Όχι σημαίνει όχι και ίσως δεν σημαίνει ναι: Κείμενα ενάντια στην έμφυλη βία

   Δυστυχώς, κι ενώ, στη χώρα μας τουλάχιστον, η ισότητα των δυο φύλων νομικά είναι πλήρως κατοχυρωμένη, η μισογυνιστική πατριαρχική νοοτροπία μεγάλου μέρους της κοινωνίας  συνιστά ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα κι έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο που πρέπει τάχιστα να αντιμετωπίσουμε, όπως καταδεικνύει το μπαράζ περιστατικών έμφυλης βίας τα οποία σημειώνονται  το τελευταίο διάστημα και η λυσσώδης προσπάθεια  ενός υπερσυντηρητικού κομματιού της κοινωνίας να τα υποβαθμίσει, στρεφόμενο ενάντια στην έννοια της "γυναικοκτονίας".

  Η ανάρτηση αυτή ανθολογεί μια σειρά κειμένων τα οποία θίγουν το ζήτημα και προσφέρονται για εργασία στην τάξη.

 Θα ξεκινήσω με ένα βίντεο το οποίο γλαφυρά εξηγεί τη σημασία της συναίνεσης...

Θα συνεχίσω με αυτή την δημοσίευση από την ιστοσελίδα  "Νόστιμον ήμαρ".

"Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δεν γελάνε πάντα - Δημήτρης Βεργίνης

     Τα κορίτσια στον πλανήτη μου ζουν, και κυρίως πεθαίνουν, κάπως διαφορετικά από ό,τι θα έπρεπε. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου, τα λένε Ελένη κι Αγγελική. Καν τα ονόματά τους δε διαλέγουν. Μεγαλώνουν και τα φέρουν ως υπενθύμιση κάποιας Ελένης και κάποιας Αγγελικής που πέρασαν νωρίτερα και σίγουρα, λιγότερο ή περισσότερο, έζησαν με φόβους και λόγους όμοιους που κι εκείνες δεν τις άφηναν να γελάνε πάντα.

      Τα κορίτσια στον πλανήτη μου τα βιάζουν για τον τρόπο που ντύνονται, για το μάκρος της φούστας τους, γιατί πίνουν μόνες ποτό σε ένα μπαρ, γιατί αφήνουν ένα σεξουαλικό υπονοούμενο σε μια κουβέντα. Είναι τα τσουλάκια των πάρτυ, οι πουτάνες της παρέας, οι ντροπές της οικογένειας. Έχουν «ναι» ξεκάθαρα και «όχι» ανύπαρκτα. Κι αν κάποια στιγμή αρθρώσουν μερικά «όχι» δεν είναι άλλο από «ναι» σε αναμονή, από «ναι» που δε βρήκαν τον κατάλληλο άντρα ή την κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν. Κι όταν λέγονται όμως, ακόμη κι αν είναι δυνατά, κρυστάλλινα «όχι» χρησιμοποιούνται καταπώς κρίνονται απ’ τις περιστάσεις κι εν τέλει αγνοούνται καταπώς τους πρέπει.

     Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δολοφονούνται γιατί κανείς δεν ασχολείται με τις καταγγελίες τους για βιασμό. Δολοφονούνται γιατί εκβιάζονται με βίντεο του βιασμού τους που ολόκληρη μια κοινωνία, πονηρά κλείνοντας το μάτι, τα αποκαλεί «ροζ». Δολοφονούνται σε ραντεβού που παν με τη θέλησή τους γιατί νομίζουν είναι με φίλους κι όταν στην πρώτη άρνησή τους ζητήσουν να φύγουν, συνειδητοποιούν πως φίλους μια γυναίκα σε αυτές τις κοινωνίες δύσκολα μπορεί να έχει. Δολοφονούνται αφού βιαστούν, αφού χτυπηθούν, αφού δεθούν, αφού εγκαταλειφτούν, αφού τις πνίξουν. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου έχουν δύσκολη ζωή και φριχτούς θανάτους.

      Τα κορίτσια στον πλανήτη μου έχουν ένα κοινό με τα χωράφια: οι πατεράδες τους μπορούν να τα αποκαλούν «κτήματά τους». Τους ανήκουν δικαιωματικά. Είναι οι κόρες, τα αγγελούδια, οι κοράκλες τους όσο περπατάν στις πλάκες που έστρωσαν μπροστά τους για να περπατήσουν. Όσο δε λοξοδρομούν. Αν το κάνουν τότε το χέρι σηκώνεται κι η βία είναι το επακόλουθο του αφύσικα –εκ μέρους τους- πράττειν, ενεργείν. Είναι η σκυτάλη στο χαστούκι απ’ το χαστούκι στη μάνα, η σκυτάλη στην καταπίεση απ’ την καταπίεση στην αδερφή, η σκυτάλη στο βιασμό απ’ το βιασμό στην υπάλληλο.

      Τα κορίτσια στον πλανήτη μου οι πατεράδες τους τα σκοτώνουν γιατί παντρεύονται χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Το 2019. Γιατί κάνουν σχέσεις με αλλοδαπούς, με αλλοεθνείς, με μετανάστες, με πρόσφυγες. Τα προειδοποιούν, τους απαγορεύουν τον έρωτα κι όταν σηκώνουν ανάστημα και υποστηρίζουν την επιλογή τους, τα απειλούν. Και στην πρώτη ευκαιρία, στην πρώτη επόμενη φορά, στο πρώτο ξαναντάμωμα τα σκοτώνουν και τα θάβουν στην αυλή του σπιτιού. Ακόμη και μετά θάνατον να τα έχουν δίπλα τους, κτήμα τους μέσα στο κτήμα τους.

    Τα κορίτσια στον πλανήτη μου τα βιάζουν στην Ινδία, τα πουλάνε σκλάβες του σεξ στο Ιράκ, τα απαγάγουν μαζικά στη Νιγηρία, τα αποκεφαλίζουν στη Σαουδική Αραβία, τους ρίχνουν οξύ στο Αφγανιστάν, τα βασανίζουν στη Λιβύη, τα πνίγουν στη Μεσόγειο, τα αρνούνται στην Κίνα, τους κάνουν κλειτοριδεκτομή στη Σομαλία, τα εκτελούν στο Πακιστάν, τα χωρίζουν απ’ τα παιδιά του στις ΗΠΑ, τα παρενοχλούν στην Ευρώπη, τα χτυπάν, τα βιάζουν, τα βιάζουν, τα βιάζουν… παντού.

      Τα κορίτσια στον πλανήτη μου δεν είναι ποτέ και πουθενά ασφαλή. Όταν γελάν ομορφαίνουν τον κόσμο. Τα κορίτσια στον πλανήτη μου, όμως, δε γελάνε πάντα."

 Μια δημοσίευση από την σελίδα  "Ναι είσαι μισογύνης". Δυστυχώς δεν κράτησα απευθείας λινκ. Δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο το 2018.

      "Η γυναικοκτονία δεν είναι παρά το αποκορύφωμα του μισογυνισμού, είναι ένα έγκλημα που απλά συμπυκνώνει όλη τη λογική της πατριαρχίας. Γυναικοκτονία δεν σημαίνει απλά να δολοφονείται μία γυναίκα, αλλά να δολοφονείται ακριβώς επειδή είναι μία γυναίκα στην πατριαρχία –συνήθως μια γυναίκα που δεν ήξερε τη θέση της σε αυτή και το πλήρωσε με τη ζωή της.

         Ναι, δεν αφομοιώνουν όλοι οι άντρες αυτή την πατριαρχική λογική –όπως για παράδειγμα δεν ασπάζονται όλοι στον ίδιο βαθμό τον Χριστιανισμό παρόλο που μεγαλώνουμε σε ένα κράτος στο οποίο εμποτιζόμαστε από αυτόν από τη μέρα που γεννιόμαστε- και γι αυτό δεν γίνονται όλοι οι άντρες βιαστές και δολοφόνοι γυναικών. Γίνονται όμως αρκετοί. Αρκετοί για να μας κάνουν να φοβόμαστε το βράδυ που περπατάμε μόνες μας, αρκετοί για να θεωρούμε κάθε ραντεβού σαν ρίσκο, αρκετοί για να να μας προειδοποιούν από μικρές να προσέχουμε το ποτό μας ή να μην μεθύσουμε γιατί δεν εγγυάται κανείς για το τι μπορεί να μας συμβεί, αρκετοί για να νιώθουμε άβολα όταν μας προσεγγίζουν άγνωστοι. Κι ακόμα και αν φαίνονται λίγοι αυτοί που όντως διαπράττουν αυτού του είδους τα εγκλήματα, αυτοί που τους στηρίζουν και τους δίνουν δικαιολογίες –άντρες αλλά και γυναίκες- είναι πάρα πολλοί. Όπως κι αυτοί που αντί να αναγνωρίσουν το πρόβλημα κάθονται και υπερασπίζονται το ποσοστό αυτο των αντρών που ΔΕΝ είναι βιαστές. Σημασία δεν έχει πως δεν βιάζουν και σκοτώνουν ΟΛΟΙ οι άντρες, αλλά πως ΟΛΕΣ οι γυναίκες ζουν με αυτό τον φόβο.

   Ο μισογυνισμός είναι ένα φάσμα. Το male entitlementξέκωλα και από την άλλη δεν κάθονται στους άντρες που τις πλησιάζουν γιατί το παίζουν δύσκολες –το παίζουν, δεν είναι. Στην άλλη πλευρά του φάσματος βρίσκονται οι βιασμοί και οι δολοφονίες γυναικών που είπαν όχι, που τόλμησαν να απορρίψουν το αντρικό ενδιαφέρον στο οποίο χρωστούσαν ανταπόδοση. Όταν μιλάμε για πατριαρχία και κουλτούρα του βιασμού λοιπόν, εννοούμε ακριβώς όλο αυτό το σύστημα που καλλιεργεί το male entitlement σε τέτοιο βαθμο που στο τέλος κάποιοι άντρες να θεωρούν ότι μας αξίζει ο θάνατος, επειδή τους χαλάσαμε το χατίρι.

      Και ναι, από μόνο του το male entitlement εξηγεί το είδος αυτό των εγκλημάτων που είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι δεν εμφανίζεται όταν αντιστρέψουμε τα φύλα. Δεν είναι οι άντρες που φοβούνται να κυκλοφορήσουν το βράδυ, δεν είναι οι άντρες που παίρνουν όλα αυτά τα μέτρα για να αποτρέψουν έναν πιθανό βιασμό. Και ναι, η απόρριψη πληγώνει τον εγωισμό όλων των φύλων, ναι όλα τα φύλα γουστάρουν σεξ και έχουν κάβλες. Μόνο το ένα φύλο όμως καταλήγει τόσο συχνά στο έγκλημα σε έναν ανησυχητικό βαθμό και είναι λάθος να τους βλέπουμε ως μεμονωμένες περιπτώσεις κάποιων "ψυχοπαθών" που τους αξίζει ο θάνατος, λες και αν εξολοθρευτούν αυτοί η πατριαρχία θα πάψει να υφίσταται. Η πατριαρχία είναι μια μηχανή διαρκούς παραγωγής βιαστών και δολοφόνων διδάσκοντας με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους πως τα γυναικεία σώματα υπάρχουν προς τέρψιν των ανδρών. Το θέμα λοιπόν δεν είναι να καταδικάσουμε σε θάνατο όσους ήδη διέπραξαν το έγκλημα και πιαστήκαν, αλλά να σταματήσουμε τον μηχανισμό αυτό στην πηγή του. Η προτροπή για θανατική ποινή παρουσιάζει αυτά τα εγκλήματα ως κάτι ακραίο και εξαιρετικό που εμφανίζονται από το πουθενά λόγω μιας ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης. Στην πραγματικότητα η λογική πίσω από αυτά είναι αρκετά mainstream.

   Δεν βιάζουν ούτε σκοτώνουν όλοι οι άντρες. Αλλά είναι οι άντρες αυτοί που διαπράττουν το 99% των βιασμών και της σεξουαλικής βίας. Και αυτό δεν οφείλεται στην φύση τους. Οφείλεται στην πατριαρχία." 

Το παρακάτω κείμενο από τον Νίκο Σαραντάκου εξηγεί γιατί η αγάπη δεν σκοτώνει και δεν υπάρχουν "εγκλήματα τιμής"  ή "πάθους".
"Γυναικοκτονία, όχι οικογενειακή τραγωδία!
    Πριν από μερικές μέρες δολοφονήθηκε στη Σητεία μια 32χρονη μητέρα δύο παιδιών -τη στραγγάλισε ο εν διαστάσει σύζυγός της μπροστά στα μωρά παιδιά τους.
  Τα Χριστούγεννα, η Κατερίνα, έτσι έλεγαν τη δολοφονημένη, είχε εγκαταλείψει το σπίτι όπου έμενε με τον άντρα της, επειδή αυτός τη χτυπούσε και την απειλούσε συνεχώς, και είχε πάει να μείνει με τη μητέρα της. Εκείνος καθημερινά της ζητούσε να γυρίσει πίσω και ταυτόχρονα την απειλούσε πως αν πάει στην αστυνομία θα τη σκοτώσει. Στις 4 Φεβρουαρίου η Κατερίνα μαζί με συγγενείς της πήγε στο αστυνομικό τμήμα και κατάγγειλε ότι ο εν διαστάσει σύζυγός της την απειλούσε. Επειδή όμως οι καταγγελίες δεν είχαν χρονικό προσδιορισμό δεν κινήθηκε η διαδικασία του αυτοφώρου.
   Και βγήκε στην τηλεόραση ο πατέρας του συζυγοκτόνου και είπε πως ήταν η κακιά η ώρα, εννοώντας πως αν στο σπίτι υπήρχε και κάποιος άλλος δεν θα γινόταν το φονικό, και ότι εκείνος την αγαπούσε κι εκείνη δεν τον στήριζε, κι αν εκείνη είχε γυρίσει στον άντρα της θα ζούσε τώρα, και ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα και ότι ο γιος του μετάνιωσε και τώρα τον έχει συγχωρήσει ο Θεός, και μάλιστα οι αστυνομικοί κατά παράβαση των κανονισμών τον άφησαν να του μιλήσει όση ώρα ήθελε και να τον αγκαλιάσει. Και η γιαγιά του 36χρονου δράστη είπε πως το θύμα «δεν του φερόταν καλά» και έκλαψε επειδή τώρα «το παιδί καταστράφηκε».
    Εδώ υπάρχει ένα κοινό μοτίβο με δυο άλλες πολύ πρόσφατες περιπτώσεις γυναικοκτονιών. Να θυμίσω ότι και η 29χρονη Αγγελική Πέτρου, που δολοφονήθηκε στις αρχές του χρόνου στην Κέρκυρα από τον πατέρα της που δεν ενέκρινε τον δεσμό της, είχε επίσης αποταθεί στην αστυνομία ένα χρόνο πριν το φονικό, παραπονούμενη για τη συμπεριφορά του πατέρα της.
    Αλλά και η Ελένη Τοπαλούδη, η φοιτήτρια που βιάστηκε και δολοφονήθηκε στη Ρόδο, είχε κι αυτή καταγγείλει στην αστυνομία προηγούμενο βιασμό της -χωρίς να γίνει τίποτα τότε. Τώρα μόνο άρχισε να ερευνάται η υπόθεση και εντοπίστηκαν δράστες.
    Όπως διαβάζω, σύμφωνα με την έκθεση Η βία κατά των γυναικών και η προσχώρηση της Ε.Ε. στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, που δημοσιοποιήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 15 Νοεμβρίου 2017, η έμφυλη βία και συγκεκριμένα η ενδοοικογενειακή βία έχει καταστεί για τις Ευρωπαίες μεταξύ 15 και 44 χρόνων η πρώτη αιτία αναπηρίας και θανάτου, αφήνοντας πίσω ακόμη και τα αυτοκινητικά δυστυχήματα ή τον καρκίνο. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, καθώς όπως καταγράφεται 50 γυναίκες στην Ε.Ε. δολοφονούνται κάθε εβδομάδα, από νυν ή πρώην σύντροφό τους.

    Επιπλέον, βάσει των στοιχείων του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων, EIGE:

Στην Βρετανία, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα

Στη Σουηδία, κάθε δέκα μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από το σύζυγο ή σύντροφό της

Στην Ισπανία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε τέσσερις μέρες, περίπου 100 τον χρόνο
Στην Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται κάθε πέντε μέρες εξαιτίας κακοποίησης στο σπίτι

Στην Πορτογαλία, 28 γυναίκες δολοφονήθηκαν μέσα στο 2018 από τον σύζυγο ή τον πρώην σύζυγό τους. Η χτεσινη μέρα κηρύχτηκε μέρα εθνικού πένθους για τις 28 γυναικοκτονίες.

   Οι αριθμοί είναι πολύ χειρότεροι σε άλλες περιοχές του πλανήτη, ιδίως στη Λατινική και Κεντρική Αμερική και την Ινδία, κάτι που ώθησε κάποιες χώρες της περιοχής να θεσπίσουν ως ιδιαίτερο αδίκημα τη γυναικοκτονία.

    Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις γυναίκες τραυματίζονται και δολοφονούνται επειδή αντιστάθηκαν στον βιασμό, επειδή απέρριψαν κάποιον άντρα, επειδή ζήτησαν να χωρίσουν ή χώρισαν, επειδή δεν θέλησαν να γυρίσουν στη συζυγική εστία, επειδή ο άντρας τους ζήλευε, επειδή είχαν εξωσυζυγική σχέση, επειδή ο πατέρας ή ο αδελφός τους δεν ενέκριναν τον δεσμό τους, επειδή ως ανύπαντρες είχαν σχέση.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε στατιστικά στοιχεία για τις δολοφονίες γυναικών, γενικότερα δεν ξέρω αν κρατάμε στατιστικά στοιχεία για τα περιστατικά έμφυλης βίας, ούτε ξέρω αν θα μπει στη στατιστική της έμφυλης βιας το προχτεσινό περιστατικό στο Περιστέρι, όπου πέντε οπαδοί μιας ομάδας ξυλοκόπησαν γυναίκα οπαδό άλλης ομάδας. Όπως λένε οι ίδιοι, «ωραία γκομενίτσα είναι και της την πέσανε για σεξ, δεν κάθισε κι έφαγε τα χαστούκια της», κάτι απόλυτα φυσιολογικό δηλαδή, αφού η γυναίκα θεωρείται κτήμα του άντρα -του συζύγου της, του πατέρα της, του πρώην συζύγου της, του φίλου της, του κάθε άντρα τελικά. Εκείνη φταίει που δολοφονήθηκε, που βιάστηκε, που έφαγε τα χαστούκια της: έφυγε, δεν γύρισε, δεν του κάθισε.
    Υπάρχουν πολλοί απαίσιοι ευφημισμοί για τις γυναικοκτονίες. Τις λένε «εγκλήματα πάθους», τις λένε «οικογενειακές τραγωδίες», τις λένε, αν και αυτό ευτυχώς ακούγεται λιγότερο στη χώρα μας πια, «εγκλήματα τιμής». Πριν από μισόν αιώνα, αντίθετα, διάβαζε κανεις συνέχεια στην εφημερίδα για «εγκλήματα για λόγους τιμής» -και συνηθως ο χαρακτηρισμός αυτός έφερνε αυτόματα την ευνοϊκή μεταχείριση του φονιά (πατέρα, συζύγου, αδελφού), που όχι σπάνια καταδικαζόταν σε ελαφρές ποινές, ίσα να καλύπτουν την προφυλάκιση, που ανακοινώνονταν ενώ το ακροατήριο -σύσσωμη η τοπική κοινωνία- χειροκροτούσε σε ένδειξη συμπαράστασης στον φονιά.
   Τώρα δεν λέμε για εγκλήματα τιμής αλλά εξακολουθεί να γίνεται λόγος για «έγκλημα πάθους» και για «οικογενειακή τραγωδία» -ο όρος χρησιμοποιήθηκε και για τη γυναικοκτονία της Σητείας, και ήδη η χρήση των όρων έχει στρώσει παχύ χαλί για να πέσει στα μαλακά ο φονιάς στη δίκη.
     Κι όταν επιχειρήσεις να μιλήσεις για γυναικοκτονία, έρχονται οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της πατριαρχίας και σου λένε πως η λέξη προσβάλλει τις γυναίκες επειδή τις απανθρωποποιεί, επειδή δεν τις θεωρεί ανθρώπους. Κι από κοντά έρχονται κάποιοι άλλοι επαναστάτες (της φακής) και σε λένε «δικαιωματικό της Χίλαρι Κλίντον» αν μιλήσεις για πατριαρχία και για σεξισμό.
(Πολύ χαρακτηριστικά, ο συντάκτης του Σκάι, σε άρθρο για την κήρυξη εθνικού πένθους χτες στην Πορτογαλία, χρησιμοποίησε τον όρο «γυναικοκτονία», που δεν μπορούσε να τον αποφύγει αφού υπήρχε σε δηλώσεις Πορτογαλίδας ακτιβίστριας, μέσα σε εισαγωγικά, λες και τον πιάνει με τα γάντια για να μη μολυνθεί! : «Η ‘γυναικοκτονία’ είναι μια εθνική μάστιγα στην οποία πρέπει να ευαισθητοποιηθεί ο μέγιστος αριθμός ατόμων»)
    Θα μου πείτε, τι θα αλλάξει αν πούμε «γυναικοκτονία» το φονικό της Σητείας και όχι «συζυγοκτονία» ή «ανθρωποκτονία» ή «δολοφονία»; Πιστεύω ότι έχει σημασία. Πιστεύω ότι με το να αναγνωρίσουμε και να κατονομάσουμε την έμφυλη βία, κοιτάζοντας το πρόβλημα κατάματα και μην κρύβοντάς το κάτω από τα πέπλα της «οικογενειακής τραγωδίας» και της «κακιάς στιγμής», βοηθάμε να αποκτήσει όλη η κοινωνία συναίσθηση του προβλήματος, κι έτσι την επόμενη φορά που η Ελένη, η Κατερίνα, η Αγγελική θα καταγγείλουν ότι απειλούνται, ότι βιάστηκαν, ότι ξυλοκοπήθηκαν, η απάντηση των αρχών δεν θα είναι τυπική, θα δένει τα χέρια του επίδοξου δράστη αντί να του δίνει το ελεύθερο. Αλλιώς, αν δεν κάνουμε τίποτα, θα συνεχίσουμε να μετράμε νεκρές γυναίκες.
    Σήμερα ειναι 8 Μαρτίου, ημέρα της γυναίκας, και συνηθίζω τέτοια μέρα κάθε χρόνο να βάζω ένα άρθρο όπου μιλάω για τη ντροπιαστική υποεκπροσώπηση των γυναικών στις θέσεις εξουσίας και στις διευθυντικές θέσεις (παράδειγμα από πρόπερσι) και λέω για την ανάγκη να θεσπιστεί ποσόστωση, και μου λέτε πως η ποσόστωση υποτιμά τις γυναίκες και πως θα οδηγήσει σε αναξιοκρατικές τοποθετήσεις -ενώ ζούμε σε μια χώρα που η τελευταία αναξιοκρατική τοποθέτηση έγινε το 1830 όταν ο Καποδίστριας διόρισε τα αδέρφια του Αυγουστίνο και Βιάρο σε ανώτατα κρατικά αξιώματα.
   Άκουσα σήμερα στο γαλλικό ραδιόφωνο ότι η γαλλική πολεμική αεροπορία ξεκινάει πρόγραμμα για να αυξήσει τα ποσοστά γυναικών στις τάξεις της, διότι τώρα έχει μόνο 20% γυναικείο προσωπικό, ενώ στους αξιωματικούς το ποσοστό είναι ακόμα χαμηλότερο, μόλις 14%. Άκουσα επίσης, στο ελληνικό ραδιόφωνο, ότι στον νέο νόμο περί αθλητισμού που έρχεται για ψήφιση καθιερώνεται ποσόστωση των φύλων στα συμβούλια των αθλητικών ομοσπονδιών, που σήμερα ανδροκρατουνται, με αποτέλεσμα οι ομοσπονδίες να έχουν ξεσηκωθεί -προς ενημέρωση, στο εξωτερικό οι αθλητικές ομοσπονδίες έχουν εδώ και χρόνια ποσόστωση, και η ίδια η FIFA. Είπα να τα γράψω κι αυτά, τελικά όμως αποφάσισα να δώσω την έμφαση στη γυναικοκτονία, αν και τα ζητήματα είναι αλληλένδετα.
   Κι επειδή είναι αλληλένδετα, κλείνω το άρθρο αντιγράφοντας από τον ιστότοπο της Διεθνούς Αμνηστίας μια καταγγελία για τον νέο Ποινικό Κώδικα που έδωσε στη διαβούλευση η κυβέρνηση, ο οποίος στο θέμα του βιασμού χειροτερεύει τα πράγματα, αν αληθεύουν τα όσα θα παραθέσω. Φαίνεται όμως πως ακόμα είναι νωρίς και, με την ελάχιστη δύναμη φωνής που έχω κάνω έκκληση στην αριστερή κυβέρνηση να ακούσει το γυναικείο κίνημα και να θέσει ως βάση του βιασμού την απουσία συναίνεσης.
Δόθηκε χτες στη δημοσιότητα το σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, προς δημόσια διαβούλευση.
Η Διεθνής Αμνηστία έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό εκστρατεία με αίτημα την τροποποίηση του άρθρου 336, που περιλαμβάνει τον ορισμό του βιασμού, έτσι ώστε αυτός να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης.
Στο προτεινόμενο σχέδιο του νέου Ποινικού Κώδικα, διαπιστώνουμε ότι όχι απλώς δεν υιοθετείται ένας ορισμός του βιασμού με βάση τη συναίνεση, αλλά ο ισχύων μέχρι σήμερα ορισμός, αντικαθίσταται με έναν ακόμη χειρότερο. Η νέα πρόταση περιορίζει τις περιπτώσεις της «απειλής σπουδαίου και άμεσου κινδύνου», μόνο σε εκείνες που αφορούν «απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας». Με αυτόν τον τρόπο, οριοθετείται ακόμη περισσότερο η έννοια της απειλής (ως αποκλειστικά σωματικής), και κλείνει οποιοδήποτε περιθώριο διαφορετικής ερμηνείας.
Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος ορισμός του βιασμού που μπορεί να γίνει αποδεκτός είναι αυτός που θα συνδέεται με την απουσία συναίνεσης. Η Διεθνής Αμνηστία, μετά από αναλυτική έρευνα και στα πλαίσια της εκστρατείας και όλου του υλικού που έχει δημοσιοποιήσει, έχει θεμελιώσει συγκεκριμένα τους λόγους για τους οποίους ένας τέτοιος ορισμός είναι απαραίτητος, έχει αναδείξει τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις της Ελλάδας ως προς την υιοθέτησή του, ενώ έχει παράσχει αναλυτικές πληροφορίες για το ισχύον καθεστώς σε μια σειρά χωρών, και ειδικά αυτών που έχουν υιοθετήσει σχετικούς ορισμούς με βάση τη συναίνεση.
Στα πλαίσια της εκστρατείας μας, θα θέσουμε στη δημόσια διαβούλευση με συγκεκριμένο τρόπο και με βάση τις θέσεις μας, το αίτημα της τροποποίησης του άρθρου 336, και της υιοθέτησης ενός ορισμού του βιασμού με βάση την απουσία συναίνεσης. Οι γυναικείες οργανώσεις και συλλογικότητες, καθώς και οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μπορούμε και πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να κινητοποιηθούμε, με αίτημα την τροποποίηση του ορισμού του βιασμού. Καλούμε το Υπουργείο Δικαιοσύνης να τοποθετηθεί συγκεκριμένα και να αναλάβει πρωτοβουλία για αυτή την τόσο απαραίτητη νομοθετική αλλαγή."
 [Σημείωση: Έστω και στην ύστατη στιγμή, η απουσία συναίνεσης τέθηκε τελικά ως βάση το βιασμού]

Το ίδιο θέμα θίγει και αυτό το κείμενο από το "luben"
"Γιατί όταν δολοφονείται μια γυναίκα πάντα είναι η «αγάπη» που τη σκότωσε; Όταν πίσω από το «έγκλημα πάθους» και την «υπερβολική αγάπη» κρύβεται μια γυναικοκτονία

---

Κώστας Αρβανίτης · 24 Μαΐου 2019

Σε αυτή τη χώρα, τα πάντα μπορούν να είναι αφορμή για εντατικά μαθήματα στη δημιουργική χρήση της γλώσσας, ακόμη και η δολοφονία μας νεαρής γυναίκας από τον σύζυγό της. Η αφορμή λοιπόν είναι ένα περιστατικό φονικής βίας στη Λέσβο, το παράδειγμα όμως είναι σε αυτή την περίπτωση η λέξη «αγάπη».

Μπορεί τα φτωχά μυαλά να πιστεύουν ότι αγάπη είναι αυτό που έχουν τα πετυχημένα ζευγάρια μεταξύ τους, οι γονείς για τα παιδιά, ο φίλαθλος που πάει υπό βροχή να δει την ομάδα να τρώει τρίμπαλο εντός, έστω αυτό που μοιράζει ο Τάσος Ποτσέπης.
Υπάρχει όμως μια παλαιότερη διατύπωση της αγάπης. Είναι αυτή που ξεσηκώνεται από ντιβάνια και καναπέδες όποτε σε αυτή τη χώρα ένας άντρας σκοτώνει μια κοντινή του γυναίκα: Τη μάνα του, την αδερφή του και ακόμη πιο συχνά όταν σκοτώνει τη σύζυγό του, τη φίλη του ή και κάποια που του έριξε άκυρο.
Αυτό παρακολουθούμε για άλλη μια φορά σε μια σειρά από ΜΜΕ από χτες, όταν μαθεύτηκε ότι ένας 25χρονος άνδρας σκότωσε με καραμπίνα την 24χρονη συζυγό του στη Χρυσομαλλούσα Λέσβου, με το παιδί να κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο.
Τώρα μαθαίνουμε ότι άμα αγαπάς πολύ (και δε σου κάνουν το χατίρι), το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η καραμπίνα:

Έτσι είναι άμα αγαπάς, εσείς που δεν έχετε σηκώσει το όπλο για να πυροβολήσετε δεν ξέρετε:

Δεν έχει σημασία που αν χτυπήσεις το σκυλί σου δεν πρόκειται κανείς να βγει να πει ότι το έκανες από το πάθος σου για τον Αζόρ:

Η συγκεκριμένη σουρεαλιστική παράδοση έχει βαθιές ρίζες, μη νομίζετε ότι είναι τίποτα χτεσινό. Εδώ έχουμε μια δολοφονία κόρης από τον πατέρα τον Ιανουάριο του 2019, όπου συναντάμε την περίπτωση της «παθολογικής αγάπης»:

Αλλά κι ένα από το μακρινό πλην γνώριμο 2000:

Μαθήματα ερωτικής εγκληματολογίας είχαμε και το 2016, όπου μπορεί ο συνταξιούχος αστυνομικός να ήταν έτσι κι αλλιώς βίαιος αλλά όποιος αγαπάει, ζηλεύει και τι ξέρουμε από το σαράκι της ζήλιας κι εμείς:

Εσείς ζηλεύετε καθόλου μέχρι 60 μαχαιριές όταν αγαπάτε ή είστε τίποτε polyamorous;

Και αγάπη και πάθος και ζήλια, η σύνοψη μιας πλούσιας συναισθηματικά δολοφονίας γυναίκας στην Καστοριά το 2011:



Αλλά κι από το 2009, γιατί έτσι είμαστε εδώ στην Ελλάδα, αγαπάμε πολύ:

Μήπως κάποια στιγμή χρειάζεται να το πούμε λίγο πιο ξεκάθαρα;
Υπάρχει περίπτωση η αγάπη να μην σκοτώνει. Υπάρχει περίπτωση να σκοτώνει η ιδέα πως ο άνδρας έχει δικαίωμα ιδιοκτησίας στο σώμα της γυναίκας. Η ιδέα πως ο άντρας ο πολλά βαρύς το σηκώνει το χεράκι του (ή το όπλο του) και όταν το κάνει, το κάνει από αγάπη, από πάθος, από δικαιολογημένη ζήλια.
Υπάρχει περίπτωση αυτό που σκοτώνει να μην είναι όλα αυτά, αλλά να είναι η εξουσιαστική, κακοποιητική, συμπεριφορά ενός άντρα πατριάρχη, κύρη του σπιτιού που κάνει ό,τι του καυλώσει και χωρίς συνέπειες.
Η αγάπη δεν σκοτώνει, αλλά πολύ συχνά σκοτώνει το μίσος, η παθολογική ζήλια, η ιδέα ότι ό,τι και να κάνεις η οικογένεια, οι φίλοι, η κοινωνία, τα ΜΜΕ, η κοινωνία θα σου βρουν ελαφρυντικά. Γιατί εσύ αγαπούσες, ε, άρα αυτής τα θέλε ο κώλος της."


 Δείτε κι αυτό το δημοσίευμα από την "Αυγή "

"Σκοτώνουν τις γυναίκες, αλλά μην το πείτε γυναικοκτονία    22 Δεκεμβρίου 2018 18:35

Το είδος του σεξιστή που παρουσιάζεται ως αντισεξιστής, το είδος του φαλλοκράτη που παρουσιάζεται ως λάτρης των γυναικών και του “ωραίου φύλου” το έχουμε ξαναδεί

Της Κατερίνας Μπρέγιαννη

     Η δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη ήταν ένα στυγερό έγκλημα έμφυλης βίας και ως τέτοιο καταγγέλθηκε από τις φεμινιστικές οργανώσεις, μια «γυναικοκτονία». Εντυπωσιακό είναι ότι, εκτός από την ίδια την Ελένη, στόχος έγινε και ο ίδιος ο όρος.
     Δεν είναι θεμιτό να διαχωρίζεται η δολοφονία λόγω φύλου έσπευσαν άρρενες αυτόκλητοι επαΐοντες να μας πουν την προηγούμενη εβδομάδα σε ΜΜΕ, αποκαλώντας γραφικούς όσους επιχειρούν να καθιερώσουν τον όρο και βάλλουν εναντίον του χαρακτηρίζοντάς τον “σεξιστικό”. Αντίστοιχα, όμως θα πρέπει να απορριφθεί ο όρος πατροκτονία ως σεξιστικός, εκτός αν με τη λέξη άνθρωπος νοείται μόνο ο άντρας. Συζυγοκτονίες και αδερφοκτονίες επίσης συνήθως ταυτίζονται με τον άντρα, άρα και αυτές πρέπει να τεθούν υπό αίρεση.
Ο όρος γυναικοκτονία εξειδικεύει τον όρο ανθρωποκτονία για να αναδειχθεί το πρόβλημα της έμφυλης βίας. Κι αυτό είναι τελικά που ενοχλεί, ότι αναδεικνύει την αιτία. Τις γυναίκες τις δολοφονούν λόγω του φύλου τους. Γιατί είναι γυναίκες και δεν νοείται να διαφωνούν, να ομιλούν, να αρνούνται και, ως «αδύναμες», εν τέλει δεν δικαιούνται να υπάρχουν.
Επίσης, δεν πρόκειται για νεολογισμό. Ο όρος υπάρχει ήδη από το 1976 και τον εισήγαγε η συγγραφέας Diana E. H. Russel. Τα ΜΜΕ επιλέγουν να μην τον χρησιμοποιούν, διότι οι δολοφονίες γυναικών κρύβονται πάντα κάτω από τα υποτιθέμενα κίνητρα των δραστών που ταυτοχρόνως τους «αθωώνουν» και τους απενεχοποιούν.
Οι γυναικοκτονίες ονομάζονται εγκλήματα πάθους, τιμής ή οικογενειακές τραγωδίες. Η γυναικεία φύση είθισται να ταυτίζεται με το κακό, το πονηρό, το ποθητό, άρα και το τρόπαιο. Κατά συνέπεια, ο δράστης έχει πάντα κάποιο λόγο να σκοτώσει μια γυναίκα. Η πατριαρχία πανηγυρικά απενοχοποιεί τον δράστη.
Το είδος του σεξιστή που παρουσιάζεται ως αντισεξιστής, το είδος του φαλλοκράτη που παρουσιάζεται ως λάτρης των γυναικών και του “ωραίου φύλου” το έχουμε ξαναδεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε νεοσυντηρητική κριτική δήθεν «από τα αριστερά». Πίσω από αυτή την πολεμική τέτοιων κειμένων κρύβονται απλά ο βαθύς σεξισμός και τα στερεότυπα που τον συνοδεύουν.
Το επιχείρημα περί δήθεν «ιδιοτέλειας» λόγω των επιστημονικών πεδίων και σχολών που δημιουργούνται για τη μελέτη της ταυτότητας φύλου, εκτός από ευτελές, είναι βαθιά θλιβερό. Μαρτυρά τη μάχη που δίνεται στο πεδίο της εξέλιξης των κοινωνικών επιστημών και πως ένας σκοταδιστικός, συντηρητικός μηχανισμός επιχειρεί να γυρίσει τη χώρα στον Μεσαίωνα.
"

Δείτε κι αυτό.