Μια άλλη εκδοχή της Ιλιάδας από τη Β' Γυμνασίου Παραδεισίου

Πώς θα ήταν η εξέλιξη της Ιλιάδας αλλά και ολόκληρου του Τρωικού πόλεμου αν η αποχαιρετιστήρια συνάντηση Έκτορα και Ανδρομάχης είχε διαφορετική έκβαση; Τι θα άλλαζε στη μοίρα των ιλιαδικών ηρώων και πώς θα έμεναν στην ιστορία/μυθολογία; Σε όλα τούτα τα καυτά ερωτήματα δίνουν τη δική τους απάντηση παιδιά της Β' τάξης του Γυμνασίου Παραδεισίου.
Την τελευταία φορά που βλέπει ο Έκτορας τη γυναίκα του και τον γιο του,
η Ανδρομάχη καλεί τον Έκτορα να μην επιστρέψει στο πεδίο της μάχης αλλά να αναλάβει την οχύρωση ενός σημείου στα τείχη της Τροίας και να οργανώσει την άμυνα της πόλης. 

Ο Έκτορας ως σωστός ομηρικός ήρωας, γενναίος πολεμιστής και τίμιος άνδρας αποφασίζει να υπηρετήσει -με όποιο κόστος- το χρέος του προς την πατρίδα και το όνομα της γενιάς του. Έτσι, μολονότι αγαπάει την Ανδρομάχη και εύχεται οι θεοί να δώσουν μια καλή και δοξασμένη μοίρα στον Αστυάνακτα (ίσως και ακριβώς γι'αυτό), παίρνει ξανά τα όπλα του και γυρίζει στον πόλεμο. 

Η συνέχεια είναι γνωστή: οι Τρώες παίρνουν τα πάνω τους με τη βοήθεια του σχεδίου του Δία, ο Έκτορας αναθαρρεί πως η έκβαση του πολέμου θα είναι αίσια για την πόλη του, παίρνει φόρα και δεν τον σταματά ούτε ο Πάτροκλος... μέχρι που επιστρέφει ο Αχιλλέας και ο καημένος ο Έκτορας, προδομένος από τους θεούς και τη μοίρα, πέφτει νεκρός από τα χέρια του. Η Ιλιάδα τελειώνει με την ταφή του αλλά από άλλες πηγές μαθαίνουμε την τύχη (ατυχία για την ακρίβεια) που θα έχει η οικογένειά του. Όπως έχει και ο ίδιος προοικονομήσει, μετά την ήττα της Τροίας, η Ανδρομάχη καταλήγει δούλα και μάλιστα,  στα χέρια του Νεοπτόλεμου, του γιου του Αχιλλέα. Ο γιος του, από φόβο μήπως εξελιχθεί σε τρανό σαν τον πατέρα του πολεμιστή και γυρέψει εκδίκηση ως νόμιμος διάδοχος της Τροίας, φονεύεται από τους Αχαιούς με έναν συμβολικό τρόπο: τον ρίχνουν από τα τείχη της πόλης θέλοντας να ξεκαθαρίσουν ότι η Τροία έχει πια οριστικά ξοφλήσει.

Κι όμως... Αν αφηγητής δεν ήταν ο Όμηρος κι αν ο αφηγητής δε δεσμευόταν από τη συγκεκριμένη εξέλιξη του μύθου, θα μπορούσαν να είναι όλα διαφορετικά; Το Β1 εξετάζει το ενδεχόμενο ο Έκτορας να ακολουθούσε τη συμβουλή της γυναίκας του και να μη γύριζε στο πεδίο της μάχης. Το Β2 αναλογίζεται την περίπτωση ο Δίας -που δε στάθηκε καθόλου σπλαχνικός με τον πατέρα,  τον Έκτορα- τουλάχιστον να χάριζε τη ζωή στον γιο του, τον Αστυάνακτα. 

Ανοίγουμε, λοιπόν, σε αυτήν την ανάρτηση έναν καινούριο, εναλλακτικό τρωικό κύκλο. Σ' αυτό το παράλληλο μυθολογικό σύμπαν, ο Έκτορας λυγίζει από την αγάπη του για την Ανδρομάχη και ο Αστυάνακτας επιζεί της καταστροφικής μανίας των Αχαιών... Διαβάστε παρακάτω μια... άλλη Ιλιάδα!

B1: Αν ο Έκτορας είχε ακούσει τη συμβουλή της Ανδρομάχης...

Μαρία-Μαρίνα Κ.

Εάν ο Έκτορας άκουγε την Ανδρομάχη και δεν επέστρεφε στο πεδίο της μάχης, πιστεύω πως η συνέχεια της Ιλιάδας θα ήταν η εξής:

Ως προς την οικογένειά τους: η Ανδρομάχη θα ήταν ευχαριστημένη με την απάντηση του άντρα της. Όμως, θα προσπαθούσε μαζί με εκείνον, να σώσουν την οικογένειά τους από την οργή των Αχαιών αλλά και των συμπολιτών τους -διότι ο Έκτορας αποφάσισε να μείνει μαζί της αντί να αντιμετωπίσει τη μάχη. Δεν θα σκοτωνόταν ο Αστυάνακτας και εάν η πόλη σωζόταν (πράγμα αδύνατο χωρίς τον Έκτορα), θα μεγάλωνε και θα γινόταν ατρόμητος πολεμιστής σαν τον πατέρα του.

Από την άλλη μεριά, οι Τρώες θα ήταν εξοργισμένοι και απελπισμένοι επειδή ο αρχηγός τους που τους καθοδηγούσε τους παράτησε μόνους. Σαν να τους παράδωσε, δηλαδή, στα χέρια των Αχαιών. Έτσι, θα νικούσαν χωρίς αυτόν την μάχη και μετά θα προσπαθούσαν να τον εκδικηθούν που τους πρόδωσε. Δεν θα τα κατάφερναν, όμως, επειδή σε αυτό το θέμα οι θεοί θα ήταν υπέρ του Έκτορα.

Γεράσιμος Κ.

Ο Έκτορας βούρκωσε βλέποντας το σπινθηροβόλο βλέμμα του Αστυάνακτα. Τα λόγια της πολυαγαπημένης του συζύγου, της Ανδρομάχης, έκαναν βόλτες στο μυαλό του. Φαντάστηκε τι θα πάθαινε η οικογένειά του αν έχανε τον πόλεμο. Τότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, καρφώνει το ξίφος του στο έδαφος και πετάει την ασπίδα και την περικεφαλαία του κάτω. Φώναξε να μαζευτούν οι Τρώες κοντά του για να βγάλει λόγο. 

Όταν μαζεύτηκε σχεδόν όλη η πόλη, είπε λόγια που άγγιξαν μέχρι και τον πιο σκληρό άντρα. Έριξε το φταίξιμο στον αδερφό του, τον Πάρη, και στη μνηστή του, που γι' αυτήν έγινε ο πόλεμος. Τώρα, όλη η πόλη ήταν εναντίον του Πάρη. Αλλά δεν υπήρχε δημοκρατία: δεν επέλεγαν αν θα πολεμήσουν ή όχι, αναγκάζονταν. Ούτε οι φωνές τους είχαν κάποιο νόημα, αφού οι φρουροί του παλατιού βγήκαν για να τρομάξουν τον όχλο, που εξαφανίστηκε όσο γρήγορα είχε συγκεντρωθεί.

Πάρης:     -Μα καλά, τι σκεφτόσουν; Προσπαθείς να με καταστρέψεις; Εμένα, το αίμα σου;

Έκτορας: - Εσύ παίζεις κορώνα-γράμματα τη ζωή των πολιτών όλης της Τροίας. Είσαι αλαζόνας και, σαν μεγαλύτερος αδερφός, θα σε βάλω στη θέση σου! Αύριο θα πας και θα παραδώσεις την Ελένη στον Μενέλαο! Αλλιώς, θα πείσω όλους τους πολεμιστές μας να παραδώσουν τα όπλα τους...

Πρίαμος: -Απογοητεύτηκα από τη στάση σου, Έκτορα. Είσαι δειλός. Ακόμα κι αν ο Πάρης δώσει την Ελένη πίσω, νομίζει πως θα τελειώσει έτσι; Έκαναν τόσο κόπο και θα μείνουν ευχαριστημένοι μόνο με την Ελένη; Κάνεις λάθος! Με απογοήτευσες... Αλλά φταις εσύ! Η γυναίκα σου σού βάζει αυτές τις ιδέες. Ποτέ δεν τη συμπάθησα! Μόλις έχασες τον θρόνο σου... Ο νόμιμος διάδοχος από τώρα και στο εξής είναι ο αδερφός σου, ο Πάρης!

Ο Έκτορας βρέθηκε σε δίλημμα. Σκεφτόταν τι να κάνει για ώρες. Η ατμόσφαιρα ήταν παγωμένη, ο χρόνος ήταν σαν να σταμάτησε. Και ξαφνικά, έδωσε εντολή να του ετοιμάσουν το άλογο. Χωρίς να πει τίποτα, έφυγε μακριά. Πήρε μαζί τον γιο του μόνο, στην Ανδρομάχη δεν είπε τίποτα.

Μετά από 20 χρόνια...

Η Τροία είχε καταστραφεί. Μόνο ερείπια είχαν μείνει. Δεν είχε επιζήσει κανένας. Ένα άσπρο άλογο εμφανίστηκε από τον λόφο. Το ίππευε ένα στιβαρό παλικάρι. Φαινόταν από μακριά ότι είχε βασιλικό σθένος. Είχε στην πλάτη του το τόξο, το τόξο που μιλούν όλοι οι μύθοι, το τόξο του Τιτάνα Υπερίωνα, το πιο δυνατό όπλο στον κόσμο.

Είναι ο Αστυάνακτας, ο διάδοχος αυτής της κατεστραμμένης πόλης. Κατεβαίνει από το άλογο και περπατά δίπλα στα ερείπια της πόλης. Δακρύζοντας, έβλεπε την κάποτε θριαμβική Τροία να είναι μόνο στάχτες. Κάπου βρίσκει μια περικεφαλαία, ένα σπαθί καρφωμένο στο έδαφος και μια ασπίδα. Είχαν χαραγμένο πάνω το όνομα: Έκτωρ. Βγάζει το σπαθί από το χώμα και το σηκώνει ψηλά.

Και μ' αυτήν την κίνηση, έδωσε σήμα στον στρατό του να επιβιβαστούν στα πλοία. Πρέπει να ήταν πάνω από 800,000 στρατιώτες. Ο Αστυάνακτας με το ξίφος του πατέρα του και το τόξο του Υπερίωνα και με έναν τεράστιο στρατό ζητά εκδίκηση.

Μαριέττα Λ.

Αν ο Έκτορας άκουγε την Ανδρομάχη, το μόνο που θα κατάφερνε είναι να μην πεθάνει. Θα έβλεπε ακόμα τη γυναίκα του και το παιδί του να είναι στενοχωρημένοι και σε κατάθλιψη.

Ματθαίος Θ.

Την τελευταία φορά που ο Έκτορας συνάντησε τη γυναίκα του και τον γιο του κατευθυνόμενος προς το πεδίο της μάχης, η Ανδρομάχη προσπάθησε να τον πείσει να κρατήσει αμυντική στάση αλλά μάταια. Ήξερε πολύ καλά ότι η Τροία ήταν καταδικασμένη και μαζί μ'αυτήν, ο άνδρας της. Ο Έκτορας θεώρησε πως έπρεπε να εκπληρώσει το χρέος του απέναντι στην πατρίδα του και να μη δειλιάσει απέναντι στον θάνατο. Έτσι, αποχαιρέτησε και παρηγόρησε όσο μπορούσε τη σύζυγό του και χόρεψε στα χέρια του τον μικρό τους γιο κάνοντας προσευχές για το μέλλον του στους θεούς. Το αποτέλεσμα ήταν, φυσικά, να σκοτωθεί στο πεδίο της μάχης.

Αν είχε ακούσει όμως τις συμβουλές της Ανδρομάχης ίσως να ζούσαν ευτυχισμένοι σαν οικογένεια με τον γιο τους. Ίσως ζούσαν ειρηνικά στην Τροία με τον λαό τους. Για να γίνει όμως αυτό, θα έπρεπε ο πόλεμος να είχε άλλη έκβαση.

Μαρία Μ.

Αν ο Έκτορας δεν πήγαινε να πολεμήσει στο πεδίο της μάχης, δεν θα εκπλήρωνε το χρέος του απέναντι στην πατρίδα και τον πατέρα του και θα φαινόταν δειλός και ανάξιος τιμής. Δεν θα τον σέβονταν γιατί δε θυσιάστηκε για την πατρίδα και δε θα τιμούνταν αιώνια.

Από την άλλη μεριά, θα ήταν κοντά στη γυναίκα του και στον γιο του, θα ζούσαν μαζί και δε θα σκοτωνόταν στο πεδίο της μάχης. 

Η συνέχεια της Ιλιάδας δεν θα είχε μεγάλη δράση ούτε τόσο ενδιαφέρον γιατί δε θα παρακολουθούσαμε τη μονομαχία του Έκτορα. Η Ανδρομάχη δε θα ήταν αιχμάλωτη και όλοι θα είχαν καλύτερη τύχη.

Μαρίνα-Αγγελική Μ.

Το κείμενο της Ιλιάδας μάς μιλάει πιο πολύ για τον θάνατο του Έκτορα. Το ερώτημα, όμως, είναι: τι θα γινόταν αν δεν πέθαινε ο Έκτορας.

Κατά τη γνώμη μου, αν ο Έκτορας άκουγε την Ανδρομάχη και δεν επέστρεφε στο πεδίο της μάχης, τότε θα έπαιρναν το παιδί τους και θα έφευγαν κρυφά. Θα προσπαθούσαν να μην τους δουν όταν θα έφευγαν και έτσι θα πήγαιναν σε άλλη χώρα ή πόλη για να ζήσουν. Βέβαια, όταν αυτό θα το μάθαινε ο πατέρας του, ο Πρίαμος, θα γυρνούσε όλον τον κόσμο για να τον βρει. Επίσης, οι Τρώες δεν θα μπορούσαν να πολεμήσουν, δηλαδή θα παραδίνονταν και θα γίνονταν σκλάβοι των Αχαιών για την υπόλοιπη ζωή τους. 

Τέλος, όταν ο πατέρας του Έκτορα πέθαινε, ο Έκτορας πιστεύω πως θα πήγαινε κρυφά για να παρακολουθήσει την κηδεία του μαζί με την οικογένειά του. Σίγουρα, κάποια στιγμή, όταν θα κατάφερνε να μαζέψει στρατό, θα έπαιρνε εκδίκηση για όσα του έκαναν οι Αχαιοί και ο Αχιλλέας στην πατρίδα του.

Β2: Αν ο Αστυάνακτας δε φονευόταν από τους Αχαιούς...

Μαρίνα Χ.

Μετά το τέλος του πολέμου, όταν είχαν νικήσει οι Αχαιοί, το μέρος που ήταν παλιά η Τροία, ήταν πλέον ένα ερείπιο. Υπήρχαν κατεστραμμένα κτήρια και παντού νεκρά και άταφα σώματα, ορφανά παιδιά, αριστοκράτες και δούλοι, όλος ο τρωικός λαός πνιγμένος στο αίμα και στο δάκρυ. Και οι βασιλιάδες δεμένοι στα άρματα και στα άλογα να ακολουθούν τους Αχαιούς στην νέα τους πατρίδα. 

Μαζί και η Ανδρομάχη με τον Αστυάνακτα. Είχαν αποφασίσει να τους χωρίσουν-όμως, σε όλη τη διαδρομή τους είχαν παράλληλα κι έμεινε η Ανδρομάχη να κοιτά κλαμένη, με το ίδιο ύφος που κοιτούσε και τον Έκτορα καθώς ήξερε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπε.

Τα χρόνια πέρασαν. Η Ανδρομάχη γέρασε δούλα και ερωμένη στα σπίτια των Αχαιών ενώ ο Αστυάνακτας μεγάλωσε δύσκολα σε ένα σπίτι φτωχών Ελλήνων. Όμως, το γονίδιο του γενναίου βασιλιά και πολεμιστή δεν άργησε να φανεί. Τον πήραν στον στρατό θέλοντας να τον κάνουν έναν απλό στρατιώτη. Αλλά γρήγορα κατάλαβαν πόσο γενναίος και καλός πολεμιστής ήταν. Ανέβαινε συνεχώς τάξεις και έφτασε να είναι δίπλα στους πιο μεγάλους πολεμιστές. Λίγοι κατάλαβαν ποιος πραγματικά είναι αλλά ήταν πια γερασμένοι. Και δεν είχαν εξουσία πλέον. Η οικογένεια που τον μεγάλωσε πλούτισε κι αυτός έζησε μια πλούσια και δοξασμένη ζωή, αναλαμβάνοντας στον στρατό των Αχαιών τη θέση του Αχιλλέα.

Παναγιώτης Χ.

Μίλησε και έπιασε το παιδί του στα χέρια του. Έπειτα ευχήθηκε στους θεούς: "Ω Δία και όλοι οι θεοί, δώστε στο παιδί μου ό,τι δώσατε σε μένα, ώστε να λάμπει στη γενιά του και να είναι μέγας, δυνατός στην Ίλιον βασιλιάς." Αυτά είπε και έδωσε το μωρό στην τροφό, αποχαιρέτησε και φίλησε την πολυαγαπημένη, όμορφη γυναίκα του, την Ανδρομάχη. Καθώς φορούσε την περικεφαλαία, γύρισε και είπε στην Ανδρομάχη και στις κόρες να μη νοιάζονται για τη ζωή του και να ασχοληθούν με τις δουλειές του παλατιού. Όταν ο Έκτορας έφυγε για τη μάχη, οι γυναίκες θρηνούσαν ακόμα κι όσο αυτός ήταν ακόμη ζωντανός.

Η Ανδρομάχη έκλαιγε για εννιά μερόνυχτα στο παλάτι της και δεν ήθελε να δει κανέναν, όταν ξαφνικά έρχεται η θεά Αφροδίτη και της ανακοινώνει το χαρμόσυνο μήνυμα, ότι οι Τρώες αρχίζουν αν κερδίζουν έδαφος στον πόλεμο. Τότε εκείνη σηκώθηκε από το μεγάλο, βασιλικό κρεβάτι της και έτρεξε απευθείας στα τείχη για να δει τον άνδρα της να πολεμάει και να σκοτώνει ντουζίνες από Αχαιούς. Την άλλη μέρα, αφού ήξερε ότι οι Τρώες κερδίζουν και ο Έκτορας είναι μια χαρά, αποφάσισε να αφήσει την παρακολούθηση από τα τείχη και να αρχίσει να υφαίνει ρούχα για το μωρό της και τον άνδρα της, καθώς θα ερχόταν σκληρός χειμώνας, όπως προέβλεπαν οι μάντεις του παλατιού. Τρεις μέρες αργότερα, όμως, μαθαίνει από τον Πάρη πως ο Έκτορας σκοτώθηκε στη μάχη, και μάλιστα από τον μεγάλο, τρανό και γρήγορο Αχιλλέα. Τότε, αποφασίζει να αυτοκτονήσει και έτσι πάει και πέφτει από τα τείχη για να δώσει ένα τέλος στην άδεια χωρίς τον Έκτορα ζωή της.

Ο Αστυάνακτας μεγαλώνει με τις κόρες και την τροφό. Όταν φτάνει στην ηλικία που νοιώθει έτοιμος πνευματικά και σωματικά, λαμβάνει μέρος στη μάχη ευχαριστώντας τους θεούς οι οποίοι τον βοήθησαν  να ξεπεράσει τον θάνατο των γονιών του και να γίνει δυνατός. Όταν μπήκε στη μάχη, σκότωσε εκατοντάδες Αχαιούς και πρώτον-πρώτον τον Αχιλλέα για να πάρει εκδίκηση. 

Μαρία-Κάρμεν Π.

Ο Έκτορας γύρισε στη μάχη ελπίζοντας πως ο θεός Δίας άκουσε την προσευχή του. Ο πόλεμος συνεχιζόταν για καιρό. Ώσπου μια μέρα, ο γενναίος Έκτορας χτυπήθηκε στο στήθος από τον Αχιλλέα. Ο Αστυάνακτας ήταν περίπου πέντε χρονών και καθόταν εκείνη τη στιγμή μαζί με τη μητέρα του στον πύργο και παρακολουθούσαν τη μάχη. Όταν έπεσε ο πατέρας του, κατάλαβε τι είχε συμβεί και άρχισε να κλαίει. Αφού έκλαψε αρκετά, συλλογίστηκε τι είχε γίνει και έπειτα υποσχέθηκε στον νεκρό πατέρα του πως όταν θα φτάσει στα δεκαπέντε χρόνια, θα πάρει εκδίκηση. 

Ο πόλεμος τελείωσε πολύ γρήγορα μετά τον χαμό ενός τόσο μεγάλου πολεμιστή σαν τον Έκτορα. Τα χρόνια περνούσαν και ο Αστυάνακτας μεγάλωνε όλο και περισσότερο χωρίς να ξεχνάει τον όρκο που είχε δώσει στον πατέρα του. Έγινε σπουδαίος πολεμιστής, ίδιος ο πατέρας του: γενναίος, έξυπνος, θαρραλέος, τολμηρός, δυνατός και γερός. Του τα είχαν δώσει όλα οι θεοί. Είχε φτάσει πια δεκαπέντε χρόνων και ετοιμάστηκε να εκπληρώσει τον όρκο προς τον πατέρα του. Έγινε βασιλιάς και έτσι μπορούσε να ολοκληρώσει την υπόσχεσή του πιο εύκολα. 

Η μέρα, λοιπόν, έφτασε και ο Αχιλλέας ήρθε στο βασίλειο, όπως του ζήτησε ο Αστυάνακτας για να κλείσουν οριστικά ειρήνη. Ο Αστυάνακτας του πρόσφερε ό,τι προσφέρουν σε επίσημους καλεσμένους, πλούσιο φαΐ και κρασί. Ο Αχιλλέας, όπως του είχε ζητήσει ο Αστυάνακτας, δεν έφερε άνδρες μαζί του. Έτσι, το σχέδιο μπορούσε να κυλήσει όπως το είχε σχεδιάσει. 

Μετά από το πολύ φαΐ και το ακόμα πιο πολύ ποτό, λοιπόν, ο Αστυάνακτας πήγε κοντά στον Αχιλλέα με το σπαθί του. Ο Αχιλλέας δεν πήρε χαμπάρι τι γινόταν γιατί ήταν μεθυσμένος. Έτσι, ήταν πολύ εύκολο για τον Αστυάνακτα: έβγαλε το σπαθί και έτσι όπως καθόταν ο Αχιλλέας στην πολυθρόνα του, πήγε από πίσω και κατέβασε το σπαθί στο κεφάλι του. Εκείνος έπεσε αμέσως κάτω νεκρός και έτσι ο Αστυάνακτας πήρε το αίμα του πίσω και εκπλήρωσε τον όρκο προς τον γενναίο πατέρα του.

Αλκμήνη Σ.

Όταν είχε πλέον ενηλικιωθεί ο Αστυάνακτας, ήταν ένας πανέξυπνος άντρας και άξιος πολεμιστής. Κάποιοι τον αποκαλούσαν τον πιο καλό πολεμιστή που υπήρχε. Ο Αστυάνακτας, λοιπόν, είχε και δύναμη και μυαλό -με αποτέλεσμα να βοηθήσει την πόλη του, την Τροία στον πόλεμο που ακόμα συνεχιζόταν. Με τη βοήθειά του, ο στρατός της Τροίας ήταν ανίκητος.

Η μητέρα του έζησε μέχρι τα 34 του χρόνια. Την έκανε ευτυχισμένη όταν άκουγε τα νέα του από το πεδίο της μάχης αλλά και αυτός πήγαινε να τη δει στο παλάτι όσο πιο συχνά μπορούσε. 

Ο Αστυάνακτας πέθανε σε μεγάλη ηλικία και άφησε τρεις διαδόχους. Οι δύο ήταν αγόρια και του έδωσαν όρκο ιερό ότι πάντα θα φύλαγαν την Τροία και ότι θα έδιναν τη ζωή τους γι' αυτήν.

Άντα Τ.

Αν ο Δίας είχε ακούσει την προσευχή που έκανε ο Έκτορας, όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά γιατί οι Αχαιοί θα είχαν φύγει και ο Έκτορας δε θα πέθαινε και δε θα έβλεπε για τελευταία φορά τη γυναίκα του και το παιδί του στα τείχη. Ο γιος του Έκτορα δε θα φονευόταν και θα ζούσε ακόμα και η Ανδρομάχη δε θα γινόταν δούλα.

Ο Έκτορας θα ζούσε ήρεμος κι ευτυχισμένος με τη γυναίκα του και με τον γιο τους. Η Τροία δε θα είχε πέσει και δε θα την κυρίευαν οι Αχαιοί. Αντίθετα, οι Αχαιοί θα είχαν παρατήσει τον πόλεμο γιατί θα έχαναν και ο Πάρης θα ζούσε ακόμα με την ωραία Ελένη. Οι Αχαιοί θα αναγνώριζαν την ήττα τους και επέστρεφαν πίσω στον τόπο τους. Ο Έκτορας θα καμάρωνε μαζί με την Ανδρομάχη τον Αστυάνακτα να κυβερνά την Τροία.

Ελένη Τ.

Εάν ο Δίας είχε εισακούσει την προσευχή του Έκτορα, πολλά πράγματα θα είχαν αλλάξει. Βέβαια, ο Έκτορας δε θα απέφευγε τον μοιραίο θάνατο αλλά η γυναίκα του και ο γιος του θα είχαν ένα καλύτερο μέλλον.

Η Ανδρομάχη δε θα ήταν ελεύθερη μετά την άλωση της Τροίας αλλά θα γινόταν δούλα σε κάποιο αρχοντικό των Αχαιών. Ο Αστυάνακτας θα είχε το μέλλον που ο πατέρας του ευχήθηκε αλλά με μόνη εξαίρεση το ότι θα ήταν πολεμιστής στο στρατόπεδο των Αχαιών. Αυτό σίγουρα θα προκαλούσε ειρωνικά σχόλια και συζητήσεις, αφού ο γιος του καλύτερου πολεμιστή της Τροίας κατέληξε να πολεμά για τους εχθρούς του.

Πιστεύω πως εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η Ανδρομάχη θα είχε μια καλύτερη ζωή. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα ήταν μόνη της αλλά θα είχε για στήριγμα τον γιο της, τον οποίο θαύμαζε καθώς μεγάλωνε. Και θα ευχόταν να γίνει μια μέρα σαν τον πατέρα του. Αυτό, βέβαια, θα είχε επιπτώσεις για τους Αχαιούς γιατί ο Αστυάνακτας ίσως μια μέρα θα πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του.

Υ.Γ. Καλή συνέχεια στη Γ' Γυμνασίου, παίδες!