17 του Νοέμβρη 1973 (χαράματα) -17 του Νοέμβρη του 2011(μεσάνυχτα).

Το παρακάτω βίντεο, που έφτιαξα σε ανύποπτο χρόνο για κάποια σχολική γιορτή, οπτικοποιεί κατά κάποιον τρόπο το ποίημα του Κύπρου Χρυσάνθη που διαβάσαμε  στην τάξη...


Έκτος ίσως από τη σιωπή... Γιατί η φωνή του εκφωνητή του παράνομου φοιτητικού σταθμού  (του Δημήτρη Παπαχρήστου, ενός από αυτούς που δήλωσαν "παρών" στο ραντεβού με την ευθύνη που τους έκλεισε η Ιστορία και κατόπιν αυτού δεν εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους σ' αυτό καθ' οιονδήποτε τρόπο, δες μια σχετική αναφορά εδώ ) είχε σιγήσει κι είχε καλυφθεί από τις ερπύστριες και τα αλυχτίσματα των σκυλιών -με ή χωρίς εισαγωγικά-και τη σιωπή! ( Αυτή τη "σιωπή που κατέβηκε ξαφνικά" και διαπιστώνεται και αλλού...)

Καμιά σιωπή! Κανένας δεν ξεχνά. Τίποτα δεν ξεχνιέται...  Γιατί η φωνή του νεαρού τότε φοιτητή και τα συνθήματα των υπολοίπων αντηχούνε μες στο μυαλό μας από τότε  σαν παρακαταθήκη για το μέλλον, σα σειρήνα αφύπνισης...
 Γιατί;
  οι εποχές αλλάζουν, μα , επειδή "ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του Λόττο",  το μήνυμα είναι το ίδιο
[και βρίσκει ολοένα και περισσότερους τρόπους να γίνεται επίκαιρο, όσο θα διογκώνονται οι πεταμένοι άνθρωποι που  γίνονται " η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας" κι όσο
"η  τέλεια κοινωνία"  (επιτρέπουμε να) εμποδίζεται  "απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους" . Κάποιο άλλο χάραμα... Και αυτή η σιωπή είναι ανυπόφορη]

6:00 πμ                                            Στίχοι: Κωνσταντίνος Β.
Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή
με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα
έξι η ώρα τα χαράματα
ο εγωισμός μου δεν περνάει

"Στον τοίχο έγραφε μοναδική ευκαρία.... "

όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο
παγωμένος
απλώνει το χέρι στο τίποτα
είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας
καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει
κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη
μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό
τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου
ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει
ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ
κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης
κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ
σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο
απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες
κουλτούρα του γρήγορου φαγητού
έξι και πέντε λεπτά
η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους
μας χωρίζουν δυο βήματα
θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει
όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση
κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας
χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών
τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο
μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις
να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό
ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου;
χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό
έξι και [δέκα είναι] λεπτά
αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο,
είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος
τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω
τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό
περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία