Με αφορμή το ποίημα "Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος" (Ν. Βρεττάκος) μέρος 2ο: Καταφύγιο Τσερίων Μεσσηνίας, a (n)everland

Αυτή η ανάρτηση  συνεχίζει το  ταξίδι στο χώρο της προσωπικής μου μνήμης με αφορμή το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου "Έτσι μου στάθηκε ο Ταύγετος",  το οποίο δεν μπορώ (ή δεν θέλω) να δω αποστασιοποιημένα, αναδημοσιεύοντας  το δεύτερο σχετικό κείμενό μου  που  προέρχεται από το μη εκπαιδευτικό μας ιστολόγιο "Ταπεινή Τέχνη".

Καταφύγιο Τσερίων Μεσσηνίας, a (n)everland

  Το Καταφύγιο είναι ένας από τους έξι οικισμούς που απαρτίζουν το νυν τοπικό διαμέρισμα των Τσερίων, ένα από τα χωριά του καποδιστριακού Δήμου Λεύκτρου και  τωρινού Δυτικής Μάνης .  Είναι χτισμένο στο χείλος του φαραγγιού του Βιρού, Το όνομα του το πήρε από τις οχυρωμένες, δίπατες  σπηλιές πάνω στις οποίες  είναι χτισμένο, τα "Καταφύγκια". Το πραγματικό του

"Θα 'ναι τα Κοψολεμέικα, ψιθύρισα, στην ομίχλη και στον άγριο καιρό διάφανα και παραμυθένια "

όνομα, που μάλλον δεν κρίθηκε εύηχο και ευπρόσωπο, είναι Κοψολεμέικα. 
Έτσι θα ξεκίναγε μια

Έτσι μας βλέπουν από το Ξεχώρι

αναφορά τουριστικού οδηγού και θα συνέχιζε μετά αναφέροντας ότι είναι πολύ εύκολο, λίγο έξω από το χωριό, να δεις τα πάντα, από την κορυφή του Ταϋγέτου μέχρι κάτω την Καρδαμύλη, στη θάλασσα, και πέρα, μέχρι το ακρωτήριο Ακρίτας... Αλλά αυτή δεν είναι μια τέτοια αναφορά κι αισθητική δεν έχει θέση... Γιατί τα Κοψολεμέικα- εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να τα πω Καταφυγιο- είναι ο τόπος που γνώρισα τον κόσμο, κι ως τέτοιος τόπος είναι προορισμένος να αποκτήσει  ρόλο κανόνα, ρόλο μέτρου που με βάσει αυτόν ορίζεις  οτιδήποτε εφεξής... Ένας τόπος γεμάτος από μνήμες ανθρώπων που δεν γνώρισες ποτέ, αλλά  έχουν αποκτήσει μυθικές διαστάσεις από τις αφηγήσεις άλλων ανθρώπων-που αρκετοί από αυτούς έχουν πια κι οι ίδιοι φύγει. Ένας τόπος γεμάτο κορκιθιές (δέντρα που μοιάζουν με την τζιτζιφιά και δεν ξέρω ποια είναι η επίσημη βοτανολογική ονομασία ή η ορθογραφία, εφόσον δεν την έχω δει ποτέ γραμμένη τη λέξη, ξέρω μόνο πως στα Τσέρια γενικά νοιώθουν σπίτι τους). Ατέρμονες συζητήσεις για το πώς θα μπει ο δρόμος, στο χωριό, Η πρώτη ανάμνηση του φεγγαριού μέσα στα κλαδιά ενός δέντρου. Τα πρώτα τσιγάρα στα κρυφά και πολλά άλλα πράγματα που δεν θα αναφέρω τώρα γιατί δεν θέλω να προκαλέσω ρίγη συγκίνησης στου πολυπληθείς

΄...κι έτσι τους βλέπουμε εμείς!

μου αναγνώστες... Και ένα τέτοιο μέρος, ένα μέρος-κανόνας δεν χρειάζεται καν σου αρέσει ή να το αγαπάς, (κάποτε, όταν ήμουν  έφηβος κι ένοιωθα μια γεύση εγκλωβισμού,  ενώ καιγόταν το χωριό, είχα μια κρυφή ελπίδα ότι  θα καιγότανε τα πάντα και θα φεύγαμε) έχει να κάνει με την ταυτότητα. Καλό ή κακό, αυτό είναι. Είναι δικό σου, είσαι εσύ. Γιατί τα Κοψολεμέικα είναι μια never-land και μια  (N)everland. Δεν θα ξαναγυρίσω πότε... Θα γυρνάω πάντα. Σαν τον Ανταίο, το γίγαντα γιο της Γαίας, που αντλούσε δύναμη αυτή... Πάντα θα γυρνάω, Για λίγο... Και πάντα φεύγω... Κι αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ... 
    Έτσι θα ξεκινούσε μια αναμνησιακή ανάρτηση, αλλά  αυτή δεν είναι  ούτε τέτοια κι ας κλείνει κατά κάποιο τρόπο την άτυπη τριλογία της μνήμης ,μετά από τις αναρτήσεις για την Καρδαμύλη των σχολικών μου χρόνων και αυτή την διαδρομή Προσήλιο -Τσέρια...  Όλα όσα έγραψα είναι μια εισαγωγή για ένα βιντεάκι που έφτιαξα με φωτογραφίες από τα Κοψολεμέικα ή των Κοψολεμέικων... (Μπορείτε  να δείτε κι άλλες φωτογραφίες εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ). Για ηχητική επένδυση διάλεξα το αγαπησιάρικο "Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια". Γιατί δεν αλλάζουνε... "Μόνο τρόπο να κοιτάνε" αλλάζουν...

Υ.Γ.: Το έναυσμα για να φτιάξω το βίντεο ήταν αυτό το βίντεο που βρήκα στο youtube με εικόνες από τα πάνω χωριά (Πάνω Τσέρια, Λιμπόχοβα, Γιατρέικα)...

    Αρχικός σκοπός μου ήταν το  δικό μου βίντεο να αφορά και τα υπόλοιπα Κάτω Τσέρια, αλλά ανακάλυψα ότι δεν είχα φωτογραφίες... Ας ελπίσουμε ότι κάποιος άλλος Τσεριώτης καλύψει το κενό και  θα ασχοληθεί με τα Κοτσιμαρέικα και το Λεφτίνι. 

Οι σπηλιές που έδωσαν το όνομά τους στον οικισμό

Άλλο Υ.Γ.:  Δυο οδοιπορικά στον Ταΰγετο γραμμένα από την Ολυμπία Βενιζελέα, την αδερφή μου, μπορείτε να δείτε εδώ κι  εδώ.