αντί επιλόγου (ένα αντίο ή ένα ωρεβουάρ...)

Όταν ήρθα στο σχολείο σας, σας "συστήθηκα" με αυτό το ποιηματάκι...

"
Στο παιδί μου...

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά."


κι εγώ απο την πλευρά μου το τήρησα πιστά...

τώρα που τελειώνει η χρονιά, για αντίο
- αντί επιλόγου- η παρακαταθήκη, η ευχή και η διαθήκη μου είναι δυο- τρεις στίχοι του Κωνσταντίνου Β.

και για το επανιδέιν ένα τραγουδάκι.  για το χρώμα των ματιών που δεν αλλάζει..




Να είστε ευτυχισμένα Αρχαγγελούδια μου...






(η σελίδα λογικά θα ξεκινήσει πάλι από Σεπτέμβρη, προσαρμοσμένη στις τότε συνθήκες. εννοείται ότι είστε καλοδεχούμενα...)