"Αυτό που φοβόμαστε δεν είναι η δίκη, είναι το μέλλον της δημοκρατίας". Το κείμενο συμπαράστασης των μαθητών του Γυμνασίου ΛΤ Μεθάνων στους συμμαθητές που δικάζονται

    Απαράδεκτη θεωρώ την δίωξη με ανυπόστατες κατηγορίες και τη δίκη την  Πέμπτη  5 μαθητών
του Γυμνασίου Λ,.Τ. Μεθάνων για τις καταλήψεις του έτους 2011-12. Άρχικά διότι, μολονότι δεν ήμουν εκείνη τη χρονιά στο σχολείο, είμαι σε θέση να γνωρίζω πως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Κι αυτό γιατί και ήταν από όλους πανθομολογούμενο ότι δεν προξενήθηκε η παραμικρή ζημιά, και γιατί τα προβλήματα ήταν έτσι ακριβώς (συν των προβλημάτων μεταφοράς των μαθητών) και την επόμενη χρονιά που δούλεψα εκεί, και γιατί οι μαθήτες επεδειξαν την ίδια άψογη συμπεριφορά κατά την περσινή τους κατάληψη (ομοίως ολιγοήμερη, συμβολική και για τους ίδιους λόγους) ως προς την προστασία των υποδομών του σχολείου. Επιπλέον, θα ήταν ντροπή μου να μην ομολογήσω ότι μπορω να εγγυηθώ για το ήθος, την συμπεριφορά και το ενδιαφέρον για την εκπαιδευτική διαδικασία και τον τόπο τους δυο εκ των κατηγορουμένων μαθητών (εις εκ των οποίων είναι σήμερα μαθητής της Γ' ΄Λυκείου που διεκδικεί με αξιώσεις επιτυχία στις Πανελλήνιες, εάν δεν τον επηρεάσει η κατάπτυστη αυτή δίωξη), οι οποιοι υπήρξαν μαθητές μου, αλλά και δεν έχω λόγο να μην το κάνω για τους υπόλοιους, κρίνοντας με βάση το ήθος των ανθρώπων που γνώρισα στην χερσόνησο των Μεθάνων. Θεωρώ δε απαράδεκτη και κατάπτυστη τη δίωξη,  γιατί, ανεξαρτήτως της γνώμης που έχει κάποιος για τις καταλήψεις και τον "εθιμοτυπικό" χαρακτήρα που έχουν λάβει τα τελευταία χρόνια, πάγια άποψη μου είναι ότι τα προβλήματα της εκπαιδευτικής κοινότητας μόνο η ίδια, και κανένας εισαγγελέας, (πρέπει να) είναι αρμόδια να επιλύσει. Προτρέπω δε τον εισαγγελέα, αν- ντε και καλά- θέλει να καταλογίσει ευθύνες, να στραφεί εναντίον των υπευθύνων για την - "εθιμοτυπική " κι αυτή πλέον- κατα συρροήν απώλεια διδακτικών ωρών. Και όχι μόνο στα Μέθανα...
   Δημοσιεύω ακολούθως το κείμενο συμπαράστασης των μαθητών του σχολείου, τωρινών και παρελθόντων, στους κατηγορούμενους συμμαθητές τους. Πέρασα10 μήνες μαζί τους κι έζησα στο πετσί μου τις δυσκολίες με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι και τις συνθήκες με τις οποίες ζουν. Να κοινοποιήσω την άποψη τους είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.

Από το alfavita
"
    Το φθινόπωρο του ‘11 σε ένα επαρχιακό σχολείο αποφασίστηκε από τους μαθητές να γίνει κατάληψη του κτιρίου. Ο Οκτώβρης είχε ήδη μπει και όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή το σχολείο υπολειτουργούσε εξαιτίας της έλλειψης καθηγητών που μεταξύ άλλων θα δίδασκαν και τα πανελληνίως εξεταζόμενα μαθήματα . Το ζήτημα αυτό ασφαλώς μας ανησυχούσε και ενέτεινε την αγωνιά και την αβεβαιότητα ιδίως των μαθητών της Γ’ Λυκείου, οι οποίοι και θα λάμβαναν μέρος στις πανελλαδικές εξετάσεις. Επιπλέον, το γεγονός ότι σπάνια έως ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να διδαχτούμε μαθήματα όπως μουσική, εικαστικά, γαλλικά, γερμανικά, σχέδιο και οποιοδήποτε άλλο μάθημα επιλογής έκανε τους περισσότερους από εμάς να αντιλαμβανόμαστε την υφιστάμενη κατάσταση ως τρόπον τινά «φυσιολογική».
   Έτσι, ουδέποτε είχαμε την ελπίδα ότι όλα αυτά τα μαθήματα θα διδάσκονταν είτε από την αρχή είτε έστω από τη μέση της χρονιάς. Αυτό που ίσχυε για εμάς και ισχύει επίσης και για τους τωρινούς μαθητές του σχολείου είναι συνεπώς το εξής: κάθε χρόνο αναγκαστικά βρισκόμαστε ενώπιον δύο επιλογών που κάθε άλλο παρά ικανοποιούν την επιθυμία μας για μάθηση. Από τη μια είτε περιμένουμε μέχρι τον Φεβρουάριο να έρθουν οι καθηγητές. Από την άλλη είτε αναγκαστικά επιλέγουμε/επιβαλλεται το μάθημα που είχε και καθηγητή. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι προκύπτουν σταθερά περιπτώσεις μαθητών της Β’ και Γ’ Λυκείου, οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την κατεύθυνση της δικής τους επιλογής, καθώς δεν συμπληρώνεται πάντα ο απαιτούμενος αριθμός μαθητών για να ανοίξει το αντίστοιχο τμήμα. Έτσι, οι μαθητές αυτοί μπροστά στην επιλογή να αλλάξουν σχολικό περιβάλλον, που για εμάς σημαίνει αναγκαστικά αλλαγή πόλης, ωθούνται να ακολουθήσουν μία από τις υπόλοιπες κατευθύνσεις που λειτουργούν στο σχολείο.
   Σύμφωνα με τα παραπάνω, γίνεται αντιληπτό ότι κάθε χρόνο ως μαθητές καλούμαστε να διεκδικήσουμε τα εξής αυτονόητα: την έναρξη όλων των μαθημάτων και ιδίως των πανελλαδικώς

εξεταζόμενων από την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, το θεμελιώδες δικαίωμα να διδασκόμαστε κάθε χρονιά όλα τα μαθήματα του ωρολογίου προγράμματος όπως αυτό καθορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας, το απαράβατο δικαίωμα να συμμετάσχουμε όλοι οι μαθητές και επί ίσοις όροις στις πανελλήνιες εξετάσεις από τις οποίες κρίνεται σε κάθε περίπτωση η μετέπειτα επαγγελματική και κατ’ επέκταση κοινωνική μας ζωή.
     Ωστόσο, το δύστυχες είναι ότι οι ανισότητες και οι διακρίσεις που καθιστούν την εισαγωγή των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σκληρή δοκιμασία δεν σταματούν εδώ. Με άλλα λόγια, ένας μαθητής του σχολείου μας δεν μειονεκτεί μονάχα έναντι των μαθητών που φοιτούν στα σχολεία των μεγάλων αστικών κέντρων της Ελλάδας, τα οποία από την αρχή της σχολικής χρονιάς είναι τις περισσότερες φορές επανδρωμένα με εκπαιδευτικούς. Επιπλέον, μειονεκτεί έναντι των μαθητών που φοιτούν στα ιδιωτικά σχολεία καθώς και εκείνων που έχουν την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσουν κάποια φροντιστηριακά μαθήματα.
     Είναι σημαντικό, επιπλέον, να επισημάνουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι διαφορετικής εθνικότητας μαθητές κατά την αναμέτρησή τους με την ελληνική γλώσσα. Στο σχολείο μας φοιτά κάθε χρόνο ένας σεβαστός αριθμός μαθητών που προέρχονται από ξένα κράτη. Τα παιδιά αυτά, εκτός από το πρόβλημα της γλώσσας, έχουν να αντιμετωπίσουν ζητήματα που απορρέουν από την ελλιπή τους προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα. Θεωρούμε, ως εκ τούτου, αναγκαία την λειτουργία ενός ειδικού τμήματος ένταξης για τα παιδιά. Ένα τέτοιο τμήμα, δυστυχώς, ουδέποτε λειτούργησε στο σχολείο .
Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι μαθητές από τα πρώτα τους βήματα στην εκπαίδευση γνωρίζουν την άσχημη πλευρά του ανταγωνισμού: ο καθένας ξεκινά από διαφορετική αφετηρία η οποία έχει να κάνει με την προέλευσή του, την οικονομική ευχέρεια των κηδεμόνων του και τις πολιτισμικές του καταβολές. Οι διακρίσεις αυτές είναι λίγο πολύ γνώστες σε όλους τους μαθητές. Βιώνοντας τις ο καθένας από τη δική του πλευρά, μας έδωσαν την ώθηση για μια έμπρακτη διαμαρτυρία από τη δική μας θέση ως μαθητών. Ένα σχολειό που θα μεριμνεί για όλα τα μέρη της κοινωνίας και θα καλλιεργεί αξίες όπως αυτήν της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, της πρωτοβουλίας και της συνεργασίας, της συλλογικότητας και της διαβούλευσης, της αλληλεγγύης και της γνώσης ήταν και θα είναι το ζητούμενο μας.
   Εκείνες τις μέρες, τον Οκτώβρη του ’11, συνεχώς συζητούνταν τα θέματα αυτά από τους μαθητές όλων των τάξεων. Εξάλλου, ήταν η χρονιά που επικρατούσε στο σχολείο αναστάτωση μόνο και μόνο από το γεγονός ότι μέχρι και τα μέσα του Νοέμβρη δεν μας είχαν παραδοθεί βιβλία και αναγκαζόμασταν να διαβάζουμε από φυλλάδια που φωτοτυπούσαν οι καθηγητές μας. Είναι προφανές ότι από το σχολείο μας, ιδίως τη συγκεκριμένη χρονιά, έλλειπαν απολύτως στοιχειώδη πράγματα για την ομαλή του λειτουργία.
     Στις 30 Σεπτέμβρη κάναμε εκτάκτως συνέλευση απλώς και μόνο για να επικυρώσουμε την πρόταση της κατάληψης του κτιρίου, η οποία συζητιόταν για αρκετό καιρό. Ψηφίσαμε ακολουθώντας δημοκρατικές διαδικασίες εκλέγοντας πέντε εκπροσώπους και συλλέγοντας υπογραφές όσων μαθητών συμφωνούσαν με την κατάληψη. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών του Γυμνασίου-Λυκειου Μεθάνων ήταν υπέρ της κατάληψης με μόλις 3 ψήφους κατά της κατάληψης. Από τα χαράματα της Δευτέρας 3 Οκτωβρίου σχεδόν όλοι οι μαθητές του σχολείου βρίσκονταν στο χώρο του Γυμνασίου Λ. Τ. Μεθάνων. Το σχολείο από εκείνη τη μέρα τελούσε υπό κατάληψη. Μέχρι τις 8.00 βρισκόμασταν όλοι εκεί. Μόλις έφτασε η διευθύντρια, της παρέδωσαν τρεις μαθητές ένα γραπτό κείμενο με τα αιτήματά μας, όμως εκείνη δε δεχόταν να το παραλάβει ανυπόγραφο. Μπροστά στην επιμονή για υπογραφή, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των μαθητών πήραν την παρακινδυνευμένη, όπως αποδείχτηκε, απόφαση να υπογράψουν και να αναλάβουν την ευθύνη εκπροσωπώντας την συντριπτική πλειοψηφία των συμμαθητών τους. Εν τέλει, η διευθύντρια παρέλαβε το ενυπόγραφο κείμενο και το παρέδωσε στην αστυνομία. Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να ασκούνται πιέσεις από την αστυνομία για τη λήξη της κατάληψης. Ας σημειωθεί ότι άμεσα υπεύθυνοι για την κατάληψη θεωρήθηκαν οι πέντε μαθητές που υπέγραψαν το κείμενο με τα αιτήματα. Η υπόθεση έφτασε στον εισαγγελέα, ο όποιος άσκησε δίωξη την περσινή χρόνια αναγκάζοντας τους μαθητές να καταθέσουν στην αστυνομία. Οι καταθέσεις έγιναν κάτω από εφησυχαστικό κλίμα. Χαρακτηριστικά οι αστυνομικοί μας έλεγαν να μην ανησυχούμε και ότι το θέμα είναι διαδικαστικό ώστε να κλείσει η υπόθεση. Τελικά στις 19 Δεκεμβρίου του 2013 οι πέντε αυτοί μαθητές πρόκειται να δικαστούν με την κατηγορία ότι διατάραξαν την ομαλή λειτουργία του σχολειού και παρέμειναν παράνομα στο χώρο κτιρίου. Τώρα ένας άνεργος νέος, τρεις φοιτητές, και ένας μαθητής Γ Λυκείου θα βρεθούν αντιμέτωποι με την δικαιοσύνη υπό το φόβο οποιασδήποτε ποινής που θα καταγράφει στο ποινικό τους μητρώο.
   Αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε δεν είναι η δίκη. Με κάθε τρόπο είναι δυνατό να αποδειχθεί ότι η απόφαση για την κατάληψη ήταν συλλογική και ότι το κτίριο παραδόθηκε καθαρότερο από ό,τι ήταν πριν. Αυτό που μας φοβίζει είναι το μέλλον της δημοκρατίας. Η μιζέρια και η ανεπάρκεια βαφτίζονται ως ομαλότητα και οι υπογραφές πέντε ανήλικων μαθητών χρησιμοποιούνται ως ευκαιρία ποινικοποίησης και εκφοβισμού κάθε διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Η εν λογω υπόθεση δεν είναι καθόλου άσχετη με το γενικότερο κλίμα που υπάρχει στις μέρες μας. Το κυνηγητό εναντίον μαθητικών καταλήψεων δεν έχει σταματήσει. Φέτος στη Λάμια δεκαέξι μαθητές και τέσσερεις εξωσχολικοί συνελήφθηκαν και τρεις από τους μαθητές και τους εξωσχολικούς καταδικαστήκαν σε φυλάκιση με αναστολή. Στο σχολειό μας πάλι στη φετινή κατάληψη η αστυνομία μας προειδοποίησε ότι θα μας συλλάβει επ αυτοφώρω, αν δεν παραδώσουμε το σχολειό μέσα σε μια μέρα.
    Η καταστολή και η κανονικότητα που μας επιβάλλεται μας φέρνει αντιμέτωπους με την απομόνωση. Η απαξίωση κάθε νόμιμης συλλογικής απόφασης και οι διώξεις μαθητών που κρίνονται άμεσα υπεύθυνοι διασπούν το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης. Ο κάθε μαθητής αισθανόμενος, ότι ανά πάσα στιγμή το βάρος μια συλλογικής απόφασης μπορεί να πέσει πάνω του προτίμα να απέχει. Αυτό τον οδηγεί να κλείνεται ολοένα και πιο πολύ στον εαυτό του. Έτσι όταν κάποτε θα κλείσει και το σχολειό του το πιο πιθανό είναι να το δεχτεί κι αυτό. Εκείνο όμως το κλείσιμο του σχολειού και η υποχρεωτική μετανάστευση μαθητών προς τα μεγάλα αστικά κέντρα εν αντιθέσει με τις δικες μας καταλήψεις θα είναι νόμιμα. Για τον λόγο αυτό χαιρόμαστε που έστω και λίγο βγάλαμε τα κεφάλια μας από το βούρκο και ανασάναμε τον αέρα της αντίστασης. Η διατάραξη της συγκεκριμένης ομαλότητας είναι χρέος προπάντων προς τις συνειδήσεις μας. Η μιζέρια, η ανεπάρκεια, οι ανισότητες και τα κλεισίματα σχολείων είναι έργα της κρατικής αδιαφορίας, της κοινωνικής απάθειας, των διώξεων και της γενικευμένης καταστολής.

Ζητάμε την αθώωση των συμμαθητών μας και την κατάργηση του νομού 2811/2000

οι μαθητές της τελευταίας διετίας του Γυμνασίου Λ.Τ. Μεθάνων                                 "



Προσυπογράφω δε το ψήφισμα καθηγητών του σχολείου.

"   Με αφορμή την παραπομπή σε δίκη μαθητών του Γυμνασίου με Λυκειακές Τάξεις Μεθάνων για την κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε το σχολικό έτος 2011-12, οι καθηγητές του σχολείου επισημαίνουμε τα εξής:
   Κάθε χρόνο το σχολείο μας αντιμετωπίζει πρόβλημα έλλειψης καθηγητών, με αποτέλεσμα την απώλεια πολλών ωρών μαθημάτων. Ειδικά το έτος 2011-12, στην απουσία καθηγητών για μαθήματα κατεύθυνσης προστέθηκε και η απουσία των βιβλίων, με συνέπεια οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου να χάνουν πολύτιμες ώρες προετοιμασίας για τις πανελλαδικές εξετάσεις, το έργο των υπαρχόντων καθηγητών να δυσχεραίνεται και το σχολείο να υπολειτουργεί ως τον Δεκέμβριο. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι μαθητές αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο έσχατο μέσο της ολιγοήμερης –ουσιαστικά συμβολικού χαρακτήρα- κατάληψης, όχι για να παρεμποδίσουν την ομαλή λειτουργία του σχολείου, αλλά, αντίθετα, για να τη διεκδικήσουν• με άλλα λόγια, για να υπερασπιστούν το αυτονόητο δικαίωμά τους στη γνώση.
    Η απόφαση για την κατάληψη ήταν αποτέλεσμα δημοκρατικών και συλλογικών διαδικασιών, γεγονός που αποδεικνύεται, άλλωστε, και από την παρουσία της πλειοψηφίας των μαθητών μέσα στο κτίριο του σχολείου –την οποία και επιβεβαιώνουμε- καθ’ όλη τη διάρκεια της κινητοποίησης. Εξάλλου, το σχολείο μας είναι ένα μικρό επαρχιακό σχολείο, γεγονός που ευνοεί την ύπαρξη οικογενειακού κλίματος και την ανάπτυξη συλλογικού πνεύματος και σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των μαθητών. Συνεπώς, σε καμία περίπτωση η κατάληψη δεν ήταν και ούτε θα μπορούσε να αποτελεί αμφιβόλου περιεχομένου πρωτοβουλία μεμονωμένων μαθητών ή να γίνεται «χάριν παιδιάς».
     Η συμπεριφορά όλων των μαθητών μας κατά τη διάρκεια της κατάληψης ήταν άψογη: όχι μόνο δεν προκάλεσαν την παραμικρή φθορά στο κτίριο –κάτι που επιβεβαιώνεται και από το πρακτικό της επιτροπής παραλαβής- αλλά το παρέδωσαν τακτοποιημένο και πεντακάθαρο.
   Ως εκπαιδευτικοί θεωρούμε ότι οι μαθητές μας πρέπει να έχουν ενεργό ρόλο στη σχολική πραγματικότητα και να είναι ελεύθεροι να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Τα όποια ζητήματα ανακύπτουν από τις επιλογές τους πρέπει να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά εντός της εκπαιδευτικής κοινότητας, με διάλογο και με βάση τις παιδαγωγικές αρχές. Η ποινική δίωξη των μαθητών για τις κινητοποιήσεις τους, ακόμη κι αν δεν έχει ως μοναδικό σκοπό τον εκφοβισμό τους, αλλά στοχεύει και να τους διδάξει το σεβασμό στους νόμους, θα έχει ως αποτέλεσμα την άρση της εμπιστοσύνης τους στους θεσμούς και την εμπέδωση του αισθήματος της αδικίας. Κι αυτό γιατί οι μαθητές διαπιστώνουν ότι τη στιγμή που η Πολιτεία αθετεί, χωρίς καμία συνέπεια, τις δικές της υποχρεώσεις απέναντί τους, οι οποίες απορρέουν όχι από κάποιο νόμο αλλά από το ίδιο το Σύνταγμα, εκείνοι παραπέμπονται να δικαστούν με ανυπόστατες κατηγορίες ακριβώς επειδή διαμαρτυρήθηκαν γι’ αυτό.
    Για τους λόγους αυτούς εκφράζουμε την έντονη αντίθεσή μας στην ποινική δίωξη των μαθητών μας και ζητούμε την παύση της.

ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
."
Για να παραφράσω τον Σεφέρη, τώρα γυρίζω στην σιωπή μου κι εύχομαι στο μέλλον να μην χρειαστεί να κάνω άλλη μη σχετιζόμενη με την εντός της τάξης διδασκαλία ανάρητηση