάει υπέροχα, όλοι με προσέχουν και με περιποιούνται. Επικρατεί αρμονία!

-Με τον Μενέλαο πώς τα πάτε;

-Αχ, με τον Μενέλαο είμαστε καλύτερα από ποτέ! Επιτέλους ζούμε τη ζωή που πάντα ονειρευόμασταν, τη ζωή που μας αξίζει... Μετά από τον ατελείωτο αυτό αγώνα, πλέον έχουμε μια πραγματική ζωή.

-Πιστεύεις πως αυτό είναι όντως το χαρούμενο τέλος του παραμυθιού;

-Με απίστευτη βεβαιότητα θα απαντήσω «ναι»! Ζήσαμε ένα μαρτύριο, κάτι που μέχρι κι ως εφιάλτης θα ήταν υπερβολικό. Πλέον ήρθε η ώρα να ισορροπήσει η ζυγαριά!

Η Μιχαέλα  έφτιαξε την αφίσα μιας παράστασης της  "Ελένης". 

Η Μελίνα Γ. διασκεύασε τη σκηνή της Θεονόης  βαρώντας με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια  μιας και έτσι κάλυψε και την  σχετική εργασία της Λογοτεχνίας. 

   Μετά από αρκετές ώρες που ο Μενέλαος και η Ελένη συζητούν για το τι θα γίνει με το μέλλον τους,  ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουν λοιπόν έναν από τους κινδύνους.  Έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον σκληρό Uεοκλύμενο και να καταφέρουν να τον ξεγελάσουν. Η Ελένη, όπως συνήθως, είναι αγχωμένη και σκέφτεται το χειρότερο που μπορεί να συμβεί.  Μα τι απαισιόδοξη γυναίκα πού είναι,  βρε παιδί μου! Από την άλλη,  η Θεονόη περνάει από μπροστά τους κουνιστή και λυγιστή, ατρόμητη, ξέροντας ότι μπορεί να τους καταστρέψει χωρίς καν να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι… (εκπληκτικό!) Αφού λοιπόν της καθαρίζουν το μονοπάτι και την ατμόσφαιρα, αρχίζει να τους βομβαρδίζει με τα μαντέματα της, τονίζοντας και το ποσό υπέροχη είναι (πολύ πρωτότυπο , κυρία Θεονόη) . Μετά, τους  καταπλακώνει ουσιαστικά με το ποσό σημαντική είναι η απόφαση της και το πώς οι θεοί μπορούν να στραφούν εναντίον τους από στιγμή σε στιγμή.  Η Ελένη μετά,  απελπισμένα προσπαθεί να μπαλώσει την κατάσταση λέγοντας ότι άμα δεν τους αφήσει να γλιτώσουν δεν θα είναι δίκαιη προς τον πατέρα της, και προς την ηθική της εποχής, και προς την οικογένεια της, και προς  όλο της το σόι, τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι αν η Θεονόη αποφάσισε να τους αφήσει να γλιτώσουν ή όχι. Αφού η Ελένη αρχίζει και μοιρολογεί για τα καμώματά της και για όλα αυτά που λένε όλοι οι υπόλοιποι για εκείνη,  πετάγεται ο Μενέλαος και λέει, τα ίδια, αλλά πιο δυναμικά. O φίλος μας ο Μενέλαος δε λογαριάζει τίποτα. Γυρνάει και της λέει :"Άμα θέλεις κάνε εκείνο, άμα θέλεις κάνε το άλλο, αλλά, κοπελιά, άμα δεν μας αφήσεις να φύγουμε εσύ θα είσαι η στρίγγλα και κακιά, και εγώ, έτσι για να μάθεις, θα πεθάνω στον τάφο του πατέρα σου με την Έλεν και μετά εσύ κάνε ό,τι πιστεύεις. Ένα πράγμα ζητάω, τη γυναίκα μου την οποία την έστειλε ο Δίας για να την προσέχεις, όχι για για να την καμαρώνει ο αδερφούλης σου». Απελπισμένος πλέον,  στρέφεται προς τον Άδη και δείτε τώρα τι λέει ο άνθρωπος, να του φέρει πίσω τους νεκρούς που σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Μα είναι λογικά αυτά τα πράγματα; Όχι βέβαια. Γι’ αυτό αφήνει τη Θεονόη σε ένα μονοπάτι το οποίο καταλήγει στο να μην τους μαρτυρήσει, απλό το πράγμα. Μετά από όλη τη μακρά συζήτηση αυτή, επιτέλους ήρθε η ώρα η Θεονόη να μας πει την long-awaited απόφαση της. Αρχίζει, το λοιπόν,  λέγοντας ότι είναι ευσεβής και έτσι θέλει να παραμείνει βεβαίως βεβαίως και ότι θέλει να κρατήσει το όνομα της καθαρό, βεβαίως βεβαίως. Τέλος,  η κυρά Θεονόη μας αναφέρει ότι τελικά θα πάει με τη μεριά της Ήρας και δεν θα τους κατινιάσει στον Θεοκλύμενο.

    Εκεί που όλα πάνε να τελειώσουν και η Ελένη με το Μενέλαο να χαρούν την απόφαση της Θεονόης η Ελένη μπαίνει στο παλάτι, λογικά θέλοντας να πιει λίγο νερό η καημένη. Μετά από πέντε-δέκα λεπτά, αφού βγαίνει από το παλάτι αντικρίζει άλλη μία Ελένη την κοιτάει, κοιτάει τον Μενέλαο και λέει «ωπ, τι γίνεται εδώ,  ρε παιδιά".  Ο Μενέλαος ο καημένος μπερδεμένος πλέον με τις δύο Ελένες, απομακρύνεται λίγο και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι γίνεται: «Μα γιατί να ξαναήρθε το είδωλο;»  Βρίσκεται σε μία φάση σοκ.  «Μήπως τα δημιουργήματα της Θεονόης βραχυκύκλωσαν;;» Εκεί που κάθεται και αγναντεύει το πέλαγος,  από πίσω μαλλιοτραβιούνται Η Ελένη με το είδωλο: « …ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΨΕΥΤΡΑ. ΚΑΙ ΕΓΩ  ΕΙΜΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ κ.λπ.. -πραγματικά, λυπάμαι τον καημένο τον Μενέλαο… Με όλη αυτήν τη φασαρία ξανά βγαίνει από το παλάτι η Θεονόη, βλέπει το το είδωλο,  σοκάρεται  και το μαλλιοτραβάει μέσα στο παλάτι,  λογικά για να το εξαφανίσει ή να το δώσει στον Θεοκλύμενο,  κανείς δεν ξέρει.

 Και μια ιλαροτραγική εκδοχή του Τρωικού Πολέμου, έτσι για να ακούσουμε και λίγη μουσικούλα...