Αποχαιρετώντας τον κερδισμένο χρόνο...

Όσο κι αν μας έχουν πάρει τα αυτιά με την οικονομική κρίση -μπορεί να 'χουν και δίκιο- είναι ανάγκη να την αντιμετωπίσουμε από τη θετική της πλευρά: να αναλογιστούμε τις μέχρι τώρα επιλογές μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας και, το πιο δύσκολο, να αποδεχτούμε τις αλήθειες μας.
Κι αφού είθισται με το τέλος κάθε χρόνου να κάνουμε απολογισμό των πεπραγμένων (ή των παραλείψεων), ίσως η περιώνυμη κρίση, αν καταφέρουμε να απαγκιστρωθούμε από τη μιζέρια και τη μίρλα και ασπαστούμε το πνεύμα των Χριστουγέννων   (Όχι, δε σας προτρέπω να τρέξετε στα πολυκαταστήματα και να αγοράσετε επίπλαστα / πλαστικά στολίδια.  Να φανείτε λίγο αισιόδοξοι θέλω.), να 'ναι μια ευκαιρία να μάθουμε αυτό που δε μάθαμε τόσα χρόνια: το μέτρο. Από αυτήν την άποψη, μπορεί να πει κανείς πως είναι και κέρδος που ζήσαμε αυτόν τον χρόνο - σίγουρα όχι για τη τσέπη μας αλλά μπορεί να γίνει για την νοοτροπία μαςΕίχα μια συζήτηση μ' έναν φίλο τις προάλλες που μου εξομολογήθηκε πως τώρα πια υποχρεώθηκε να κάνει το βασικό, να ζητάει αποδείξεις από ό,τι αγοράζει... Και το έλεγε μ' έναν τόνο ντροπής και ενοχής στο βλέμμα. Μπα... ντροπή είναι είναι ντρεπόμαστε για τα αυτονόητα. Ντροπή είναι να απλώνουμε το πάπλωμα περισσότερο από όσο φτάνουν τα πόδια μας και μετά να βρίζουμε τον υφασματέμπορο που μας γυρεύει πίσω το παραπανίσιο πανί... Ντροπή είναι να μας κοροϊδεύουν κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων αλλά ντροπή είναι και να εθελοτυφλούμε και να υποθάλπουμε την κοροϊδία. Και ντροπή είναι να εγκλωβιζόμαστε στο πρόβλημα και να χώνουμε πιο βαθιά το κεφάλι στην άμμο.

Η επίλυση του οικονομικού προβλήματος (της χώρας; της Ευρώπης; του πλανήτη;) και η υπέρβαση της ύφεσης σίγουρα δεν είναι δική μας δουλειά. Δική μας δουλειά είναι να νοικοκυρέψουμε το σπίτι μας, να ζυγίσουμε τι πραγματικά αξίζει, να πετάξουμε τα περιττά, να εμμείνουμε στα απαραίτητα. Όχι πως είναι κακό να έχεις παραπάνω από αυτό που χρειάζεσαι: κακό είναι να φτάνεις να μην ξέρεις τι είναι πυρηνικό και τι περιφερειακό. Κι η κρίση είναι -αν μη τι άλλο- ένας δραστικότατος τρόπος να ξεχωρίσουμε την ήρα απ' το στάρι (Μηδέν άγαν που λέγαν κι οι αρχαίοι και που σκούζουν οι φιλόλογοι). Ξέρετε δα πως στο κάτω-κάτω, δεν έχει σημασία το πόσα βγάζουμε ή δε βγάζουμε αλλά το πόσα βάζουμε μέσα μας: συναισθήματα και σκέψεις, εννοώ - ρομαντικό; λαϊκίστικο; πάντως ειλικρινές όσον αφορά τις αντιλήψεις της γράφουσας.

Απλώς, εύχομαι η περικοπή να σταματήσει εδώ, να μην προχωρήσει και στα βασικά αλλιώς θα αρχίσω κι εγώ να μιζεριάζω και, τότε, ποιος σας σώζει, αγαπητοί μου αναγνώστες; Τελοσπάντων, ελπίζω να κατέστησα σαφές ότι συμφωνώ ότι "μαζί τα φάγαμε" (τα μελομακάρουνα) και ότι μαζί τα τρώμε (τα βάσανα) και καλό θα ήτανε ό,τι φάμε από ΄δω και πέρα να 'ναι ευκολοχώνευτο και, κυρίως, όσο χωράει το στομάχι μας...

Καλή χρονιά να 'χουμε!