Χαίρομαι ιδιαιτέρως που φέτος μοιράζομαι το μάθημα της Γλώσσας με το Γ1 και το Γ2 του Γυμνασίου Παραδεισίου, αν και η πανδημία και η καραντίνα μας στέρησαν την ευκαιρία να βρισκόμαστε στην τάξη. Η ευαισθησία και η δημιουργικότητά τους, όμως, υπερβαίνει τις αδυναμίες της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και του webex και σήμερα στο ιστολόγιο θα πάρετε ένα μικρό δείγμα των δυνατοτήτων τους.
Με αφορμή την ενότητα για τον Πόλεμο και την Ειρήνη του βιβλίου τους, συζητήσαμε όχι μόνο για πολεμικά γεγονότα της Ιστορίας ή για πολέμους που συμβαίνουν τώρα που μιλάμε σε άλλες περιοχές της γης αλλά είδαμε και πόσο συχνά παρομοιάζεται η κατάσταση που ζούμε με μια εμπόλεμη κατάσταση π.χ. ο κορονοϊός ως ένας "αόρατος εχθρός", τα εμβόλια ως τα "νέα όπλα", οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό ως ήρωες και ηρωίδες (ενδεικτικά εδώ και εδώ).
Τα παιδιά, λοιπόν, ανέλαβαν να γράψουν σε πρώτο πρόσωπο σχετικές καταχωρήσεις στα ημερολόγιά τους, κάτι σαν την Άννα Φρανκ ας πούμε: να θεωρήσουν ότι ανήκουν στον άμαχο πληθυσμό μιας περιοχής που βρίσκεται σε πόλεμο και να καταγράψουν τα γεγονότα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Μπορούσαν να αναφερθούν σε ιστορικά γεγονότα (π.χ. Επανάσταση του '21, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, Συρία...) ή να γράψουν μια εξ ολοκλήρου φανταστική και πρωτότυπη ιστορία ή ακόμα και να μιλήσουν από τη δική τους σκοπιά για το πώς βιώνουν τον πόλεμο με τον κορονοϊό.
Σας παρουσιάζω με υπερηφάνεια και συγκίνηση σήμερα τα κείμενα που δημιούργησαν. (Σημ. Για τις εικόνες, αν τις ανοίξετε σε άλλη καρτέλα, η εικόνα μεγαλώνει και είναι πιο ευανάγνωστο το κείμενο.)
Παναγιώτης Σ., Γ1
Στην αρχή δεν φαινόταν η διαφορά. Το θεωρούσα κανονικό. Αργότερα έγινε πιο ξεκάθαρο. Τα στρατόπεδα ξεκίνησαν να φαίνονται, κάθε μέρα και μια μάχη, αλλά τι να μπορούσα να κάνω; Ένα παιδί είμαι. Η μητέρα μου μού έλεγε να κρυφτώ στο δωμάτιο μου. Εγώ υπάκουα. Καθόμουν εκεί με τις ώρες και σκεφτόμουν πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα πριν, σκεφτόμουν για την αχαριστία μου, που ήθελα περισσότερα ενώ τώρα δεν είχα τα βασικά. Και από έξω ήχοι μάχης. Ασταμάτητα, φωνές, ουρλιαχτά, χτυπήματα και εγώ έπρεπε να κρύβομαι και να κλαίω. Ίσως να έφταιγα εγώ. Ίσως...
Αργότερα έχασα την μητέρα μου. Ήταν ξαφνικό. Μετά από μια ακόμα μάχη ακούστηκε ένα όχημα να σταματάει. Εγώ κλεινόμουν στο δωμάτιο μου, άκουγα βήματα. Άκουσα ένα θυμωμένο "Αντίο." από τον πατέρα μου. Η ζωή τότε χειροτέρευσε. Οι ημέρες ήταν κανονικές. Όσο κανονικό είναι το να είσαι κλείνεται κανένας στο δωμάτιο του. Οι νύχτες ήταν οι πιο επίπονες. Άκουγα χτυπήματα στην πόρτα του δωματίου μου. Θα ήθελα να πω ότι δεν ήξερα τι θα συμβεί αν θα άνοιγε η πόρτα, αλλά θα έλεγα ψέματα.
Μια μέρα, ήμουν στο δωμάτιό μου και κοιτούσα κάτι παλιές φωτογραφίες. Έβλεπα ένα ξένο παιδί- μου έμοιαζε δεν μπορώ να πω, αλλά ήταν λίγο μικρότερο σε ηλικία- να κάθεται σε ένα παγκάκι με τους γονείς του. Χαμογελούσε καθώς το αγκάλιαζε η μητέρα του. Τι ωραία φωτογραφία. Θα μπορούσα να την κοιτάζω για ώρες, αλλά κάτι άλλο έπιασε το ενδιαφέρον μου. Κατέβασα την φωτογραφία και είδα μπροστά μου ένα παράθυρο. Από την άλλη μεριά βρισκόταν η σορός από κάτι που κάποτε ήταν παιδί. Λαδερά μακριά μαλλιά, λερωμένο πρόσωπο, σκισμένα ρούχα. Το είδα να κλαίει σαν να είδε κάτι που δεν θα μπορούσε να έχει αποκτήσει ποτέ, όσο και αν το ήθελε. Τότε παρατήρησα πως δεν κοιτούσα παράθυρο αλλά καθρέφτη. Τότε όλα έβγαλαν νόημα και η λύση ήταν ξεκάθαρη. Μάζεψα όλο μου το κουράγιο. Αύριο θα σπάσω τον καθρέφτη.
Στέλιος Τ., Γ2
Ήταν 1 Οκτώβριου 1939 όπου ένα μήνα πριν ο γερμανικός στρατός εισέβαλε στην Πολωνία πριν λίγες μέρες η σοβιετική ένωση μπήκε και αυτή στην μάχη στο πλευρό της Γερμανίας .Ζούσα με την οικογένεια μου σε ένα χωριό έξω από την πόλη Λαπυ .Εγώ με τον μεγάλο μου αδελφό και την μητέρα μού .Ναι ,ο πατέρας και ο άλλος αδερφός μου είχαν πάει στο μέτωπο με τους υπόλοιπους συγχωριανούς Στο χωριό είχαν μείνει τα αγόρια κάτω τον 12 ετών οι γυναίκες και τα κορίτσια και τέλος οι ηλικιωμένοι. Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί δεν στρατεύτηκε ο 17χρονος αδερφός μου.
Ο αδερφός μου, λοιπόν, είχε κάποιες έντονες ψυχολογικές διαταραχές για μια περίοδο πριν από 2 χρόνια και τελικά διαγνωστικέ πως έπασχε από μια ψυχική ασθένεια σε μικρό βαθμό -ωστόσο και έτσι, μόλις ξέσπασε ο πόλεμος ο πατέρας και ο μεγαλύτερος αδερφός του απαγόρευσαν να πολεμήσει. Έτσι, έμεινε πίσω στο χωριό μαζί με εμένα και τη μαμά, βοηθούσε στην κοινότητα καθώς διοργάνωναν συσσίτια τρεις φορές την βδομάδα. Ο πρώτος μήνας είχε περάσει ομαλά.
Στις αρχές του Οκτώβρη έχασαν την ζωή τους από πείνα δυο ηλικιωμένοι γέροι- τα πρώτα θύματα στο χωριό μας. Στις 3 Οκτωβρίου η μαμά έστειλε εμένα και τον αδερφό μου με το κάρο και μας έδωσε 1400 ζλότια για να βρούμε τρόφιμα γιατί είχαν εξαντληθεί στο χωριό. Θα γυρίζαμε σε δυο νύχτες. Εγώ και ο αδερφός μου ετοιμάσαμε το κάρο και φύγαμε αποφασισμένοι να φέρουμε τη σωτηρία στο χωριό. Την πρώτη μέρα περάσαμε από μια πόλη όπου κανείς δεν κυκλοφορούσε. Ήταν όλα ανατριχιαστικά σιωπηλά. Τελικά μάθαμε από έναν φίλο του πατέρα πως είχε ξεσπάσει λιμός και έτσι φύγαμε για την επόμενη .
Σταματήσαμε σε μια καλύβα στο δάσος και περάσαμε εκεί την νύχτα. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Χιλιάδες σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό μου και πονούσα πολύ έντονα στο στομάχι μου καθώς είχα να φάω αρκετές ώρες. Την επόμενη μέρα, μετά από ελάχιστες ώρες ύπνο, σηκώθηκα. Ήταν χαράματα. Ο αδερφός μου δεν ήταν στην καλύβα. Υπέθεσα πως είχε βγει και με περίμενε στο κάρο η πήγε να κάνει την ανάγκη του. Βγήκα και πήγα ως το κάρο και αυτό που αντίκρισα ήταν τον αδερφό μου κρεμασμένο από το δέντρο με ένα σχοινί. Δεν ήξερα πώς έγινε. Ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό. Έπεσα στο έδαφος ζαλισμένη και αγκάλιασα τα γόνατά μου κλαίγοντας. Τρομαγμένη και με διστακτικό βλέμμα στην όψη του προσώπου μου γυρίζω κάθε λίγο στο κρεμασμένο σώμα του ανατριχιάζοντας ολόκληρη με την εικόνα του.
Μετά από λίγη ώρα έφυγα με το κάρο μόνη πλέον. Ήταν αμίλητος τελευταία, πάντα με ένα σοβαρό και ανατριχιαστικό βλέμμα. Σε κοιτούσε δίχως να βγάζει άχνα- μα ήταν καλός άνθρωπος. Βοηθούσε συνέχεια την μητέρα όταν τον χρειαζόταν αλλά κάτι κουβαλούσε στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος. Δεν ξέρω τι ήταν αλλά μόνο με την σκέψη μού έρχονται φρικιαστικές ιδέες.
Εγώ συνέχιζα, ώσπου στη μέση του μονοπατιού, πετάχτηκε ο Άντονι. Ήταν συμμαθητής μου από το δημοτικό, καταγόταν από την πόλη Λαπυ αλλά ερχόταν στο σχολείο του χωριού μου. Παράξενο. Ήταν συμπαθητικός από το μέρος μου τουλάχιστον. Λίγο απόμακρος από τους άλλους και μοναχικός αλλά εξαιρετικά έξυπνος. Μου ζήτησε να ανέβει στο κάρο γιατί τον κυνηγούσαν Γερμανοί που σκότωσαν όλη την οικογένειά του. Τους είχε ξεφύγει πριν ενάμισι χιλιόμετρο περίπου. Του είπα να ανέβει γρήγορα και του εξήγησα τι δουλειά θέλω εγώ στο δάσος. Λίγο πιο πέρα υπήρχε ένα αγρόκτημα. Σταματήσαμε εκεί. Υπήρχαν άφθονα τρόφιμα. Μας είπαν να φάμε μαζί τους και έτσι έγινε. Μετά από λίγη συζήτηση, πήραμε αλεύρι, λαχανικά και κάποιες κονσέρβες σούπας και φύγαμε για το χωριό. Το βράδυ σταματήσαμε πάλι στην καλύβα και αποκοιμηθήκαμε.
Μόλις ξημέρωσε ο Άντονι με ξύπνησε. Είχε ετοιμάσει ήδη το κάρο .Το σώμα του αδερφού μου φάνηκε στο δέντρο. Με το που το είδα, μου ήρθε αναγούλα και τρέμουλο. Φαίνεται πως κοράκια κατασπάραξαν το σώμα του με αποτέλεσμα να κρέμονται κάποια άκρα. Ο Άντονι μού έκρυψε τα μάτια, ανεβήκαμε στο κάρο και φύγαμε για το χωριό. Το απόγευμα σχεδόν είχαμε φτάσει. Επιτέλους είχαμε φτάσει, απόγευμα 5ης Οκτώβριου 1939- μα κάτι περίεργο ένιωθα πως είχε συμβεί. Περπατήσαμε ως την πλατεία, δεν υπήρχε τίποτα. Οι εξακόσιοι κάτοικοι απλώς εξαφανίστηκαν αφήνοντας πίσω όλα τους τα υπάρχοντα. Ακόμα και τα πιάτα από τα τραπέζια των συσσιτίων. Κάποια σπίτια έμειναν όπως ήταν, με τα έπιπλα και τα προσωπικά αντικείμενα των κατοίκων στις θέσεις τους. Κάποια άλλα ήταν αμπαρωμένα με ξηλωμένα παράθυρα . Παντού τριγύρω επικρατούσε νεκρική σιγή: τα πουλιά δεν κελαηδούσαν, τα έντομα και τα ζώα δεν έβγαζαν ούτε έναν ήχο, απλά υπήρχε απόλυτη ησυχία. Μα τι στο καλό είχε συμβεί που έκανε όλους τους κατοίκους να χαθούν μυστηριωδώς;
Περπατήσαμε μέχρι το σπίτι με την ελπίδα να έβρισκα την μητέρα, μα δεν υπήρχε τίποτα. Ξέσπασα από το ρίγος, δεν άντεξα. Μετά από ώρες ηρέμησα και έπεσα για ύπνο έχοντας μέσα μου την ελπίδα πως είναι κάπου ακόμα ζωντανή .Την επόμενη μέρα ξύπνησα και άκουσα ένα όχημα να έρχεται στο χωριό. Είχε μέσα δυο Γερμανούς στρατιώτες. Αμέσως ξύπνησα τον Άντονι, ο οποίος πήρε το όπλο που είχε αφήσει ο πατέρας μου. Τους σκότωσε κρυφά καθώς έμπαιναν στο απέναντι σπίτι. Πήραμε αμέσως το όχημα και φύγαμε αποφασισμένοι για τα σύνορα προς την Λευκορωσία. Στον δρόμο προς τα σύνορα είχαν όλα καταστραφεί: πόλεις, χωριά, εκκλησίες με αρκετούς νεκρούς .
Αυτό που φοβάμαι είναι πως βαδίζουμε σε έναν εφιάλτη που θα έχει τεράστιο τίμημα για όλους μας. Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει. Πάντως αυτή η μαζική εξαφάνιση που συνέβη στο χωριό μας είναι και θα παραμείνει μυστήριο και νιώθω τύχη που δε βρισκόμουν εκεί αυτές τις δυο μέρες.
Νίκος Β., Γ1
Αγαπητό ημερολόγιο,
Δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω, οπότε θα μιλήσω σε εσένα. Ο φίλος μου πολεμά κάθε μέρα και εγώ δεν μπορώ να τον βοηθήσω, απομακρύνεται!
Ο φίλος μου πολεμά μόνος του, δεν θέλει να ανοιχτεί. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα καταλήξει έτσι, φαινόταν τόσο χαρούμενος. Μέρα με την μέρα όμως, γινόταν όλο και πιο διαφορετικός. Απομακρυνόταν, θεωρούσε την παρέα με άλλους βασανιστήριο. Άρχισε να πολεμά, να πολεμά, για να περάσει η μέρα.
Αυτό φυσικά επηρέασε και τους κοντινούς του ανθρώπους. Η οικογένεια του άρχισε να ανησυχεί, εκείνος όμως δεν ανοίχτηκε ποτέ. Δεν ξέρω εάν θα συνεχίσει να πολεμά, θα έρθει νικητής ή θα έρθει ηττημένος. Εάν χάσει, δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ.
Ο φίλος μου έχει κατάθλιψη.
Ραφαέλα Π., Γ2
Νίκη Ντ., Γ1
<<ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ>>
Κυριακή 4 Απριλίου 2021
Χτες το βράδυ καθώς βαριόμουν στο σπίτι αποφάσισα να κάτσω να δω μόνη μου μία ταινία. Η αρχική πλοκή της δεν ήταν πολύ κατανοητή αλλά στη συνέχεια κατάλαβα ακριβώς σε τι αναφερόταν η ταινία. Μιλούσε για τον σεξισμό και για τον φόβο που πολλές φορές προκαλεί το ανδρικό στο γυναικείο φύλο. Τον αόρατο αυτό εχθρό για τις περισσότερες γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικίας, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού και τα λοιπά...
Μόλις τελείωσε η ταινία με έκανε να σκεφτώ αν όντως σε αυτήν την κοινωνία είμαστε πραγματικά ίσοι άνδρες και γυναίκες. Αν είναι φυσιολογικό ένα δεκατετράχρονο κορίτσι να φοβάται να κυκλοφορήσει έξω με ένα κοντό μπλουζάκι το καλοκαίρι επειδή ζεσταίνεται, χωρίς να της κάνουν χυδαία σχόλια άνδρες, οι οποίοι μπορεί να είναι στην ηλικία του πατέρα της και ακόμα μεγαλύτεροι...
Και εδώ είναι που έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν με τις σκέψεις μου...
…............................................................................................................
Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020
Παραμονή Τσικνοπέμπτης σήμερα. Αύριο έχουμε εκδρομή στο σχολείο και με τα παιδιά από το πενταμελές κανονίσαμε να βρεθούμε στην πλατεία ώστε να πάμε Super Market και να πάρουμε ό,τι χρειαζόμαστε.
Περπατάω από το σπίτι μου προς την πλατεία φορώντας απλά τις μαύρες μου φόρμες χωρίς να “προκαλώ’’ ή οτιδήποτε όπως λένε μερικοί (το ότι πρέπει να το τονίζουμε αυτό απίστευτο). Τα μαλλιά μου όμως φαίνονταν ότι ήταν μακριά και πως ήμουν δηλαδή κορίτσι.
Καθόμουν στο κέντρο της πλατείας περιμένοντας τα υπόλοιπα παιδιά να εμφανιστούν. Εκείνη την στιγμή εμφανίζεται ένας άντρας, όχι μεγάλος πολύ σε ηλικία, γύρω στα 20-30 και έκανε τζόκινγκ. Μετακινήθηκα από την θέση μου ώστε να μην τον ενοχλήσω στην γυμναστική του και προχώρησε. Έπειτα τον είδα να εμφανίζεται από πίσω μου καθώς είχε κάνει τον κύκλο της πλατείας.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά. Αλλά επειδή θεώρησα πως ήμουν λίγο υπερβολική, είπα να ξαναδοκιμάσω να δω αν θα μετακινηθεί και εκείνος όπου μετακινηθώ και εγώ. Πήγα στη δεξιά πλευρά της πλατείας και προσποιήθηκε πως έκανε τζόκινγκ, πήγα μετά προς την αριστερή για μία τελευταία φορά και πάλι με ακολούθησε. Ευτυχώς στην πλατεία υπήρχε κόσμος και δεν ήμουν μόνη μου.
Όταν πλέον σιγουρεύτηκα ότι δεν ήμουν ασφαλής, αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την μητέρα μου. Την πήρα στο σταθερό του σπιτιού μας, στο κινητό αλλά είχαν πέσει και τα δύο από μπαταρία. Βιάστηκα να πάρω τότε τον πατέρα μου αλλά μιλούσε. Εκείνη την στιγμή φοβήθηκα, πανικοβλήθηκα, δεν ήξερα τι να κάνω καθώς η πλατεία είχε αρχίσει σιγά-σιγά να αδειάζει και να μένω μόνη μου.
Τότε, σαν από μηχανής θεός, εμφανίστηκε ο θείος μου και με ρώτησε γιατί ήμουν μόνη μου. Του είπα πως περίμενα τους συμμαθητές μου και πως ένας άνδρας με κοιτάει επίμονα εδώ και ώρα, με έβαλε μέσα στο αμάξι και γυρίσαμε στο σπίτι μας.
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021
Σήμερα είχαμε μία πολύ ευχάριστη μέρα στο σχολείο παρά τον ιό γιατί κάναμε μια εκδρομή στο προαύλιο του σχολείου μας. Μόλις σχολάσαμε. Οι καθηγητές μάθαμε πως θα κάνουν συμβούλιο για αυτό και εμείς θα φύγουμε πιο νωρίς.
Πάω να βγω από την κεντρική έξοδο του σχολείου. Και τότε βλέπω τον ίδιο άντρα... Τον ίδιο άντρα που με έκανε πέρσι τέτοιες μέρες να καταλάβω πως η ζωή η αληθινή δεν είναι ρόδινη αλλά πολύ πιο σκοτεινή από όσο πίστευα. Παρόλο που το είχα ξεχάσει πια το γεγονός …
Τότε, ζήτησα από δύο φίλες μου (την Κωνσταντίνα και τη Σοφία), να πάμε μαζί μέχρι το σπίτι μου ώστε να με αφήσουν. Με συνόδευσαν και εκείνες γύρισαν στο σπίτι τους. Πέντε λεπτά αργότερα είδα τον άντρα να κάθεται έξω από το σπίτι μου για δύο λεπτά και έπειτα συνέχισε τον δρόμο του.
…............................................................................................................
Επιστροφή στο σήμερα
Αφού έκανα μία αναδρομή στο παρελθόν, κατάλαβα πως οι γυναίκες ακόμα ζούμε σε δύσκολες εποχές για εμάς. Στον εργατικό τομέα και σε πολλές χώρες ακόμα και στην εκπαίδευση. Το γεγονός αυτό δεν μου στοίχισε πολλά. Ίσα-ίσα μέσα από αυτό έμαθα πώς είναι η αληθινή κοινωνία εκεί έξω και πως πρέπει να προσέχω γιατί είμαι κορίτσι και θα γίνω γυναίκα. Αλλά κάποιες κοπέλες μπορεί να το έπαιρναν πολύ πιο βαριά, να ένιωθαν άσχημα με τον εαυτό τους, να πίστευαν ότι εκείνες προκάλεσαν για ό,τι τους είχε συμβεί.
Οπότε αυτά ήθελα να πω και κλείνοντας να υπενθυμίσω πως οι γυναίκες παλεύουμε καθημερινά ΟΛΕΣ με αυτόν τον εχθρό. Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο. Ελπίζω λοιπόν καμία κοπέλα να μην έχει κάποια άσχημη εμπειρία ή έστω να μην τους έχει στοιχίσει τίποτα αυτό.
Μαρία Τ., Γ2
Άννα Ν., Γ2
12/4/2021
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, εμφανίστηκε κάτι πρωτόγνωρο στα παγκόσμια γεγονότα που έχει αλλάξει τις ζωές μας. Εμφανίστηκε μια νέα πανδημία που εξαπλώθηκε σε όλων τον κόσμο. Από τότε που μπήκε στις ζωές μας η πανδημία, προσπαθούμε να κάνουμε υπομονή και να βρούμε τρόπους αντιμετώπισης. Αυτή η πανδημία και οι αλλαγές που έχει φέρει στην δικιά μου ζωή, δεν με βοηθάει ψυχολογικά αλλά και πνευματικά.
Η πανδημία που μας έχει αναστατώσει την ζωή έχει πάρει την ονομασία κορονοϊός. Αρχικά, βλέπαμε να εξαπλώνεται μέρα με την μέρα μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα. Είναι ένας δύσκολος εχθρός που δεν ήμασταν έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε. Τα νοσοκομεία είχαν μεγάλες ελλείψεις από φάρμακα, δωμάτια εντατικής θεραπείας αλλά και από προσωπικό. Η κατάσταση που επικρατεί τον ενάμιση αυτό χρόνο είναι τραγική. Τα νοσοκομεία είναι σε εμπόλεμη κατάσταση και έχουν αναλάβει την μεγαλύτερη ευθύνη. Κάθε φόρα που ανοίγω την τηλεόραση, όλα τα κανάλια μιλάνε για την πανδημία που μας έχει καταβάλει. Με έχει τρομάξει όλο αυτό και αγχώνομαι για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη χώρα μου. Είμαστε σε καραντίνα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έχουν αρχίσει να μου λείπουν οι βόλτες με τους φίλους και τις φίλες μου. Δε βγαίνουμε τόσο συχνά με την οικογένειά μου και δεν περνάμε αρκετή ώρα ο ένας με τον άλλον. Αύτη η κατάσταση με έχει απομακρύνει από τους ανθρώπους με τους οποίους έχω την ανάγκη να μοιράζομαι πράγματα.
Σήμερα, αισθάνομαι αρκετά απογοητευμένη και αυτή η κατάσταση με έχει κουράσει. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το πώς θα είναι η ζωή μου μετά την πανδημία και παίρνω θάρρος. Παρακολουθώ τις επιστημονικές εξελίξεις και το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια αισιοδοξία με το εμβόλιο. Με κάνει να έχω μια ελπίδα πως θα ξανά γυρίσουμε στην παλιά μας ζωή.
Τέλος, ελπίζω κάποια στιγμή όλα να γίνουν όπως παλιά και να προσπαθήσουμε να φανούμε δυνατοί σε αυτόν τον σκληρό εχθρό που πρέπει να πολεμήσουμε για να μην φέρει άλλη δυστυχία στην ζωή μας. Ελπίζω να είμαι δυνατή και να δίνω δύναμη στην οικογένειά μου.
