tag:blogger.com,1999:blog-5579247272061582851.post8118553888235933147..comments2024-03-25T17:30:15.827+02:00Comments on afterschool bar: Ολόκληρο το ποίημα 1: Άρνηση (Γιώργος Σεφέρης και Μίκης Θεοδωράκης)Kakos Lykoshttp://www.blogger.com/profile/18343707341193768605noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-5579247272061582851.post-43677339601444950982020-05-24T14:03:37.661+03:002020-05-24T14:03:37.661+03:00Δεν έχω να κρίνω τίποτα, αγαπητ@ μου. Είναι η δική...<br />Δεν έχω να κρίνω τίποτα, αγαπητ@ μου. Είναι η δική σας ερμηνεία του ποιήματος καθόλα δόκιμη. Δεν μας ενδιαφέρει σύμφωνα με τις αναγνωστικές θεωρίες πρόσληψης "τι ήθελε να πει ο ποιητής". Ο εκάστοτε αναγνώστης ερμηνεύει το ποίημα κάθε φορά που το διαβάζει. Σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τη σκέψη σας. Kakos Lykoshttps://www.blogger.com/profile/18343707341193768605noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5579247272061582851.post-62469716798583369982020-05-24T08:23:03.077+03:002020-05-24T08:23:03.077+03:00Όσο μεγαλώνουμε έρχονται οι επμειριες σαν κλειδιά,...Όσο μεγαλώνουμε έρχονται οι επμειριες σαν κλειδιά, να ανοίγουν άγνωστες πόρτες. Μεσήλικας πια μπορώ να δώσω μια ερμηνεία σε αυτό το υπέροχο ποίημα και να κρίνετε αν είναι στην ψυχή του ποιητή κοντά ή όχι.. Ο ποιητής απευθύνεται σε πρώτο πληθυντικό στον εαυτό του σε μια άλλη ηλικία. Η ηλικία αυτή είναι η παιδικη-εφηβικη. Ο μεγαλος πλέον ποιητής ταξιδεύει με το νου στο Περιγιάλι το κρυφό. Έναν όμορφο παιδικό έρωτα που είχε μέσα του κρυφό εκείνη την εποχή που ήταν μικρος. Ο έρωτας αυτός είναι αγνός όπως όλοι οι παιδικοί έρωτες. Άσπρος σαν περιστερι. Ο μικρός μας ερωτύλος μετά από κάμποσο καιρό ερωτευμένος ήθελε ένα φιλάκι, μια ανταπόκριση, και λέει στον μικρό του εαυτό του παρελθόντος.. διψασαμε το μεσημέρι.. αλλά η κοπελίτσα δεν ανταποκρίνονταν όπως θα περίμενε ο φίλος μας.. Ίσως τον έβλεπε φιλικά και του έλεγε σε βλέπω σαν φίλο.. και το νερό λοιπόν γλυφό. Ο ποιητής μας θυμάται ότι πάνω στην άμμο την ξανθή της παιδικής ψυχης του έγραψε το όνομα της. Αλλά ένας αέρας από τη θάλασσα της πορείας της ζωής.. άσχετα και διάφορα γεγονότα της ζωής με το περασμα του χρονου συνέβαλαν ώστε να σβήσει σιγά σιγα αυτή η παιδική του αγαπη. Στο τέλος επικρίνει τον εαυτό του.. Θυμάται πόσο ενθουσιώδης ήταν η αγάπη του και ο έρωτας του τα καρδιοχτύπια. Το λαχάνιασμα του έρωτα,τ πόθο.. το πάθος που χαρακτήριζαν την αρχή της ζωής του.. την παιδική/εφηβική νιότη. Με τι καρδιά με τι πνοή τι πόθο και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας... Αυτή η στάση ζωής έχοντας αφήσει σημάδια ίσως μέχρι την εποχή που αναπολεί κρίνει ο ποιητής ότι ήταν υπερβολική.. ότι έδινε παραπάνω φανταστική αξία στο έρωτα από ότι πραγματικά έπρεπε.. ότι τον πληγωσε.. Κρίνει ότι με τα πιο αντικειμενικα δεδομένα αυτό ήταν λάθος. Ένα λάθος που τον έκανε να την δει αλλιώς τη ζωη σε σχέση με τον έρωτα.. και να αλλάξει τη στάση του στην αγάπη/ερωτα. Μίλα λοιπον ετσισέτσι ποιητικαπποιητικά εαυτό του που ζει πλαϊ του σαν ανάμνηση και θεωρει ότι όλη αυτή η σκέψη του δείχνει την Άρνηση. Όχι όμως της κοπέλας.. αλλά την Άρνηση του να αφήσει αυτά τα αγνά συναισθήματα να υπάρχουν. Αρνήθηκε την ένταση σε αυτό που ενιωθε γιατί δεν είχε ευχάριστη έκβαση, μεγαλωσε, του έφυγε η αθωότητα και είδε τον κόσμο αλλιώς. Είναι ένα ποίημα αφιερωμένο σε όσους ερωτεύτηκαν/αγαπησαν μικροι σφοδρα και δεν βρήκαν ανταπόκριση.. δεν πρόκειται να το καταλάβουν όλοι.. αυτή είναι η δική μου ερμηνεία. Αγάπη!Anonymousnoreply@blogger.com