Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία: "Δ' Θριαμβικό ", Μαρία Λαϊνά

Πολύ... "θανατικό" έπεσε τελευταία στο ιστολόγιο και είπα όχι απλά να ελαφρύνω την κατάσταση αλλά και να της δώσω και θριαμβευτικές διαστάσεις... Και τι άλλο από το μέγιστο αντίδοτο του θανάτο, τον έρωτα, θα ταίριαζε?

  Σε προηγούμενες αναρτήσεις  (εδώ,  εδώ, εδώ, κι εδώ ) έχουμε θίξει άλλες παραμέτρους στη  σχέση έρωτα και θανάτου, εδώ θα ασχοληθούμε με το ποίημα της Μαρίας Λαϊνά "Δ' Θριαμβικό" που αναφέρεται στο  είδος εκείνο του έρωτα που ( μας κάνει να νοιώθουμε πως) ξπερνάει τον θάνατο.

  Το ποίημα, όπως δήλώνει το "Δ'" στον τίτλο, είναι το τέταρτο μέρος μιας ευρύτερης ποιητικής σύνθεσης. Ο έρωτας στο συγκεκριμένο ποιήμα αφοπλίζει ουσιαστικά τον θάνατο, αφού τον ξεπερνάει και τον διαγράφει, επιζώντας και μετά από αυτόν. Άρα, αξιοποιώντας και την σχετική προμετωπίδα του Σαίξπηρ ( δείτε εδώ ολόκληρο το ποίημα, το "Σονέτο 116," στο πρωτότυπο και σε δυο ακόμα μεταφράσεις, και διαβάστε εδώ   για μιαν άλλη σαιξπήρεια πραγμάτευση του έρωτα και του θανάτου διυλισμένη μέσα στην τέχνη, το "Σονέτο 18" ) που χρησιμοποιεί η ποιήτρια, ο έρωτας της ποιητικής φωνής, νικώντας ακόμα και τον θάνατο, αποδεικνύεται ισχυρός, δεν απειλείται από καμιά δυσκολία, άρα είναι αυθεντικός, και γνήσιος, και πλήρης...  (Στίχοι του ποιήματος της Λαϊνά, μαζί με το ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη "Αγάπης πόθοι" χρησιμοποιούνται στο επόμενο τραγούδι)

   Η ποιητική φωνή μιλάει σε α ' πρόσωπο και απευθύνεται, σε β' πρόσωπο, στον αποδέκτη της αγάπης της. Οι στροφές έχουν τυπική δομή. Κάθε στροφή ξεκινάει με την επανάληψη της φράσης" αν κάποτε πεθάνω".  Η υπόθεση εκεί που θα περιμέναμε παραχώρηση ρεαλιστικά ("ακόμα κι αν") φανερώνει ότι η δύναμη της αγάπης που αισθάνεται την κάνει να νοιώθει αθάνατη και η αίσθηση αυτή ενισχύεται από τις επαναλήψεις.  Στο δεύτερο στίχο υπάρχει μια σειρά αποτρεπτικών προστακτικών που αποκαλύπτουν στον ερωτικό της σύντροφο που να μην την ψάξει ή τι να μην νομίσει (στην τρίτη στροφή). Και στους δυο τελευταίους στίχους κάθε στροφής αποκαλύπτει που θα βρίσκεται (γιατί θα βρίσκεται πάρα τον θάνατό της) και άρα ότι η αγάπη της ακόμα και τον θάνατο θα έχει νικήσει.

Ή,  όπως λέει και ο αγαπητός, Ντύλαν Τόμας:

"[...]Κι αν κάποτε βυθίστηκαν, θα αναδυθούν ξανά

κι αν κάποτε τρελάθηκαν, θα γίνουν γνωστικοί

οι εράστές μπορεί να χαθηκαν, αλλά ο έρωτας θα μείνει

Και ο θάνατος δεν θα 'χει πια βασίλειο [...] "

[Διαβάστε εδώ ολόκληρο το ποιήμα στο πρωτότυπο και σε ορθότερη από την δική μου, ηθελημένα ελευθερότερη, μετάφραση (ξέρω ότι το "εξουσία" αποδίδει ορθότερα το "dominion", αλλά σε μένα ως αναγνώστη το "βασίλειο"  ταιριάζει καλύτερα, για λόγους που δεν μπορών να εξηγήσω)...]

 Τέλος πάντων, κλείνοντας -για να μείνω πιστός στο θριαμβικό  κλίμα του ποιήματος- "φέρτε γιρλάντες, φέρτε μου μπάντες..."