Μιχάλης Μ. Γ1
Στο βράδυ του Χειμώνα δεν είναι μόνο το κρύο αντιληπτό άλλα και οι σειρήνες. Ο εκκωφαντικός συναγερμός, που καλεί όλους τους στρατιώτες στην μάχη. «ΠΡΟΣΈΧΕΤΕ, ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ,", προειδοποιούσαν τα μέλη των κτιριακών συγκροτημάτων, διαδίδοντας τα σοκαριστικά νέα.
Ώρες αργότερα, φαίνεται πως οι εισβολείς βρήκαν τρόπο για να ξεκλειδώσουν τις πύλες των κτιρίων, ώστε να έχουν πρόσβαση στα νεογέννητα μέλη. Ωστόσο, κάτι παράξενο γινόταν. Τα μέλη, έχουν αντιστραφεί, και βοηθούν τους εισβολείς. Θα πρέπει οι εισβολείς με τα γελοία τους ψέματα, να έπεισαν τα μέλη. Απίστευτο! Τα μέλη πείθουν το ένα το άλλο, θυσιάζοντας ακόμα και τον εαυτό τους για την ακραία πεποίθηση τους.
Έτσι ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος. Εκατομμύρια κτίρια κατεστραμμένα, τραυματίες. Ο πόλεμος περισσότερο λαμβάνει μέρος στην πρωτεύουσα Πνευμόπολη, όπου η κατάσταση περιληπτικά ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης.
Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πόλεις, η Πνευμόπολη είχε χάσει τις ασπίδες που αποτρέπανε την μόνιμη καταστροφή της πόλης. Επομένως, υπέστησαν σοβαρές ζημιές, που επηρέασαν τον πληθυσμό. Θα πρέπει να υπάρξει ένα τέλος σε αυτόν τον παραλογισμό. Ο πρωθυπουργός των Ενωμένων Οργάνων κάλεσε το ιππικό, με αυστηρή εντολή οι δυνάμεις να εκτελέσουν επίθεση χρησιμοποιώντας όλους τους διαθέσιμους πόρους τους.
Τελικά έγκαιρα, οι ειδικές δυνάμεις «ΤΑΦ,» τέθηκαν σε ισχύ. Εκμηδένιζαν κάθε μέλος που έβρισκαν ύποπτο, χρησιμοποιώντας ειδικούς υποδοχείς, για να εντοπίσουν τους λεγόμενους «Προδότες». Ο πόλεμος μετατράπηκε σε εμφύλιο. Αδερφός σκότωνε αδερφό.
Μέρες μετά από εκατομμύρια απώλειες, το πεδίο μάχης ήταν ερειπωμένο, και ο πόλεμος έχει φτάσει στο τέλος του. Οι επιζώντες ανακουφίστηκαν και ξεκίνησαν να ξαναχτίζουν τις κατεστραμμένες πόλεις τους. Μόνο που δυστυχώς, το ίδιο δεν ίσχυσε για την -ακατοίκητη πλέον- πρωτεύουσα Πνευμόπολη. Φαίνεται ότι η συγκεκριμένη, θα πάρει περισσότερο χρόνο για να ανακάμψει από την ολέθρια ζημιά που υπέστη κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου.
Νίκος Π., Γ2
Τρίτη, 13 Απριλίου 2060
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα, όπως και τις άλλες μέρες, οι εχθροί δεν σταμάτησαν να λεηλατούν τη χώρα μας με τις άκρως επικίνδυνες χημικές βόμβες, τις οποίες διαθέτουν. Η περιοχή μας είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση, καθώς είναι η μόνη που περιβρέχεται παντού από θάλασσα και έχει μεγάλες αποθήκες νερού, οι οποίες μπορούν να καλύψουν και να συντηρήσουν την Ελλάδα για πολλά χρόνια ακόμα. Και για αυτό η περιοχή μας κινδυνεύει από άλλες χώρες.
Ο πόλεμος έχει αρχίσει εδώ και έναν χρόνο: οι ανάγκες κάποιον χωρών που είχαν ελλείψεις νερού έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στην Ελλάδα που έχει πολλά ακόμα αποθέματα αυτού και έτσι η Ελλάδα κατάντησε σε εμπόλεμη ζώνη. Η χώρα μας ήταν πρόθυμη να βοηθήσει τις άλλες χώρες αλλά αυτές δεν αρκέστηκαν σε αυτό και έτσι ξεκίνησε ο πόλεμος.
Οι μέρες περνάνε δύσκολα. Εγώ και η οικογένειά μου δύσκολα επιβιώνουμε, έχουμε καταντήσει να ζούμε σε ένα δωμάτιο 5 άτομα. Αλλά δεν είμαστε μόνο εμείς- όλος ο κόσμος ζει μέσα στον φόβο και στην αγωνία για το τι πρόκειται να γίνει την επόμενη μέρα. Στους δρόμους κυκλοφορούν παντού στρατιώτες. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο γεγονός! Έχω αρχίσει μάλιστα και να αναπολώ και το 2020 -δηλαδή, φαντάσου σε τι ψυχολογική κατάσταση βρισκόμαστε! Ακόμα έχουν ακυρωθεί και οι ολυμπιακοί αγώνες που έχουν να ακυρωθούν από το 2020.
Σήμερα ειδικά, όταν πήγαν να πάρω λίγο αέρα, αντίκρισα κάποιες σκληρές εικόνες και με έβαλαν σε σκέψεις για το πού κατάντησε η ανθρωπότητα. Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν 2 με 3 χρόνια, να κάνω τα ταξίδια μου, να πηγαίνω σε καμία καφετέρια με τους φίλους μου, να είμαι ελεύθερος και τώρα φοβάμαι να βγω λίγο έξω να πάρω αέρα. Έχω κουραστεί, δεν ξέρω πού θα οδηγήσει όλο αυτό. Ελπίζω στο άμεσο μέλλον να βρεθεί κάποια λύση γιατί αυτή η κατάσταση δεν αντέχεται άλλο. Παρακολουθώ τα γεγονότα και πιστεύω ότι οι χώρες θα έρθουν σε κάποια συμφωνία μεταξύ τους ώστε να σταματήσει ο πόλεμος. Νομίζω ότι το τέλος του πολέμου δεν είναι μακριά και αυτό μου δίνει μεγάλη δύναμη για να μπορώ να ονειρεύομαι.
Δεν θα σταματήσω να ονειρεύομαι μέχρι να έρθει η μέρα που θα τελειώσει ο πόλεμος και θα επιστέψουμε όλοι ξανά στην πραγματικότητα. Ελπίζω η αυριανή μέρα να μας προσφέρει ειρήνη και ελπίδα.
Σταυρούλα Στ., Γ2
Λεωνίδας Σ., Γ1
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Το ξέρω ότι έχω να γράψω μια βδομάδα αλλά είχα τους λόγους μου. Ο λόγος αυτός είναι ότι γίνεται πόλεμος. Θα γράψω σήμερα πώς άρχισε ο πόλεμος.
Στις 7 Απριλίου ήμουν στην πλατεία του Παραδεισίου και εκεί που τρώγαμε με τους φίλους μου ξαφνικά ακούμε κάτι και απευθείας κοιτάξαμε όλοι τον ουρανό και είδαμε να πέφτουν κάτι περίεργα πράγματα σαν βόμβες προς τα Μαριτσά, προς την Ρόδο και προς την Σορωνή. Κόπηκε το ρεύμα, δεν ξέραμε τι ήταν αλλά νομίζαμε ότι ήταν βόμβα και φοβηθήκαμε ότι μας έκαναν πόλεμο οι Τούρκοι. Και λέει ο Μίλτον: "Μην ανησυχείτε! Παίζω πολύ καιρό CSGO, μπορώ να νικήσω τους Τούρκους μόνος μου!" Τότε του έδωσα μια φάπα και συνήλθε. Μετά από 1 λεπτό μας ήρθε ειδοποίηση στο κινητό μας από την Αμερική ότι μας κάνουν πόλεμο οι εξωγήινοι. Τότε κοιταχτήκαμε και είπαμε ο ένας στον άλλον, τελικά μακάρι να μας έκαναν πόλεμο οι Τούρκοι. Και τότε πετούσαν εξωγήινα σκάφη από πάνω μας και μας πυροβολούσαν. Τρέχαμε για κάνα πεντάλεπτο μέχρι που ήρθαν f16 και πολεμούσαν με τους εξωγήινους, και τότε ξέραμε ότι ήταν η ευκαιρία μας να πάμε να κρυφτούμε. Τρέχαμε μέχρι που ο Νίκος κουράστηκε και πήγαμε και κρυφτήκαμε μέσα σε ένα σπίτι, αν και ξέραμε ότι είναι ριψοκίνδυνο γιατί θα μπορούσαν να το ανατινάξουν. Ξαφνικά πέφτει κάτι από τον ουρανό και βγήκαμε να δούμε τι είναι. Ήταν ένα πολύ μικρό διαστημόπλοιο αλλά φαινόταν ανθρώπινο και πήγαμε να το ανοίξουμε, αν και ξέραμε το ρίσκο. Όταν ανοίξαμε την πόρτα, είδαμε έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο. Μας είπε να πάρουμε αυτήν την κάρτα και να την πάρουμε στην Αθήνα για να τη χρησιμοποιήσουμε σαν κωδικό. Με αυτόν τον κωδικό θα μπορούσαμε να ξεκλειδώσουμε μια βόμβα της Αμερικής και να την ρίξουμε στο μεγάλο σκάφος των εξωγήινων για να φύγουν.
Υπήρχε ένα θέμα δεν ξέραμε πώς να πάμε στην Αθήνα. Τότε ο Μίλτον μας είπε ότι έχει τζετ-σκι και μπορούμε να πάμε με αυτό και εμείς το βρήκαμε καλή ιδέα, αν και δεν το περιμέναμε από τον Μίλτον. Αρχίσαμε και τρέχαμε προς την θάλασσα γιατί εκεί είχε ο Μίλτον ένα αποθηκάκι με το τζετ-σκι. Τρέχαμε μέχρι που περάσαμε από το σπίτι του Παστρικού και είδαμε τις οικογένειές μας εκεί. Όλοι πήγαμε και τους αγκαλιάσαμε και ο Παναγιώτης ρώτησε τους γονείς του πού είναι η αδερφή του και του απάντησαν ότι έχει πεθάνει. Ο Παναγιώτης ρώτησε πώς αλλά την ώρα που πάει να του εξηγήσει η μάνα του μας επιτέθηκαν εξωγήινοι. Απευθείας τρέξαμε αλλά σκότωσαν τις οικογένειές μας.
Με δάκρυα πήραμε τα ποδήλατα που είχε ο Νίκος και ο γείτονάς του και πηγαίναμε προς τη θάλασσα. Μετά από δέκα λεπτά φτάσαμε στον δρόμο που κατεβαίνεις για τη θάλασσα -το θέμα ήταν ότι είχε πάρα πολλές λακκούβες, αλλά χωρίς φόβο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε. Λίγο πριν το αποθηκάκι του Μίλτον, άρχισε και μας κυνηγούσε ένας εξωγήινος. Τότε, αρχίσαμε και τρέχαμε πιο γρήγορα αλλά ο Νίκος έπεσε μέσα σε μια λακκούβα. Του φωνάζαμε να σηκωθεί γρήγορα αλλά είπε ότι κόλλησε και δεν μπορούσε να σηκωθεί. Τότε τον έπιασε ο εξωγήινος και τον έφαγε. Εμείς, τρομαγμένοι, αρχίσαμε και τρέχαμε αλλά είχε έρθει ο ελληνικός στρατός και τον πυροβολούσαν, Από την άλλη φάνηκαν και άλλοι πολλοί εξωγήινοι και τότε ήξερα ότι έβλεπα τον μεγαλύτερο και καλύτερο πόλεμο στην ιστορία, όμως δυστυχώς έπρεπε να συνεχίσουμε.
Όταν πήγαμε στο αποθηκάκι, είδαμε το τζετ-σκι και σκεφτήκαμε ότι δε χωράμε τρία άτομα. Τότε ένας εξωγήινος έβγαλε την οροφή. Εμείς γρήγορα βγάλαμε το τζετ-σκι και το σέρναμε μέχρι την θάλασσα. Όταν το βάλαμε μέσα, ο εξωγήινος με το γιγάντιο του νύχι κάρφωσε τον Μίλτον στην καρδιά και την έβγαλε. Εγώ και ο Παναγιώτης φύγαμε με το τζετ-σκι. Κάναμε πολλές ώρες μέχρι να φτάσουμε, όμως όταν φτάσαμε. είδαμε ότι είμαστε στον Πειραιά και όχι στην Αθήνα, και για αυτό είπαμε να κοιμηθούμε και την επόμενη μέρα να συνεχίσουμε.
Όταν ξημέρωσε, κατευθυνθήκαμε προς Αθήνα, κάναμε 6 μέρες να φτάσουμε χωρίς εξωγήινους και χωρίς κάποιο άλλο εμπόδιο. Μέχρι που επιτέλους, ήμασταν έξω από το κτήριο που χρειαζόταν να πάμε, αλλά... φυσικά τότε μας επιτέθηκε ένας εξωγήινος. Αρχίσαμε και τρέχαμε, μπήκα μέσα και εκεί που πήγε να μπει και ο Παναγιώτης τον έπιασε ο εξωγήινος, και του βγάζει το κεφάλι. Εγώ έτρεξα και πήγα και έδωσα την κάρτα. Τότε οι στρατιώτες την χρησιμοποίησαν και ενεργοποιήσαν την βόμβα για να ανατινάξουν το εξωγήινο σκάφος και έτσι σκότωσαν όλους τους εξωγήινους. Χαιρόμουν που τελείωσε και ταυτόχρονα ήμουν δυστυχισμένος για την οικογένεια και τους φίλους μου αλλά και για όλο τον άλλο κόσμο.
Αγγίζω την τσέπη μου και βλέπω ότι είχα το ημερολόγιο μου και τότε άρχιζα να γράφω.
Νταΐγια Μπ., Γ2
Βασίλης Δ.-Μ., Γ1
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα πέρασε άλλη μια ημέρα στον κρύο πόλεμο. Εχτές δεν μπόρεσα να κοιμηθώ επειδή ο ήχος των σειρήνων του πολέμου γινόταν όλο και πιο δυνατός στο κεφάλι μου, λεπτό με λεπτό και ώρα με την ώρα. Γι' αυτό είχα αποφασίσει να βγω έξω για ένα περπάτημα, με την ελπίδα να βρω τη μαμά μου, την οποία έχω να δω από εχτές, από την τελευταία επίθεσή τους. Χωρίς να έχω καμία αρνητική σκέψη στο μυαλό μου, είχα αποφασίσει να περπατήσω προς την πλατεία του χωριού, που είναι πλέον το τελευταίο μέρος το οποίο θυμίζει την παλιά, αγαπητή εικόνα του, γεμάτο γαλήνη, χαρά αλλά και αγάπη. Θυμάμαι ακόμα κάτι παλιές στιγμές στις οποίες πήγαινα με τον μπαμπά μου στην πλατεία και καθόμασταν μαζί στο παγκάκι τρώγοντας παγωτό και κοιτώντας τους δρόμους που ήταν γεμάτοι κίνηση και ανθρώπους- αλλά δυστυχώς, όλες αυτές οι ωραίες στιγμές είναι μόνο μία ανάμνηση- όπως και ο πατέρας μου ο οποίος έχει γίνει το θύμα του πολέμου.
Λίγο αργότερα κι ενώ είχα φτάσει στην πλατεία, θυμήθηκα την μητέρα μου η οποία συνήθιζε να μας περιμένει καμαρώνοντας σε ένα παγκάκι λίγο πιο κάτω, μέσα στο δάσος και γι' αυτό αποφάσισα να πάω εκεί με την ελπίδα επιτέλους να την βρω. Όμως δεν βρήκα τίποτα, απολύτως τίποτα εκτός από έναν στρατιώτη, ο οποίος είχε πέσει θύμα του πολέμου, ή μάλλον της θανατερής αρρώστιας η οποία χρησιμοποιείται ως το κύριο όπλο του πολέμου. Εφόσον η βόλτα μου δεν είχε κανένα αποτέλεσμα αλλά και επειδή άρχιζε να ξημερώνει, ο κίνδυνος για την επόμενη επίθεση αλλά και ο φόβος μου μαζί με το άγχος μου συνεχώς μεγάλωναν. Γι' αυτό, αποφάσισα να επιστρέψω όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Πάνω στον δρόμο της επιστροφής, βρήκα μία από τις πρώτες εφημερίδες οι οποίες μιλούσαν για ένα καλύτερο μέλλον. Βέβαια, αυτή ήταν και η αρχή του πολέμου: η λαιμαργία των ανθρώπων. Επειδή εξαιτίας της άρχισαν οι διαφωνίες και οι τσακωμοί που στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε πολέμους γεμάτους πίκρα, στεναχώρια αλλά και μίσος για εκδίκηση.
Τελειώνοντας εκείνη την βόλτα μου, έφτασα πίσω στην κρυψώνα στην οποία κρύβονταν και κάποιοι άλλοι άμαχοι μαζί με εμένα. Παρατήρησα πως οι σειρήνες του πολέμου πλέον είχαν σταματήσει και ο ήλιος επιτέλους έφεγγε μέσα από τα κατάμαυρα σύννεφα. Μόλις είχαν βγει και οι υπόλοιποι από την κρυψώνα με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο με ειρήνη και αγάπη. Όμως, άρχισαν πάλι να πέφτουν οι πυροβολισμοί και μαζί τους και τα καινούρια θύματα του πολέμου, ανάμεσα σε εκείνους και η αγαπημένη μου μητέρα.
Δέσποινα Φ., Γ2
Ερμής Μπ., Γ2
Άγγελος Α., Γ1
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Θέλω να σου περιγράψω τα βιώματα της ζωής μου κατά τη διάρκεια αυτού του "πολέμου". Πέρσι τέτοια εποχή επισκέφθηκε την χώρα μας και όλον τον πλανήτη ένας ιός και συγκεκριμένα ο κορονοϊός. Όλα ξεκίνησαν από δύο θανάτους στην Κίνα και οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν ο κορονοϊός με αποτέλεσμα να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες.
Στην αρχή όταν το άκουσα τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα, δηλαδή αφενός ήμουν άνετος διότι έλεγα ότι θα ήταν ένας απλός ιός όπως γρίπη κλπ και αφετέρου είχα αγωνία για το πώς θα εξελιχθεί αυτό το πράγμα. Πέρασαν λίγοι μήνες και τελικά αυτός ο ύπουλος ιός έχει καταστρέψει τα πάντα γιατί σκοτώνει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους, άλλοι δεν έχουν δουλειά με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στα έξοδα τους και επιπλέον μας έχει κουράσει ψυχολογικά.
Προσωπικά, αυτός ο ιός έχει δημιουργήσει αρνητικές συνέπειες αλλά και λίγο θετικές. Αρνητικές διότι αισθάνομαι λίγο μοναξιά και έχω κουραστεί από αυτήν την καθημερινή ρουτίνα με τις μάσκες, τα αυστηρά μέτρα και τα κλειστά σχολεία. Θετικές διότι ξεκουράζομαι αξιοποιώντας τον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω στην διάθεσή μου με περπάτημα και σωματική άσκηση .Όπως σε όλες τις οικογένειες, έτσι και στη δική μου αυτήν την περίοδο του "πολέμου" τα οικονομικά είναι λίγο δύσκολα.
Πιστεύω πως όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε θα τελειώσει σύντομα αρκεί να κάνουμε υπομονή και όλοι μαζί να ακολουθούμε τους κανόνες που χρειάζονται για να ξεπεραστεί η πανδημία.
Ρόζα Φ., Γ2
Σοφία Τσ., Γ1
Παναγιώτης Β., Γ1
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα σου γράφω για τον πόλεμο που αντιμετωπίζει η χώρα μας: τον κορονοϊό. Ο κορονοϊός είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας που έχει επηρεάσει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά και όλον τον κόσμο. Ο «πόλεμος» με τον κορονοϊό για τη χώρα μας ξεκίνησε στις 23 Μαρτίου του 2020, πριν από περισσότερο από έναν χρόνο τώρα. Λόγω των κρουσμάτων, η χώρα έκλεισε: καταστήματα και σχολεία κλειστά και απαγορευόταν η κυκλοφορία.
Στο μέρος μου, στη Ρόδο, το πρώτο κύμα κορονοϊού μας επηρέασε άσχημα. Ευτυχώς πέρασε το πρώτο κύμα και ανοίξαμε πέρσι τον Μάιο. Ο πατέρας μου κατάφερε να δουλέψει αλλά η μητέρα μου είναι άνεργη ένα χρόνο τώρα γιατί το ξενοδοχείο που δούλευε δεν άνοιξε και ο μόνος που δουλεύει για να συντηρεί το σπίτι μας είναι ο πατέρας μου.
Αισθάνομαι χαρά που είμαι στο σπίτι και έχω τόσον ελεύθερο χρόνο να κάνω ό,τι θέλω. Όμως, από την άλλη δε βλέπω πλέον τους φίλους μου και η μητέρα μου είναι άνεργη –άρα, είμαι και λίγο δυστυχισμένος. Δεν ξέρω τι να νοιώσω. Περιμένω σε λίγο καιρό να τελειώσει αυτός ο «πόλεμος» με τον κορονοϊό μιας και οι εμβολιασμοί πάνε καλά στη χώρα μας.
Κωνσταντίνα Κ., Γ1
Και για κλείσιμο, έχω μια έκπληξη: η Νίκη Ντ. (της οποίας ήδη διαβάσατε το ημερολόγιο με τον σεξισμό ως εχθρό που απειλεί καθημερινά τις γυναίκες) μας έγραψε ένα ακόμη ημερολόγιο. Διαβάστε, λοιπόν, μια σελίδα από το ημερολόγιο που κρατάει... ο κορονοϊός!
Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ(Πώς θα μας μίλαγε ο ιός)
<<Γεια σας λοιπόν! Είμαι ένας θανατηφόρος ιός πολλοί από εσάς θα με γνωρίζετε και ως κορονοϊό . Εμφανίστηκα στη Γη λίγους μήνες πριν και όμως, ολόκληρη η ανθρωπότητα έχει σαστίσει μαζί μου… Όλοι τρέχετε πανικόβλητοι να αγοράσετε τρόφιμα, αντισηπτικά και μάσκες ώστε να με εξοντώσετε. Όμως, από την βιασύνη σας, από τον εγωκεντρισμό σας, δεν αφήνετε τις μάσκες, τα τρόφιμα και όλα τα αναγκαία στους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Που ρισκάρουν την ζωή τους για να σώσουν τη δική σας.
Όμως εγώ, εγώ ήρθα εδώ για να σας δείξω πως όλα αυτά που εσείς τα έχετε για δεδομένα στην πραγματικότητα, δεν είναι. Πριν από εμένα, θα μπορούσατε να είστε όλη μέρα στις παραλίες, έξω για βόλτα και να βλέπεστε με τους φίλους σας. Εσείς όμως τα θεωρούσατε δεδομένα και έτσι απλά καθόσασταν σπίτι σας και χαζεύατε σειρές στο NETFLIX, χαζεύατε με τις ώρες INSTAGRAM και TIKTOK και όλα αυτά τα αφήνατε στην άκρη. Τώρα όμως που σας ζητήθηκε να το κάνατε αυτό, όλοι λέτε πως θέλετε να βγείτε έξω. Πάντα κινείστε στα αντίθετα νερά για κάποιον ανεξήγητο λόγο.
Εγώ λοιπόν θα πάρω λίγες ψυχές ώστε να δείτε την σοβαρότητα του πράγματος, θα με δείτε να εξαπλώνομαι και να γίνομαι μία επικίνδυνη πανδημία θανατηφόρα. Όμως ξέρετε, ότι εγώ κάποια στιγμή θα φύγω. Θα με καταστρέψετε και χαίρομαι για σας που θα έχετε εξελίξει τόσο καλά την επιστήμη της ιατρικής σας. Δε θέλω να με πάρετε ως εχθρό σας αλλά ως έναν δάσκαλο, που σας έδωσε ένα μάθημα να είστε πιο ενωμένοι και δυνατοί μεταξύ σας.
Σας εύχομαι λοιπόν να μην τα ξαναπούμε ποτέ και να είστε όλοι υγιείς!!! Αντίο...>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου