Τεσσερά χρόνια -και απηλλαγμένη από την ιντερνετική περσόνα της "Λουίζας"- η Ολυμπία Βενιζελέα, δεινή πεζοπόρος, μεταξύ αλλων, και ...αδερφή μας, επιστρέφει στο afterschoolbar γράφοντας το οδοιπορικό ακόμα μιας πεζοπορίας του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας. (Την ώρα ακριβώς που κι εγώ σχεδίαζα δυο αναρτήσεις για το Ταΰγετο με βάση κι αφορμή το ποιήμα του Βρεττάκου στο οποίο αναφέρεται... Κοίτα κάτι συμπτώσεις... )
Επιτέλους, ξημερώνει η Κυριακή 12/10/2014. Ο ύπνος λιγοστός από τη λαχτάρα της προσμονής, από τη βαθιά ανάγκη να ξαναβρεθείς στην αγκαλιά του αγαπημένου βουνού, να ξαναγευτείς στιγμές ολοκλήρωσης και πληρότητας. Προορισμός γνωστός, αγαπημένος. Η διαδρομή, αν και δεν έχει μεγάλες υψομετρικές διαφορές, θεωρείται απαιτητική λόγω της πολύωρης πορείας. Η ομάδα στελεχωμένη από 36 άτομα, έμπειρους ορειβάτες αλλά και νέα παιδιά συνοδευόμενη κι από το μεσσήνιο σεμνό αθλητή υπερμαραθωνοδρόμο ορεινών αποστάσεων με διεθνείς διακρίσεις Βαγγέλη Μπάκα, ξεκινά από την τοποθεσία Άσπρα 
Χώματα, και τη μεσσηνιακή πλευρά, για τη διάσχιση του Ταϋγέτου. Η πορεία είναι ανατολική, η κατεύθυνσή της είναι η λακωνική πλευρά, συγκεκριμένα το χωριό Ταϋγέτη, και η κατάληξή της ο Μυστράς.
Η πορεία, σταθερά ανοδική στο πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι, περνά μέσα από το ελατοδάσος και φτάνοντας στην περιοχή Κερασιά μας οδηγεί σε μια αναπάντεχη έκπληξη. Δύο μεγάλα κάθετα βάραθρα ξεπροβάλλουν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μας. Οι κατωφερικοί τους βραχότοιχοι είναι διάσπαρτοι από υφάδια αναρριχητικών φυτών, αγριόχορτα, θάμνους και μικρά δέντρα που λες και προσπαθούν να αναδυθούν στο φως του ήλιου. Η κρύα ανάσα του μαύρου σκοταδιού τους μας σφίγγει την ψυχή. Τα βάραθρα αυτά έχουν εξερευνηθεί εν μέρει πριν από χρόνια κι αποτελούν ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στην εδαφολογία του Ταϋγέτου, καθώς αυτός αποτελείται, εκτός από σχιστολιθικά πετρώματα, κι από πλούσια ασβεστολιθικά που είναι ιδιαίτερα πορώδη κι έτσι στο πέρασμα των αιώνων τα νερά από τη βροχή και το λιώσιμο των χιονιών διαπερνούν τα έγκατα τα βουνού και τα σχηματίζουν. Θανάσιμος κίνδυνος για μας και τα αγρίμια της περιοχής αλλά μια πολύ φιλόξενη φωλιά για τα μαυροπούλια που βρίσκουν σε αυτά ένα ασφαλές καταφύγιο. Πάντα το νόμισμα έχει δύο όψεις. Στο μυαλό μου έρχονται ιστορίες του πατέρα μου για το πώς επέζησαν στα χρόνια της Κατοχής πιάνοντας, με κίνδυνο της ζωής τους, τέτοια πουλιά από το μεγάλο βάραθρο που βρίσκεται κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου, από τη μεριά της Μεσσηνιακής Μάνης, ονομαζόμενο «Μαυροπούλια», με εξερευνημένο βάθος 60 μέτρα, από τα οποία τα πρώτα 50 συνεχόμενα. Ο αρχηγός της ομάδας μας, Γιάννης Κουραμπάς, μας παραδίδει μαθήματα επιβίωσης στο βουνό, δείχνοντας μας τα μανιτάρια που τρώγονται καθώς επίσης και τους μικρούς καρπούς από θάμνους που φυτρώνουν εκεί. Συνεχίζοντας την ανοδική μας πορεία φτάνουμε στα Κοντοβούνια, ένα οροπέδιο με χαμηλότερες κορυφές όπου κυριαρχεί η αλπική ζώνη. Ένα μοναδικό άρωμα πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα από το πλήθος των βοτάνων που ευδοκιμούν εδώ. Θυμάρι, τσάι, ρίγανη, μέντα, θρούμπι, είναι μερικά μόνο από τα μυρωδικά που σε μεθούν. Τοπίο λιτό, τραχύ, δωρικό που σφυρηλατεί σε κάθε βήμα όχι μόνο το σώμα του ορειβάτη αλλά και την ψυχή του. Βραχοπλαγιές και θαμνοτόπια. Πέτρα πάνω στην πέτρα. Στο νου μου έρχονται στίχοι από τη Ρωμιοσύνη του Γ.Ρίτσου : «…Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή ,σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει τα δόντια.. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως…»
Χώματα, και τη μεσσηνιακή πλευρά, για τη διάσχιση του Ταϋγέτου. Η πορεία είναι ανατολική, η κατεύθυνσή της είναι η λακωνική πλευρά, συγκεκριμένα το χωριό Ταϋγέτη, και η κατάληξή της ο Μυστράς. Η πορεία, σταθερά ανοδική στο πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι, περνά μέσα από το ελατοδάσος και φτάνοντας στην περιοχή Κερασιά μας οδηγεί σε μια αναπάντεχη έκπληξη. Δύο μεγάλα κάθετα βάραθρα ξεπροβάλλουν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μας. Οι κατωφερικοί τους βραχότοιχοι είναι διάσπαρτοι από υφάδια αναρριχητικών φυτών, αγριόχορτα, θάμνους και μικρά δέντρα που λες και προσπαθούν να αναδυθούν στο φως του ήλιου. Η κρύα ανάσα του μαύρου σκοταδιού τους μας σφίγγει την ψυχή. Τα βάραθρα αυτά έχουν εξερευνηθεί εν μέρει πριν από χρόνια κι αποτελούν ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στην εδαφολογία του Ταϋγέτου, καθώς αυτός αποτελείται, εκτός από σχιστολιθικά πετρώματα, κι από πλούσια ασβεστολιθικά που είναι ιδιαίτερα πορώδη κι έτσι στο πέρασμα των αιώνων τα νερά από τη βροχή και το λιώσιμο των χιονιών διαπερνούν τα έγκατα τα βουνού και τα σχηματίζουν. Θανάσιμος κίνδυνος για μας και τα αγρίμια της περιοχής αλλά μια πολύ φιλόξενη φωλιά για τα μαυροπούλια που βρίσκουν σε αυτά ένα ασφαλές καταφύγιο. Πάντα το νόμισμα έχει δύο όψεις. Στο μυαλό μου έρχονται ιστορίες του πατέρα μου για το πώς επέζησαν στα χρόνια της Κατοχής πιάνοντας, με κίνδυνο της ζωής τους, τέτοια πουλιά από το μεγάλο βάραθρο που βρίσκεται κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου, από τη μεριά της Μεσσηνιακής Μάνης, ονομαζόμενο «Μαυροπούλια», με εξερευνημένο βάθος 60 μέτρα, από τα οποία τα πρώτα 50 συνεχόμενα. Ο αρχηγός της ομάδας μας, Γιάννης Κουραμπάς, μας παραδίδει μαθήματα επιβίωσης στο βουνό, δείχνοντας μας τα μανιτάρια που τρώγονται καθώς επίσης και τους μικρούς καρπούς από θάμνους που φυτρώνουν εκεί. Συνεχίζοντας την ανοδική μας πορεία φτάνουμε στα Κοντοβούνια, ένα οροπέδιο με χαμηλότερες κορυφές όπου κυριαρχεί η αλπική ζώνη. Ένα μοναδικό άρωμα πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα από το πλήθος των βοτάνων που ευδοκιμούν εδώ. Θυμάρι, τσάι, ρίγανη, μέντα, θρούμπι, είναι μερικά μόνο από τα μυρωδικά που σε μεθούν. Τοπίο λιτό, τραχύ, δωρικό που σφυρηλατεί σε κάθε βήμα όχι μόνο το σώμα του ορειβάτη αλλά και την ψυχή του. Βραχοπλαγιές και θαμνοτόπια. Πέτρα πάνω στην πέτρα. Στο νου μου έρχονται στίχοι από τη Ρωμιοσύνη του Γ.Ρίτσου : «…Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή ,σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει τα δόντια.. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως…»
Περνώντας το διάσελο ανάμεσα στο Κουφοβούνι και στο Παξιμάδι και σε υψόμετρο 1.750 μ., νιώθουμε την ανάσα μας να κόβεται από την εκπληκτική θέα της κορυφογραμμής του Ταϋγέτου, του Πενταδάχτυλου, όπως τον έλεγαν παλιά, στα χρόνια τα βυζαντινά. Όλες οι κορφές του ξεπροβάλλουν μπροστά μας περήφανες, ασάλευτες , λαμπερές, κάτω από τον εκτυφλωτικό μεσημεριανό ήλιο. Για ώρα αφήνουμε την ματιά μας να ταξιδέψει πάνω τους. Ποιός είναι στα αλήθεια ο Ταΰγετος, ο «Μέγας», ο «Πενταδάχτυλος», ο «Αγιλιάς ο μακρινός» των Μανιατών; Το «σμίξιμο της πέτρας και του ήλιου» του Βρεττάκου;;;;; Δεν μπορείς να νιώσεις τον Ταΰγετο αν δεν πατήσεις το πόδι σου επάνω του, αν δεν τον 
περπατήσεις, αν δεν τον αφουγκραστείς.. Κι αν το κάνεις μια φορά …..Πίστεψέ με, πάντα θα ακούς το κάλεσμά του. «…Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος, όπως ο κόρφος της μάνας μου, με πότισε γαλάζιο, αίμα αψύ, ήλιο και πράσινο, ως να μου δέσει την ψυχή ,όπως την πέτρα του. …» αναφέρει πολύ εύστοχα σε ποίημά του ο υμνητής του βουνού, Λάκωνας ποιητής Ν.Βρεττάκος.
Η ξεκούραση απαραίτητη πάνω στα πυρωμένα λιθάρια, για να κατηφορίσει ύστερα όλη η ομάδα, μια μεγάλη παρέα τώρα πια, με γέλια κι αστεία προς τη λακωνική πλευρά του Ταϋγέτου. Ψηλά στην κοντινή βουνοκορφή, διαγράφονται οι φιγούρες από σκαρφαλωμένα κατσίκια παραταγμένα στη σειρά, που παρακολουθούν την πορεία μας με άγρυπνο μάτι, θυμίζοντας αλλοτινούς ακρίτες. Ο κορμός ενός γιγάντιου μοναχικού ξεραμένου δέντρου, που όμως ακόμα στέκεται όρθιο, δεσπόζει στο τοπίο, δίνοντας μια υπέροχη, φυσική εικαστική παρέμβαση. Στο βάθος του ορίζοντα μπροστά μας, ξεπροβάλλει η Σπάρτη βυθισμένη στις πορτοκαλιές και πλαισιωμένη από το φιδίσιο σώμα του ποταμού Ευρώτα. Σιγά - σιγά, μπαίνοντας στο ελατοδάσος και πλησιάζοντας τη θέση «Κορίτες» νιώθουμε να αγκαλιάζει το σώμα μας η αύρα των δέντρων και τα αυτιά μας να χαϊδεύει το τραγούδι του αέρα ανάμεσα στα κλαδιά τους. Νερά αναβλύζουν, κατρακυλούν και μαζεύονται σε λίθινες και ξύλινες δεξαμενές για το πότισμα των ζώων. Παρατηρώντας τες προσεκτικά, θαυμάζουμε τον μικρόκοσμο που κρύβεται εκεί. Γυρίνοι αλλά και σχηματισμένοι βάτραχοι, σαύρες, προνύμφες κουνουπιών, λιβελούλες και μικρά σκαθάρια είναι μόνο κάποιοι από τους κατοίκους τους...
περπατήσεις, αν δεν τον αφουγκραστείς.. Κι αν το κάνεις μια φορά …..Πίστεψέ με, πάντα θα ακούς το κάλεσμά του. «…Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος, όπως ο κόρφος της μάνας μου, με πότισε γαλάζιο, αίμα αψύ, ήλιο και πράσινο, ως να μου δέσει την ψυχή ,όπως την πέτρα του. …» αναφέρει πολύ εύστοχα σε ποίημά του ο υμνητής του βουνού, Λάκωνας ποιητής Ν.Βρεττάκος. Η ξεκούραση απαραίτητη πάνω στα πυρωμένα λιθάρια, για να κατηφορίσει ύστερα όλη η ομάδα, μια μεγάλη παρέα τώρα πια, με γέλια κι αστεία προς τη λακωνική πλευρά του Ταϋγέτου. Ψηλά στην κοντινή βουνοκορφή, διαγράφονται οι φιγούρες από σκαρφαλωμένα κατσίκια παραταγμένα στη σειρά, που παρακολουθούν την πορεία μας με άγρυπνο μάτι, θυμίζοντας αλλοτινούς ακρίτες. Ο κορμός ενός γιγάντιου μοναχικού ξεραμένου δέντρου, που όμως ακόμα στέκεται όρθιο, δεσπόζει στο τοπίο, δίνοντας μια υπέροχη, φυσική εικαστική παρέμβαση. Στο βάθος του ορίζοντα μπροστά μας, ξεπροβάλλει η Σπάρτη βυθισμένη στις πορτοκαλιές και πλαισιωμένη από το φιδίσιο σώμα του ποταμού Ευρώτα. Σιγά - σιγά, μπαίνοντας στο ελατοδάσος και πλησιάζοντας τη θέση «Κορίτες» νιώθουμε να αγκαλιάζει το σώμα μας η αύρα των δέντρων και τα αυτιά μας να χαϊδεύει το τραγούδι του αέρα ανάμεσα στα κλαδιά τους. Νερά αναβλύζουν, κατρακυλούν και μαζεύονται σε λίθινες και ξύλινες δεξαμενές για το πότισμα των ζώων. Παρατηρώντας τες προσεκτικά, θαυμάζουμε τον μικρόκοσμο που κρύβεται εκεί. Γυρίνοι αλλά και σχηματισμένοι βάτραχοι, σαύρες, προνύμφες κουνουπιών, λιβελούλες και μικρά σκαθάρια είναι μόνο κάποιοι από τους κατοίκους τους...
Η κατηφορική μας πορεία συνεχίζεται προς το χωριό Ταϋγέτη, ένα χωριό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ενδοχώρα του Μυστρά και που πήρε το όνομά του από τη νύμφη Ταϋγέτη, μια από τις Πλειάδες που αναφέρεται στη μυθολογία μας ότι ανήκε στην ακολουθία της θεάς Άρτεμης. Μεγάλη ποικιλία δέντρων, θάμνων και λουλουδιών μας αγκαλιάζει σε κάθε μας βήμα στην όμορφη αυτή διαδρομή με την πυκνή σκιά. Τα θεόρατα πλατάνια, οι βελανιδιές, οι λυγιές,τα σκίνα, τα ρείκια, οι μυρτιές, τα πουρνάρια, οι αγριοτριανταφυλλιές, οι αρκουδόβατοι αλλά και οι κρόκοι, τα αγριοχρυσάνθεμα, τα αγριόκρινα και τα κυκλάμινα, τα πολλά κυκλάμινα, τόσα πολλά που δεν ξέρεις που να πατήσεις, συνθέτουν την εντυπωσιακή χλωρίδα της περιοχής.
Η πεζοπορική διάσχιση του Ταϋγέτου, διάρκειας 9 ωρών, πλησιάζει στο τέλος της. Ο θεός,η φύση κι ο άνθρωπος ενώθηκαν για μια ακόμα φορά. Αυτή άλλωστε δεν είναι κι η μαγεία του βουνού;;;; Το κάστρο του Μυστρά δεσπόζει μπροστά μας στεφανωμένο με τα μαβιά και βιολετιά χρώματα του δειλινού. Με την ψυχή μας βαθιά γεμάτη από ήλιο κι Ελλάδα, περιδιαβαίνουμε τα γραφικά σοκάκια του Μυστρά με τους φιλόξενους κατοίκους. Η ομάδα μας συναντά άλλα 3 μέλη του συλλόγου μας που ακολούθησαν τη διαδρομή εν μέρει αντίστροφα κι όλοι μαζί αντάμα καθόμαστε να ξαποστάσουμε, να μοιραστούμε τις εντυπώσεις μας από την σημερινή εξόρμηση καθώς επίσης και να ανασυνταχτούμε για επόμενες εξορμήσεις. Άλλη μια πετυχημένη ξεχωριστή εξόρμηση του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας έφτασε στο τέλος της. Πάντα τέτοια, πάντα ψηλά!!!
Υ.Γ του Κακού Λύκου: Κι επειδή εγώ έχω συνδυάσει το Βουνό με το κλαρίνο του πατέρα μας...
Η πεζοπορική διάσχιση του Ταϋγέτου, διάρκειας 9 ωρών, πλησιάζει στο τέλος της. Ο θεός,η φύση κι ο άνθρωπος ενώθηκαν για μια ακόμα φορά. Αυτή άλλωστε δεν είναι κι η μαγεία του βουνού;;;; Το κάστρο του Μυστρά δεσπόζει μπροστά μας στεφανωμένο με τα μαβιά και βιολετιά χρώματα του δειλινού. Με την ψυχή μας βαθιά γεμάτη από ήλιο κι Ελλάδα, περιδιαβαίνουμε τα γραφικά σοκάκια του Μυστρά με τους φιλόξενους κατοίκους. Η ομάδα μας συναντά άλλα 3 μέλη του συλλόγου μας που ακολούθησαν τη διαδρομή εν μέρει αντίστροφα κι όλοι μαζί αντάμα καθόμαστε να ξαποστάσουμε, να μοιραστούμε τις εντυπώσεις μας από την σημερινή εξόρμηση καθώς επίσης και να ανασυνταχτούμε για επόμενες εξορμήσεις. Άλλη μια πετυχημένη ξεχωριστή εξόρμηση του Ε.Ο.Σ. Καλαμάτας έφτασε στο τέλος της. Πάντα τέτοια, πάντα ψηλά!!!
ΟΛΥΜΠΙΑ ΒΕΝΙΖΕΛΕΑ. ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ Ε.Ο.Σ. KΑΛΑΜΑΤΑΣ
Υ.Γ του Κακού Λύκου: Κι επειδή εγώ έχω συνδυάσει το Βουνό με το κλαρίνο του πατέρα μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου