Για όσα δεν θα χαθούν (Νο1)

Είμαστε σε ρομαντική διάθεση. Έχοντας συναντήσει την ποίηση της Πολυδούρη, είναι, νομίζω, αναπόφευκτο. Και βέβαια, μπήκαμε και μεις στον πειρασμό να γράψουμε για το αναπόφευκτο αυτό...

 Αν έγραφε για κάτι η αγαπητή Μαρία, ήταν για τον έρωτα. Κι αν αυτός ο έρωτας είχε πρόσωπο, θα ήταν μισοσβησμένο: με καθαρά χαρακτηριστικά αλλά σκεπασμένα από μια αχλή καπνισμένη. Ένας έρωτας χαμένος, μια αναλαμπή που κάποτε ήταν φωτιά αλλά τώρα τρεμοπαίζει κίτρινη σαν τη φλόγα του κεριού. Ο έρωτας, τουλάχιστον αυτός που περιγράφεται στο "Γιατί με αγάπησες", περιγράφεται από μια απόσταση χρόνου. Ο χρόνος που περνάει, μεταμορφώνει, γερνάει, απωθεί, θυμάται, αναδεύει, ορίζει, αποκαλύπτει και σκεπάζει. Και παίρνει μαζί του ό,τι χάθηκε. 

Η εργασία των μαθητών αφορούσε αυτήν ακριβώς την πτυχή: έγραψαν ποιήματα και πεζά για κάτι που έχει χαθεί. Επέλεξαν ό,τι ήθελε ο καθένας και η καθεμιά τους -ιδέες, συναισθήματα, ιδανικά, ανθρώπους, αντικείμενα, έμψυχα και άψυχα. Χάθηκαν μεν όλα τους αλλά να που υπάρχουν ακόμα στα γραπτά των παιδιών...

Στην παρούσα ανάρτηση, θα διαβάσετε τις δημιουργίες του Γ1 και σε επόμενη, θα ακολουθήσει και το Γ2. Κάθε εργασία τη συνόδευσα με ένα τραγούδι που μου φάνηκε ότι αποδίδει το περιεχόμενό της. Και δεν είναι αλήθεια πως ο χρόνος ό,τι παίρνει, το παίρνει για πάντα!

Αναστασία Α. "Για την εφηβική αγάπη που έχει χαθεί"

Η αγάπη που έρχεται και φεύγει

καθώς περνούν τα χρόνια

Έρχεται και φέρνει μαζί της

συναισθήματα πρωτόγνωρα.

που μέχρι τότε δύσκολο

να φανταστεί κανείς.

Ίσως να έρθει και να 

αντέξει ως την αιωνιότητα.

Τότε μαζί θα τα

ζήσουν όλα. Θα ζήσουν

τη ζωή που από τα

περασμένα χρόνια ονειρεύτηκαν

Ίσως να χαθεί και φεύγοντας

να αφήσει πόνο και να

γκρεμίσει όνειρα μιας ζωής

όμορφης σαν παραμύθι

Μια ζωή που δυο

τους είχαν φτιάξει.

Στο τέλος μένουν πίσω

αναμνήσεις απ' τα εφηβικά

τα χρόνια, που συζητάνε όταν

περάσει ο καιρός, όταν η αγάπη

σβήσει, χαθεί. Πάντα μέσα στην

καρδιά και στο μυαλό όμως θα ζει.



Ευρυδίκη Ζ., "Για τον Βέλο που έχει χαθεί"

Για τον Βέλο που έχει χαθεί

γιατί με την χαρά του σε γέμιζε

το κενό της καρδιάς σου δεν υπήρχε πια

Για τον Βέλο που είχε χαθεί

Για τον Βέλο που είχε χαθεί

έκλαψα, όμως σταμάτησα

η σκέψη ότι ήταν ακόμη εδώ με βοήθησε

Για τον Βέλο που είχε χαθεί

Για τον Βέλο που είχε χαθεί

θυμήθηκα το τρέξιμο, το γάβγισμα

η αγάπη μου τον κρατάει εδώ μαζί μου

Για τον Βέλο που δεν έχει χαθεί...

Ευαγγελία Ε., "Για τον άνθρωπο που έχει χαθεί"

Τη μέρα που έφυγες εσύ

έβρεχε πολύ.

Όλοι έκλαιγαν και θρηνούσαν

αλλά παράλληλα με παρηγορούσαν.

Από εκείνη τη μέρα, είμαι κενή

επειδή μου λείπεις πάρα πολύ

Μόνο να 'ξερες τι μου στοίχισε ο χαμός σου

κι ότι ήσουν το πολύτιμό μου

Θυμάμαι τα μέρη που πήγαμε μαζί

και τα παιχνίδια που παίζαμε εκεί

Τα πάντα θα ήταν διαφορετικά

αν ήσουν κάπου εδώ κοντά

Πηγή Κ., "Το χαμένο χαμόγελο των αγγέλων της Γης"

Κυρία Μερόπη με φωνάζουν τα παιδιά στο ορφανοτροφείο. Ξέρετε, είμαι δασκάλα αλλά, βέβαια, νοιώθω πιο πολύ σαν μαμά τους. Τα αγαπάω. Με τη χαρά, την ευτυχία και τη ζωντάνια τους ζω. Μόνο που τον τελευταίο καιρό, βλέπω μέρα με τη μέρα το χαμόγελό τους να χάνεται από τα αγγελικά προσωπάκια τους και ανησυχώ.

Θέλω να ψάξω να βρω τι τους προβληματίζει κάθε μέρα και περισσότερο. Ο Πέτρος, ο Ηλίας, η Ηρώ, η Νεφέλη, η Ουρανία, ο Κώστας, ο Στέφανος και η Τσαμπίκα. Όλα μαζί κάθονται σε έναν κύκλο κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και μένουν εκεί. Κάθονται σαν αγάλματα. Αλλά, υπάρχουν και φορές που πραγματικά με τρομάζουν: είναι σαν να έχει φύγει ο άγγελος από μέσα τους και να τους έχει κυριέψει κάτι σκοτεινό και βγάζουν συνεχόμενες κραυγές, με τη σειρά, ο ένας μετά τον άλλον.

Τώρα τα πράγματα έχουν αγριέψει στ' αλήθεια. Κάθε στιγμή της ημέρας που περνάει, δεν μιλάνε καθόλου. Τους μιλάω και τίποτα. Τους ρωτάω και τίποτα. Ακόμα και όταν τους φωνάζω, δεν αντιδρούν με κανέναν τρόπο και καμία δύναμη. 

Τώρα πια κι εγώ έχω απελπιστεί. Δεν τους μιλάω πια. Απλά, κάθομαι και τα κοιτάω με όση υπομονή μου απομένει. Η θλίψη κάθε μέρα μεγαλώνει μέσα μου. Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει, τι τους προβληματίζει, τι έχει γίνει και αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο.

Απορώ για όλα αυτά. Όμως φτάνει! Θα τα κάνω να γελάσουν, το υπόσχομαι. Θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να τα κάνω και πάλι αυτά τα γλυκά αγγελουδάκια με το χαμόγελο στα πρόσωπά τους. Θα τα κάνω όπως όλοι τα θαύμαζαν, γιατί τα αγαπάω και θα έκανα τα πάντα γι' αυτά.

 

Χάιδω Δ., "Για μια προσωπικότητα που έχει χαθεί"

Κι όμως, κάποτε έρχεται η στιγμή,

όπου όλες οι αναμνήσεις ξανάρχονται πίσω στο μυαλό,

φέρνοντάς σου όλες αυτές τις στιγμές

που δεν θες να ξαναζήσεις,

κι όμως τις ξαναζείς.-

Με ένα απλό κλείσιμο των ματιών,

θυμάσαι την προσωπικότητα που ήταν

αυτός που αγαπούσες,

και με ένα "κλικ", τον βλέπεις τώρα,

να έχει αλλάξει, να μην είναι όπως παλιά.

Όλα πάνω του είναι διαφορετικά,

ο χαρακτήρας, η εμφάνιση, ο τρόπος σκέψης.

ΟΛΑ...

Μα εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι,

εκείνος διάλεξε να γίνει έτσι,

διαφορετικός.

Και τώρα, αντικρύζεις έναν άλλον, έχοντας την ανάμνηση

ενός παλιού εαυτού, ανύπαρκτου που πλέον

έχει χαθεί...

 

Μαρία Κ.

Έφυγες και πήγες μακριά

Σε ψάχνω αλλά δε σε βρίσκω

Χάθηκες, έτσι στα ξαφνικά

κι εγώ παλεύω πλέον να σε βρω

Έφυγες χωρίς να πεις ένα αντίο

ούτε μια κουβέντα τρυφερή

Μακριά μου είσαι πλέον και δεν μπορώ να κάνω κάτι

παρά μόνο να σου πω Σ' αγαπώ

Μαρία Α., "Για τον Μπρούνο, τον γάτο μου, που έχει χαθεί"

Ο γάτος μου, ο Μπρούνο, ήταν πολύ αγαπητός σ' όλη την οικογένεια. Του κάναμε όλα τα χατήρια και δεν του έλειπε τίποτα. Μερικές φορές έφευγε απ' το σπίτι για να ζευγαρώσει αλλά πάντα επέστρεφε.

Όμως, μια μέρα έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Τον ψάχναμε για αρκετές μέρες αλλά ήταν άφαντος. Στην αρχή δεν είχαμε χάσει τις ελπίδες μας αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, στεναχωριόμασταν όλο και περισσότερο. Και η απουσία του έγινε πια αισθητή. 

Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο για να τον φέρουμε πίσω. Έτσι, το πήραμε απόφαση ότι δεν πρόκειται να ξανάρθει.

Παρασκευή Α., "Θλιμμένη Μέρα"

Ήταν 30 του Νοέμβρη

μες στη χειμωνιάτικη βραδιά

και στην πλατεία τη μικρή

έπαιζαν όλα τα παιδιά

Ξαφνικά χτύπησε στο σπίτι

το τηλέφωνο κι εγώ

πήγα αμέσως να δω

ποιο ήταν το σημαντικό

Μου είπαν ότι πέθανε

ο φίλος μου ο καλός

και από εμένα χάθηκε

όλο το μυαλό

Μια ζωή περάσαμε μαζί

αξέχαστες στιγμές

πείτε μου τώρα

πως είναι δυνατόν να τις ξεχάσω εγώ αυτές

Μου λένε να 'μαι δυνατή

και πως θα περάσει ο καιρός

αλλά για μένα πάντοτε

θα είναι ο κόσμος μου μισός

Ώρες-ώρες κάθομαι, κοιτώ

τον απέραντο ουρανό

και λέω ότι καμιά

μέρα ίσως να τον ξαναδώ...

Κυριακή Θ.

Όταν ήσουνα εδώ

ήμουνα χαρούμενη

όταν έφυγες όμως

ήμουνα ένα τίποτα

όταν σε έβλεπα όμως εγώ

πετούσα στα σύννεφα.

Και τώρα που δεν

σε βλέπω

σχεδόν σε έχω ξεχάσει

και σχεδόν που 'χεις

περάσει.

Χανόρα Α., "Κάτι που έχει χαθεί!"

Στις μέρες μας πιστεύω πως έχουν χαθεί πολλά πράγματα, όχι μόνο υλικά αγαθά αλλά κυρίως συναισθήματα. Κατά τη γνώμη μου, αυτό το σημαντικό που έχει χαθεί ανάμεσά μας είναι η σχέση που πρέπει να έχουμε με τον συνάνθρωπό μας. Για παράδειγμα, παλιά ο ένας βοηθούσε τον άλλο, μιλούσαν μεταξύ τους, υπήρχε αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Τώρα... όχι πια! Ο καθένας νοιάζεται για τον εαυτό του, δεν βοηθάμε αρκετά αυτόν που χρειάζεται τη στήριξή μας και το χειρότερο: υπάρχει ρατσισμός ανάμεσά μας, το οποίο μας δείχνει πως έχει ΧΑΘΕΙ η σχέση και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο!

Συμπεραίνω πως αυτό, όσο περνούν τα χρόνια, ή θα καλυτερέψει ή θα χειροτερέψει. Αυτό εξαρτάται από εμάς -όχι από έναν αλλά από όλους μας. Γι' αυτό, ας κάνουμε μια προσπάθεια αυτό που χάθηκε, να βρεθεί!

Γαβριέλα Β., "Το χαμένο σκυλί"

Μια μέρα, εγώ ετοιμαζόμουνγια το σχολείο ενώ η αδερφή μου θα πήγαινε να ταΐσει τον σκύλο μας. Αυτός, όμως, έλειπε! Μου το είπε την ώρα που έφευγα και δεν ήξερα τι να κάνω. Ήμουν τόσο ανήσυχη!

Κατά τη διάρκεια του μαθήματος στο σχολείο, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ γιατί συνέχεια τον σκεφτόμουνα. Ήμουν αγχωμένη μήπως πάθει τίποτα αλλά προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά και να μην υποθέτω το χειρότερο. Αργότερα, μετά το φροντιστήριο, πήγαινα από τα μέρη που μπορεί να πηγαίνουν τα σκυλιά αλλά δεν ήταν ούτε εκεί.

Στο τέλος, όλα πήγαν καλά: το σκυλάκι μου βρέθηκε εκεί που μαζεύουν τα ζώα και ησύχασα κατά μία έννοια. Από τότε δεν ξαναέφυγε.

 

Σταύρος Γ., "Το πονηρό παιχνίδι"
Πλασμένοι ήμασταν κι οι δύο
ο ένας για τον άλλον
μα έπαιξες παιχνίδι πονηρό
κι αυτό δεν κράτησε άλλο.
Μετά μου το φανέρωσες
πως θες την αδερφή σου
μα τώρα εγώ ξενέρωσα
και άντε και...
τυραννήσου.

 

Κατερίνα Ζ., "Αφιερωμένο στον θείο μου"

Πριν από τέσσερα χρόνια περίπου, έχασα ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στη ζωή μου. Έναν άνθρωπο που περνούσα μερόνυχτα μαζί του, είτε τον βοηθούσα στο χωράφι με τις ελιές, είτε μου μάθαινε πράγματα για τους προσκόπους -που άρεσε και στους δυο μας, είτε με βοηθούσε στα μαθήματα.

Μετά, μόλις τελειώναμε, με περίμενε κάθε απόγευμα να κάνουμε περίπατο και να συζητάμε μέχρι να νυχτώσει. Ήταν σαν αδελφός μου αλλά δεν ήταν άλλος από τον αγαπημένο μου θείο. Ήμουνα μόνο η ανιψιά του αλλά με είχε σαν την κακομαθημένη, μικρή αδερφή του, μια και ήταν κι αυτός νεαρός. 

Τον έχασα για πάντα, μέσα σε τρεις ημέρες από ξαφνική αρρώστια. Δεν πρόλαβα να πω ένα "αντίο", ένα "πού πας πάλι;", όπως συνηθίζαμε να λέμε. Είχα τεράστια θλίψη γιατί δεν έχασα πράγμα, ένα άψυχο αντικείμενο, έχασα έναν άνθρωπο. Μου φάνηκε δύσκολο να αλλάξω την καθημερινότητά μου αλλά έκανα κάτι που ήθελε να κάνω, όσο ήταν εν ζωή: να κάνω νέους φίλους.

Τα χρόνια πέρασαν, μπήκαν στο γυμνάσιο, γνώρισα καινούρια άτομα αλλά ακόμα μου έρχονται οι αναμνήσεις, όταν βλέπω από το παράθυρο του σπιτιού μου τις παραμελημένες σοδειές και το μικρό μονοπάτι που είχαμε φτιάξει και οδηγούσε σε μια παλιά αποθήκη. Όσο μεγαλώνω, θυμάμαι αυτό που έλεγε πάντα "Προχώρα παρακάτω!". Σ' αγαπώ, θείε!!!

Άντζελα Λ.

Ήταν κάποια όνειρα

κάποιες ευχές

κάποιες ζωές

κάποιες ελπίδες

που μέσα σε ένα

βράδυ γίναν μαύρες σκιές!

Υ.Γ. Πάντως, κάποιοι λένε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο...