Νεοκλασικισμός

Εν όψει της ενασχόλησης με την ποίηση για τη Λογοτεχνία της Α΄Λυκείου, παρατήρησα ότι το ιστολόγιο δεν έχει αναφερθεί καθόλου στον νεοκλασικισμό. Στη λογοτεχνία τουλάχιστον, εφόσον θεωρώ ότι την τέχνη γενικότερα την καλύπτει η εργασία της Κατερίνας, παλιάς μου μαθήτριας στο Γυμνάσιο Αφάντου, την οποία (την εργασία, όχι την Κατερίνα) μπορείτε να βρείτε εδώ...

Ο νεοκλασικισμός είναι αισθητικό και λογοτεχνικό κίνημα που άνθησε στη Δύση και πρέσβευε στη μίμηση των κλασσικών προτύπων.

    Χρήση μυθολογικών συμβόλων και μορφών

    Φροντίδα για κομψή και χαριτωμένη στιχουργία

    Χρήση λαϊκής γλώσσας

    Δομή ρητορικού λόγου

    Ρητορικές εξάρσεις και στομφώδες ύφος

    Τήρηση κανόνων, τάξη, μέτρο.

    Δήλωση και όχι συνυποδήλωση των συναισθημάτων και έλεγχος αυτών.

Στα πλαίσια του νεοκλασικισμού αναπτύχθηκε ο ανακρεοντισμός. Μίμηση ποιημάτων που είχαν αποδοθεί στον Ανακρέοντα. Είχαν ελαφρύ περιεχόμενο και μιλούσαν για την αγάπη για το κρασί. Ανακρεόντεια ποιήματα έγραψαν ο Μεταστάσιος, ο Λεοπάρντι, ο Γκαίτε, ο Φώσκολο και από Έλληνες ο Χριστόπουλος κι ο Βηλαράς.

Ανάλογο υποκίνημα ήταν ο αρκαδισμός αναπτύχθηκε και σα λογοτεχνικό κίνημα που πρέσβευε την επιστροφή στην φύση και την απλότητα, και σαν έκφραση της αναζήτησης της ουτοπίας Αρκαδία

    Οι φαναριώτες ποιητές Χριστόπουλος και Βηλαράς ήταν οι σημαντικότεροι  Έλληνες εκπρόσωποι. Να σημειωθεί η ιδιάζουσα περίπτωση του Ανδρέα Κάλβου. Θεώρησε ότι η στρατευμένη στον αγώνα της ελευθερίας ποίηση του θα εκπλήρωνε το σκοπό της ακολουθώντας της συγκεκριμένη τεχνοτροπία. Δημιούργησε μάλιστα ένα δικό του στροφικό σύστημα με μείξη στοιχείων από την ιταλική μετρική, τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο και τα αρχαϊκά λυρικά στροφικά σχήματα κι έγραψε σε μια γλώσσα δικής του επινόησης, με ανάμεικτα στοιχεία δημοτικής και αρχαίας γλώσσας. Ο ίδιος παράλληλα, να επισημανθεί ήταν ρομαντική φυσιογνωμία. Το αποτέλεσμα της μίξης αυτών των (φαινομενικά ή μη) ετερόκλητων στοιχείων δημιούργησε ένα ιδιαίτερα γοητευτικό, σχεδόν υπερρεαλιστικό σύμπαν...