Κύριε μαθητά μου, μας κολάζ-ετε...

Κι αφού με τους μαθητές και τις μαθήτριες της Α' Γυμνασίου μάθαμε πώς ήταν η ζωή της Αστραδενής στη Σύμη -επ' αφορμή του αντίστοιχου αποσπάσματος του σχολικού ανθολογίου από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου, δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό να παρουσιάσουμε τη δική μας ζωή στη Ρόδο... Εξάλλου, τι καλύτερο έχουν οι γείτονές μας οι Συμιακοί και γίνανε βιβλίο; Μπορούν και τα παιδιά του Παραδεισίου να γίνουν έργο τέχνης και να σας δείξουν τη δική τους ζωή μέσα από τα κολάζ που ετοίμασαν!

Δεν τους έδωσα καμία παραπάνω οδηγία για το πώς θα έφτιαχναν ή τι θα συμπεριελάμβαναν σ' αυτά τα κολάζ παραμόνο ότι θα 'πρεπε να τιτλοφορούνται: "Η ΖΩΗ ΜΟΥ". Έτσι, συγκέντρωσαν πάνω σε ένα χρωματιστό χαρτόνι τα ενδιαφέροντα, τις μουσικές και τις εικόνες τους, τα όνειρα και τους προβληματισμούς τους. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησε το γεγονός ότι οι περισσότεροι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν προσωπικές τους φωτογραφίες από την νηπιακή και παιδική τους ηλικία καθώς και άλλες που απεικονίζουν οικογενειακές στιγμές ή χαμογελαστά πρόσωπα φίλων τους - αλλά αυτό είναι τελικά η ζωή μας: οι άνθρωποί μας...

Δεν θα δείτε όλες τις δουλειές των παιδιών καθότι κάποια ήταν πιο ντροπαλά και δεν ήθελαν να αποκαλύψουν "προσωπικά δεδομένα" στους αναγνώστες και αναγνώστριες τούτης της ανάρτησης. Για τα κολάζ που ακολουθούν, πάντως, έχω πάρει την άδεια των δημιουργών τους να δημοσιοποιήσω "τα άλμπουμ της ζωής τους"...

 (Σημ. Για να γίνουν ευκρινέστερες οι φωτογραφίες των κολάζ, μπορείτε να κάνετε διπλό κλικ επάνω τους.)

Ελένη Γ.: η ζωή της όλη σε ένα κολάζ

Γιώργος Κ.: θαλασσινός μας βγήκε

Μαρία Α.: έχει για όλα μια μαντινάδα

Αιμιλία Σ.: οι επεξηγήσεις των φωτογραφιών είναι απολαυστικές

Αργυρώ Ν.: πετυχημένη η διαρρύθμιση ;)

Βέρα Λ.: το οικογενειακό άλμπουμ μάλλον άδειασε για να γίνει αυτό το κολάζ

Κυριακή Μ.: επιδραστική λογοτεχνία

  

...και από τα πλάγια, για να μη χαθεί το τριδιάστατο...

Νικολέτα Κ.: χωρισμένη σε κεφάλαια

Κατερίνα Μ.: με τη φορά των δειχτών του ρολογιού

Κώστας Θ.: κανονικότατο διάγραμμα

Κώστας Θ.: έκανε και δεύτερο γιατί η ζωή του είναι βαμμένη πράσινη

  

Κική Μ.: οικογενειακή θαλπωρή

Χρυσάνθη Κ.: Στιγμές

Κική Κ. : εν αναμονή

Χρυσάνθη Κ.+ Κική Κ.: το χρονικό μιας φιλίας

Μαρία Σ., ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΙ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ
Τα παλαιότερα χρόνια, εδώ στο Παραδείσι, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι -άντρες και γυναίκες- ήταν αγρότες και πήγαιναν με κάρα και καρότσια στα χωράφια, όπου δούλευαν όλη την ημέρα. Τα παιδιά έπαιζαν στις γειτονιές διάφορα ομαδικά παιχνίδια, όπως κρυφτό, κουτσό και βόλους. Δεν είχαν τα σημερινά παιχνίδια του εμπορίου, σαν κι εμάς.
Τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση, η καμπάνα χτυπούσε αργά την νύχτα και κάποιος γύριζε και χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών με ένα μπαστούνι για να ξυπνήσουν οι οικογένειες και να πάνε στην Εκκλησία. Όταν γινόταν κάποιος γάμος, οι συγγενείς του ζευγαριού γύριζαν και καλούσαν όλο το χωριό, χωρίς να δίνουνε προσκλητήρια, όπως σήμερα. Τα φαγητά τα ετοίμαζαν στα σπίτια τους κι όχι σε εστιατόρια και σε αίθουσες, όπου γίνονται σήμερα τα γλέντια. Τα βράδια μαζεύονταν σε διάφορα σημεία του κεντρικού δρόμου, όπου υπήρχαν μεγάλες σκάμνες και γειτόνευαν όλες οι γυναίκες ενώ οι άντρες πήγαιναν στα καφενεία και συζητούσαν για δουλειές.
Σχεδόν κάθε σπίτι είχε έναν μικρό φούρνο στην αυλή και οι γυναίκες έψηναν τα ψωμιά που έφτιαχναν οι ίδιες με προζύμι. Λίγο αργότερα, φτιάχτηκαν δυο φούρνοι εδώ στο Παραδείσι, που λειτουργούσαν με ξύλα. Οι νοικοκυρές ζύμωναν τα ψωμιά και τα έπαιρναν στον φούρνο για να τα ψήσει. Αυτό, συνήθως, γινόταν τις Κυριακές.
Έτσι θα ήθελα να ήταν ακόμα το Παραδείσι... Ένα χωριό γεμάτο περιπέτειες!

Κι αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για το πώς θα έμοιαζε το Παραδείσι, η Μαρία έχει φροντίσει για την ζωγραφική αναπαράσταση:

Μαρία Σ.: εκεί θα 'θελε να ζήσει

 Ο Νίκος, βέβαια, που είναι πιο του γραπτού λόγου, αποφάσισε να μας παρουσιάσει τη ζωή του ανεικονικά (!) :

Νίκος Κ., : Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ
Αυτή τη στιγμή περνώ μια όμορφη ζωή κι έχω μια ευχάριστη παιδική ηλικία. Ζω σε ένα πολύ όμορφο χωριό, έχω πολύ καλούς φίλους και μια μικρή αδελφή. Μένω σε σπίτι κοντά στο βουνό κι όχι μακριά από τη θάλασσα.
                  Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Στο μέλλον θα ήθελα να έχω μια καλή δουλειά, ένα όμορφο σπίτι, παιδιά, μια καλή σύζυγο κι ένα όμορφο αμάξι.
                  Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΑΛΙΑ
Γεννήθηκα στην παλιά κλινική της Ρόδου. Από μικρό, με φρόντιζαν αρκετά και, αν ζητούσα κάτι, οι γονείς μου -αν μπορούσαν- μου το έπαιρναν. Δεν με είχαν καλομαθημένο ούτε κακομαθημένο. Ήμουν ένα απλό παιδί, όπως και τα άλλα.



Υ.Γ. Ως κατευόδιο για το καλοκαίρι, για την επόμενη και τις επόμενες σχολικές χρονίες, για όλα τα επόμενα χρόνια..., μην ξεχνάτε πως ακόμα κι αν είχαμε δυο ζωές που λέει ο λόγος (και το άσμα )   και πάλι τα ίδιο θα ζούσαμε... γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής: