Ακριβώς επειδή η β΄ - ειδικά -και η γ΄σκηνή του β΄επεισοδίου αποτελούν την κορύφωση της τραγωδία του Σοφοκλή, δεν θα αναφερθώ σ' αυτές πολύ, κι ας φαίνεται οξύμωρο. Αντ' αυτού θα αφήσω την εικόνα να μιλήσει και θα τις παραθέσω όπως παρουσιάζονται σε δυο θεατρικές παραστάσεις (Στο Θέατρο Δελφών το 2002 και στο Θέατρο Δωδώνης το 1995) και στην ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα.
Ως προς την β' σκηνή να πω μόνο ότι είναι εκείνη στην οποία εκφράζεται μέσω της σύγκρουση των
δυο βασικών ηρώων ο προβληματισμός του συγγραφέα και εκείνη εξαιτίας της οποίας το έργο είναι διαχρονικό και πολυεπίπεδο.
Σ΄αυτήν τη σκηνή πιο συγκεκριμένα:
1)Η Αντιγόνη εξελίσσεται σε υποστηρικτή της παράδοσης προκρίνοντας τους "πάτριους νόμους"
2) Η Αντιγόνη εξελίσσεται ταυτόχρονα σε σύμβολο επανάστασης και αγνού/νεανικού/αναρχικού ιδεαλισμού στρεφόμενη ενάντια σε μια αυταρχική εξουσία.
3) Η Αντιγόνη εξελίσσεται σε πρόδρομο της πολιτικής σκέψης του Λοκ και του Μοντεσκιέ αναφορικά με την υποχρέωση των ανθρώπων να εξεγείρονται ενάντια σε μια τυραννική κυβέρνηση
4) Η Αντιγόνη εξελίσσεται σε πρόδρομο του φεμινιστικού κινήματος, όχι μόνο επειδή εξεγείρεται ενάντια στον Κρέοντα αλλά επειδή στον αγώνα λόγων μεταξύ τους υπερισχύει με άνεση, μεταφέροντας την κουβέντα στο δικό του γήπεδο και αποστομώνοντάς τον εντός έδρας.
5) Η Αντιγόνη εξελίσσεται σε πρόδρομο του χριστιανισμού μέσω στης γνωστής φράσης "δεν γεννήθηκα να μοιράζομαι το μίσος αλλά την αγάπη".
6) Η περίπτωση της Ισμήνης, η οποία κατηγορείται και καταδικάζεται άκριτα και επιπόλαια από τον 
Κρέοντα κάνει φανερό ότι σε ένα αυταρχικό καθεστώς κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Συνεπώς ο ενδοτισμός δεν είναι ιδιαίτερα ωφέλιμος σε καμία περίπτωση (τα ακούς, κυρία Μέρκελ;)
Κρέοντα κάνει φανερό ότι σε ένα αυταρχικό καθεστώς κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Συνεπώς ο ενδοτισμός δεν είναι ιδιαίτερα ωφέλιμος σε καμία περίπτωση (τα ακούς, κυρία Μέρκελ;)
7) Γίνεται αναφορά στην λεγόμενη "σιωπηλή πλειοψηφία" μέσω του διστακτικού να πάρει θέση υπέρ της Αντιγόνης μολονότι συμφωνεί μαζί της Χορού.
8 και παραλίγο να το ξεχάσω) Η Αντιγόνη με τη θανατολαγνεία της (εξαιτίας των συμφορών της) προετοιμάζει τον Σοπενάουερ και τον πεσιμισμό ως φιλοσοφική θεωρία.
Στη γ' σκηνή γινόμαστε μάρτυρες της ηρωικής μεταστροφής της Ισμήνης (πολλοί την θεωρούν επιφανειακή, αλλά δεν βλέπω το λόγο γιατί να αμφισβητήσουμε την όψιμη γενναιότητα της κοπέλας) και την "άμιλλα" θανάτου μεταξύ των δυο αδερφών που, τουλάχιστον κατ' "εμέ αποκαθιστούν τη σχέση τους.( Οι επιθέσεις και οι ειρωνείες της Αντιγόνης δεν είναι για την Ισμήνη αλλά για τον Κρέοντα που παρακολουθεί έκπληκτος την στιχομυθία και δεν έχουν σκοπό μόνο να αποθαρρύνουν την Ισμήνη από το να την ακολουθήσει στο θάνατο αλλά κυρίως να την "αθωώσουν" από την κατηγορία γλυτώνοντας της τη ζωή.
Τέλος στη γ' σκηνή, γίνεται η πρώτη αναφορά στον Αίμονα, αρραβωνιαστικό της Αντιγόνης και γιο του Κρέοντα, κι έτσι προετοιμάζεται και προοικονομείται η εμφάνισή του στη συνέχεια του δράματος.
Αυτά, πάμε να δούμε τώρα τα αποσπάσματα που προανήγγειλα.
Κατά χρονολογική σειρά, η ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα
Η παράσταση στο θέατρο Δελφών το 1995
και η παράσταση στο θέατρο Δελφών το 2002
Το τραγουδάκι για να δικαιολογήσω τον τίτλο της ανάρτησης και να ευθυγραμμιστώ με τον προβληματισμό του Σοφοκλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου