Για σένα τραγουδώ 16: "Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ" (Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου για τον Χομαγιούν Ανγουάρ και τον Βακάρ Αχμέτ)/ Ανθελληνικόν 8

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ ήταν μετανάστες από το Πακιστάν. Ελπίζω, ωστόσο, να αξιωθώ  κάποτε να γίνω ισάξιος συμπατριώτης τους στην χώρα των Ανθρώπων. Πιο κάτω θα εξηγήσω, που λέει κι ο Θανάσης... 

 Στις 6 Απριλίου του 2012 ένα αυτοκίνητο με ένα ηλικιωμένο ζευγάρι  προσπάθησε να περάσει τις

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ

γραμμές του τρένου στο Κρυονέρι από μη κατάλληλο σημείο και κόλλησε. Τρεις Πακιστανοί μετανάστες που ήταν εκεί κοντά έτρεξαν να τους βοηθήσουν. Ο Χομαγιούν Ανγουάρ, 18 ετών, και ο Βακάρ Αχμέντ, 32 ετών μπήκαν στο αυτοκίνητο και προσπάθησαν να τους απεγκλωβίσουν, ενώ ο 41χρονος Μασούντ Αχμέντ έμεινε έξω από το αυτοκίνητο για να τους τραβήξει. Η άφιξη του τρένου προκάλεσε πανικό, ωστόσο συνέχισαν την προσπάθεια να απεγκλωβίσουν το ζευγάρι. Στη σύγκρουση που ακολούθησε το ζευγάρι, ο Χομαγιούν και ο Βακάρ σκοτώθηκαν, ενώ ο Μασούντ τραυματίστηκε. Για την αυτοθυσία τους ο Χομαγιούν και ο Βακάρ τιμήθηκαν μετά θάνατον με τον παράσημο της Ακαδημίας των Αθηνών, ενώ στον Μασούντ δόθηκε άδεια παραμονής στη χώρα "για εξαιρετικούς λόγους". 

  Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνδέει το συγκεκριμένο γεγονός με τους πρόσφυγες που τα

τελευταία χρόνια προσπαθούν να περάσουν στην  Ευρώπη για να γλυτώσουν από την ανέχεια και τον πόλεμο  και το χρησιμοποιεί για να καυτηριάσει την ανάλγητη ευρωπαϊκή πολιτική και την απαράδεκτη στάση των ελληνικών αρχών και  μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας που βλέπουν εχθρούς στους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους ή/και προσπαθούν να τους εκμεταλλευτούν για να πλουτίσουν.  Είναι πραγματικά κατάντια  αυτή  η διολίσθηση στην απανθρωπιά ενός λαού ο οποίος κάποτε απέδιδε στον Δία, την κυρίαρχη  και παντοδύναμη θεότητα του πανθέου του, την ιδιότητα του Ξένιου, του προστάτη των ξένων, και που στο ένα από τα δυο έπη, που αποτέλεσαν μαζί κορύφωση και βάση του πολιτισμού του, ο βασικός ήρωας, ο Οδυσσέας, σώζεται στο όνομα της φιλοξενίας από ένα άγουρο κοριτσόπουλο, την Ναυσικά. Και η ντροπή γίνεται μεγαλύτερη εάν αναλογιστεί κανείς δυο πράγματα ακόμα. Το ένα είναι που η πλειοψηφία των Ελλήνων διατείνεται ότι πιστεύει σε μια θρησκεία που βασίζεται στην αγάπη και που η βασική της αρχή είναι η φράση "Αγάπα τον πλησίον σου"- χωρίς αστερίσκους. Και το άλλο ότι η μετανάστευση και η προσφυγιά αποτελούν διαχρονικά αναπόσπαστα στοιχεία της μοίρας του ελληνισμού. Συνήθως τις δημοσιεύσεις των τραγουδιών που περιλαμβάνονται στην κατηγορία "Ανθελληνικόν" τις συνοδεύω με την εικόνα του Ελληνάρα. Θα την παραλείψω σήμερα. Από σεβασμό στον Χομαγιούν και τον Βακάρ κι επειδή, στο τέλος τέλος, οι φράχτες που βάζουν οι "Ελληνάρες" κάθε λαού αδυνατούν να εμποδίσουν "την ώσμωση του  κόσμου". 

(Άσχετο, θα πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στον Παπακωνσταντίνου ως συνθέτη που συνειδητά ή μη έγραψε το τραγούδι σε ρυθμό μπλουζ, τον ρυθμό δηλαδή των κατεξοχήν προσφύγων και κατατρεγμένων, των σκλάβων της Αμερικής)

 

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, γι’ αυτούς θα σου μιλήσω
Σαν άνθρωποι γεννήθηκαν, μα δίχως να το ξέρουν
γινήκαν όχθες ποταμού, πιο κάτω θα εξηγήσω

Τα όνειρα τους τα `τρωγε της φτώχιας το σκουλήκι
Τα βράδια μάτια ορθάνοιχτα, η χώρα της ανάγκης
απλώνει το βρωμόχερο, ζητά μπροστά το νοίκι

Θέλει μπροστά το νοίκι

Κι έρχεται η στιγμή, που λες, να φύγουν κι ό,τι γίνει
κι αν όπως τρέμεις το χαμό σε λυπηθεί το κύμα
στη Λαμπεντούζα βρίσκεσαι, ή και στη Μυτιλήνη

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, το βάσανο του δρόμου
Παντού συρματοπλέγματα, μα αλήθεια ποιος πιστεύει
πως με τα φράγματα κρατά την ώσμωση του κόσμου

Ελλάδα, χώρα της ντροπής, και γι’ άλλους κρύο σπίτι
ξέχασες που `ναι ιερό το βλέμμα του ικέτη
Τώρα πια οι μισάνθρωποι σε σέρνουν απ’ τη μύτη

Σε σέρνουν απ’ τη μύτη

Η ξενιτιά είναι βάσανο, κι άμα δε βγάζεις άκρη
για ρώτα τα τραγούδια σου, εκείνα της Καρπάθου
και τα’ άλλα τα ηπειρώτικα, που φέρνουνε το δάκρυ

Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έχουν καρδιά μεγάλη
Βλέπουν το τραίνο να `ρχεται και δίχως να το νιώσουν
γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι

Εργασίες μαθητών με αφορμή το τραγούδι του Θανάση εδώ. 

Διαβάστε κι αυτό.