Κάτι φίλες ήρθαν απόψε απ' τα παλιά...

 Το τραγουδάκι ταιριάζει "γάντι" στην περίσταση μιας και ο λόγος είναι περί φιλίας. Και μάλιστα, τον λόγο δεν τον έχω εγώ αλλά κάτι περσινές γνώριμες

που ήρθαν ....απ' τα παλιά για να μας αποδείξουν ότι το ταλέντο κι η δημιουργικότητα συνεχίζουν αστείρευτα να κυλάνε απ' την πένα... εεε.... συγγνώμη απ' το πληκτρολόγιο, ήθελα να πω, των μαθητών του Γυμνασίου Παραδεισίου.

Μολονότι δε μοιράζομαι πια το μάθημα της Λογοτεχνίας με αυτά τα παιδιά (μπορείτε ενδεικτικά να πάρετε μια γεύση από τις δουλειές που είχαμε ετοιμάσει το προηγούμενο, πρώτο γυμνασιακό τους έτος εδώ και εδώ), τα φετινά πια δευτεράκια συνεχίζουν να καλλιτεχνούν και είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που δημοσιεύω στην ανάρτηση τούτη κάποια από τα δημιουργήματά τους. 

Αφορμή του συγγραφικού (και όχι μόνο) οίστρου τους, στάθηκε η προσέγγιση του αποσπάσματος του σχολικού βιβλίου από τον Μικρό Πρίγκιπα και η συζήτηση για την αξία της φιλίας.     Έτσι, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Β1  κλήθηκαν να γράψουν τα δικά τους διηγήματα με θέμα τη φιλία και να τα συνοδέψουν με ένα ομόθεμο τραγούδι/εικόνα. Να ένα μικρό δείγμα που μου παραχωρήθηκε σε/με... φιλική τιμή.   

Ελένη Γ. (γνωστή από πέρσι για τη φιλμογραφική της τάση,  επέλεξε όχι μόνο να γράψει αλλά και να φτιάξει ένα βιντεάκι για να οπτικοποιήσει την ιστορία που συνέθεσε) 

Νικολέτα Κ.,  ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΛΛΑ ΖΗΤΑΣ... ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΑΛΛΟΥ ΣΕ ΠΑΕΙ...

Τελικά τι είναι πιο πάνω; Ο έρωτας ή η φιλία ; Αυτό το ερώτημα με έβαλε να απαντήσω η ζωή και εγώ κόμπλαρα, δεν ήξερα τι να πω… Στα αλήθεια τι είναι πιο πάνω; Οι φίλοι που σε βοηθάνε στα δύσκολα, που σε στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές, που είναι πάντα εκεί για σένα; Ή αυτός που σου χαρίζει απίστευτα τέλειες στιγμές, που σε θυμάται όταν σε ξεχνάνε όλοι οι άλλοι; Μια ιστορία παρμένη από την ζωή πιστεύω ότι θα λύσει την απορία μου μια για πάντα…

 Ήταν μια μέρα, πήγαμε σε ένα διπλανό χωριό για μια γιορτή, εγώ, η Ειρήνη, η Μαρία και η Αγγελική... Αυτό που έγινε δεν το περίμενα με τίποτα.. Εκεί που καθόμασταν. ήρθε αυτός: πλησίασε και μας χαιρέτισε... η καρδιά μου χτυπούσε όπως και αυτού. Ένα συναίσθημα τόσο έντονο που πρώτη φορά το ένιωσα. Η Μαρία, η κολλητή μου με κατάλαβε αμέσως και με τράβηξε μακριά, μην τυχόν και καρφωθώ με το βλέμμα μου. Πέρασαν μέρες, εγώ έψαχνα να βρω το όνομα του, μερικές πληροφορίες γι’ αυτόν τέλος πάντων αλλά τίποτα. Ένα μήνα μετά, ανοίγω τα e-mail μου και βρίσκω ένα από άγνωστη διεύθυνση αλλά δε δίστασα να το ανοίξω... ήταν από αυτόν… μου ζητούσε να συναντηθούμε. Εγώ αμέσως δέχτηκα, πήρα τα κορίτσια να έρθουν σπίτι μου, ήρθαν αμέσως,  έπρεπε να με βοηθήσουν να ετοιμαστώ για το ραντεβού μου που ήταν εκείνη τη μέρα στις 8. Όλα κύλησαν ομαλά. Γνωριστήκαμε, συναντηθήκαμε πολλές φορές, συμπαθήσαμε πολύ ο ένας τον άλλον μέχρι ένα σημείο υπερβολικής συμπάθειας …και στο τέλος, έγινε το αναμενόμενο: τα φτιάξαμε. Και, ναι, τώρα πια ήμασταν ένα ζευγάρι.

Εγώ πίστευα ότι ήμασταν μια χαρά …και όντως ήμασταν..Όμως, κάτι δεν μου πήγαινε καλά.. Μία από τις κολλητές μου δεν μου φερόταν όπως πριν και δεν ήξερα γιατί..Η Αγγελική συνέχεια με απέφευγε αλλά με τον Κώστα (το αγόρι μου) δεν είχε κανένα πρόβλημα. Όλο προσπαθούσα να την πετύχω κάπου, να την ρωτήσω τι είχε αλλά εξαφανισμένη η Αγγελική.. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω και έτσι το αγνόησα αυτό το θέμα..Με τον Κώστα, όλα καλά - όλα ωραία..και με τα κορίτσια επίσης, εκτός της Αγγελικής…

Σε 2 χρόνια από τότε, τελειώσαμε το σχολείο …. Με τον Κώστα τα είχαμε ακόμα και με τα κορίτσια τα είχα καλά... η Αγγελική είχε αλλάξει σχολείο και έτσι δεν την έβλεπα και πολύ…. Είχαμε επιλέξει πανεπιστήμια: εγώ κατέληξα στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας και η Αγγελική Αθήνα και τα υπόλοιπα κορίτσια μαζί μου…        

 Όλοι πέτυχαν το στόχο να μπουν στα πανεπιστήμια που ήθελαν και έτσι, μετά από 6 μήνες είπαμε να κάνουμε ένα πάρτυ για να ειδωθούμε όλοι μαζί επιτέλους μετά από τόσο καιρό… Κατεβήκαμε όλες Αθήνα, σε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο και μαζί με την παρέα μας περνούσαμε φανταστικά… Πήγαμε για ψώνια, εφόσον είχαμε και για ένα πάρτυ να ετοιμαστούμε... Η ημέρα του πάρτυ έφτασε... όλες ήμασταν ενθουσιασμένες, πανέμορφες, λαμπερές...

 Τέλος πάντων, αυτές οι μίνι διακοπούλες τέλειωσαν και επιστρέψαμε στα διαβάσματα μας… Εγώ μόλις επέστρεψα, πληροφορήθηκα ότι το πανεπιστήμιό μου έκλεισε για λίγο για διάφορους λόγους... Έτσι σκέφτηκα να ξανακατεβώ Αθήνα, χωρίς να το ξέρει κανένας έτσι ώστε να τους κάνω έκπληξη... Με το πρώτο αεροπλάνο, πήγα στην Αθήνα, πήρα ταξί και μετά κατέληξα στο διαμέρισμα του Κώστα... Χτύπησα την πόρτα, περίμενα λίγο και ανοίγει την πόρτα η Αγγελική... Αυτό δεν το περίμενα... Μπαίνω μέσα και βλέπω τον Κώστα στο κρεβάτι γυμνό να περιμένει την Αγγελική. Έτσι όπως μπήκα, βγήκα, πήρα ταξί για προορισμό άγνωστο. Η κολλητή μου με το αγόρι μου… Αυτό ποιος μπορούσε να το φανταστεί… Πληγώθηκα, η καρδιά μου πονούσε …Αποφάσισα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να γυρίσω Θεσσαλονίκη... Πέρασαν χρόνια ώσπου να μάθω νέα τους... Δεν με ενδιέφερε...

Η ημέρα που θα γύριζα πίσω επιτέλους μετά από τέσσερα χρόνια με φόβιζε... Εγώ και ο Τάσος (ο αρραβωνιαστικός μου) θα κατεβαίναμε Αθήνα και είχα αποφασίσει να πάω να δω τι κάνει η φίλη μου η Αγγελική… Χτυπάω την πόρτα του σπιτιού της και μου ανοίγει... Με το που με βλέπει, με σφίγγει στην αγκαλιά της και μου ζητάει συγγνώμη... Είχα λυγίσει... Ήμουν αποφασισμένη να τη συγχωρέσω,  όσο κι αν με πλήγωσε... Γιατί η φιλία είναι πάνω απ’ όλα...

Εν τέλει, έμαθα ότι ετοιμαζόταν να παντρευτεί με τον Κώστα, όπως και εγώ με τον Τάσο..

Και ζήσαμε όλοι καλά και αγαπημένοι γνωρίζοντας ότι η φίλια είναι πάνω απ' όλα και ότι θυσιάζεις πολλά πράγματα κι ας σε πονάνε - αν ξέρεις ότι είναι καλά και ευτυχισμένος ο φίλος σου... ο πραγματικός σου φίλος… 

Η γλώσσα της φιλίας δεν έχει λέξεις αλλά νοήματα.

Βέρα Λ.,  ΦΙΛΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Μια φορά ήταν τέσσερα κορίτσια. Η καθεμιά είχε τον δικό της χαρακτήρα και τις δικές της συνήθειες. Ήταν άγνωστες μεταξύ τους. Μένανε σε διαφορετικά χωριά και καμιά τους δεν ήξερε ότι κάπου μακριά βρίσκονται κάποια κορίτσια που μαζί τους θα άλλαζε η ζωή της.

Ήταν Σεπτέμβριος του 2010. Εκείνη τη μέρα ξεκίνησαν τα σχολεία και τα τέσσερα αυτά κορίτσια βρέθηκαν στον ίδιο χώρο. Καμιά δεν ήξερε κανέναν. Η καθεμιά μόνη της στο ατέλειωτο προαύλιο δίχως να ξέρει τι να κάνει. Όταν πρωτομπήκαν στην τάξη, η μια κοιτούσε την άλλη, δεν ήξεραν πού να καθίσουν και με ποιον… Η μια πρότεινε να κάτσουν όλες μαζί. Έτσι τα τέσσερα κορίτσια γνωρίστηκαν και χωρίστηκαν σε δυάδες. Κι έτσι, εκείνη τη μέρα, μια νέα φιλία ξεκίνησε.

Μέρα με τη μέρα, τα κορίτσια γνωριζόντουσαν όλο και καλύτερα. Η μια δέθηκε με την άλλη και έτσι ανάμεσά τους κυριάρχησε η αγάπη. Περνούσαν πάρα πολύ καλά, είχαν ένα εκατομμύριο τρ’οπους να κάνει η μια την άλλη να γελάει, η μια εμπιστευόταν την άλλη και ξέρανε μυστικά που ποτέ δε θα μπορούσαν να πουν. Τώρα πια έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που γνωρίστηκαν… ναι, εκείνη τη μέρα στο σχολείο που ο Θεός θέλησε να ξημερώσει και να γεννηθεί αυτή η φιλία ανάμεσα στα τέσσερα αυτά υπέροχα κορίτσια‼!

Η φιλία τους μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο, δεθήκανε σα μια γροθιά και ξέρουν μετά από όλον αυτόν τον καιρό και από τις τρέλες που έκαναν μαζί, από όλες αυτές τις αξέχαστες στιγμές του καλοκαιριού αλλά και αυτές τις σχολικές, από τις δύσκολες στιγμές της εφηβείας στις οποίες η μια ήταν, είναι και θα είναι για πάντα στο πλευρό της άλλης… Τώρα, ναι, ξέρουν τι θα πει «αληθινός φίλος…

Γιατί, αν είσαι πραγματικός φίλος, είσαι εδώ ως το τέλος, μπορείς να τραβήξεις κάποιον κατά μέρος, όταν κάτι δεν είναι σωστό, μίλησε μαζί του τώρα και μες στη νυχτα μέχρι πάλι να είναι καλά… γιατί αν είσαι πραγματικός φίλος, μπορείς‼!

Δε χρειάζεται να υποκρίνονται πια. Η χαρά φαίνεται μέσα από τα μάτια τους, δε θυμώνουν όταν αλλάζουν τα σχέδια και πάντα δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία…

Οι αληθινοί φίλοι είναι μέχρι το τέλος της γης‼! Και το ξέρουν πολύ καλά γιατί τώρα πια έχουν υπογράψει στα χαρτιά τους τις λέξεις: ΦΙΛΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ 

Μαρία Α., ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΦΙΛΙΑ

Είναι μια καλοκαιρινή μέρα και ο ήλιος ξεπρόβαλε φωτίζοντας και αναδεικνύοντας την ομορφιά της καταπράσινης φύσης. 

Τέσσερεις όμορφοι, μικροί  φίλοι από την επαρχεία ο Ryan, ένα ψηλό παιδί με ξανθά μαλλιά και καστανά μάτια, η Gabriella, ένα μελαχρινό, όμορφο και πολύ καλόκαρδο κορίτσι, η ξανθιά, με καστανά μάτια φίλη της Sharpay και ο γαλανομάτης Troy αποφασίζουν να βγουν για μια βόλτα να αναπνεύσουν καθαρό οξυγόνο.

Sharpay: Troy, πάω να βρω την Gabriella και τον Ryan.Θα έρθεις μαζί;

Troy: Ναι και βέβαια, σε πέντε λεπτά θα είμαι έτοιμος.

Sharpay: Εντάξει, κάνε γρήγορα γιατί με περιμένουν.

Troy: Έτοιμος... φεύγουμε.

Sharpay: Άντε, άντε πάμε.

Τα παιδιά  βρίσκονται μεταξύ τους στον ξύλινο στάβλο του Ryan και προσπαθούν να αποφασίσουν πού θα πάνε.

Sharpay: Έχει πολύ καλό καιρό σήμερα και για αυτό λέω να πάμε με τα ποδήλατά μας στο βουνό.

Gabriella: Μμμ… καλή ιδέα!

Sharpay: Σ’ευχαριστώ, Gabriella.

Gabriella: Εσείς παιδιά τι λέτε;

Ryan: Σταθείτε λίγο, νομίζω πως έχω μια καλύτερη ιδέα!! Θέλετε να την ακούσετε;

Troy: Εννοείται!!! Ποια είναι αυτή;

Ryan: Τις προάλλες είχα πάει μια βόλτα στο δάσος και ανακάλυψα πως υπάρχει ένα μικρό ρυάκι με καθαρό τρεχούμενο νερό. Γύρω υπάρχουν πανέμορφα δέντρα και εκπληκτικά ζωάκια.

Gabriella: Αααα…. Πρέπει να είναι τέλεια εκεί!!!!!!

Ryan: Ναι, σας λέω, είναι μια πανδαισία χρωμάτων. Θέλετε να πάμε να σας το δείξω;

Troy: Ναι, ναι πάμε!!!!

Gabriella: Θα είναι μια συναρπαστική εμπειρία!!!

Sharpay: Μισό λεπτό ,παιδιά. Φοβάμαι μήπως χαθούμε. Είναι μακριά αυτό το μέρος;

Ryan: Ωωωω, σε έπιασαν πάλι οι φοβίες σου;

Sharpay: Είναι μακριά σου λέω;

Ryan: Όχι δεν είναι, πάμε!

Sharpay: Όχι, όχι παιδιά δεν έρχομαι.

Gabriella: Έλα τώρα Sharpay δεν πρόκειται να γίνει τίποτα.

Sharpay: Καλά, καλά πάμε.

Μετά από μισή ώρα,  έφτασαν στο καταπράσινο δάσος. Τα δέντρα ήταν πανύψηλα και οι φυλλωσιές τους τόσο πυκνές. Ήταν τόσο κοντά το ένα στο άλλο που έμοιαζαν λες και μιλούσαν μεταξύ τους.

Gabriella: Πω, πω είναι πανέμορφα εδώ!!!!!!

Troy: Ναι, όντως!!!

Ryan: Είδατε που σας το έλεγα;

Troy: Είχες δίκιο. Είναι εξαίσιο μέρος. Ας καθίσουμε λιγάκι.

Sharpay: Ναι, αλλά να φύγουμε πριν νυχτώσει.

Ryan: Εντάξει!!!!!

Έτσι σιγά-σιγά πέρασε η ώρα και άρχισε να σουρουπώνει.

Sharpay: Παιδιά, νύχτωσε πως θα πάμε σπίτι;

Ryan: Ηρέμησε, Sharpay, ξέρω τον δρόμο.

Τα παιδιά προχωρούσαν αλλά δεν μπορούσαν να βρουν τον δρόμο του γυρισμού. Τώρα πια είχε νυχτώσει για τα καλά, άρχισαν να νιώθουν τον φόβο να διαπερνάει τα σώματα τους. Οι άγνωστοι ήχοι των ζώων του δάσους τούς τρόμαζαν ακόμα περισσότερο.

 

Ryan: Παιδιά, νομίζω πως χαθήκαμε. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να ήμασταν σπίτι. Μάλλον ακολουθήσαμε λάθος μονοπάτι.

Sharpay: Είδατε που σας το είπα; Τι κάνουμε τώρα;  

Troy: Ψυχραιμία, Sharpay. Θα βρούμε λύση.

Gabriella: Μμμ… Για μισό λεπτό… Παιδιά, το βρήκα!! Στην τσάντα μου είχα το κινητό μου. Θα πάρουμε τους γονείς μου και το πρόβλημά μας θα λυθεί.

Μετά από λίγο η Gabriella καταφέρνει να επικοινωνήσει με την μητέρα της.

Gabriella: Ναι, μαμά εσύ είσαι;

Μαμά Gab.: Ναι, εγώ είμαι Gabriella. Πού είσαι; Γιατί δεν γύρισες ακόμη;

Gabriella: Μαμά, σε παρακαλώ μην νευριάσεις και μην φωνάξεις με αυτό που θα σου πω.

Μαμά Gab.: Τι έγινε;

Gabriella: Πήγαμε μια βόλτα στο δάσος και καθίσαμε λίγο παραπάνω. Νύχτωσε και τώρα δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Με λίγα λόγια έχουμε χαθεί. Πες το σε παρακαλώ και  στους γονείς των άλλων παιδιών και ελάτε να μας βρείτε γρήγορα γιατί φοβόμαστε πολύ. 

Μαμά Gab: Ηρέμησε, πες μου πού είστε να έρθουμε να σας βρούμε.

Με τα πολλά κατάλαβαν πού είναι και  πήγαν και τους βρήκαν. Οι γονείς ήταν τόσο θυμωμένοι που απαγόρευσαν στα παιδιά τους να ειδωθούν ξανά. Είπαν πως για ένα χρονικό διάστημα είναι καλύτερο να μείνουν χώρια ενώ θεώρησαν τον Ryan κακή επιρροή για τους υπόλοιπους. Επειδή όμως η φιλία είναι ανίκητη, αντιστέκεται στις δύσκολες στιγμές και ποτέ δεν τελειώνει, η παρέα των τεσσάρων ξαναέσμιξε μετά από αρκετό καιρό. Τα παιδιά μεγάλωσαν και έφτασαν στο πιο δύσκολο σημείο της ζωής τους, την εφηβεία. Σιγά-σιγά άρχισαν να νιώθουν άλλα συναισθήματα ο ένας για τον άλλο. Ο Troy ερωτεύτηκε την Gabriella και η Sharpay τον Ryan. Ήταν μια αχώριστη ομάδα για πολλά χρόνια, ώσπου κάποια μέρα, όταν πια ήταν ενήλικες, ξέσπασε μεγάλος τσακωμός  μεταξύ τους.

Ryan: Gabriella, πάμε μετά το μάθημα για φαγητό;

Gabriella: Ναι, ναι.

Ryan: Να πούμε και στα παιδιά!!!!

Gabriella: Εννοείτε, εγώ δεν πάω πουθενά χωρίς τον Troy μου. Θα τους το πω εγώ.

Ryan: Πάμε να τους το πούμε τώρα μαζί. Είναι στην αίθουσα του θεάτρου.

Gabriella: Εντάξει, πάμε.

Η Gabriella και ο Ryan πηγαίνουν στο θέατρο χωρίς όμως να ξέρουν τι τους περιμένει. Ο Troy και η Sharpay έκαναν πρόβα τη σκηνή που έπρεπε να φιληθούν. Ο Ryan και η Gabriella, χωρίς να το γνωρίζουν, καταφθάνουν εκείνην ακριβώς την στιγμή.

Gabriella: Troy….

Ryan: Sharpay…..

Troy: Περιμένετε, παιδιά, να σας εξηγήσω.

Sharpay: Ναι, Gabriella, μισό λεπτό!

Gabriella: Δεν θέλω καμία απολύτως εξήγηση!

Troy: Μα……..

Gabriella: Χωρίζουμε, δεν θα σας ξαναμιλήσω ποτέ!

Ryan: Κρίμα... γιατί νόμιζα πως είστε έντιμα άτομα  αλλά, όπως φαίνεται, έκανα λάθος.

Troy: Ωραία τα κατάφερες!!!!

Sharpay: Εγώ;

Troy: Και βέβαια εσύ γιατί εσύ φαγώθηκες να κάνουμε την πρόβα!

 Και έτσι κάπως, διαλύθηκε ξανά η τετράδα- αυτή τη φορά, όμως, για περισσότερο καιρό από την πρώτη. Τα παιδιά μεγαλώνοντας πέρασαν πολλές στιγμές στις οποίες κατάλαβαν πως χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Ώσπου μια μέρα, όταν πια ήταν 22 ετών, βρέθηκαν σε κινηματογραφική παράσταση και οι τέσσερεις σε διπλανές θέσεις. Κατά τύχ,η ο Troy με την Gabriella δίπλα-δίπλα  και η Sharpay με τον Ryan δίπλα- δίπλα. Στην αρχή επικρατούσε αμηχανία.

Gabriella: Εεεε, γεια σου Troy, τι κάνεις;

Troy: Καλά εσύ;

Gabriella: Καλά αλλά θα μπορούσα να είμαι και καλύτερα.

Troy: Ξέρεις, Gabriella, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για εκείνη την ημέρα αλλά με παρεξήγησες.

Gabriella: Ναι, ε;

Troy: Ναι, το φιλί που είδες δεν σήμαινε τίποτα για εμένα. Έγινε μόνο και μόνο γιατί το έλεγε στην σκηνή του θεατρικού και εσείς μας  πετύχατε στην πρόβα .

Gabriella: Αλήθεια μου λες;

Troy: Ναι

Sharpay: Ναι, αλήθεια σου λέει Gabriella. Κατάλαβες και εσύ τώρα Ryan;

Ryan: Ναι, τότε εμείς πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη.

Gabriella: Συγγνώμη, Troy! Θα με συγχωρέσεις;

Troy: Μμμμ…… δεν ξέρω…… Εννοείται πως ναι, βρε χαζούλα!!!!

Gabriella: Σ’αγαπώ!!!!!!

Troy: Και εγώ- όσο δεν φαντάζεσαι!!!!!! 

Ryan: Εσύ θα με συγχωρέσεις;

Sharpay: Εννοείται! Μπορώ να ζήσω εγώ χωρίς εσένα;

Ryan: Σ’αγαπώ!!!!

Sharpay: Και εγώ!!!!

Και έτσι ξαναέσμιξε η τετράδα, τώρα πια για πάντα. Η φιλία δεν νικιέται ποτέ. Μπορεί να υπάρξουν τσακωμοί και καυγάδες αλλά όλα αυτά είναι τόσο μηδαμινά και αδύναμα που δεν θα μπορέσουν να νικήσουν ποτέ τη δύναμη της ΦΙΛΙΑΣ!!!!

Υ.Γ. Κι επειδή κι άλλοι συμμαθητές σας -από το Γυμνάσιο Αφάντου- έχουν ασχοληθεί με το ίδιο θέμα, δείτε μερικές παρουσιάσεις τραγουδιών με θέμα τη φιλία που ετοίμασαν πατώντας εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.