Η Ιστορία σε α΄ πρόσωπό στα χρόνια του κοροναϊού, από την Α' Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου. Μέρος πρώτο: Η Αρχαία Ιστορία

 Στην παρούσα ανάρτηση δημοσιεύονται οι  δημιουργικές εργασίες που έγραψαν οι μαθητές και οι μαθήτριες της Α' Λυκείου του Μουσικού Σχολείου Ρόδου στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορία  του Αρχαίου Κόσμου.

  Τα παιδιά, μιμούμενα τους πρώτους διδάξαντες εδώ, προσέγγισαν δημιουργικά την Αρχαία Ελληνική Ιστορία σε πρώτο πρόσωπο. Επιλέγουν (είτε από μια λίστα που τους δόθηκε εν είδει παραδείγματος είτε  κάτι άλλο, δικό τους)  ένα  πραγματικό ή φανταστικό πρόσωπο, τοποθετημένο όμως σε συγκεκριμένο και ρεαλιστικό ιστορικό πλαίσιο της Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας (Μέχρι και τους Ελληνιστικούς Χρόνους),  χωρίς αναχρονισμούς, και το βάζουν να σχολιάσει τα ιστορικά γεγονότα, αποκαλύπτουν τις σχέσεις τους και την μυστική του αλληλογραφία, παρουσιάζουν σελίδες από το ημερολόγιό του, του παίρνουν συνέντευξη κ,α...  

    Τις επόμενες  μέρες θα ακολουθήσει ανάλογη δημοσίευση με τα αντίστοιχα έργα που έφτιαξε το Α3 Γυμνασίου, ενώ μετά το Πάσχα θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος και για τις δυο τάξεις, με παρόμοιες εργασίες που αφορούν μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους. 

Ακολουθούν οι εργασίες των παιδιών (ο Κωνσταντίνος και ο Πάνος είναι από άλλες τάξεις, παλιά... )

Γράψτε το ημερολόγιο ή τις σκέψεις  μιας ιστορικής προσωπικότητας

Σταυρούλα

 Από το Ημερολόγιο του Ισοκράτη

           Δεύτερο έτος της εκατοστής  όγδοης Ολυμπιάδας, δεύτερη μεσούντος Ελαφηβολιώνος

Για ακόμα μία φορά, αποτροπιασμένος από τις βιαιότητες και τα δεινά που ο πόλεμος μας ανάγκασε να υπομείνουμε, και συνεχίζει να μας ταλαιπωρεί, θέλησα να γράψω κάποιες σκέψεις μου για το μέλλον αυτής της χώρας. Με θλίβει το γεγονός πως παρά την ανυπέρβλητη διαφορά της Ελλάδας  μας με τους άλλους ανθρώπους ως προς την πνευματική ανάπτυξη και τέχνη του λόγου, οι ελληνικές πόλεις να βρίσκονται μέσα στη διχόνοια και ελληνικό αίμα να χύνεται άδικα στα εδάφη της πολυαγαπημένης μου πατρίδας. Πάντα πίστευα πως την δειλία και την νωθρότητα του περσικού στρατού θα νικούσαν μια για πάντα οι Έλληνες πολεμώντας όλοι μαζί ομόφρονα. Δυστυχώς όμως, η εμπιστοσύνη των συμμάχων μας κλονίστηκε, γεγονός που με κάνει να αναζητήσω νέους τρόπους για την υλοποίηση της περιβόητης Πανελλήνιας Ιδέας που μου έχει γίνει εμμονή. Θαρρώ πως μετά τις αποτυχημένες προσπάθειές μου να παρακινήσω ικανούς ηγεμόνες της χώρας να ηγηθούν εναντίον των εχθρών, είναι πλέον απαραίτητο να απευθυνθώ σε έναν άνθρωπο που αληθινά θα το καταφέρει. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον βασιλιά της Μακεδονίας, Φίλιππο. Πρέπει σύντομα να του στείλω επιστολή και συγκεκριμένα να τον προτρέψω να γίνει ο πρωτεργάτης της συμφιλίωσης των ελληνικών πόλεων και της εκστρατείας εναντίον τν βαρβάρων. Εγώ γέρασα πια, έχω δει την πατρίδα μου να υποφέρει αμέτρητες φορές και να χειραγωγείται κάτω από τα κρυφά σχέδια των Περσών, καιρός ήταν ένας ισχυρός μονάρχης να αναλάβει την κατάσταση ώστε ξανά οι Έλληνες να βρουν την ομόνοια μεταξύ τους, βάζοντας τέλος στους ανόσιους πολέμους…

Ο Αλεξανδρος γράφει τις σκέψεις του πριν από τη μάχη του Γρανικού

Μαρίνα

Άνοιξη (334 π.Χ.)

    Φτάνουμε στις όχθες του Γρανικού ποταμού. Τα νερά ορμητικά αλλά όχι πολύ δύσβατα και έχει σχεδόν σουρουπώσει. Πέντε απεσταλμένοι της εμπροσθοφυλακής φέρνουν τα νέα: Οι Πέρσες έχουν παραταχθεί για μάχη πέρα από τον ποταμό στην ανατολική όχθη. Δεν υπάρχει τρόπος να περάσουμε χωρίς σύγκρουση. Οι άντρες διστάζουν, το εχθρικό στράτευμα αποτελείται από στρατιώτες από διάφορες περιοχές: Φρύγες, Μυσούς , Αρμένιους, όμως εμείς είμαστε περισσότεροι σε αριθμό. Παρά τις αντιδράσεις αποφάσισα πως θα πρέπει να γίνει μάχη όχι μόνο για να διαβούμε τον Γρανικό αλλά και για την εμψύχωση που θα προσέφερε μια νίκη στο στράτευμα εκείνη τη στιγμή.

     Στιγμές, όπως αυτή, εκτιμώ όλο και περισσότερο τη στρατιωτική αγωγή που δέχτηκα από τον πατέρα μου. Με αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα περήφανος για μένα. Ήμουν αρκετά κατάλληλος γιός για τον διπλωματικό ηγέτη και έξοχο στρατιώτη της Μακεδονίας ακόμη και στα εφηβικά μου χρόνια. Ασχολούμουν με την τέχνη του πολέμου από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, μεγάλος λάτρης της Ιλιάδας -και ακόμη είμαι- και πάντα θαύμαζα τον πατέρα μου. Η μητέρα μου, Ολυμπιάδα, περήφανη και ξακουστή για την ομορφιά της και όλοι έλεγαν ότι της μοιάζω με τα γαλανά μου μάτια και τα ξανθά μαλλιά.

   Για την περηφάνια της μητέρας μου και την τιμή στη μνήμη του πατέρα μου θα κάνω μεγάλο το έργο μου και θα είμαι άξιος ηγέτης του Μακεδονικού κράτους και αρχηγός του στρατεύματος.

  Χωριστήκαμε, λοιπόν, σε δύο πτέρυγες, στην αριστερή αρχηγός ο Παρμενίωνας και στην δεξιά εγώ. Το σχέδιό μου είναι να τραβήξω την προσοχή του εχθρού προς την δική μου πτέρυγα ώστε να πειστεί πως ετοιμάζομαι να επιτεθώ κι έτσι να αποσύρει όσο πιο πολύ από τον στρατό γίνεται για να με αντιμετωπίσει, καθώς η δεύτερη πτέρυγα θα επιτεθεί αιφνιδιαστικά. Μέσα στη σιωπή ακούω το συνθηματικό και η μάχη αρχίζει…

ΠΗΓΕΣ

Οι αρετές του πολέμου, Στίβεν Πρέσφιλντ

Ιστορία του ελληνικού έθνους, τόμος Δ΄, Μέγας Αλέξανδρος – Ελληνιστικοί χρόνοι 

Είστε ένας μυκηναίος ηγεμόνας που μόλις έχει καταστραφεί το ανάκτορο του από φωτιά.  Γράψτε τα συναισθήματα σας .

 Μάνος

    Πως μπορεί να είναι κανείς μετά από αυτό, πως πρέπει να αντιδράσει κάποιος ο οποίος βλέπει το σπίτι και την περιουσία του να φλέγεται μπροστά στα ματιά τα δικά του και της οικογένειας του, εκεί που όλοι πανικόβλητοι προσπαθούν να σώσουν ότι σώζεται από τα ερείπια και ξέρεις μέσα σου πως όλα τελείωσαν αλλά πρέπει να είσαι ο ψύχραιμος και ο λογικός.  Όχι για τον εαυτό μου, αλλά για τα παιδιά μου και την γυναίκα μου, τους ανθρώπους μου οι οποίοι είναι όλοι σε απόγνωση και που εκείνη την στιγμή όλοι χρειαζόμαστε ένα στήριγμα. Και εγώ πρέπει να είμαι εκεί για τους άλλους άλλα ταυτόχρονα δεν υπάρχει κανείς για εμένα.

   Όταν πέρασαν η βασίλεια και  η περιουσία του πατέρα μου στα χέρια μου,  ήξερα πως δεν θα ήμουν τόσο ικανός όσο αυτός, ήξερα πως δεν θα κατάφερνα να τις συντηρήσω , ίσως φταίει που το έβλεπα σαν υποχρέωση μου και πως όταν θα περνούσε στον γιο μου ήλπιζα να τα κατάφερνε αυτός καλύτερα από εμένα.  Πάντα υπήρχε αυτή η σκέψη στο μυαλό μου,  δεν την έχω μοιραστεί όμως ποτέ με κανέναν, γιατί σίγουρα όποιος το άκουγε θα με έκρινε σκληρά αλλά θα είχε δίκιο.

      Τώρα όμως πρέπει να φανώ υπεύθυνος και να εξασφαλίσω ασφάλεια στην οικογένεια μου , ένα κατάλυμα για να μείνουμε και να αρχίσω σύντομα με τους σκλάβους την ανοικοδόμηση του μεγάρου.  Ακόμη πρέπει να δω τι θα κάνω με την καμένη πλέον και άγονη γη. Δεν ξέρω γιατί κάθομαι μια τέτοια στιγμή και καταγράφω τις σκέψεις μου, πάντως με βοήθησε να οργανωθώ και απελευθερώσω όλο αυτό που με έτρωγε εσωτερικά. 

 

Πελαγία

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Με λένε Αιγίνοο και έχω καταγωγή από τις Μυκήνες. Όπως γνωρίζεις, είναι η πρώτη μου φορά που θέλω να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου και να σου πω αυτά που νιώθω...Όλη αυτή η ιστορία που θα σου πω, συνέβη πριν έναν χρόνο, από τότε που θέλησα να κάνω ένα δικό  μου ένα ανάκτορο , και συγκεκριμένα στην Τίρυνθα.  Το έφτιαξα   εκεί γιατί ο  τόπος ήταν προστατευμένος από ισχυρά οχυρωμένα τείχη. Βέβαια, στην οικοδομήσή του  επηρεαστήκαμε  όπως και άλλοι  ηγεμόνες, από  τα Μινωικά ανάκτορα στο πώς ήταν απέξω και από μέσα. Η χρήση της ξυλοδεσίας, των ορθογωνίων πωρολίθων στην πρόσοψη αλλά και τα αυλάκια, οι φωταγωγοί, τα πρόπυλα, οι αίθουσες όπου κάναμε τα συμπόσια και γενικά όλα αυτά, με έκαναν να ζήσω την μαγεία της δημιουργίας .  Ξαφνικά όμως, όλοι οι Μυκηναίοι νιώσαμε πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Τελικά δεν είχαμε άδικο...  Μας έλειπαν,  που λές, οι πρώτες ύλες, κυρίως είδη μετάλλων. Και δεν μπορούσαμε να τελειώσουμε το ανάκτορο! Έτσι μπήκαμε στα καράβια, ταξιδέψαμε στην Εγγύς Ανατολή, στην Νότια Ιταλία, στην Σικελία, στην Ισπανία...Και πού δεν ταξιδέψαμε... Κι έτσι, καταστραφήκαμε ολοκληρωτικά. Γιατί βρήκαν ευκαιρία τότε και μας πλησίασαν οι Δωριείς… Κατέλαβαν  και βαλαν φωτιά σε όλα τα ανάκτορα. Εγώ προσωπικά, έχω στενοχωρηθεί απίστευτα και ένιωσα αδικημένος που έγινε στάχτη αυτό το δημιούργημα. Τέλος, έπαψε να υπάρχει το κεφάλαιο “Μυκηναϊκός Πολιτισμός”..Ελπίζω να έδωσες σημασία σε όλα αυτά που σου είπα. Τα ξανά λέμε…

 Από το ημερολόγιο ενός είλωτα

Μιχαλία

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα η μετά μου ήταν πολύ κουραστική. Οι είλωτες σαν εμένα στην καθημερινότητα μας πρέπει να αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες για να βγάλουμε το εισόδημα μας, το οποίο  τις περισσότερες φορές δεν επαρκεί, όταν μας πάρουν οι Σπαρτιάτες τα περισσότερα,  για καλύψουμε τις βασικές ανάγκες και στερούμαστε τα βασικότερα πράγματα και εγώ αλλά η οικογένεια μου. Κάθε πρωί  αναγκάζομαι να εκπληρώνω κάθε διαταγή που μου λέει το αφεντικό  μου, ώστε να μην χάσω την  ζωή μου. Μετά από το σχόλασμα, έπρεπε να πάω στα χωράφια που φροντίζω διότι είχα να πάω πολύ καιρό και έπρεπε κάποιος να τα φροντίσει για να μην μαραθούν καθώς και γιατί έπρεπε να πάρω και κάποια λαχανικά στο σπίτι. Δυστυχώς όμως, ένας είλωτας όπως εγώ, έρχεται σε καθημερινή με κίνδυνο για τη ζωή του, καθώς οι Σπαριτάτες  μας μπορούσαν να μας σκοτώσουν χωρίς να λογοδοτήσουν. Επίσης,  κατά τους νόμους που επικρατούν αυτή την στιγμή, έχουν το δικαίωμα σε κάθε τελετή ενηλικίωσης ενός Σπαρτιάτη εκείνος που την πληρώνει ωα είναι ο είλωτας, Διότι ένας από εμάς θα θυσιαζόταν. «Κρυπτεία» το λένε.  Η Μοίρα έλαχε σε μένα αλλά  ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς και έτρεξα μακριά, δεν  μπήκα στο χωράφι που με περίμεναν.  Δυστυχώς το να είσαι είλωτας είναι πολύ δύσκολο σε καθημερινή βάση. Πρέπει κάθε μέρα να ξυπνάω πολύ νωρίς για να δουλέψω, πρέπει να ανέχομαι ο,τι και να μου λένε,  διότι δεν είμαι ελεύθερος. Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν ξέρω αν θα ξανά επιστρέψω στο σπίτι μου ζωντανός εξαιτίας των νόμων και των τελετών. Η  εκμετάλλευση που δεχόμαστε εμείς οι είλωτες είναι σε τόσο υπερβολική και να σε μειώνει τόσο που σε εκμηδενίζει.  Αυτά είχα να σου πω για σήμερα αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Ηρακλής

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος εκφράζει τη λύπη του όταν ο σύντροφός του πέθανε μετά από όλες τις μάχες που πέρασαν πολεμώντας μαζί .

Δήμητρα

     Εγώ και ο Ἡφαιστίων ήμασταν ίδιοι:  είχαμε άγριο πνεύμα και την καρδιά ενός στρατιώτη. Τον εμπιστεύτηκα με τη ζωή μου. Παρόλο που ήταν ο δεύτερος στη διοίκηση, τον έβλεπα μονάχα ως ίσο. Όπως θα το είχε δείξει  ο χρόνος.  Τελικά όμως  δεν το ήθελε η μοίρα.

Ήταν το φθινόπωρο, ίσως η πιο κατάλληλη εποχή που θα μπορούσε να πεθάνει κάποιος. Ήμουν σε έναν αγώνα στην Εκβατανα. Καθισμένος στις κερκίδες και απολαμβάνοντας τον ανταγωνισμό, αλλά στην καρδιά μου δεν μπορούσα να ξεκουραστώ. Ο Ηφαιστίων ήταν άρρωστος με πυρετό για 7 ημέρες τώρα, το ένστικτο μου ψιθύριζε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτό ήταν!  Όταν με πλησίασε ένας αγγελιοφόρος που μετέφερε αυστηρότητα και ψύχρα στα μάτια του, ενημερώθηκα για την κατάσταση του Ηφαιστίωνα . Η άρνηση της κατατάστασης  άρχισε να αυξάνεται μέσα μου.

Ο χρόνος που χρειάστηκε για να φτάσω εκεί φαινόταν σαν αιώνας. Ένιωθα σαν να έτρεχα έναν μαραθώνιο χωρίς τέλος. Είπα στον εαυτό μου να σταματήσω να υπερβάλλω. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν ήταν τίποτα. Έκανα λάθος. Ήξερα τον Ἡφαιστίωνα σαν την παλάμη του χεριού μου. Ήταν πεισματάρης, περήφανος. Δεν θα άκουγε κάποιον γιατρό να του λέει να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί. Τώρα δείτε τι συνέβη…

Καθώς έφτασα στη σκηνή, έτρεξα σχεδόν για να δω πώς ήταν ο εραστής μου. Και όταν τα μάτια μου ακούμπησαν το χλωμό του πρόσωπο, προσευχήθηκα στους θεούς ότι ήταν μόνο ανάπαυση, θεραπεία. Κράτησα τη στάση μου ευθεία και το πρόσωπό μου μάσκα όταν άφησα το μόνο πράγμα που ήδη ήξερα να έρθει... Ότι ο θάνατος έφτασε για τον φίλο μου πριν εγώ να είχα ευκαιρία να τον δώ. Δεν πρόλαβα το αντίο.

    Μετά από αυτό έχασα τη γεύση μου για φαγητό, έχασα την λογική μου και έχασα την καθοδήγηση του ήλιου. Όλα ήταν θολά και σκοτεινά. Στην οργή μου, σκότωσα τον Γλαύκιο, τον γιατρό.

      Φρόντισα την κηδεία του. Ήταν τόσο τιμημένη όσο ήταν έντιμος  κι αυτός, οι φλόγες πήγαν τόσο ψηλά όσο ο ήλιος, το μοναδικό χρώμα ήταν ο χρυσός, ο χρυσός για τον θεϊκό ήρωα. Έφερα τις στάχτες του στη Βαβυλώνα. Έπρεπε να το κάνω μόνος μου, δεν θα μπορούσε να είναι κανένας άλλος. Διέταξα για πένθος και διέταξα για ιερά και βωμούς. Η μνήμη του να περάσει την δική μου. Αν δεν μείνει αιώνια η μνήμη μου,  τότε  και μόνο αυτά να είναι αρκετά να τον τιμάνε.

Ένας χρονοταξιδιώτης αφηγείται την συνάντηση του με την Ολυμπιάδα, την μάνα του Αλέξανδρου 

Πάνος 

Ένας από τους 700 Θεσπιείς στέλνει μια ερωτική επιστολή στην αγαπημένη του, πριν την τελική μάχη των Θερμοπυλών.

Σαμπρίνα

Αγαπημένη μου,

  Κάθε μέρα που ξυπνάω δεν είσαι εδώ κοντά μου ή δίπλα μου ή αγκαλιά μου. Ο ήλιος δε λάμπει πια και τα χρώματα μοιάζουν θολά, είναι σαν να σε έχω χάσει αλλά η καρδιά μου συνεχίζει να (σε) φωνάζει. Οι νύχτες είναι δύσκολες ,κοιμάμαι δυο τρεις ώρες , τα άστρα βλέπω μόνος μου και (σε) σκέφτομαι με τις ώρες. Μην κλαις, μάτια μου,  μη θυμώνεις,  τα δάκρυά σου φύλα τα, μην τα διώχνεις. Άγγελο σου στέλνω από δω, κοντά σου θα ΄ναι πάντα, θα σ΄αγαπά θα σε φιλά , θα σε προσέχει σαν ο ήλιος τη λεβάντα.  Υποσχέσου μου όμως κάτι, την καρδιά σου να προσέχεις μην την πονέσεις, διότι όταν πονάς εσύ, πονάει και η ψυχή μου,  ενώ όταν χαμογελάς εσύ, χαμογελά κι η ζωή μου. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω και διαβάζεις το γράμμα αυτό φαντάζομαι τα γαλανά σου μάτια να έχουν γίνει θάλασσα, τα μάγουλά σου τριαντάφυλλα, τα μαλλιά σου δεμένα με μια πράσινη κορδέλα και το σώμα σου σκεπασμένο με ένα κάτασπρο πέπλο. Αγαπημένη μου, πρέπει να σ΄ αφήσω τώρα, θέλω όμως να ξέρεις ότι οι θεοί μας έπλασαν αχώριστους γι΄αυτό  ό,τι και να γίνει , εγώ θα είμαι πάντα δικός σου.  Ο κόσμος αυτός είναι μικρός, η αγάπη μου για σένα όμως όχι . Υπόσχομαι γρήγορα να γυρίσω πίσω αγαπημένη….

Γιώργος

Αγαπημένη μου Περσεφόνη

 ο νέος βασιλιάς της Περσίας , ο Ξέρξης άρχισε να ετοιμάζει καινούργια εκστρατεία εναντίον μας. Μετά από σύσκεψη που κάναμε στον ισθμό της Κορίνθου αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε τους Πέρσες ενωμένοι.  Ο ελληνικός στρατός με αρχηγό το βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα  όλοι θα κατευθυνθούμε προς τις Θερμοπύλες. Θα αντιμετωπίσουμε εμείς οι λιγοστοί Έλληνες στο στενό τον πολυάριθμο στρατό των Περσών. Ο Ξέρξης σκορπίζει το φόβο παντού, αλλά εμείς είμαστε αποφασισμένοι να τον αντιμετωπίσουμε γενναία. Ίσως είναι το τελευταίο γράμμα που σου γράφω. Αν όμως καταφέρουμε να βγούμε νικητές,  θέλω πολύ να σε συναντήσω και να σε σφίξω ξανά  στην αγκαλιά μου.

Σε φιλώ γλυκά, ο Πελοπίδας σου

Φτιάξτε μια χρονομηχανή και πάρτε συνέντευξη από μια ιστορική προσωπικότητα

Ελευθερία

(Συνέντευξη από τον Μ. Αλέξανδρο το 335 π.Χ.,  λίγο προτού εκστρατεύσει εναντίον των Περσών και των βαρβαρικών φυλών που ζούσαν στη Β. Μακεδονία.)

-Πώς αισθάνεστε και πώς διαχειρίζεστε τόσες ευθύνες ως ο νεότερος βασιλιάς της Μακεδονίας;

-Σίγουρα είναι τεράστια ευθύνη προς τον λαό μου η θέση του βασιλιά που ανέλαβα αιφνίδια μετά το θάνατο του πατέρα μου, όμως με βοήθησε η μόρφωση που έλαβα και ο πατέρας μου. Η μόρφωση και οι αξίες που έλαβα από τον Αριστοτέλη ο οποίος με γέμισε με θαυμασμό και αγάπη για το Ελληνικό πνεύμα και από την άλλη οι γνώσεις στρατηγικής και πολιτικής που έλαβα από τον πατέρα μου με βοήθησαν να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες και να τα καταφέρω παρά το νεαρό της ηλικίας μου.

-Είναι γνωστό ότι ετοιμάζεστε να αντιμετωπίσετε τη μεγάλη περσική δύναμη. Ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις σας; 

-Τα θέματα που υπήρξαν στην περιοχή της Μακεδονίας αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία και διευθετήθηκαν. Επόμενη κίνηση είναι η αντιμετώπιση ενός μακροχρόνιου εχθρού, των Περσών. Έχουν γίνει ήδη ετοιμασίες όλων των τμημάτων του στρατού και είμαστε έτοιμοι να ταξιδέψουμε για την Τροία και από εκεί να αντιμετωπίσουμε τους Πέρσες.  

-Τι θέλετε να πετύχετε γενικότερα με αυτή την εκστρατεία;

-Ο κυριότερος στόχος αυτής της εξαετίας είναι η εξάλειψη των Περσών ως τιμωρία για τα όσα υπέστησαν οι Έλληνες εξαιτίας τους.

Ντόνε

- Κύριε Περικλή,  μιλήστε μας για τον εαυτό σας.
- Είμαι ο Περικλή του Ξανθίππου, Χολαργεύς.  Όπως ξέρετε,  έχω γεννηθεί το 494π.Χ. στην Αθηνά και είμαι στρατηγός της εποχής  που θα ονομάσετε εσείς  5^ο αιώνα.
- Δηλαδή ήσασταν στρατηγός του «Χρυσού Αιώνα»;
- Ακριβώς!  Και πιο συγκεκριμένα της περιόδου μεταξύ των Περσικών Πολέμων και του Πελοποννησιακού Πολέμου.
- Είχατε και άλλες ιδιότητες εκτός του ότι ήσασταν στρατιωτικός;
- Ήμουν επίσης πολιτικός, κυβερνητικός υπάλληλος και ρήτορας.
- Θα μπορούσα να σας κάνω και κάποιες ερώτησης για την προσωπική σας ζωή;
- Φυσικά,  κανένα πρόβλημα
-Παντρευτήκατε ακολουθώντας την τότε Αθηναϊκή παράδοση της εποχής;
-Η αλήθεια είναι πως ακολούθησα την αθηναϊκή παράδοση της εποχής και είχα παντρευτεί μια γυναίκα η οποία ήταν και κοντινή μου συγγενείς.
-Τι θέλετε να πείτε «είχατε παντρευτεί»;
-Θέλω να πω πως αν και η γυναίκα μου ήταν καλός άνθρωπος,  ο γάμος μας δεν ήταν ευτυχισμένος όποτε την πρόσφερα σε έναν άλλο άντρα για γάμο.

-Είχατε παιδιά με την πρώτη γυναίκα σας;
- Είχα δυο παιδιά ,τον Ξάνθιππο και τον Πάραλο.
-Εσείς αργότερα,  εφόσον προσφέρατε την γυναίκα σας σε άλλο άντρα για γάμο,  τι κάνατε μετά;  Μείνατε μόνος σας;
-Αλήθεια είναι πως γνώρισα μια υπέροχη γυναίκα αργότερα , την Ασπασία.
-Πώς ήταν η Ασπασία που γνωρίσατε;
- Η Ασπασια είναι μια έξυπνη και πνευματική γυναίκα  για την εποχής της.
-Οι γιοί σας ξέρανε για αυτή σας την σχέση;
- Όλοι γνώριζαν αλλά του γιου μου του  Ξάνθιππου και της πόλης δεν τους άρεσε ι αυτή η σχέση μου.
- .Αν επιτρέπετε , πως πέθανε ο γιο σας;
- Εννοείτε «οι γιοί μου». Πέθαναν όπως και η αδερφή μου  από έναν φοβερό λοιμό που έχει χτυπήσει την Αθήνα.  εκείνη την εποχή.
- Τέλος, αποκτήσατε αλλά παιδιά με την νέα σας γυναίκα.
- Απέκτησα έναν μισό Αθηναίο γιο,  τον Περικλή τον νεότερο.

Φωτεινή

{Συνέντευξη στον Ισοκράτη}

-Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.

-Εγώ όπως ξέρετε είμαι ένας ρήτορας. Στο μέλλον θα με κατατάξουνε ως έναν από τους δέκα αττικούς ρήτορες. Επίσης,  είμαι ένας από τους σπουδαιότερους ρητοδιδάσκαλους των ημερών μου  και θεωρούμαι συγχρόνως ένας από τους παράγοντες που διαμόρφωσαν την πολιτική κατάσταση του καιρού μου.

-Που γεννηθήκατε και πότε;

-Γεννήθηκα το 436π.Χ στην Αθήνα.

-Ποια είναι η φιλοσοφία  της ζωής σας;

 Η φιλοσοφία μου;  Η πόλη μας αναγνωρίζεται ως η αρχαιότερη, η  μεγαλύτερη και η πιο φημισμένη σε όλον  τον  κόσμο. Αφού λοιπόν η αρχή της ιστορίας της είναι τόσο ένδοξη, πρέπει να δουλέψουμε  ακόμη περισσότερο για τη συνέχεια της .Γιατί εμείς που κατοικούμε σε αυτή την πόλη ,δεν διώξαμε από δω τους κατοίκους ούτε την βρήκαμε έρημη ούτε συγκεντρωθήκαμε πολλά έθνη και ήρθαμε να την καταλάβουμε. Η καταγωγή μας είναι τόσο  γνησία, ώστε η ίδια γη, στην όποια γεννηθήκαμε, βρίσκετε στην κατοχή μας χωρίς καμία διακοπή. Άρα πρέπει να φανούμε αντάξιοι.

 Για ποιο λόγο  τότε συμβουλεύετε τον Φίλιππο να πάρει την αρχηγία των  Ελλήνων; 

- Για λογούς ευδαιμονίας τον συμβούλεψα ,να επιβάλει μεταξύ τους ομόνοια και να εκστρατεύσει προς την Ασία για να κατακτήσει τους βαρβάρους και τον πλούτο τους. Κάτι που φυσικά, όπως μου είπατε,  δεν έκανε τελικώς ο Φίλιππος άλλα ο υιός του, ο  Αλέξανδρος. Οι σκέψεις μου θα συνόδευαν   τον Αλέξανδρο μέχρι την Ινδία.   

-Και κάτι τελευταίο, Πώς επιλέξατε τελικά να δουλεύετε για να ζήσετε.

-  Όταν ως ο γόνος  πλούσιας οικογενείας  που έχασε τα χρήματα στον πόλεμο, βρέθηκα φτωχός,  το μόνο που είχα κάνει ήταν ότι  μαθήτευα σε  διαφόρους σοφιστές .   Αντιμετώπισα το πρόβλημα της επιβίωσης με αυτά που ήξερα κι έτσι έγινα δικηγόρος (λογογράφος) για τα δικαστήρια επί δέκα περίπου χρονιά και μετά άνοιξα δική μου σχολή.

-    Σωθήκαν τίποτα έργα  σου ή τίποτα άλλο;

-Σωθήκαν μερικά αποσπάσματα ,21 λόγοι μου ολόκληροι  και 9 επιστολές. 

- Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας αφιέρωσες

 Είστε Ροδίτης μαθητής και έχετε πάει πενθήμερη στην Αθήνα την εποχή που έχουν τελειώσει τα έργα του Περικλή στην Ακρόπολη. Γράφτε τις εντυπώσεις  από την Ακρόπολη για έναν άρρωστο συμμαθητή σας που δεν ήρθε στην εκδρομή.

Θοδώρα  

Αγαπητή Ελπινίκη,

     Λυπάμαι πολύ που αρρώστησες και δε μπόρεσες να έρθεις μαζί μας τελικά. Γι' αυτόν το λόγο σκέφτηκα να σου γράψω ώστε να σε κάνω να νιώσεις πως δε χάνεις κάτι από αυτήν την εμπειρία.

     Σχεδόν μια ώρα μετά την άφιξή μας στην Αθήνα και είμαστε ήδη στην Ακρόπολη. Αν και χρειάστηκε αρκετό περπάτημα μέχρι να φτάσουμε εκεί, η ξενάγηση ξεκίνησε με τον Παρθενώνα. Ο Παρθενώνας ήταν ένα τεράστιο, επιβλητικό, ορθογώνιο κτήριο, με γερούς κίονες. Στην μπροστινή του όψη, αν κοιτάξεις ψηλά υπάρχουν σκαλιστά μέρη με κόκκινο και κυανό φόντο το οποίο απεικόνιζαν φιγούρες ανδρών να μάχονται μεταξύ τους με δυνατά άλογα, μεγάλες ασπίδες, και άμαξες.

       Στη συνέχεια μπήκαμε μέσα στο κτίριο και το δέος μας τριπλασιάστηκε. Αγάλματα δεξιά, αγάλματα αριστερά, αγάλματα παντού. Αυτό που μας έκανε την περισσότερη εντύπωση όμως ήταν το άγαλμα της θεάς Αθηνάς το οποίο ήταν φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο και χρυσό, το οποίο ήταν γεμάτο λεπτομέρειες στη φορεσιά, περικεφαλαία και στο δόρυ το οποίο  κρατούσε. Από ό,τι μάθαμε το άγαλμα το δημιούργησε ο γλύπτης με το όνομα "Φειδίας".

  Επειδή ξοδέψαμε αρκετή ώρα γυρίσαμε να ξεκουραστούμε  (αλλά δε θα σε μοιάζουν και πολύ λεπτομέρειες από αυτό το μέρος της εκδρομής μας φαντάζομαι) και γυρίσαμε πίσω κατά το απογευματάκι.

  Ο χώρος που επισκεφτήκαμε επόμενος και τελευταίος ήταν ένα  ωδείο στους νότιους πρόποδες της Ακρόπολης. Ήταν μαγευτικό καθώς ήταν το πρώτο στεγασμένο ωδείο που είχαμε δει όλοι μας. Είχε τουλάχιστον 1000 θέσεις για θεατές και υπήρχαν οπές σε τοίχους σαν παράθυρα. Μείναμε έκπληκτοι όταν μάθαμε πως επρόκειτο να παρακολουθήσουμε μια παράσταση. Ο ήχος, τα σκηνικά, όλα ήταν φοβερά. Η κατασκευή του ωδείου ήταν τέτοια που την εμπειρία την απογείωσε τελειωτικά.

    Εύχομαι να ερχόσουν μαζί μας στο ταξίδι αυτό, θα περνούσαμε φοβερά!               

      Ελπίζω να σε κάλυψα, ό,τι θες μπορείς να με ρωτήσεις όταν επιστρέψω, από κοντά. Σου εύχομαι περαστικά και να ξέρεις πως ανυπομονώ να σε δω.   

      Φιλιά,

   Η φίλη σου Θεοδώρα

 

Χριστιάνα

Αγαπημένε μου φίλε

μόλις φτάσαμε στην Αθήνα , πραγματικά λυπάμαι που δεν ήρθες γιατί εδώ τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Επισκεφθήκαμε την Ακρόπολη που είναι ένας τεράστιος βράχος και πάνω σε αυτόν είναι χτισμένος ο Παρθενώνας Το θέαμα ήταν καταπληκτικό, καμία σχέση με αυτόν που έχουμε στην Ρόδο. Είναι πολύ πιο μεγάλος και πολύ πιο εντυπωσιακός , οι αρχιτέκτονες πρέπει να έκαναν φανταστική δουλειά γιατί όλοι από τις γύρω περιοχές έρχονται για να τον θαυμάσουν. Μου έκανε αρκετά μεγάλη εντύπωση όταν έμαθα ότι είναι όλος μάρμαρο,  αλλά πιστεύω εσένα θα σου άρεσαν τα γλυπτά που τον διακοσμούσαν , ειδικά στο επιστύλιο και στα φατνώματα της οροφής που ήταν με κόκκινο, μπλε και χρυσό χρώμα. Υπήρχαν στο πτερό 8 κίονες κατά πλάτος και 17 κατά μήκος, φαντάζεσαι δηλαδή πόσο μεγάλος ήταν. Καθόμασταν όλοι οι μαθητές και τον χαζεύαμε , και εγώ από μέσα μου σκεφτόμουνα ότι πρέπει να  πήρε πάρα  πολύ καιρό για να χτιστεί όλο αυτό.  Επιπλέον υπάρχει και ο ναός της Απτέρου Νίκης, είναι ένας μικρός ολομάρμαρος ναός  όπου μέσα στον σηκό του υπάρχει άγαλμα της Αθηνάς Νίκης, που κρατάει στο αριστερό χέρι περικεφαλαία και στο δεξί ρόδι, άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις, είχαμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό , ήταν πολύ ωραίο άγαλμα από αυτά που τα βλέπεις και λες ότι για να τα φτιάξει αυτά άνθρωπος πρέπει να έχει πολύ ταλέντο. Κάτι όμως που μπορεί να μην έχεις ξανά ακούσει είναι ο ναός των δύο θεών ,το Ερέχθειο. Λένε πως ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας χτύπησε το βράχο με την τρίαινα και ξεπήδησε θαλασσινό νερό. Με τη σειρά της η Αθηνά χτύπησε με το δόρυ της και φύτρωσε η ελιά. Οι θεοί που ήταν κριτές έδωσαν τη νίκη στην Αθηνά. Οι Αθηναίοι όμως θέλοντας να συμβιβάσουν τους δύο αντίπαλους θεούς τούς αφιέρωσαν από ένα ιερό κάτω από την ίδια στέγη. Έτσι χτίστηκε το πιο ιδιόμορφο από τα οικοδομήματα της Ακρόπολης από άποψη αρχιτεκτονικού σχεδίου. Εσωτερικά ο ναός ήταν χωρισμένος σε δύο μέρη. Το ανατολικό μέρος προς την πρόσοψη ήταν της Αθηνάς, το άλλο του Ποσειδώνα. Το πιο εντυπωσιακό όμως μέρος του Ερεχθείου είναι η «Πρόστασις των Κορών», οι περίφημες Καρυάτιδες. Είναι καλύτερες από ότι φαντάζεσαι , είναι όμορφες και ψηλές, από τις Καρυές της Λακωνίας. Αυτό πιστεύω ήταν το δεύτερο αγαπημένο μου μετά την Ακρόπολη ,και μακάρι να ήσουν και εσύ εδώ να το έβλεπες και εσύ. Ελπίζω να γίνεις σύντομα καλά , και πού ξέρεις μπορεί στης επόμενη εκδρομή  να εξερευνήσουμε μαζί  περισσότερα πράγματα στην ακρόπολη.

 Νίκος Κ.

Αγαπητέ  Ιόλαε

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου μεταφέρω τις εντυπώσεις μου από την πενθήμερη στην Αθήνα,  μιας και ήσουν άρρωστος και δεν ήρθες. Περάσαμε πολύ ωραία και είδαμε μνημεία και ναούς που λάμπουν στην Αθήνα.

Ο Περικλής έχει κάνει πολύ σπουδαία έργα στην Αθήνα και ξαναέφτιαξε τους ναούς που είχαν καταστρέψει οι  Πέρσες .Η Ακρόπολη είναι  ένα μεγάλο μνημείο σε έναν λόφο υπερυψωμένο. Μας είπαν πως αποτελεί  έργο  υπό την εποπτεία του Φειδία, που είναι φίλος του  Περικλή, και άλλων σπουδαίων  γλυπτών.  Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον λόφο και γύρω μας υπήρχαν και άλλοι ναοί όπως ο ναός της Αθηνάς Νίκης και το Ερέχθειο. Εκεί δεσπόζουνε οι έξι κόρες με τα μαλλιά τους χτενισμένα που  φοράνε ένα πέπλο που καταλήγει στα καλλίγραμμα πόδια τους. Με το κεφάλι τους στηρίζουν τις μαρμάρινες πλάκες οι οποίες αποτελούν την στέγη του ναού.

    Αλλά το πιο ενδιαφέρον  μνημείο ήταν ο Παρθενώνας, προς τιμήν της θεάς Αθηνάς, που αν τον δεις θα μείνεις έκπληκτος. Είναι ένα θεόρατο μνημείο που έχει γύρω γύρω κίονες . Ακόμη στο πάνω μέρος των τοίχων του ναού. δηλαδή στην ζωοφόρο  υπάρχουνε ανάγλυφες παραστάσεις από την πομπή των Παναθηναίων . Στο εσωτερικό του  είναι τοποθετημένο ένα μεγάλο άγαλμα. Πρόκειται  για το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς που είναι δεκατρία μέτρα. Τα γυμνά μέρη του σώματος της Αθηνάς είναι από ελεφαντόδοντο και τα ρούχα και τα μαλλιά της απο χρυσό. Στο δεξί της χέρι κρατά την θεά Νίκη και στο αριστερό της, την ασπίδα και το δόρυ της.

Νιώθω πολύ ευγνώμων που πήγα και είδα όλα αυτά τα μνημεία και την Αθήνα μεταμορφομένη με έργα που θα μείνουν σίγουρα στην ιστορία. Πραγματικά ο Περικλής είναι σπουδαίος.

Με αγάπη,

 Νικόλαος

 

Μιχάλης Δ.

    Καθώς φτάναμε προς το Σούνιο αντικρίσαμε μία μεγάλη λάμψη να έρχεται από το κέντρο της Αθήνας. Ήταν το χρυσό λοφίο της θεάς Αθηνάς. Ήταν τόσο λαμπερό που μας συνόδευε η λάμψη του μέχρι το κέντρο της Αθήνας όπου  και αντικρίσαμε για πρώτη φορά τον Ιερό Βράχο.

      Το πρώτο πράγμα που συναντήσαμε ήταν τα Προπύλαια που τα είχε σχεδιάσει ο Μνησικλής και παρότι  είναι κτίριο εισόδου έχουν τη λάμψη ενός ναού. Νοτιοδυτικά των Προπυλαίων προβάλλεται ο ναός της Αθηνάς Νίκης που είναι  κατασκευασμένος από τον Καλλικράτη. Είναι κατασκευασμένος με βάση τον ιωνικό ρυθμό που του προσδίδει εξαιρετικές αναλογίες. Μετά κατευθυνθήκαμε προς το Ερέχθειο  όπου την παράστασή μας έκλεψαν οι Καρυάτιδες με τα χρωματιστά τους ενδύματα. Το Ερέχθειο είναι ένας πολυσύνθετος ναός στον οποίο το ανατολικό τμήμα  είναι αφιερωμένο στη λατρεία της Αθηνάς Πολιάδος και το δυτικό στον Ποσειδώνα Ερεχθέα.  Το Ερέχθειο  είναι ο ιερότερος χώρος όλης της Ακρόπολης , καθώς  εδώ φυλάσσεται το πανάρχαιο ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς, το οποίο ντύνουν με ένα πέπλο οι Αρρηφόροι κάθε τέσσερα χρόνια στη γιορτή των Παναθηναίων. Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε προς τον Παρθενώνα όπου ξαφνιαστήκαμε από τα έντονα χρώματα του γλυπτού διακόσμου ενώ στο εσωτερικό του θαυμάσαμε  το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθηνάς.

     Στο τέλος καθίσαμε στην άκρη να απολαύσουμε την θέα από την Ακρόπολη και καταλάβαμε για ποιο λόγο χτίστηκε εκεί,  γιατί είναι το πιο ψηλό σημείο που υπάρχει στην Αθήνα και μπορείς να δεις όλο το Σαρωνικό Κόλπο.

 Μιχάλης Κ.

Αγαπητέ Κριτόβουλε 

Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και θα ήθελα να σου μεταφέρω την εμπειρία μου από την πενθήμερη εκδρομή στην Ακρόπολη της Αθήνας , εφόσον δεν είχες την δυνατότητα να έρθεις μαζί μας.

       Πρώτα από όλα, ξυπνήσαμε 6 ώρα το πρωί ώστε να προλάβουμε τις τριήρεις . Εκεί συναντηθεί με την τάξη μου. Μετά από λίγη ώρα  αναμονής επιτέλους επιβιβαστήκαμε  και μετά από τρεις μέρες  φτάσαμε στην Αθήνα και πήγαμε στο ξενοδοχείο. Το καλό ήταν πως την υπόλοιπη μέρα είχαμε την ελευθερία και κάναμε ό,τι θέλαμε γυρνώντας στην Αγορά της πόλης. Την δεύτερη και την τρίτη μέρα επισκεφθήκαμε την Ακρόπολη όπου είδαμε πολλά αξιοθέατα όπως τον Ναό του Παρθενώνα,  αρχαϊκά αγάλματα και πολλά άλλα.  Ήταν τόσο όμορφα ώστε επιλέξαμε και την τέταρτη μέρα  να την ην τέταρτη μέρα.Την τελευταία μέρα  πήγαμε σε ένα θέατρο όπου παρακολουθήσαμε τη  ζωντανή παράσταση της τραγωδίας ενός νέου ποιητή Ευριδέκτη. Ευριπίδη, Ευρικάτι τον λέγανε. Έπειτα, πήγαμε στο λιμάνι για την επιστροφή μας στην Ρόδο.

      Η εμπειρία μου στην Αθήνα ήταν φανταστική και εύχομαι την επόμενη φορά να είσαι και εσύ μαζί μας.

Με αγάπη,

ο φίλος σου Νικόστρατος

Υποθέστε ότι είστε ένας από τους ιδρυτές της Ρόδου και προσπαθείτε να πείσετε τις αρχές των τριών πόλεων κρατών που υπήρχαν στο νησί (Λίνδος, Κάμειρος, Ιαλυσός) για την ανάγκη να ενωθούν και να ιδρύσουν μια νέα πόλη

Γιάννης Κ.  Γ1

Συμπατριώτες Ροδίτες.

Στις δύσκολες μέρες μου ζούμε ως μόνη λύση για να επιβιώσουμε βλέπω την ίδρυση από κοινού μιας νέας πόλης που θα ονομαστεί Ρόδος και θα έχει όλα τα πλεονεκτήματα μιας νέας πόλης. Έτσι φίλοι μου  και μελλοντικοί συμπολίτες,  εάν δηλαδή συμπράξουμε όλοι μαζί, η  νέα πόλη με νέο ρυμοτομικό σχέδιο τους  νέους κανόνες, τις υποδομές και την εκπληκτική φυσικής θέση του νησιού μας τη Μεσογείο,  κοντά στις ακτές της Μικράς Ασίας όπου  και κοντά στα ακτές της Αφρικής θα μας προσφέρει μόνο κέρδος. Αυτό θα μας δώσει πιστεύω και λόγω της ικανότητας μας ως ναυτική Οφέλη από το εμπόριο το περίφημων κεραμικό μας καθώς επίσης και τα πλούσια αγροτικά μας προϊόντα. Και έτσι ίσως στο μέλλον ωφεληθούμε και λόγω του φυσικού κάλλους και κλίμα του νησιού μας για την έλευση σπουδαίων ανθρώπων Για την ίδρυση τεχνών, σχολών και παραγωγής πολιτισμού αυτό θα μας δώσει φήμη, δύναμη και ευημερία στους πολίτες. Ελπίζω και εύχομαι τα λόγια μου να γίνουνε πράξη για το καλό όλων μας γιατί η ζωή μας έχει διδάξει ότι είμαστε δυνατοί όταν είμαστε ενωμένοι.

Από το ημερολόγιο ενός  γραφέα σε ένα μυκηναϊκό ανάκτορο

Γιάννης Σ.

Αγαπητό ημερολόγιο

Είμαι ο Αγαθών , ιδιότητα μου  επαγγελματική είναι πια να είμαι αποθηκάριος και γραφέας . Κατοικώ στο μυκηναϊκό ανάκτορο της Θήβας όπου  πια εργάζομαι παράλληλα. Το ανάκτορο είναι διοικητικό, πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό κέντρο του βασιλείου μας .  Όλα τα προϊόντα, τα εμπορεύματα και οι πρώτες ύλες φυλάσσονται στις αποθήκες μας και για την διακίνηση  και την  κατανομής τους  φροντίζει ο άνακτας . Όλα αυτά τα προϊόντα και οι  πρώτες ύλες που αποθηκεύονται στις  αποθήκες μας  τα φέρνουν  οι  Αχαιοί  έμποροι από την Ανατολή. Μετά κατανέμονται σε  διάφορους τεχνίτες τα ώστε να κατασκευάσουν πολύ ωραία κοσμήματα , σκεύη. . Όλο αυτό για να γίνει όμως είμαστε απαραίτητοι εμείς οι  αποθηκάριοι  και οι γραφείς. Τα μετράμε και  καταγράφουμε τα πάντα , ώστε να τα  προωθήσουμε στον ανακτά και να φύγουν μετά  στην Ανατολή. Το σημαντικό  όμως για να  τιο πετύχουμε είναι  ό,τι γράφουμε να το τοποθετούμε σε ένα μέρος στο ανάκτορο που το ονομάζουμε αρχείο.  Ακόμα και  η κινητή  αλλά και ακίνητη περιουσία του βασιλιά καταγράφεται από εμάς τους αποθηκάριους . Εγώ  και ο Άνυτος είμαστε μαζί στη  δουλειά και  περνάει ο χρόνος πιο ωραία καταγράφοντας την περιουσία του βασιλιά μας  . Το προσωπικό του ανακτόρου, οι φόροι ,οι προσφορές τους θεούς, τα αγροτικά προϊόντα ,τα όπλα και τα αγαθά αποτελούν μια μικρή περιουσία του βασιλιά. Τέλος , εμείς οι  γράφεις  είμαστε πολύ σημαντική στην ζωή , δηλαδή στο ανάκτορο . Αλλά η δουλειά μας δεν είναι και τόσο εύκολη,  έχει δυσκολίες. Δηλαδή για να γράψουμε τις πήλινες πινακίδες χρησιμοποιούμε μια περίπλοκη γράφει που φέραμε από την Κρήτη και έχει  περίεργα σχήματα και γραμμές.  . Αυτά μέχρι εδώ σου γράφω, θα επιστρέψω σύντομα για να σου πω πιο πολλά.  ημερολόγιο μου.

Γράψτε τις εντυπώσεις ενός νεαρού γραμματικού που μπαίνει για πρώτη φορά στη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. 

Γιάννης Χ, Γ2

Μόλις μπήκα μέσα στην βιβλιοθήκη, σάστισα,  ήτανε πανέμορφα….

Οι χώροι στους οποίους στεγάζονταν και ταξινομούνταν οι πάπυροι βρίσκονταν είτε στις εξωτερικές αίθουσες ή στη Μεγάλη Αίθουσα. Οι πάπυροι ταξινομούνταν πάνω σε σχάρες ειδικά κατασκευασμένες για αυτό το σκοπό και οι καλύτεροι από αυτούς ήταν τυλιγμένοι σε δερμάτινο κάλυμμα. Υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία μέσα στην βιβλιοθήκη από ότι μου είπε ο Σενέκα τα βιβλία είναι περίπου 400.000.

     Η βιβλιοθήκη αποτελεί  μέρος ενός πολιτιστικού κέντρου της Αλεξάνδρειας και βρίσκεται μέσα στο  Ναό ο οποίος αποτελεί το κέντρο της πνευματικής ζωής της Αλεξάνδρειας. Ανυπομονώ να μου δώσουν καθήκοντα και να αρχίζω να διαβάζω και να αντιγράφω….

 Ένας κάτοικος της Αλεξάνδρειας περιγράφει την τελετή ενθρόνισης των παιδιών της Κλεοπάτρας                                    

 Κωνσταντίνος 

Αλεξανδρινοί βασιλείς

Μαζεύθηκαν οι Αλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Αλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη
φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο,
εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς,
μες στη λαμπρή παράταξη των στρατιωτών.

Ο Αλέξανδρος -- τον είπαν βασιλέα
της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων.
Ο Πτολεμαίος -- τον είπαν βασιλέα
της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης.
Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά,
ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί,
στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους,
η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων,
δεμένα τα ποδήματά του μ' άσπρες
κορδέλλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια.
Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς,
αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Αλεξανδρινοί έννοιωθαν βέβαια
που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Αλλά η μέρα ήταν ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κ' εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κ' οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κ' ενθουσιάζονταν, κ' επευφημούσαν
ελληνικά, κ' αιγυπτιακά, και ποιοί εβραίικα,
γοητευμένοι με τ' ωραίο θέαμα --
μ' όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.