Για το "μπαρ"

Όποιος μπήκε γιατί νομίζει ότι είναι υποχρεωτικό...
Να την "κάνει"!
ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!

(Εκτός από όταν δεν έχουμε βιβλία... Τότε είναι υποχρεωτικό... Για γκελ μπουρντά, καμάρια μου!)

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Μεγάλοι Έλληνες στιχουργοί: Μάνος Ελεuθερίου (Τρία τραγούδια του σχολιασμένα από μαθήτριες του Δ1 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου)

Συνεχίζοντας την περιήγηση μας στους μεγάλους Έλληνες στιχουργούς, σήμερα ... ομάδα νέων... φιλολόγων, η ομάδα των  μαθητριών του Δ1 του Μουσικού Σχολείου  που αποτελείται από την Ελεάννα Κατ., την Θοδώρα, την Τσαμπίκα, την Ζωζώ και την Κατερίνα, σχολιάζει τρία τραγούδια του Μάνου Ελευθερίου.
Σχολιασμός τριών ποιημάτων και τραγουδιών του Μάνου Ελευθερίου από τις μαθήτριες του Δ1 Τσαμπίκα, Θοδώρα, Ελεάννα Κατ., Κατερίνα, Ζωζω.
1) "Απομόνωση (Ο άνεμος γέννησε τη νύχτα)", 1976 (Στίχοι και ερμηνεία: Μίκης Θεοδωράκης)
Στο τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου  "Απομόνωση" διακρίνουμε τη φύση να κυριαρχεί σε κάθε στίχο. Πολλοί ποιητές και στιχουργοί  χρησιμοποιούν τη φύση στα έργα τους για να συμβολίσουν κάτι. Ως ποιητής, ο Ελευθερίου ανήκει στην 2η  μεταπολεμική γενιά ποιητών, οι οποίοι εμφανίστηκαν στο μέσον μιας μεταβατικής, αντιηρωικής εποχής. Ως ποιητής της εποχής αυτής καταφεύγει στον εσωτερικό του κόσμο για να εκφράσει τις διαψεύσεις του.  Στο τραγούδι "Απομόνωση (Ο άνεμος γέννησε τη νύχτα)" ο στιχουργός χρησιμοποιεί όλα τα στοιχεία της φύσης και προσωποποιεί τον άνεμο. Τον θέτει πατέρα  όλων των υπολοίπων και με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να μεταλαμπαδεύσει στον  αναγνώστη/ακροατή με δύναμη και διαύγεια τον εσωτερικό του κόσμο. Κατά την άποψή μας, ο Ελευθερίου μέσω των στίχων του την απομόνωση που αισθάνεται, γι' αυτό και χρησιμοποιεί όλη την πλάση και την προσωποποιεί: Την νύχτα, τον αέρα, τα δέντρα, τη χλόη, τα ζώα, τον άνθρωπο. Βάζει τον αέρα να δημιουργεί τα πάντα, ακόμα και τον άνθρωπο. Ίσως να χρησιμοποιεί τον άνεμο για να δείξει συμβολικά για να δείξει την κλιμάκωση των συναισθημάτων του από την αρχή μέχρι το τέλος του τραγουδιού. Περιγράφει τα πάντα με τραχύ, διαπεραστικό, δυναμικό λόγο, με σκοπό να φανερώσει την εσωτερική του οδύνη, αφού έζησε σε μια εποχή στην οποία οι Έλληνες βίωναν την νοσηρότητα της μετεμφυλιακής Ελλάδας.

2) "Αυτός ο τόπος" - (Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος, Ερμηνεία: Μαρία Δημητριάδου)
Στο τραγούδι "Αυτός ο τόπος"του Μάνου Ελευθερίου, η φύση ταυτίζεται με τον τόπο, πιο συγκεκριμένα με την πατρίδα.  Όπως προαναφέραμε, ο ποιητής ζει σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να μπουν στο πολιτικό και το κοινωνικό παιχνίδι, και κυρίως ασχολούνται με την έκφραση των ατομικών τους σκέψεων και απόψεων. Στο ποίημα αυτό  θεωρούμε πως το ποιητικό υποκείμενο βρίσκεται σε κατάσταση αποξένωσης απ' την πατρίδα του.Πιθανώς η χρονική περίοδος που γράφεται το ποίημα το έχει κάνει να χάσει τις ελπίδες του για τον τόπο. Επειδή όμως ο Ελευθερίου ανήκει σε μια γενιά σκεπτικιστών ποιητών, επειδή από το έργο του απουσιάζει οτιδήποτε υπερρεαλιστικό και δεδομένου ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, προσωποποιεί τον τόπο. Θέτει την πατρίδα/ τον τόπο ως ένα πατέρα ή μια μάνα που δεν θέλει τα παιδιά της να πεθάνουν.  Μ' αυτόν το τρόπο, μέσα στη μιζέρια και την αβάσταχτη αποξένωση από την μάνα πατρίδα, προσδίδεται μια ηλιαχτίδα ελπίδας που προσφέρει απλόχερα ο ίδιος ο τόπος. Ο Ελευθερίου προσωποποιεί τον τόπο, τον βάζει να είναι αυτός που θα αγκαλιάσει το ποιητικό υποκείμενο και θα του δώσει την ελπίδα, επειδή εκείνος του την πήρε. Το χώμα και ο αέρας της πατρίδας, στέρησαν κατά την εποχή του πολέμου την ελπίδα, αποξένωσαν τα παιδιά της, τα φαρμάκωσαν. Όμως πάντα αξίζει να πολεμάμε για την πατρίδα, γιατί και εκείνη πάντα μας προστατεύει, μας δίνει κίνητρα να μαχόμαστε. Έτσι, στο ποίημα του Μάνου Ελευθερίου, το ποίημα παίρνει υπόσταση, αποκτά ψυχή για να δώσει δύναμη και ελπίδα στο ποιητικό υποκείμενο, να το αγκαλιάσει με τη σημαία της Ελλάδας και να το κάνει πάλι παιδί της.


3) Άγιος Φεβρουάριος (Μουσική: Δήμος Μούτσης, Ερμηνεία: Πετρή Σαλπέα)
    Το τραγούδι του Μάνου Ελευθερίου "Άγιος Φεβρουάριος" αναφέρεται στα χρόνια των Βαλκανικών Πολέμων και της Μικρασιατικής Καταστροφής και σκιαγραφεί τη ζωή των δυο πρωταγωνιστών ανάμεσα στην απόλυτη δόξα και την οριστική κατάρρευση. Ο στιχουργός επιλέγει να παρουσιάσει τα δραματικά γεγονότα μέσα από τα μάτια του προσώπου που μένει πίσω προσδοκώντας τη λύτρωση. Την αρχική προσμονή διαδέχεται η απελπισία της μοναξιάς. Για όλες τις θυσίες αυτών που έφυγαν και αυτών που έμειναν να περιμένουν δεν υπάρχει καμιά ανταμοιβή. Όταν χάνονται όλα τριγύρω τους, χάνονται και τα πρόσωπα στη δίνη των τραγικών γεγονότων. Οι ήρωες, κυνηγημένοι, ηττημένοι, ξεχασμένοι από όλους, ζουν παραπεταμένοι στο περιθώριο της ζωής, σε έναν προσφυγικό καταυλισμό. Έτσι, αυτός που απέφυγε το θάνατο στα πεδία των μαχών για τα μεγάλα εθνικά θέματα, βρίσκεται ενώπιον ενός διπλού θανάτου, ενός κοινωνικού κι ενός βιολογικού. Μοναδική συντροφιά και παρηγοριά για το πρόσωπο που έζησε μια ζωή μοναχική και στερημένη είναι ένα εικόνισμα που τον συνδέει με τις χαμένες πατρίδες και με την αιώνια και γλυκιά παρηγοριά ενός άλλου κόσμου στον οποίο δικαιώνονται όλοι αυτοί που θυσιάστηκαν για μεγάλες ιδέες, μεγάλες αγάπες, ανεκπλήρωτα όνειρα...


Δεν υπάρχουν σχόλια: