Όχι, δεν κάνετε λάθος.!Ο Όμηρος την έγραψε την Ιλιάδα - κατά την παράδοση τουλάχιστον, μιας και οι φιλόλογοι ακόμα μαλλιοτραβιούνται για το λεγόμενο "ομηρικό ζήτημα'. Απλώς η πολυτάλαντη Αλίνα της Β΄ Γυμνασίου Μεθάνων εικονογραφούσε κατά τη διάρκεια της χρονιάς στιγμιότυπα από το ομηρικό έργο - κάποια από τα οποία έχετε ήδη δει εδώ- και σήμερα θα παρουσιαστούν σ' αυτήν την ανάρτηση.
Ήταν δέκα χρόνια, που λέτε,οι Αχαιοί στην Τροία και την πολιορκούσαν εις μάτην. Και δεν έφτανε που δεν μπορούσαν να την εκπορθήσουν, είχαν κι άλλα προβλήματα. Βλέπετε, ο ιερέας του Απόλλωνα, ο Χρύσης, αφού φόρεσε όλα του τα παπαδίστικα, πήγε να ικετεύσει για την εξαγορά της αιχμάλωτης κόρης του.
Ο Αγαμέμνονας όμως δεν τον έπιασε το συμβολισμό κι αφού τον έβρισε σκαιότατα, τον έδιωξε. Οπότε εκείνος τα πήρε στο κρανίο, που λένε, κι έβαλε τον Απόλλωνα να σκορπίσει μια επιδημία στους Αχαιούς, που πέθαιναν σαν σκύλοι, μαζί με τους σκύλους τους. Επειδή η "φιλολαϊκή" πολιτική Αγαμέμνονα - όπως συμβαίνει σε κάθε φιλολαϊκή πολιτική εγκιβωτισμένη σε εισαγωγικά- ποσώς ενδιαφερόταν για το λαό, ο Αχιλλέας ήταν εκείνος που πήρε την πρωτοβουλία για την επίλυση του θέματος. Όταν αποκαλύφθηκε η ευθύνη του Αγαμέμνονα, εκείνος συμφώνησε να επιστρέψει τη Χρυσηίδα υπό τον όρο να αποζημιωθεί και, προσπαθώντας να ανακτήσει το τρωθέν κύρος του, απαιτεί ως αντάλλαγμα την Βρισηίδα, λάφυρο και ερωμένη του Αχιλλέα. Ο Αχιλλέας δεν το πήρε πολύ ζεστά το πράγμα και αφού έπαιξε έντονα στο μυαλό του το ενδεχόμενο να τον σφάξει στο γόνατο, αποφάσισε να κατέβει σε απεργία κι αποχώρησε από την μάχη, τραγουδώντας Πάνο Γαβαλά: "Θα φύγω και θα με ζητάς και θα παραπονιέσαι"
Έτσι, ενώ έλυσαν τον πρόβλημα με την οργή του Απόλλωνα επιστρέφοντας την κόρη του Χρύση στον πατέρα της, έβαλαν καινούριο μπελά στο κεφάλι τους, την οργή του Αχιλλέα. Ο οποίος Αχιλλέας καθισμένος στην ακρογιαλιά κλαίει με μαύρο δάκρυ για την προσβολή που του έγινε και,
αφού συναντιέται με την μάνα του, της ζητάει να μεσολαβήσει στον Δία, ώστε να χάσουν οι Αχαιοί και να καταλάβουν την αξία του. Κλασσική Ελληνίδα μανούλα η Θέτιδα πετάει -στην κυριολεξία- στον Όλυμπο για να ικανοποιήσει το αίτημα του γιου της, προκαλώντας παράλληλα και μια μίνι οικογενειακή κρίση, εφόσον η Ήρα δεν βλέπει με καλό μάτι αυτό το ενδεχόμενο κι ούτε και θέλει να βλέπει καθόλου τη Θέτιδα, ανεκπλήρωτο έρωτα του Δία σύμφωνα με άλλο ευαγγέλιο- σόρρυ, μύθο.
Στο μεταξύ, Τρώες και Αχαιοί αποφασίζουν να λύσουν τη διαμάχη με μονομαχία του Πάρη και του Μενέλαου. Η Ελένη το πληροφορείται κι ανεβαίνει στα τείχη
να δει το... ματς, κάνοντας τους παριστάμενους να τραγουδούν στο πέρασμά της... Πανταζή.
Παρά την νίκη του Μενέλαου, ο πόλεμος δεν τελειώνει, γιατί οι Τρώες παραβαίνουν τις σπονδές, σφραγίζοντας παράλληλα την μοίρα τους εξαιτίας της ύβρης, και η μάχη γενικεύεται. Στην προσπάθεια του ο Έκτορας να εξευμενίσει τους θεούς μπαίνει στην πολιορκημένη πόλη με σκοπό να παραγγείλει θυσίες και, βγαίνοντας, βλέπει για τελευταία φορά την γυναίκα του και το γιό του.
Η Ανδρομάχη τον παρακαλεί να μείνει στην πόλη πολιορκημένος και να αποφύγει την μάχη σώμα με σώμα. Εκείνος όμως, καθώς ως λογοτεχνικός ήρωας ενός παγιωμένου μύθου δεν έχει μεγάλη ευχέρεια επιλογών, απορρίπτει το σωστό σχέδιο της γυναίκας του και φεύγει να συναντήσει την μοίρα του υποτασσόμενος στο καθήκον, μακριά από τα "σ' αγαπώ " Ανδρομάχης...
Παρά τις αρχικές τους νίκες, οι Αχαιοί χωρίς τον Αχιλλέα είναι σαν την Μπαρτσελόνα χωρίς τον Μέσι κι είδατε τι έγινε στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, οχτώ τεμάχια μάζεψε. Οπότε ο Αγαμέμνονας αποφασίζει να ρίξει τα μούτρα του, και στέλνει στον Αχιλλέα τον Οδυσσέα, τον Αίαντα και τον Φοίνικα μ' ένα παλιό σαρανταπεντάρι του Καζαντζίδη ( μαζί και της Παναγιάς τα μάτια: χρυσαφιά, άλογα, λάφυρα, γυναίκες, το χέρι της κόρης του), για να γυρίσει στη μάχη: "Κι αν αλλάξαμε λόγια βαριά, γύρνα πίσω και ξέχασ' τα πια".
Ο Αχιλλέας όμως δεν στέλνει "στην ευχή τα παλιά" κι αρνείται πεισματικά. Βλέποντας όμως τον Έκτορα να προοικονομεί την Μικρασιατική Καταστροφή, κάμπτεται κατά τι και στέλνει τον Πάτροκλο αντ΄αυτού. Ο Πάτροκλος κατορθώνει να αποσοβήσει τον κίνδυνο, μεθάει από την επιτυχία όμως και ψηλώνει ο νους του. Έτσι, με την παρέμβαση του Απόλλωνα σκοτώνεται από τον Έκτορα. Μέγα λάθος, καθώς ο Αχιλλέας αποφασίζει να ξανακατέβει στην μάχη για να εκδικηθεί το θάνατο του φίλου του. Στέλνει την μάνα του στον Ήφαιστο να του φτιάξει καινούρια όπλα, μονομαχεί με τον Έκτορα και τον σκοτώνει.
Έπειτα σκυλεύει και κακοποιεί κατά συρροή τον πτώμα του, μέχρι που έρχεται ο πατέρας του Έκτορα ο Πρίαμος να τον ικετεύσει να του το παραδώσει ώστε να κηδευτεί. Σε μια μεγαλόπρεπη χειρονομία ο Αχιλλέας επιστρέφει το σώμα του μεγαλύτερου εχθρού του, για να ταφεί όπως του αρμόζει και ζήσανε, αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Δηλαδή αυτοί δεν ζήσανε, για την ακρίβεια δεν ζήσανε καθόλου, όχι απλά δεν ζήσανε καλά. Για μας πάλι υπάρχει μια ελπίδα...
Και για επιδόρπιο, μια... πινακογραφία της Αλίνας την οποία υπέκλεψε το άγρυπνο μάτι- του-ρεπόρτερ το οποίο διαθέτει ο γράφων...
 |
| "Μῆνιν γράφε ,Ἀλίνα , Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος..." |
Ευχαριστούμε, Αλίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου