Διαβάστε πρώτα αυτό.
Από τα πέρατα της γης φέραν της φωτιάς οι μάγοι, ονείρατα παράξενα... Έτσι λέει το παραπάνω τραγούδι. Τα παρακάτω όνειρατα όμως δεν έρχονται απο τα πέρατα της γης. Από τ' Αφάντου και την Αρχιπολη έρχονται... Και δεν τα φέρνουν της φωτιάς οι μάγοι, αλλά τα παιδιά του Β2 και του Β3.Μετά τη διδασκαλία του αφηγήματος του Δημήτρη Μίγγα "Η ντρίπλα των ονείρων", αποφασίσαμε με τα παιδιά να γράψουμε (δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής, εγώ το αποφάσισα και αυτά έγραψαν)ένα ποίημα ή διήγημα, ένα κείμενο, τέλος πάντων, ο καθένας για τα όνειρα. Τα όνειρα ως μια επιθυμία, εκπληρωμένη ή ανεκπλήρωτη, ή ως κάτι εξιδανικευμένο κι όμορφο.
Θεωρητικά και εγώ θα έγραφα μαζί τους, αλλά δεν πρόλαβα. Αν το έκανα, θα έγραφα κάτι αυτοβιογραφικό και θα χρησιμοποιούσα τρίτο πρόσωπο, σαν την συγγραφέα του "Και πάλι στο σχολείο" που κάναμε στην τάξη. Θα αναφερόμουνα στις λέξεις. Που από μικρό παιδί τις ερωτεύτηκε ο χαρακτήρας του διηγήματος μου. Τις έβλεπε σαν αιθέριες υποστάσεις που τριγυρνούν σκορπίζοντας μαγικά, σαν τα φτερωτά λόγια του Ομήρου ή την Τινκερμπελ του Πήτερ Παν... Θα τονιζόταν πως αντιλαμβάνονταν τις λέξεις με όλες του τις αισθήσεις... Και πως πολύ συχνά τις "έβλεπε" στο νου του πολύχρωμες κι αισθάνονταν ότι είναι ευλογημένος. (Πολύ αργότερα θα μάθαινε ότι αυτό ήταν μια σχετικά κοινή αίσθηση για αρκετούς ανθρώπους, αλλά αυτό δεν στάθηκε ικανό να σταματήσει τη μαγεία...). Κι όταν αργότερα έπρεπε να αποφασίσει τι θα γίνει άμα μεγαλώσει, πως αντιστάθηκε στους πειρασμούς και αποφάσισε να τις "παντρευτεί" κι ας ήταν απαιτητικές και στρυφνές ερωμένες. Και ξαναμπαίνοντας στην τάξη να αποκαλύψει το μυστικό της μαγείας τους στα παιδιά.
Κι όταν πιο μετά η ζωή τον έφερε σ' άλλους σταθμούς ,μακριά, πως τις έβλεπε στον ύπνο του βουβές να τον κοιτούν θλιμμένα. Κι ότι πάλεψε ξανά, για να μπουν στη ζωή του, κι ας ήταν δύσκολο πια. Και τα κατάφερε. Κι όταν μπήκε πρώτη φορά στην τάξη, μετά από καιρό, πως στάθηκε εκεί για λίγο κοιτώντας τα παιδιά, χαμογέλασε ελαφρά κι αισθάνθηκε μια απέραντη ευτυχία. Και πως κάθε μέρα από τότε, σε κάθε μάθημα, νοιώθει ακόμα το ίδιο γεμάτη την αίσθηση αυτή, της πρώτης φοράς, και την μοιράζεται το ίδιο με τα παιδιά του. Και πόσο τα ευχαριστεί για αυτό. Και τα θυμάται όλα. Τα "παιδιά της νύχτας" του Εσπερινού Παλλήνης, τα "μπουμπουκάκια" του Ψυχικού, τα "πριγκιπόπουλα της δυτικής όχθης" της Καλαμάτας , τα "Αρχαγγελούδια". Και σας, αστεροκαμάρια μου!
Κάτι τέτοιο θα έγραφα λοιπόν, εάν προλάβαινα! Ουπς! Μισό λεπτό... Μήπως το έγραψα τώρα? Θα το ονομάσω "Το θέατρο των ονείρων", από τον χώρο που φιλοξενεί όλα αυτά, την τάξη, και θα το υπογράψω...
Ηλίας (Α2, Α3,Β1, Β2, Β3)
(Και μη μου πεις κάνεις "Τι λέει, μωρέ, αυτός τώρα? Τι θέατρο και κουραφέξαλα, Πραγματικό είναι, κάθε μέρα γίνεται!"... Δικό μου είναι το διήγημα ότι θέλω κάνω._)
Τα γοβάκια των ονείρων
Της Χριστίνας Ν.(Β2)
Γεια σας, με λένε Καλλιρόη. Μπορείτε να με φωνάζετε Ρόη, αν θέλετε. Έχω σκοπό να σας αφηγηθώ μια από τις πολλές περιπέτειες της ζωής μου, και μια από τις καλύτερες μάλιστα.
Συχνά βλέπω στον ύπνο μου πολλά πράγματα που, συνήθως γίνονται και στην πραγματικότητα. Το κάθε όνειρο είναι σαν ένα μαγικό ταξίδι με πλοίο τη φαντασία. Όμως τα δικά μου , πιστεύω, είναι σαν μαγικά φίλτρα . Που έχουν όμως και μια δόση αλήθειας . Πολλές φορές σκέφτομαι να γίνω medium, αλλά μετά που το ξανασκέφτομαι αλλάζω πάλι γνώμη. Άλλη μια ιδιότητα που , επίσης, έχω είναι που αλλάζω το θέμα της συζήτησης εύκολα και γρήγορα, θέλοντας και μη. Όπως τώρα για παράδειγμα. Αλλά ας γυρίσουμε την κασέτα πίσω και ας πατήσουμε το «Play» ξανά.Όπως έλεγα και στην αρχή, λοιπόν, με λένε Ρόη και μένω σε ένα χωριό της Κρήτης, λίγο έξω απ’ το Ηράκλειο. Το χωρίο λέγεται Βόροι. Κάποτε ήταν ένα από τα πιο παραδοσιακά χωριά της Κρήτης, έτσι μου λέει η γιαγιά μου. Με τα πηγαδάκια του και τις γυναίκες να τρέχουν να προλάβουν όλες τις δουλειές, πριν γυρίσει ο άνδρας από τα χωράφια. Τώρα, βέβαια, έχει εκμοντερνιστεί αρκετά. Ναι, όντως, και αυτό και οι κάτοικοι του έχουν κάνει μεγάλη πρόοδο. Το αρτοποιείο της κυρίας Σούλας μετατράπηκε
σε «Φινλανδικό φούρνο» και το οπωροπαντοπωλείο του κυρ – Απόστολου έγινε super market. Έχουν δημιουργηθεί ακόμα πολλά καταστήματα ρούχων, καλλυντικών, παπουτσιών αλλά και άφθονες καφετέριες και σουβλατζίδικα. Φυσικά, δε λείπουν τα μπαρ.
σε «Φινλανδικό φούρνο» και το οπωροπαντοπωλείο του κυρ – Απόστολου έγινε super market. Έχουν δημιουργηθεί ακόμα πολλά καταστήματα ρούχων, καλλυντικών, παπουτσιών αλλά και άφθονες καφετέριες και σουβλατζίδικα. Φυσικά, δε λείπουν τα μπαρ.
Μόνο για ένα πράγμα δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη, Τη γειτονία μου. Είναι πολύ πίσω και οι νοικοκυρές έχουν παλαιολιθικές αντιλήψεις. Και πρώτη – πρώτη η μητέρα μου, η γνωστή σε όλους κυρά Νίτσα. Μπορεί να μην υπάρχει πια στη γειτονιά μας πηγάδι με νερό, υπάρχουν όμως πολλά με … λαυράκια, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Η μαμά μου, η Χάιδω, η δίπλα, και η Κατίνα, η γειτόνισσα από απέναντι, είναι οι πιο μεγάλες κουτσομπόλες στο χωριό. Το κουτσομπολιό υπάρχει παντού, αλλά εδώ ξέρουν τα πάντα. Μια φορά που έτυχε να ακούσω μια από τις συζητήσεις τους, έτσι από περιέργεια, και τι δεν άκουσα… Συζητούσαν, τάχα μου, για «σκάνδαλα». Πως μια γειτόνισσας ο σκύλος έφαγε τη κότα μιας άλλης και άλλα τέτοια συγκλονιστικά. Αυτό όμως που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν η συζήτηση τους για τον μπάρμπα – Θωμά. Ξέρετε, ο μπάρμπα – Θωμάς είναι χήρος.
Την γυναίκα του την παρέσυρε το ρέμα. Κυριολεκτικά, Όχι «με παρέσυρε το ρέμα, μάνα μου δεν είναι ψέμα » που λέει το άσμα το λαϊκό. Καθώς ήταν σκυμμένη στην όχθη και γέμιζε τις στάμνες της, σηκώθηκε να φύγει και γλίστρησε. Η συνέχεια αναμενόμενη. Τέλος πάντων, ο μπάρμπα Θωμάς αγόρασε μια κατσίκα και την ονόμασε «Δέσποινα», όπως τη γυναίκα του. Η μητέρα μου αλλά και οι γειτόνισσες το βρήκαν, 
λοιπόν, πολύ ρομαντικό. Παρόλα αυτά , εγώ δεν νομίζω να χαιρόταν η κυρά – Δέσποινα, αν μάθαινε πως δώσαν τ’ όνομα της σε μια κατσίκα. Τέλος πάντων ,τέτοια ήταν τα θέματα συζήτησης τους.
Όπως μπορεί να έχετε καταλάβει , η μητέρα μου είναι λίγο οπισθοδρομική. Δεν με άφηνε να κάνω σχεδόν τίποτα. Ούτε να βάφομαι, ούτε να βγαίνω μέχρι αργά, ούτε ψηλά τακούνια να φοράω. Σαν παπαγάλος συνέχεια μου επαναλάμβανέ τη φράση «Είσαι πολύ μικρή για τέτοια ακόμα». Ξανά και ξανά. Συνέχεια. Δυστυχώς όμως για αυτή μου είχε δώσει μια υπόσχεση. Και υποσχέσεις σαν κι αυτήν δεν ξεχνιούνται εύκολα.Τη μέρα που θα γινόμουν δεκάξιθα μου επέτρεπε να βαφτώ, να μείνω έξω μέχρι αργά και να βάλω γόβες. Τριπλή χαρά για μένα. Πίστευε ότι. όταν θα ερχόταν κείνη η ώρα. εγώ θα το είχα ξεχάσει. Αλλά τελικά αποδείχτηκε το αντίθετο.
Ημέρα Τρίτη, 10 του μήνα Ιουνίου, η πρώτη μέρα που συναντώ για 16η φορά. Μόλις ξεκολλάω το χαρτάκι από το ημερολόγιο και βλέπω τι μέρα είναι, αρχίζω να χοροπηδάω πέρα –δώθε στο δωμάτιο. Είναι τα γενέθλια μου σήμερα. Πάω γρήγορα στη κουζίνα και προσποιούμαι την αδιάφορη. «Χρόνια πολλά», μου λέει η μαμά μου, κι εγώ της απαντάω «Ευχαριστώ». Μέτα ακολούθησε ένας διάλογος όλος ενδιαφέρον._ Τέλεια μέρα σήμερα, της λέω.
_ Ναι, πράγματι και ο καιρός είναι καλός. Μπορείς να καλέσεις τις φίλες σου, αν θες.
_ Μπα , δε νομίζω να χρειαστεί, λέω και σηκώνω το δεξί φρύδι συνθηματικά. Διακρίνω ένα τόνο σκεπτικισμού στο βλέμμα σου, μαμά, συνεχίζω. Γιατί αυτό?
_ Ιδέα σου, αγάπη μου, προσπαθεί να με καθησυχάσει.
Ως εδώ θα μπω στο ψητό, έχω να πάω και στο σχολείο. Θα προσπαθήσω πάντως να της το φέρω μαλακά, σκέφτομαι.
_Μαμά, θα χρειαστώ κάποια χρήματα.
_ Α, για να κεράσουμε? Θα το αναλάβω εγώ αυτό, μη σε απασχολεί.
_ Όχι ,μαμά! Για τα δικά μου έξοδα τα θέλω.
_ Τι εννοείς?
_ Λοιπόν, μάμα, πρέπει να τηρήσεις την υπόσχεση που μου έδωσες.
_ Ποια υπόσχεση?
_Μου υποσχέθηκες πως όταν γίνω δεκάξι, θα κάνω ότι θέλω.
_Α! αυτό λες? Δεν νομίζω, Ρόη μου…
_¨όχι δεν νομίζεις. Η υπόσχεση είναι υπόσχεση.
Μετά από πολλές, πραγματικά πολλές, προσπάθειες κατάφερα να την πείσω. Της πήρα 50 ευρώ με δυσκολία. Αλλά πήρα και όλες μου τις οικονομίες. Και έτσι μάζεψα ένα πάρα πολύ ικανοποιητικό ποσόν των διακοσίων πενήντα ευρώ.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πέρασε η ώρα και η κατάληξη ήταν να μην πάω σχολείο. Έκανα κάτι πολύ περισσότερο διασκεδαστικό, πήγα για ψώνια! Πρώτα πήγα σε ένα κατάστημα καλλυντικών και πήρα όλα τα απαραίτητα. Από πούδρα μέχρι μάσκαρα. Έπειτα, επισκέφθηκα δεκάδες, που λέει, ο λόγος καταστήματα ρούχων και μετά από αμέτρητες επισκέψεις σε δοκιμαστήρια κατέληξα σε ένα υπέροχο μπορντό φόρεμα με λεπτοδουλεμένη μαύρη δαντέλα.
Στη λίστα που είχα ετοιμάσει υπήρχε κάτι που δεν είχε διαγραφεί. Ήταν οι γόβες. Ρίχνοντας μια ματιά στην τσέπη μου , συνειδητοποίησα ότι μου είχα απομείνει 50 ευρώ. Γύρισα γρήγορα σπίτι και έψαξα μήπως είχα και κάπου αλλού χρήματα. Το έψαξα όλο εξονυχιστικά , αλλά δεν βρήκα τίποτα. Αποφάσισα να τηλεφωνήσω στον παππού Τριαντάφυλλο, γνωστό χρηματοδότη μου. Το τηλέφωνο σήκωσε η γιαγιά Μελεξινή και με πληροφόρησε πως ο παππούς κοιμάται. Ακολούθησα το παράδειγμα του κι έτσι κοιμήθηκα κι εγώ λίγο.
Θυμάστε που σας είχα πει πως έχω μια ιδιότητα? Πως ό,τι βλέπω στον ύπνο μου γίνεται συνήθως αληθινό? Ε, λοιπόν, δείτε ένα παράδειγμα. Είδα τη μορφή των παπουτσιών που θα αγόραζα. Ήταν μια οπτασία! Πρώτη μου φορά έβλεπα κάτι τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό. Ήταν μια 
γόβα από βαθυκόκκινο βελούδο, διακοσμημένη με αστραφτερά διαμαντάκια. Στα πλάγια είχε δυο χαριτωμένα φιογκάκια από δαντέλα. Τότε, σκέφτηκα στον ύπνο μου πως ήταν αυτό που έψαχνα.
γόβα από βαθυκόκκινο βελούδο, διακοσμημένη με αστραφτερά διαμαντάκια. Στα πλάγια είχε δυο χαριτωμένα φιογκάκια από δαντέλα. Τότε, σκέφτηκα στον ύπνο μου πως ήταν αυτό που έψαχνα.Ξύπνησα αμέσως και πήγα στον παππού. Του εξήγησα πως έχουν τα πράγματα και αμέσως μου πρόσφερε το ποσό των εκατό ευρώ χωρίς καθόλου δισταγμό. Ήταν πραγματική έκπληξη για μένα.
Τώρα είχα συνολικά εκατόν πενήντα ευρώ. Πήρα σβάρνα τα μαγαζιά και , τελικά, τι να δω?
Τα γοβάκια των ονείρων μου! Όπως ακριβώς τα είχα ονειρευτεί. Πραγματικά υπέροχα. Αλλά η απογοήτευση τυπώθηκε στο πρόσωπό μου, όπως και η τιμή του παπουτσιού στο καρτελάκι.
Έγραφε 160 ευρώ και εγώ είχα μόνο 150.
Ήμερα πως η μαμά μου δε θα ήταν πρόθυμη να μου δώσει άλλα λεφτά. . Ούτε στον παππού ήθελα να ξαναπάω. Περπάτησα λίγο στο χωριό και σκεφτόμουν, όταν ξαφνικά κοιτάζοντας τον εφημεριδοπώλη μου ‘ρθε μια ιδέα. Γενικά πείθω εύκολα τους ανθρώπους και πάντα κατορθώνω αυτό που θέλω. Αυτό έγινε και τώρα. Άρπαξα τις εφημερίδες από τα χέρια του και γυρνούσα στους δρόμους, μέχρι που τις πούλησα όλες. Η αμοιβή μου ήταν δέκα ευρώ.
Χαρούμενη και με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου , μπήκα στο μαγαζί με τα τέλεια γοβάκια που είχα ονειρευτεί και τα πήρα αμέσως. Γύρισα ευχαριστημένη στο σπίτι, μέσα σε λίγα λεπτά όmως άρχισε το άγχος να κυριαρχεί. Ήταν ήδη τέσσερις και έπρεπε να κάνω πολλά. Βιαστικά ετοιμάστηκα και ενημέρωσα όλους τους φίλους μου για τα γενέθλια μου.
Διασκεδάζαμε μέχρι πρωίας και τα γοβάκια μου ήταν το επίκεντρο της προσοχής και το θέμα συζήτησης όλων.
Το γεύμα των ονείρων
Του Στέφανου (Β3)
Ο Αχμέτ Σαλί, Αφρικάνος στη καταγωγή, ζούσε σε μια χώρα με μεγάλη φτώχεια. Η δουλειά του ήταν να πηγαίνει νερό από τα πεντακάθαρα νερά του ποταμού Νείλου, για να ποτίζουν τα χωράφια τους. Ο Νείλος όμως ήταν πάρα πολύ μακριά από αυτόν και τα λεφτά που έβγαζε ήταν πολύ λίγα. Το ψωμί του πολύ δύσκολα το έβγαζε.
Ο Αχμέτ πολύ συχνά έμενε νηστικός… Στην ηλικία ήταν νέος, ήταν 23 χρονών. Οικογένεια δεν έκανε, οι γονείς του ήταν νεκροί και οι φίλοι του πολύ λίγοι, αλλά και αυτοί ήταν σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση.
Μια μέρα, ο Αχμέτ με τον παλιό συμμαθητή του, τον Αλί, γυρίζανε σε μια έρημο και καταλήξανε σε μια όαση. Κάνανε μια στάση για νερό. Ήπιαν όσο ήθελαν και αποθήκευσαν και λίγο για μετά, αν ξαναδιψάσουν, μέσα σε δυο μικρά μπουκαλάκια. Μετά από αυτό προχωρήσαν λίγο ακόμα, είδαν ένα πελώριο βουνό. Περάσαν το βουνό και πήγαν από πίσω.
Μόλις κατέβηκαν κάτω, από την άλλη μεριά του βουνού, τα χείλη του Αχμέτ χαμογέλασαν και έφτασαν στ’ αυτιά του, δάκρυσε από τα γέλια και κοιτούσε επίμονα στο ίδιο μέρος. Ο Αλί είχε μυωπία και τον ρωτούσε συνεχώς:
- «Τι κοιτάς εκεί τόσο επίμονα?»
Αλλά αυτός απάντηση δεν έπαιρνε. Ενώ ο Αχμέτ είχε μείνει κόκκαλο, ο Αλί τον σήκωσε, τον έβαλε στη πλάτη του και τον κατέβασε από το βουνό.
Μόλις πήγαν πιο μπροστά λίγο, ο Αχμέτ ξύπνησε και ο Αλί τον ρώτησε:
- «Γιατί κοκκάλωσες πριν?».
Και λέει ο Αχμέτ, δείχνοντας με το δάχτυλο του:
-«Κοίτα εκεί!»
Τότε ο Αλί με αυτό που είδε δεν πίστευε στα μάτια του και τα έτριβε. Και οι δυο είχαν το μεγαλύτερο χαμόγελο που θα είχε δει κανείς ποτέ του. Θα έπρεπε να μπουν στο βιβλίο Γκίνες για το μεγαλύτερο χαμόγελο στον πλανήτη. Ήταν μπροστά τους ένα τραπέζι, περίπου οχτώ μέτρα σε μήκος και πέντε μέτρα σε πλάτος, γεμάτο με φαγητά. Και τοτε, κάνανε αυτό που τους έλεγε η καρδιά τους. Δηλαδή, χωρίς δεύτερη σκέψη, ορμήξανε και οι δυο μαζί στα φαγητά. Δεν έμεινε απολύτως τίποτα, κρέατα από όλα τα είδη, κατσικίσια, χοιρινά, κοτοπουλα, δεν έμεινε τίποτα. Τα τραπέζι (8χ5) άδειασε, οι κοιλιές τους γέμισαν, αλλά το φαΐ δεν τελείωσε. Μετά από περίπου δύο λεπτά, εμφανίστηκαν από το πουθενά τρεις σερβιτόροι του βασιλιά και τους σερβίρανε. Μόλις γέμισε το τραπέζι οι σερβιτόροι φύγανε από κει που ήρθανε. Οι δυο κολλητοι τρίβανε τα μάτια τους και είπαν ότι είναι η τυχερή τους μέρα , ξανά όμως αυτοί το αδειάσανε.
Είπαν πως ήταν η αγαπημένη τους μέρα και θα θέλανε να τη ζούνε συνέχεια. Αγκαλιαστήκανε και κλαίγανε από συγκίνηση. Την επόμενη μέρα όμως η ζωή τους ήταν όπως συνήθως, δηλαδή, δουλειά, λίγα λεφτά, πολύ κούραση. Το τέλος τους όμως ήταν πολύ ωραίο , γιατί την μέρα που πεθάνανε, πέθαναν μαζί και κολλητοί ακόμα. Επίσης γράψανε σε μια πέτρα, χαράζοντας την, «Αχμέτ και Αλί, αιώνια φιλία και αχώριστοι και οι δυο». Αυτή η πέτρα, από όσους διαβάστηκε, πέρασε πολύ εύκολα από τη μνήμη στη καρδιά.
Αυτό το φαΐ πιστεύω πως τους είχε ενώσει περισσότερο. Ο Αχμέτ και ο Αλί ονόμασαν εκείνο το γεύμα «Το γεύμα των ονείρων», αλλά η αλήθεια ήταν πως ούτε στα όνειρα τους το φανταζόντουσαν αυτό.
Το δωμάτιο των ονείρων
Του Δανιήλ Χ. (Β3)
Η επιθυμία για ένα καινούριο δωμάτιο μου γεννήθηκε πριν από δυο χρόνια. Αφορμή ήταν μια εκπομπή που παρακολουθούσε η μαμά μου στην τηλεόραση. Μια παραγωγή που αναλάμβανε να φτιάχνει τα σπίτια ανθρώπων που αδυνατούσαν μόνοι τους να τα κάνουν. Σ΄ αυτήν την εκπομπή ρωτούσαν τα παιδιά της οικογένειας τι τους αρέσει και τους έφτιαχναν τα δωμάτια ανάλογα.
Πήρα πολλές ιδέες και φαντάστηκα το δικό μου δωμάτιο. Ένα δωμάτιο στην ταράτσα του σπιτιού μου, σαν μικρή σοφίτα, απομονωμένο απ’ τα υπόλοιπα , με μεγάλη μπαλκονόπορτα και θέα τη θάλασσα. Θέλω να ‘χει απαλά, γλυκά χρώματα και κίτρινο ταβάνι. Το πολύφωτο μου θέλω να έχει σχήμα ποδηλάτου και στους τοίχους να βάλω πίνακες με θέμα τη φύση. Το κρεβάτι μου θέλω να έχει σχήμα αυτοκινήτου και ο λεβιές των ταχυτήτων να έχει κουμπιά για ραδιόφωνο, τηλεόραση και DVD. Η τηλεόραση μου θα είναι, φυσικά, χωρίς δεύτερη κουβέντα, home cinema και θα είναι εξοπλισμένη με play station 3. Ο υπολογιστής μου απαραιτήτως τελευταίας τεχνολογίας. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα και ένα ασανσέρ που στο μυαλό μου μοιάζει με τηλεφωνικό θάλαμο. Μόνο που το τηλέφωνο που θα υπάρχει μέσα θα λειτουργεί κανονικά…
Έτσι μοιάζει το δωμάτιο των ονείρων μου, αν και κάθε φορά που το σκέφτομαι αλλά ζει και λιγάκι… Κάτι προσθέτω, κάτι άλλο αφαιρώ, μετακομίζω και ανακαινίζω. Ελπίζω να το φτιάξω κάποτε και να μην μείνει μόνο ένα όνειρο. Ίσως όχι για μένα. Μπορεί για τα παιδιά μου. (Αν κάνω παιδιά… )
Τα Χριστούγεννα των ονείρων
Της Χαρούλας (Β2)
Χρόνια πριν υπήρχε ένα φτωχό κορίτσι που το έλεγαν Χρύσα. Οι γονείς της, αν και φτωχοί, ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Ο πατέρας της δούλευε ως ξυλουργός και η μαμά της ως μοδίστρα. Λόγω της κακής τους οικονομικής κατάστασης δεν κατόρθωσαν πότε να δώσουν ένα χριστουγεννιάτικό δώρο στη μικρή Χρύσα. Πολλές φορές μάλιστα, οι γονείς της αναγκάζονταν να δουλεύουν και ανήμερα τα Χριστούγεννα.
Το όνειρο της Χρύσας, λοιπόν, ήταν να γιορτάσει τα Χριστούγεννα μ’ ένα πλουσιοπάροχο δείπνο και να πάρει για πρώτη φορά ένα χριστουγεννιάτικο δώρο.
Κάποια στιγμή οι γονείς της Χρύσας πέθαναν σε τροχαίο δυστύχημα και η Χρύσα αναγκάστηκε να πουλάει λουλούδια και να κερδίζει ελάχιστα χρήματα, για να ζήσει.
Ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, καθώς η Χρύσα προσπαθούσε κοκαλωμένη από το κρύο να πουλήσει λουλούδια στους πολυάσχολους περαστικούς, κάποια πλούσια οικογένεια την είδε και αποφάσισε να υιοθετήσει τη Χρύσα..
Και έτσι το φτωχό κορίτσι εκπλήρωσε το όνειρο της. Και περνούσε ονειρεμένα Χριστούγεννα.
Το σχολείο των ονείρων
Της Σπυριδούλας (Β3)
Το σπίτι των ονείρων
Της Μιχαέλας (Β2)
Το σπίτι των ονείρων μου
Είναι μεγάλο κι άσπρο,
Έχει πολλά παράθυρα
Και μοιάζει μ’ ένα κάστρο.
Θα’ θελα να ‘ναι άνετο
Και να χωράνε όλοι
Κι όποτε έχουμε γιορτή
Οι φίλοι να ‘ρχοντ’ όλοι.
Θέλω να είναι στο βουνό
Σ’ ένα τόπο μακρινό.
Θέλω να ‘χει και παιδιά
Να παίζουνε στην αμμουδιά
Η αδερφή των ονείρων
Του Τσαμπίκου (Β2)
Όταν ήμουν εννιά χρονών, ζήτησα από το μπαμπά και τη μαμά μου έναν αδελφό. Μέτα από λίγο καιρό μου είπαν πως η μαμά είναι έγκυος!!! Απόρησα, είπα «τόσο γρήγορα?». Τέλος πάντων, μετά από δυο –τρεις μήνες έμαθα ότι είναι κοριτσάκι και στεναχωρήθηκα λίγο, μετά όμως το καλοσκέφτηκα και λέω «Ωραία θα είναι!». Ονειρευόμουν πως θα γελούσαμε μαζί, πως θα κάναμε δουλειές μαζί, πως θα διαβάζουμε μαζί. Μέχρι τώρα, πάντως , πάντως πετύχαμε μόνο το πρώτο, δηλαδή να γελάμε μαζί. Ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον να πετύχουμε και τα υπόλοιπα.
Ο κόσμος των ονείρων
Της Τσαμπίκας Στ. (Β2)
Χμ… Ο κόσμος των ονείρων… Πολύ εύκολο να το λες, αλλά για να το περιγράψεις? Πολλοί θα λέγανε ότι ο κόσμος που θα ήθελαν είναι ένας κόσμος χωρίς πολέμους και δυστυχισμένους ανθρώπους. Δεν τους αδικώ, αλλά πιστεύω πως δεν το εννοούν, το λένε απλώς για «φιγούρα» και για να ακούσουν ένα «Μπράβο! Είσαι σωστός άνθρωπος».
Ο δικός μου κόσμος των ονείρων είναι αυτός στον οποίο ζούμε ελεύθεροι, αλλά χωρίς να ξεπερνάμε τα ζώδια. Ακόμη να μην υπάρχουν « ψώνια» που, κάθε τρεις και λίγο, μας κάνουν τη ζωή μαρτύριο. Πολιτικοί που τσακώνονται στις τηλεοράσεις και μας κάνουν να τις κλείνουμε με το κεφάλι καζάνι. Οι άνθρωποι να είναι ευγενικοί και διακριτικοί και όχι αγενέστατοι που σε κοιτάνε από πάνω μέχρι κάτω. Όσον αφορά το σχολείο, οι μαθητές να σέβονται τους καθηγητές, κι ας τους σχολιάζουνε στο διάλειμμα για αυτό.
Θα ήθελα ένα κόσμο, που να μπορεί κανείς να ακούει ότι είδους μουσική θέλει και ότι δραστηριότητα του αρέσει. Να μην νοιάζεται κανένας για το τι λένε οι άλλοι για αυτό.
Και, για να αναφερθώ γενικά για όλο τον κόσμο, να είμαστε όλοι υγιέστατοι, ευτυχισμένοι, ελεύθεροι, αλλά με μέτρο…
Το νησί των ονείρων
Του Γιώργου Σ. (Β3)
Το νησί των ονείρων μου είναι ένα νησί στο οποίο θα είμαι μόνος, χωρίς αυτοκίνητα και εμπορικά κέντρα. Μέσα σε δάσος, χωρίς καυσαέρια, με μια απέραντες παραλία καθαρή, όχι όπως στις μεγάλες πόλεις Με καλό καιρό και λιακάδα κάθε μέρα. Να μην υπάρχουν κανόνες και να είμαι ελεύθερος να κάνω τα πάντα.
Άλλα κάποια στιγμή θα χρειαζόμουν και άλλους ανθρώπους, γιατί κανένας δεν επιβιώνει μόνος. Οπότε το νησί των ονείρων θα είναι ένα νησί με λίγους αλλά καλούς ανθρώπους, με μια καθαρή παραλία, χωρίς αυτοκίνητα, ηχορρύπανση, καυσαέρια και μεγάλα μαγαζιά.
Το τρικ των ονείρων
Του Αλέξανδρου (Β3)
Μια μέρα καθόμουν στο σπίτι μου και έβλεπα στην τηλεόραση ένα πρόγραμμα. Ήταν αγώνες Moto Cross, στο οποίο έκαναν διάφορα κόλπα, πηδώντας από μια ράμπα με τη μηχανή.
Εκεί που έβλεπα μου ήρθε ξαφνικά μια σκέψη για ένα κόλπο που δεν είχα ξαναδεί. Έτσι όπως θα πηδούσε ο μοτοσικλετιστής , θα άφηνε τα χέρια του και θα έκανε μια περιστροφή στον αέρα, δίπλα στην μοτοσικλέτα, χωρίς να την ακουμπήσει. Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο και επειδή δεν είχα μηχανή, αλλά συνεχώς το φανταζόμουν και δεν έφευγε από το μυαλό μου.
Μέτα από πέντε χρόνια έτυχε να δω έναν τέτοιο αγώνα στη τηλεόραση. Εκεί που το έβλεπα ξαφνικά είδα τον οδηγό να πηγαίνει στη ράμπα, να πηδάει και να αφήνει την μοτοσικλέτα, να κάνει την περιστροφή και μετά να κατεβαίνει στο έδαφος με μεγάλη επιτυχία. Όταν το ξαναέδειξε έπαθα σοκ. Δεν ήταν κανείς μαζί μου, για να εκφράσω τη χαρά μου και να του πω πως το ονειρευόμουν καιρό.
Αυτός που μιλούσε είπε πως το κόλπο αυτό μόνο μια φορά στο παρελθόν είχε πραγματοποιηθεί. Με αυτό το κόλπο ο αναβάτης προκρίθηκε στον τελικό, όπου το ξαναεπιχείρησε. Παρ’ ολίγο να μην το πετύχει , την ώρα που προσγειωνόταν, αλλά τελικά το κατάφερε ίσα- ίσα.
Εκείνη τη μέρα δεν θα τη ξεχάσω ποτέ, αφού το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα.
Η τούρτα των ονείρων
Του Γιάννη Π.(Β3)
Καθώς καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, μια παράξενη σκέψη μου ήρθε στο μυαλό. Αναρωτήθηκα αν υπάρχει τούρτα ψηλότερη από τρία μέτρα. Αυτή η σκέψη μου προέκυψε, όταν θυμήθηκα ότι πριν λίγα χρόνια είχα δει στην τηλεόραση μια τούρτα δύο μέτρα.
Όσο περνούσαν οι μέρες, πίστευα πως ήταν αδύνατο να υπάρξει τούρτα πάνω από τρία μέτρα, διότι , πρώτα απ’ όλα δεν θα μπορούσε να σταθεί. Είχα σκεφθεί, λοιπόν, να κάνω ένα γκάλοπ με ερώτημα «Ποιος πιστεύει ότι έχει φτιαχτεί ή θα φτιαχτεί τούρτα ψηλότερη από τρία μέτρα». Ρώτησα γνωστούς, φίλους και ξένους, μα το ποσοστό εκείνων που πίστευαν ότι είχε υπάρξει ή θα υπάρξει τέτοια τούρτα ήταν από ελάχιστο ως μηδενικό. ‘Όλοι μου έλεγαν ότι δεν μπορούσε να σταθεί μια τόσο ψηλή τούρτα .
Αυτή η σκέψη παρέμεινε στο μυαλό μου κάνα μήνα , βασανίζοντας το μυαλό μου, και αποφάσισα να τα α ξεχάσω όλα. Για καλή μου τύχη, όμως, την επόμενη μέρα είδα ένα φυλλάδιο με τίτλο «Διαγωνισμός τούρτας».
Τότε είπα στους γονείς που πως δεν πρέπει να το χάσω αυτό. Αποφάσισαν λοιπόν να πάμε παρ’ όλο που ήταν μακριά. Στη διαδρομή σκεφτόμουν πως θα ήταν διαγωνισμός τούρτας προς γεύση, δηλαδή ποιος θα φτιάξει την πιο γευστική τούρτα. Όμως όλα ήταν εντελώς διαφορετικά. Όταν βγήκα από το αυτοκίνητο, λοιπόν, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Είδα μια τούρτα τέσσερα μέτρα!!! Όχι απλά πραγματοποιήθηκε η εκείνη η σκέψη μου, αλλά ήταν και ένα μέτρο ψηλότερη. Όταν γύρισα στο χωριό μου το έλεγα σε όλους και ήμουν πολύ χαρούμενος.
Το κρουαζιερόπλοιο των ονείρων
Του Βασίλη (Β3)
Πριν από δυο χρόνια ήμουν στο λιμάνι της Ρόδου, στο οποίο έρχονται όλα τα πλοία και τα κρουαζιερόπλοια. Το ραδιόφωνο έλεγε πως θα έρθει στο λιμάνι το καλύτερο κρουαζιερόπλοιο της Ευρώπης! Ενώ και όλοι οι άνθρωποι που δούλευαν στο λιμάνι ανυπομονούσαν και έκαναν πως και πώς να έρθει αυτό το κρουαζιερόπλοιο. Διότι αυτό το κρουαζιερόπλοιο δεν θα σταματούσε πουθενά αλλού, και αυτό ήταν σημαντικό για τη Ρόδο και την Ελλάδα.
Είχαν περάσει πέντε μέρες και την έκτη μέρα, στις 12.00 το μεσημέρι, άραξε στη Ρόδο. ΄Το κρουαζιερόπλοιο ήταν πολύ ωραίο, το πλάτος του ήταν διακόσια μέτρα και το μήκος του τουλάχιστον δυο χιλιόμετρα. Το πλοίο ήταν τόσο μεγάλο που ίσα που χωρούσε στο λιμάνι. Ο ιδιοκτήτης αυτού του πλοίου ήταν ένας εκατομμυριούχος Βρετανός, ο οποίος πήρε ένα παλιό υποβρύχιο και το έκανε κρουαζιερόπλοιο.
Ο εκατομμυριούχος μας έδινε απαντήσεις, ό,τι απορίες κι αν είχαμε. Μας έλεγε ότι το πλοίο μπορεί να μεταφέρει μέχρι και δέκα χιλιάδες άτομα. Πως έχειέξι χιλιάδες δωμάτια, ένα σινεμά, μέρος για μπόουλινγκ, και επίσης, επειδή στο Βρετανό αρέσουν τα καζίνο, ότι έφτιαξε και ένα καζίνο εκεί. Το κρουαζιερόπλοιο αυτό έμεινε στην ιστορία της Ρόδου, διότι, εκτός των άλλων, υπήρχαν ακόμη και τα όπλα που χρησιμοποιούσαν στους πολέμους.
Την έβδομη μέρα το πρωί έφυγε. Είχε κάτι τουρμπίνες που κανείς δεν τις είχε ξαναδεί κανείς. Οι τουρμπίνες ήταν τόσο μεγάλες και γρήγορες, που έβγαλαν το κρουαζιερόπλοιο από τη Ρόδο σε δέκα λεπτά μόλις ή και λιγότερο.
Όταν έφυγε το πλοίο ήταν τόσο δυστυχισμένοι όσοι δούλευαν στο λιμάνι! Αλήθεια, αυτό ήταν το κρουαζιερόπλοιο των ονείρων για όλους.
Η συνταγή των ονείρων
Της Τσαμπίκας Σ. (Β3)
Από μικρή ηλικία είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στη μαγειρική. Βοηθούσα τη μητέρα μου στο μαγείρεμα, παρακολουθούσα εκπομπές μαγειρικής, διάβαζα βιβλία συνταγών και είχα ως όνειρο μου να δημιουργήσω μια δική μου συνταγή που θα διαδιδόταν σε όλο τον κόσμο, θα την γνώριζαν και μικροί αλλά και μεγάλοι και θα γινόμουν υπερήφανη για το κατόρθωμα του.
Προσπαθούσα κάθε μέρα με μεγάλη υπομονή, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε αποτέλεσμα. Ώσπου μια μέρα, ενώ είχα σταματήσει να ελπίζω, αφυπνίστηκε η δημιουργικότητα που καλλιεργήθηκε μέσα μου και πραγματοποίησα μια πεντανόστιμη τούρτα . Οι γονείς μου εξεπλάγησαν μαζί μου και εγώ ήμουν υπερήφανη για τον εαυτό μου, που κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.
Η συνταγή των ονείρων
Της Μαργαρίτας (Β2)
Η Κατερίνα Διάκουλα ήταν μια όμορφή και καλή κοπέλα η οποία είχε ένα όνειρο. Να πραγματοποιήσει την συνταγή των ονείρων της. Είχε όμως ένα πρόβλημα. Δεν ήξερε πώς να μαγειρέψει. Αντίθετα, η μαμά της κοπέλα ήξερε πώς να μαγειρέψει, για αυτό ήρθε στο σπίτι της, να τη βοηθήσει.
Η Κατερίνα έδωσε τη συνταγή στη μητέρα της και αυτή άρχισε το μαγείρεμα. Μετά από μια ώρα το φαγητό ήταν έτοιμο και το έφαγαν. Ήταν το καλύτερο φαγητό που δοκίμασε η Κατερίνα στη ζωή της. Μπορεί να μην το μαγείρεψε , αλλά η Κατερίνα ήταν πάρα πολύ χαρούμενη, γιατί τη συνταγή την έφτιαξε εκείνη.
Το όνειρο των ονείρων
Του Μανώλη Π. (Β3)
Ήδη μέρα με τη μέρα καταστρέφονται τα πάντα από τη μόλυνση, υπάρχουν καταστροφές από φωτιές, ρύπανση θαλασσών, πρόβλημα με το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Μέρα με τη μέρα αλλάζουν οι συνθήκες και το κλίμα. Μια έχουμε ζέστη, μια βρέχει ,μετά έχει λιακάδα κ.τ.λ.. Πρέπει να σταματήσουμε να μολύνουμε το περιβάλλον Και το όνειρο μου είναι να σταματήσουμε να μολύνουμε τον πλανήτη και να έχουμε καθαρό οξυγόνο.
Το αυτοκίνητο των ονείρων
Της Νικολέτας (Β3)
Από μικρή είχα μια μανία με τα αυτοκίνητα, μου άρεσαν πάρα πολύ. Καθώς μεγάλωνα, έβλεπα τους φίλους μου να οδηγούνε ακριβά αυτοκίνητα και τότε πεθύμησα κι εγώ να αγοράσω και να οδηγήσω το αυτοκίνητο των ονείρων μου.
Μια μέρα, καθώς πήγαινα στο πανεπιστήμιο, είδα την κολλητή μου να οδηγάει ένα ακριβό αμάξι Mercedes. Τη ρώτησα πως πάει και εάν της αρέσει και μου είπε ότι από μικρή ήθελε μια Mercedes και τελικά την πήρε.
Κι εμένα το όνειρο μου ήταν να αγοράσω ένα αμάξι ακριβώς. Όμως όχι ότι κι ότι. Μου άρεσαν τα Audi. Και πάντα πίστευα πως, όταν μπω με το καλό στο Πανεπιστήμιο, θα είχα την ευκαιρία να πάρω το αμάξι αυτό. Όμως τελικά δεν τα κατάφερα. Δεν μπόρεσα να πάρω το αυτοκίνητο των ονείρων μου.
Και στην αδερφή μου όμως, και σ’ αυτήν, άρεσαν αυτού του είδους τα αυτοκίνητα. Και στα γενέθλια της το αγόρι της της πήρε μια Audi κόκκινη. Και χάρηκα πολύ, γιατί τουλάχιστον η αδερφή μου πήρε ένα από τα αυτοκίνητα των ονείρων μου.
To ………………… των ονείρων
Τ… ……………..
………….., ένα ……………… απογοητευμένο πια από τα ………………, έπαψε να πιστεύει κάποτε στο όνειρο τ.. ότι θα γνωρίσει το ……….. των ονείρων τ… , θα το ερωτευτεί τρελά και θα μείνουν μαζί για πάντα. Αλλά δεν το έβαζε κάτω. Μέσα τ… πίστευε ότι θα έρθει αυτός ο έρωτας και θα τ.. κλέψει τη καρδιά και θα τ.. κάνει ευτυχισμέν…. .
Μια μέρα, λοιπόν, ήρθε ένα καινούριο ………. στο σχολείο και , μόλις κοιτάχτηκαν με τ..
………., ερωτευτήκανε παράφορα, αν και δεν το κατάλαβαν αμέσως. Στην αρχή κάνανε παρέα, περνούσαν πολύ καλά μαζί, γελούσαν και μετά από λίγο κατάλαβαν ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλον. Έτσι τα φτιάξανε και δεν μπόρεσε να τους χωρίσει κανείς, γιατί ήταν ένας μεγάλος έρωτας κεραυνοβόλος και δεν μπορούσε να τελειώσει.
Τελικά, πρέπει να πιστεύουμε στα όνειρα και να μην τα θεωρούμε άπιαστα. Και πρέπει να τα κυνηγάμε, γιατί μια μέρα θα τα πετύχουμε.
Το δέντρο των ονείρων
Της Τσαμπίκας Π (Β3).
Το δέντρο των ονείρων αναφέρεται σε ένα παιχνίδι που έφτιαξα όταν ήμουν μικρή. Βασικά το παιχνίδι αυτό το ανακάλυψα μαζί με τη ξαδέρφη μου τη Χριστίνα, ήταν δικό μας δημιούργημα. Αρχικά στην αυλή του σπιτιού μας είχαμε ένα δέντρο το οποίο ήταν κούφιο στο εσωτερικό του. Εγώ έβαλα μετά λίγα ξερά χόρτα, για να είναι πιο άνετα και βολικά, όταν καθόμασταν μέσα. Στη συνέχεια, όταν μαλώναμε με κάποιον ή όταν ήμασταν στενοχωρημένες , πηγαίναμε εκεί και κλείνοντας τα μάτια μας καθόμασταν μέσα και φανταζόμασταν πως θα θέλαμε να γίνουν τα πράγματα. Έτσι παίρναμε θάρρος και συνεχίζαμε. Τέλος, το «δέντρο των ονείρων » δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ, γιατί ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα και μαγικά μέρη που πήγα ποτέ.
Το ταξίδι των ονείρων.
Της Χριστίνας Π. (Β3)
Ο Μαρκαβάλντο είχε ένα όνειρο από μικρός, να ταξιδέψει και να κάνει σε 2 μήνες τον γύρο του κόσμου. Για να το πετύχει αποφάσισε να γίνει πιλότος. Το όνειρο του εκπληρώθηκε, αλλά όχι τελείως. Έγινε πιλότος, ταξίδεψε σε πολλά μέρη, όμως δεν έκανε ποτέ το γύρο του κόσμου. Δεν έκανε αυτό το ταξίδι γιατί άλλες φορές φοβόταν, άλλες υπήρχε κακοκαιρία, και άλλες δεν ήθελα να αποχωριστεί την οικογένεια του.
Για να το πραγματοποιήσει αναγκαίο ήταν να βρει ένα μεταφορικό μέσο που να προσγειώνεται παντού. Τελικά το βρήκε. Ήταν ένα υδροπλάνο.
Την πρώτη φορά που προσπάθησε ήταν εκεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία θα βιντεοσκοπούσαν αυτή τη σημαντική στιγμή. Ωστόσο το υδροπλάνο, δεν ξεκίνησε ποτέ, καθώς είχε μια βλάβη την οποία δεν είχε παρατηρήσει ο Μαρκαβάλντο. Έτσι έγινε περίγελως σε όλο τον κόσμο.
Όταν άφησε το όνειρο του, δεν είχε δίπλα του κανένα. Ακόμη και η οικογένεια του τον εγκατέλειψε. Όλοι πια ξέχασαν αυτό το ταξίδι , ωστόσο αυτός είχε πάντα ελπίδες.
‘Έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, παρακολουθώντας τηλεόραση, άκουσε πως κάποιος έκανε τελικά αυτό το ταξίδι και χάρηκε πάρα πολύ, γιατί το όνειρο που είχε από μικρός τελικά δεν ήταν ακατόρθωτο.
Το ταξίδι των ονείρων
Της Χριστίνας Μ. (Β2)
Από μικρή που ήμουν ,θυμάμαι ότι είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία στα ταξίδια και στις ξένες χώρες, καθώς και στα ήθη και έθιμα τους. Κάθε μέρα σχεδόν, ο πατέρας μου μου έφερνε και ένα διαφορετικό βιβλίο για μια διαφορετική χώρα. Τα ξεφύλλιζα όλα με μεγάλη περιέργεια να μάθω κάτι παραπάνω.
Ώσπου μια μέρα ο πατέρας μου, μου έφερε ένα μεγάλο βιβλίο, ολόκληρο τόμο, για μια χώρα, την Ισπανία. Μόλις το είδα, με εντυπωσίασαν αφάνταστα οι εικόνες και έτσι άρχισα να το διαβάζω. Τρεις ολόκληρες μέρες έκανα να το τελειώσω.
Από τότε το είχα όνειρο, να κάνω ένα αξέχαστο ταξίδι στην Ισπανία. Είχα ακούσει και την ισπανική γλώσσα και μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε, είναι μια από τις αγαπημένες μου λέξεις. Αλλά δεν ήταν το μόνο που με εντυπωσίασε! Τα ενδύματα που φορούν οι άνθρωποι, το υπέροχο φαγητό τους, οι αξιοθαύμαστες , η καλοσύνη και η εξυπηρετικότητα των ντόπιων προς τους τουρίστες, τα ήθη και τα έθιμα τους.
Τέλος, οπωσδήποτε θέλω να επισκεφθώ την Βαρκελώνη και να δω το υπέροχο στάδιο της Μπαρτσελόνα, το «Camp Nou», γιατί είμαι πολύ φανατική με το ποδόσφαιρο. Ελπίζω κάποια μέρα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.
Το ταξίδι των ονείρων
Της Έλλης (Β3)
Η Αλίκη ήθελε να κάνει ένα ταξίδι πέρα από κάθε φαντασία. Ήθελε να πάει στη «Χώρα των θαυμάτων». Είχε αφιερώσει όλη της ζωή σ’ αυτό το ταξίδι. Ώσπου μια μέρα κατάφερε να ταξιδέψει έως τη «Χώρα των Θαυμάτων».
Το ταξίδι αυτό το είχε δει στο όνειρο της και από τότε έβαλε στόχο να το καταφέρει . Και μόλις το κατάφερε, παραδέχτηκε ότι αυτό το «»ταξίδι» ήταν το «ταξίδι των ονείρων». Πάντως, μετά από αυτό που κατάφερε είπε στους φίλους της ότι δεν έχει πια λόγο να ζει. Και πέθανε…
Αλλά στο τέλος και οι φίλοι της κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους , επειδή η Αλίκη τους έλεγε να πιστεύουν σε αυτό που πραγματικά θέλουν. Και αυτοί πίστεψαν και έτσι πραγματοποιήθηκε αυτό που ήθελαν να πραγματοποιηθεί.
Το ταξίδι των ονείρων της Παραμυθίας
Της Ματίνας Τ. (Β3)
Η Παραμυθία είναι η καλύτερη μου φίλη. Την ξέρω από μικρή και ξέρω ποιο είναι το μεγαλύτερο της όνειρο. Να ταξιδέψει στο Διάστημα. Πολλές φορές κοιτάμε τα αστέρια μαζί και ξεχνιόμαστε. Η μεγαλύτερη της περιέργεια είναι αυτή. Να δει πως είναι στο Διάστημα. Είμαι σίγουρη πως αν της δοθεί η ευκαιρία, δεν θα την αφήσει σε καμιά περίπτωση.
Πριν από μερικά χρόνια είχαμε πάει στην παραλία και τότε κοίταξε τα’ αστέρια και είπε πως το όνειρο της ήταν να ταξιδέψει στ’ αστέρια και πως όταν μεγαλώσει έχει σκοπό να το πραγματοποιήσει. Πράγματι είναι πολύ ωραίο το ταξίδι αυτό. Της εύχομαι να το πραγματοποιήσει κάποτε…
Το ταξίδι των ονείρων.
Της Παραμυθίας (Β2)
Από μικρή ήθελα να ταξιδέψω στο Διάστημα. Μπορεί και να μην είναι αυτό το μεγαλύτερο όνειρο μου, αλλά έχω την περιέργεια να δω ολόκληρο το τοπίο και να το συγκρίνω με αυτό της φαντασίας μου. Μερικές φορές κοιτάω τα αστέρια στον ουρανό και προσπαθώ να μαντέψω ποιος πλανήτης, ποιο αστέρι μπορεί να είναι . Θέλω να δω από κοντά αυτά τα τοπία που έχω φανταστεί. Να μπω στο διαστημόπλοιο και να ταξιδέψω…
Το ταξίδι των ονείρων
Της Ειρήνης (Β2)
Η Ειρήνη Μ. είναι ήταν μια μαθήτρια 14 χρόνων και της οποίας το ταξίδι των ονείρων ήταν να ταξιδέψει στην Αμερική. ‘Όταν διάβαζε, καθώς και όταν πήγαινε σχολείο, το μυαλό της ταξίδευε στην Αμερική. Πάντα ήθελα να πραγματοποιήσει το όνειρο της. Όμως, αφού κάθισε και το σκέφτηκε καλά, κατάλαβε ότι ποτέ δεν θα έχει την ευκαιρία να το πραγματοποιήσει και αποφάσισε να το ξεχάσει.
Αλλά μια μέρα των ημερών, καθώς πλησίαζαν τα γενέθλια της , οι γονείς της σκέφτηκαν πως το καλύτερο δώρο θα ήταν μια βδομάδα στην Αμερική. Ανακοίνωσαν, λοιπόν, αυτή τους τη σκέψη στην Ειρήνη και αυτή κατενθουσιάστηκε με την ιδέα τους. Έτσι το ταξίδι της των ονείρων της έγινε πραγματικότητα.
Το ταξίδι των ονείρων
Του Σταμάτη (Β3)
Το παρακάτω κείμενο αναφέρεται στο ταξίδι των ονείρων μου το οποίο πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι 2010.
Αυτό που με έκανε να θέλω τόσο πολύ να πάω στο Παρίσι ήταν ο πύργος του Άιφελ. Όταν ήμουν μικρός είδα τον πύργο στη τηλεόραση και , παρ’ όλο που ξαφνιάστηκα τόσο, μου άρεσε πάρα πολύ και έτσι ξεκίνησε το όνειρο. Καθώς όμως μεγάλωνα, γνώριζα ανθρώπους που οι οποίοι είχαν πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο και μου έλεγαν πόσο τέλεια είναι. Τότε σκέφθηκα πως δεν υπάρχουν πιθανότητες να πάω στο Παρίσι και είπα να το ξεχάσω.
Αλλά όπου και να πήγαινα , ότι κι αν έκανα, αυτό το όνειρο εξακολουθούσε να με κυνηγάει. Έτσι πήρα την απόφαση να το συζητήσω με τους γονείς μου. Εκείνοι μου είπαν ότι και αυτοί θέλουν και ότι θα προσπαθήσουμε να πάμε. Τον Ιούνιο, καθώς ετοιμαζόταν να κλείσει το σχολείο, μου το είπαν σαν έκπληξη. Εκείνη τη στιγμή, εγώ ενθουσιάστηκα και τους ευχαρίστησα. Έτσι πήγαμε στο Παρίσι, ανεβήκαμε στην κορυφή του Άιφελ και το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε.
Το ταξίδι των ονείρων
Της Χρυσάνθης (Β3)
Έχω πάει σε αρκετά μέρη, σε άλλα ήμουν μικρή, σε άλλα ήμουν λίγο μεγαλύτερη. Από μικρή, το όνειρο μου ήταν να πάω διακοπές τα Χριστούγεννα στο Παρίσι και , ειδικά, στην Disneyland, στη χώρα των ηρώων των παιδιών. Όταν ήμουν μικρή, πίστευα πως όλοι αυτοί οι ήρωες ήταν πραγματικοί. Όταν μεγάλωσα, κατάλαβα ότι ήταν απλώς άνθρωποι ντυμένοι με τη στολή του ήρωα.
Τελικά, αν και ήμουν λίγο μεγάλη και ήξερα πως δεν ήταν πραγματικοί ήρωες αλλά μια απομίμηση τους, πήγα πριν τέσσερα χρόνια, για να δω ένα καινούριο μέρος , αλλά και για να εκπληρώσω το όνειρο που τόσο πολύ ήθελα όταν ήμουν μικρή. Κι όμως πέρασα πολύ ωραία!!!!
Η μπάλα των ονείρων
Του Γιάννη Χ. (Β3)
Μπάλα! Η στρογγυλή θεά. Πάνω της κάθε λογής χρώματα και πάντα είναι πανέμορφη!
Όταν είδα τη μπάλα που επιθυμούσα να κυλάει με δύναμη μέσα στο γήπεδο, την έβλεπα και τη χαιρόμουν! «Αυτήν θέλω!», είπα. Ήταν της αγαπημένης μου ομάδας, άσπρη με κόκκινα αστέρια. Μ΄ αυτήν θα παίζω και θα νοιώθω σα να παίζω στο γήπεδο. Θα την κυνηγώ, θα κάνω ντρίπλες, κάθε λογής πράγματα. Επίσης θα σκοράρω στα δίχτυα και θα κάνω τους πάντες να φωνάζουν «Γκόοοοοοοοοοοοοοοοοολ!»
Αυτή τη μπάλα δεν θα την άλλαζα με τίποτα.
Τα γενέθλια των ονείρων
Της Μαρίας Σ. (Β3)
Πέρσι στις 11 Αυγούστου γιόρτασα τα γενέθλια μου με τους φίλους μου. Είχα κανονίσει να τα κάνω σε μια πιτσαρία στ’ Αφάντου. Έφτασα στην πιτσαρία με 30 λεπτά καθυστέρηση και όλοι οι φίλοι μου με περίμεναν εκεί. Με χαιρέτησαν και πήρα τα δώρα μου και μετά από λίγο παραγγείλαμε πίτσες. Καθώς περιμέναμε να φάμε, συζητούσαμε. Όταν ήρθαν οι πίτσες, φάγαμε και μετά μου έφεραν την τούρτα. Καθώς τραγουδούσαν το «Χρόνια πολλά», μου λέει η αδερφή μου «Κάνε μια ευχή!» Έτσι ευχήθηκα και μπορώ να πω ότι σχεδόν πραγματοποιήθηκε!
Στο τέλος των γενεθλίων πήγαμε όλοι μαζί στο πανηγύρι , που υπήρχαν διάφορα ωραία παιχνίδια. Πρώτα μπήκαμε σε ένα van, το οποίο, όταν ξεκίνησε, είχε μια οθόνη η οποία έδειχνε ένα αμάξι και είχες την αυταπάτη ότι οδηγούσες εσύ. Έπειτα οδήγησα και ένα αμαξάκι και στο τέλος ήρθαν οι γονείς μου και να με πάρουν, για να επιστρέψουμε στο σπίτι.
Ήταν η πιο καταπληκτική βραδιά της ζωής μου. Πέρασα μοναδικά και ελπίζω τα επόμενα γενέθλια μου να είναι εξίσου μοναδικά.
Η κατασκήνωση των ονείρων
Του Γιώργου Π. (Β3)
Ο Γιώργος ο Π., «Ρ… aki» για τους φίλους του, ήθελα να πάει στην κατασκήνωση. Ήταν μια κατασκήνωση στο δάσος, η οποία δεχόταν παιδιά Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου. Κάθε μέρα που ξυπνούσε το P…aki, ρωτούσε πότε θα περάσει ο χειμώνας και θα ‘ρθει το καλοκαίρι, για να πάει στην κατασκήνωση των ονείρων του.
Και το όνειρο του εκπληρώθηκε. Πέρασε ο χειμώνας και ήρθε το καλοκαίρι κι έφτασε επιτέλους η μέρα που θα πήγαινε στην κατασκήνωση. Όταν έφτασε είδε ότι εκεί ήταν πολλά παιδιά . Και χάρηκε, γιατί το όνειρο του πραγματοποιήθηκε.
Ο χειμώνας των ονείρων
Της Ματίνας Ν. (Β2)
Ο Χειμώνας που πέρασε ήταν ο πιο ωραίος και αξέχαστος για μένα. Τα Χριστούγεννα τα πέρασα στη Φινλανδία, σε μια χώρα όπου τα Χριστούγεννα πάντα χιονίζει εκεί. Είχαμε πάει όλη η οικογένεια μου και με τα ξαδέρφια μου να επισκεφτούμε ένα θείο μας που μένει εκεί. Την Πρωτοχρονιά μαζέψαμε πολλά δώρα. Επίσης κόψαμε την βασιλόπιτα όλοι μαζί και το φλουρί που είχε έτυχε σε μένα.
Αυτός ο χειμώνας ήταν ο χειμώνας των ονείρων μου.
Το καλοκαίρι των ονείρων
Του Σάββα (Β2)
Το δικό μου καλοκαίρι των ονείρων έχει πολλές ώρες στη θάλασσα και πολλές ημέρες στο ξενοδοχείο που δουλεύει η μαμά μου, γιατί έχει πισίνα και έρχονται όλοι μου οι φίλοι και τα ξαδέρφια μου. Εκεί περνάμε πάρα πολύ ωραία, επειδή κάτω από το ξενοδοχείο, στη θάλασσα, έχει water sports και κάνω μαζί με τους φίλους μου. Το καλοκαίρι των ονείρων περιέχει, ακόμα, πολλές βόλτες στην Αρχίπολη, το χωρίο μου, ή στ’ Αφάντου που μένουν οι φίλοι μου. Επίσης θα ήθελα να έχει βόλτες με το σκύλο μου στο δάσος ή στο δρόμο. Τέλος, δεν θα ήθελα να έχει τόσο πολύ ζέστη το μεσημέρι.
Το καλοκαίρι των ονείρων
Της Ευδοκίας (Β3)
Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν από τα πιο ωραία που έχω ζήσει ποτέ.
Είχα πάει σε ένα πολύ όμορφο νησί, στο οποίο από μικρή ήθελα να πάω, και πέρασα φανταστικά. Όταν φτάσαμε, έφτασα στο ξενοδοχείο που ήταν ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Κάθε μέρα, έβλεπα το απόγευμα μια ομάδα δελφινιών να περνάνε. Κάθε μέρα περνούσαν και κάθε απόγευμα έβγαινα για να τα δω. Κάθε βράδυ από τις 20.00 μέχρι τις 00.00 έκαναν πάρτι με δυνατή μουσική, αναψυκτικά, ποτά και φαγητό. Σ’ αυτό το νησί έκανα πολλούς φίλους. Κάθε πρωί με το που ξυπνούσαμε τρέχαμε όλοι μαζί στην παραλία και περνούσαμε τέλεια.
Αυτό το καλοκαίρι δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Το καλοκαίρι των ονείρων
Της Φωτεινής (Β2)
Το καλοκαίρι που πέρασε μου έμεινε αξέχαστο. Το τελειότερο, έως τώρα. Ήταν ξεχωριστό για μένα. Αρχικά, κάθε μέρα πήγαινα βόλτα με τους φίλους μου και διασκεδάζαμε, γελούσαμε, κάναμε βλακείες, πηγαίναμε για περίπατο και για φαγητό. Στη συνέχεια, τις πιο ωραίες στιγμές τις έζησα στην παραλία με τις φίλες μου. Κάναμε διάφορα water sports και κάναμε βόλτες. Τέλος, πήγα και διακοπές. Στην Κω, ένα υπέροχο νησί με πολλά αξιοθέατα, που τα γνώρισα όλα. Με λίγα λόγια, πέρασα τέλεια.
Το σκυλάκι των ονείρων
Του Γιώργου Δ. (Β3)
Παλιά, όταν ήμουν μικρός, ήθελα πολύ ένα σκυλάκι. Έλεγα συνεχώς στη μάνα μου
«Θέλω ένα σκυλάκι! Θέλω ένα σκυλάκι!». Η μητέρα μου βαρέθηκε να με ακούει και αποφάσισε να μου το πάρει. Το σκυλάκι αυτό το ονόμασα Ρεξ. Κάθε μέρα έπαιζα μαζί του και διασκέδαζα πολύ και, όταν έφτασε ή ώρα να μεγαλώσει, συνεχίζαμε να παίζουμε. Αυτό το σκυλάκι μου κρατάει απόλυτη συντροφιά.
Το επάγγελμα των ονείρων
Της Ελευθερίας(Β2)
Το δικό μου όνειρο είναι να γίνω μια μέρα ψυχολόγος, κάτι που μου αρέσει πολύ, νομίζω πως μου ταιριάζει και πως θα τα καταφέρω. Κάτι άλλο που με κάνει να το θέλω είναι ότι ξέρω πως όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποια προβλήματα και μερικές φορές δεν έχουν που να το πουν και αυτό είναι μια λύση. Τέλος, θα ήταν ωραίο και γιατί θα χαιρόμουν που θα ένιωθαν χαρά και ανακούφισή λέγοντας τα προβλήματα τους σε κάποιον.
Το στυλό των ονείρων.
Του Μιχάλη (Β2)
Μια φορά εκεί που έγραφα ονειρεύτηκα το στυλό των ονείρων. Θα είναι ένα στυλό κανονικό, που όμως θα έχει ένα ψηλό σωλήνα στο πάνω μέρος, ο οποίος θα συνδέεται με ένα κουτάκι μελάνι και έτσι θα το χρησιμοποιούμε πολύ περισσότερο χρόνο από ένα απλό.
Η καθηγήτρια των ονείρων.
Της Δήμητρας (Β2)
Πρέπει να φωνάζει όταν είναι ανάγκη και όταν το ζητά η περίσταση. Ακόμα, να εξηγεί σωστά το μάθημα, έτσι ώστε να μην μένουν στα παιδιά απορίες. Να υπάρχει συνεννόηση ανάμεσα σε καθηγητή και να μην υπάρχουν εντάσεις χωρίς λόγο. Τέλος, πιστεύω ότι η καθηγήτρια των ονείρων πρέπει να είναι ευγενική και όχι αγενής και σε καμιά περίπτωση οξύθυμη.
Τα Χριστούγεννα των ονείρων του Μανώλη και του Αϊ Βασίλη
Του Μανώλη (Β2)
Το όνειρο μου είναι να συναντήσω τον Αϊ Βασίλη. Θα ήθελα να τον γνωρίσω για να δω πως ακριβώς είναι και πως κατορθώνει να εμφανίζει τα πράγματα που θέλουνε τα εκατομμύρια παιδιά που τον περιμένουν. Θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω! Θα μου άρεσε!!!
Τα αστέρια των ονείρων
Του Δανιήλ Μ (Β2).
Μια μέρα έβλεπα τ’ αστέρια και παρατήρησα ότι ήταν πολύ ωραία και λαμπερά. Εκείνη την ώρα φώναξα τη μαμά μου κα ι το μπαμπά μου να τα δούμε μαζί. Καθόμασταν κάτω από τ’ αστέρια και τους δίναμε ονόματα. Έτσι που τους βγάζαμε ονόματα , τσακ, βλέπουμε δυο αστέρια να πέφτουν. !!! Εκείνη τη μέρα ήταν φοβερά. Εκείνη τη μέρα είδα «ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ».
Με όνειρα και γλώσσα.
δανείζεται η Χριστίνα Μπ. (B2) τα λόγια του Γ. Ποταμιάνου
Ως ομοούσιος των σκουληκιών
Πλέκω μήτρα μεταξωτή
Να θησαυρίζω τις στερήσεις μου
Και σαν η στέρηση
γεννήσει τ’ όνειρα μου
τρυπάω το κουκούλι μου
και γίνομαι ψυχή
Να πετάω προς τα χρώματα
το νέκταρ και το φως
Ως ομοούσιος των ψυχών
Προσφέρω τις φτερούγες μου προσάναμμα
Να γίνουν οι αναλαμπές μου
Σηματωροί στις τρικυμίες
Ώσπου «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση»
Γι’ αυτό
Σαν μου δείχνεις το ορατό,
εγώ κλώθω το αόρατο
Γι’ αυτό
Σαν μου δείχνεις τους ποιητές,
Εγώ βλέπω ολοκαύτωμα
στου δειλινού τα πυρωμένα νέφη.
Κι όταν,
το άρμα του Φαέθοντα αποχωρεί
και η άχραντη η μοναξιά στο σούρουπο ελλοχεύει
πορεύομαι
αόρατη σκιά στο Έρεβος
Όμως για να μην συντριβώ,
Στα Τάρταρα του ακατανόητου
Ποιητής με όνειρο και γλώσσα
πλέκω και πάλι τον ιστό μου
Βαφτίζοντας με λέξεις τα άπειρα χρώματα
Που ελλοχεύουν στο λευκό
Δίνω στην ύπαρξη, συνείδηση.
8 Ιουνίου 2010
