Ελευθερία - Της Δήμητρας Π. από το Δ2 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου

    Δημοσιεύουμε σήμερα το κείμενο για την ελευθερία που έγραψε αποκλειστικά και μόνο για λόγους προσωπικής έκφρασης  η Δήμητρα Π. από το Δ2 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου και μας παραχώρησε προς δημοσίευση.

  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Της Δήμητρας Π. )

     Η Ελευθερία είναι σχετική! Ελευθερία δεν υπάρχει όμως, όσο και να την επιδιώκουμε. Όσο και να την αναζητούμε, συνειδητοποιούμε πως ακόμα και όταν νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι είμαστε φυλακισμένοι στον ίδιο μας το εαυτό και στην ίδια μας την πατρίδα. Μερικές φορές δεν το αντιλαμβανόμαστε και καθόλου. Προσπαθούμε να ζήσουμε ελεύθεροι, μα παρόλα αυτά πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας κρατάει φυλακισμένους στο ‘εγώ’ μας και δεν θα μας αφήνει να δείξουμε τόσο τα ελαττώματα όσο και τα προτερήματά μας.

      Οι άνθρωποι συνήθως φοβούνται να απελευθερώσουν τον εαυτό τους και να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Πάντα το μυαλό τους  κυριεύεται από την γνώμη των άλλων και την άποψη που θα  δημιουργηθεί για αυτούς, αν είναι ο εαυτός τους. Όλοι φοβούνται να αντιμετωπίσουν τον αληθινό εαυτό των άλλων και ακόμη περισσότερο τον δικό τους. Βρίσκονται κλειδωμένοι σε ένα δωμάτιο και όμως το κλειδί το κρατούν αυτοί… αλλά άμα βγουν με τον τρόπο που ξέρουν, τον πιο απλό, να ξεκλειδώσουν, οι άνθρωποι θα μιλήσουν, θα κατακρίνουν, θα σχολιάσουν και θα κουτσομπολέψουν. Έτσι αναγκάζονται να ζητήσουν βοήθεια,  αν και δεν τους είναι απαραίτητη, για να νιώσουν πως τους έχουν ανάγκη. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν να εμπιστευτούν τον εαυτό τους. Να χρειάζονται κάποιον να τους προστατεύει και να μη μπορούν να τον διώξουν, γιατί πλέον θα νιώθουν ασφάλεια κοντά του και θα είναι φυλακισμένοι μαζί του.

   Επιπλέον η ελευθερία στον γραπτό λόγο και στην κρίση του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά είναι κάτι που δεν υπάρχει. Λένε πως έχουμε δημοκρατία, μα όταν κάποιος γράψει την γνώμη του και δεν είναι αποδεκτή από τους άλλους, τότε πρέπει να πεθάνει. Και ποιος ορίζει δηλαδή τι πρέπει να γράφεται και τι όχι; Κανένας! γιατί κανένας δεν έχει απελευθερωθεί πνευματικά για να μπορεί να σκέπτεται όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους άλλους. Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να εκφράζουν την άποψή τους ανεξάρτητα με το αν την αποδέχεται και την υποστηρίζει όλος ο κόσμος, κάτι που φυσικά δεν είναι εφικτό. Άλλωστε, από το σχολείο διδασκόμαστε την γραφή, την ανάγνωση και πολλά άλλα τα οποία θα μας βοηθήσουν στο να σκεφτόμαστε και να πράττουμε λογικά. Μαθαίνουμε επίσης, πως όλοι είμαστε ίσοι, πως όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα στην ζωή και πως όλοι πρέπει να σκεπτόμαστε με τον τρόπο μας χωρίς να μας επιβάλουν οι άλλοι τον δικό τους. Αν θεωρούμε πως είμαστε ελεύθεροι, τότε πρέπει να γνωρίζουμε πως μπορούμε να ακούμε τις απόψεις των άλλων και να τις δεχόμαστε… στο τέλος θα συνειδητοποιήσουμε πως όλες μαζί οι απόψεις έκτισαν την δικιά μας.

      Επίσης, άνθρωποι που θέλουν να σπάσουν τα δεσμά τους σώματος δοκιμάζουν  μεθόδους απελευθέρωσης που πιθανότατα έχει αποτελέσματα. Κάνουν ακραία αθλήματα, όπως είναι η ‘ελεύθερη πτώση’ με αλεξίπτωτο, bungee jumping, σαφάρι κ.α. Απελευθερώνονται σωματικά, έχουν μια διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων  που τους απελευθερώνει και τους κάνει να ξεχωρίζουν από το πλήθος. Είναι σχεδόν ελεύθεροι και αυτό τους ικανοποιεί.

     Ελευθερία στο σχολείο! Πιστεύετε πως υπάρχει; Εγώ ναι… στο σχολείο μαθαίνουμε να εκφράζουμε την άποψή μας όποια και αν είναι αυτή, όμως οι καθηγητές ή οι δάσκαλοι σε Γυμνάσιο/Λύκειο και Δημοτικό αντίστοιχα θα μας περάσουν την δική τους άποψη για την ζωή και για πολλά άλλα, πλαγίως. Επηρεαζόμαστε από παντού και κυρίως από το σχολείο καθώς η ‘μισή’ μέρα μας για δεκατρία χρόνια διαδραματίζεται σε αυτό. Είναι ένας τρόπος να προετοιμαστούμε για το τι μας περιμένει στην ζωή. Οι απόψεις όλων πέφτουν βροχή και εσύ πρέπει να τις αποστηθίσεις για να καταλήξεις στην δική σου άποψη, η οποία ίσως να μην είναι σωστή αλλά είναι η δική σου. Αυτό αυτόματα σε απελευθερώνει και αρχίζεις να έχεις την δική σου ελεύθερη βούληση η οποία ίσως αλλάξει, ίσως παραμείνει η ίδια και σε ακολουθήσει στο υπόλοιπο της ζωής σου.

     Η ελευθερία στην οικογένεια. Είναι κάτι το οποίο σαν παιδιά αρχίζουμε να το σκεπτόμαστε στην εφηβεία. Όταν αρχίζουμε δηλαδή να ποθούμε την ζωή. Να θέλουμε να κάνουμε πράγματα τα οποία πριν δεν μας ενδιέφεραν. Θέλουμε να γνωρίσουμε τον κόσμο και να κάνουμε και κάτι διαφορετικό κάθε μέρα. Αυτό για εμάς είναι ελευθερία και το υποστηρίζουμε όποτε μας δοθεί η ευκαιρία. Αυτό όμως δεν είναι αποδεκτό από τους γονείς, καθώς έχουν ανασφάλειες για την ζωή και δεν μπορούν να δεχθούν πως μεγαλώνουμε. Έχουν ζήσει την ζωή σε διάφορα στάδια και γνωρίζουν πόσο σκληρή είναι. Είναι φυσιολογικό να μην θέλουν τα παιδιά τους να πορευτούν λάθος, αλλά να ζήσουν όσο καλύτερα γίνεται, χωρίς όμως να σκέφτονται πως θα θέλαμε πολύ να ζήσουμε τα δύσκολα. Γίνονται τόσο απαιτητικοί που μας αφαιρούν την ελευθερία που χρειαζόμαστε επειδή μας αγαπάνε, αλλά αυτό μας κάνει να κλειστούμε στον εαυτό μας και να μην βρίσκουμε την ελευθερία μέχρι την ενηλικίωσή μας.

     Κατόπιν ο πόλεμος! Όλοι τον έχουμε ακουστά… μα δεν τον έχουμε ζήσει. Φοράμε παρωπίδες και πιστεύουμε πως όλοι γύρω μας είναι  ελεύθεροι, πως παντού σε όλο τον κόσμο όλοι οι άνθρωποι κάθε μέρα ξυπνάνε πίνουν το ρόφημά τους, φοράνε τα ρούχα τους και πηγαίνουν με το αμάξι στην δουλειά τους. Δεν είναι έτσι… θα ήταν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Υπάρχουν χώρες οι οποίες έχουν πόλεμο… χώρες στις οποίες καθημερινά σκοτώνονται εκατοντάδες άνθρωποι… μέσα σε αυτούς και παιδιά. Πολλά παιδιά, που είχαν ονειρευτεί να μεγαλώσουν και να είναι ελεύθερα να ζήσουν… και όμως η ζωή τους τελειώνει πριν καν αρχίσει. Είναι άδικο, διότι αυτοί που κηρύττουν τον πόλεμο βρίσκονται στα σαλόνια τους με τις οικογένειες τους ελεύθεροι, χωρίς να αγχώνονται μην τους εκτοξεύσουν πύραυλο… μην τους πυροβολήσουν ή μην τους σκοτώσουν τις οικογένειές τους, γιατί απλά κρατάνε φυλακισμένους ανθρώπους για να τους προστατεύουν δίνοντάς τους χρήματα τα οποία δεν είναι αντάξια της προσφοράς τους, να πεθάνουν, δηλαδή, για την προστασία αυτού που ευθύνεται για τον θάνατό τους. Αυτοί οι άνθρωποι  έχουν οικογένειες, οι οποίες καθημερινά αγωνιούν για το τι μπορεί να συμβεί… το μυαλό τους είναι περιορισμένο και προγραμματισμένο να επικεντρώνεται μόνο σε αυτό και σε τίποτε άλλο. Άρα, ελευθερία όσο υπάρχει πόλεμος δεν θα υπάρξει ποτέ!

    Διαπιστώνουμε λοιπόν πως απόλυτη ελευθερία δεν θα υπάρξει ποτέ. Διότι είναι κάτι που όσο και να το επιδιώξουμε  παράγοντες όπως οι παραπάνω θα μας εμποδίσουν να το πραγματοποιήσουμε.