Για το "μπαρ"

Όποιος μπήκε γιατί νομίζει ότι είναι υποχρεωτικό...
Να την "κάνει"!
ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!

(Εκτός από όταν δεν έχουμε βιβλία... Τότε είναι υποχρεωτικό... Για γκελ μπουρντά, καμάρια μου!)

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Because you 're mine i walk the line: Το ημερολόγιο φυλακής της Αρετούσας

   Η Αρετούσα, ως γνωστόν, έκατσε τέσσερα χρόνια στη φυλακή αρνούμενη να παντρευτεί τα βασιλόπουλα που της προξενευέ ο πατέρας της, επειδή ήταν αθεράπευτα και βαθύτατα δοσμένη στην αγάπη της για τον Ερωτόκριτο. Στη φυλακή, για να περάσει ο χρόνος, η Αρετούσα κρατούσε ένα ημερολόγιο και σελίδες από αυτό "υπέκλεψαν" και παρουσιάζουν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Δ1 και του Δ2 του Μουσικού Σχολείου Ρόδου.
   Ο τίτλος της ανάρτησης προέρχεται από ένα τραγούδι του Τζόνι Κας και αποτελεί ένα παιχνίδισμα με τις δυο  κύριες σημασίες που έχει η φράση "walk the line" στα αγγλικά:  "Βάζω τη ζωή μου/ την ασφαλειά μου/την ισορροπία μου/... σε κίνδυνο" και "Μπαίνω φυλακή". Στην περίπτωση της Αρετούσας ισχύουν και τα δυο. Επειδή ήταν δικός της, που τον αγάπησε, ο Ερωτόκριτος...

 Και μια και μιλάμε για φυλακή, η ανάρτηση θα διανθιστεί με σχετικά τραγούδια, από το μπλουζ μέχρι τη ρέγγε και από το ρεμπέτικο μέχριι το πανκ. Ο αγαπημένος μουσικός αχταρμάς δηλαδή... Γιαμ, γιαμ!


(Καμάρια μου, θα εξελιχθεί σε κοινοτοπία τόσο συχνά που το κάνω, αλλά θα ήταν άδικο να μην το λέω: Μπράβο σας!!!!)

Ακολουθούν οι εργασίες των παιδιών
Μαριλένα

  3 Δεκεμβρίου 1650
Αγαπημένο μου ημερολόγιο…
Σήμερα είναι το πρώτο βράδυ που περνάω φυλακισμένη σε τούτο το μπουντρούμι . Το κρύο είναι τσουχτερό , έξω βρέχει και από το μικρό παραθυράκι μπαίνει μέσα το νερό της βροχής ,θέλοντας να μας υπενθυμίσει ότι υπάρχει ακόμα ο έξω κόσμος ότι θα συνεχίσει να ομορφαίνει και να μας περιμένει να τον ξανανταμώσουμε. Η υγρασία διαπερνά το φόρεμα μου και το δέρμα μου , πονάει όλο μου το σώμα , πονάει πολύ… Δεν έχω καθρέπτη να κοιταχτώ ,όμως είμαι σίγουρη ότι τα χείλη μου είναι πρησμένα και μελανά από το κρύο . Το πάτωμα της φυλακής είναι κρύο και βρώμικο. Μου λείπει το κρεβάτι μου , το δωμάτιο μου , οι γεμάτοι χρώματα τείχη μου , η μυρωδιά του ρόδου από τις τριανταφυλλιές, το ευωδιαστό λουτρό μου και τέλος τα ρούχα μου , τα μεταξωτά μου φορέματα, τα γούνινα πανωφόρια μου , και τι δεν θα έδινα για να με αγκάλιαζε σφικτά το λευκό μου το παλτό. Όλα αυτά μου λείπουν πολύ… αλλά πιο πολύ μου λείπει η φωνή του αγαπημένου μου, δεν ξέρω , μόνο ελπίζω ότι θα τον ξανακούσω να μου μιλάει… Αχχ.. γιατί πονάει τόσο πολύ η αγάπη, γιατί κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει, κανείς τους δεν έχει ερωτευτεί ποτέ, κανείς τους δεν μπορεί να με νιώσει; Η παραμάνα μου , μου λέει να αφήσω τα πείσματα και να ακολουθήσω την θέληση του πατέρα μου , όπως άλλωστε αρμόζει σε μια κοπέλα της τάξης μου . Αλλά εγώ δεν θέλω , δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν και θα κάνω ο,τι περνάει από το χέρι μου για να τον έχω!!
Οχχχ…. Αγαπημένο μου ημερολόγιο τώρα χιονίζει το κρύο γίνεται ακόμα πιο τσουχτερό και το μεταξωτό μου φόρεμα δεν κάνει τίποτα για να με προστατέψει από το κρύο… Δεν ξέρω πως θα αντέξω αυτές τις κακουχίες… Αλλά θα τις ξεπεράσω και θα πετύχω το στόχο μου.

8 Μαΐου 1651
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
Άνοιξη ….η πιο ωραία εποχή του χρόνου. Η φύση ξαναγεννιέται τα λουλούδια ανθίζουν , τα πουλάκια κελαηδούν και οι άνθρωποι χορεύουν. Αχ πως θα μυρίζουν άραγε το μπαλκόνι μου… Πως θα νιώθει μοναχή της η τριανταφυλλιά μου .
Το φώς της άνοιξης μπαίνει στο μπουντρούμι μέσα από εκείνο το μικρό παραθυράκι, το οποίο είναι το μόνο που μας κάνει έστω για λίγο να νιώθουμε ελεύθερες, όταν έρχονται μέσα μερικά πουλάκια , να μας ομορφύνουν τη βαρετή και θλιβερή ζωή μας.
Εν τω μεταξύ ο πατέρας μου άρχισε πάλι να πηγαινοφέρνει γαμπρούς  . Τώρα που η φύση γιορτάζει τώρα είναι καιρός κα για εσένα Αρετούσα μου να καλοπαντρευτείς και να στεριώσεις(έτσι λέεί). Όλοι εκείνοι που μου κουβαλάει κατά καιρούς είναι πρίγκιπες, άρχοντες , βασιλείς. Κάθε φορά που ένας τέτοιος πλησιάζει στο παλάτι , ο πατέρας μου δίνει εντολή σε έναν από τους φρουρούς του να με πάρουν επάνω , ακόμα και σηκωτή αν χρειαστεί , να με κλειδώσουν στο δωμάτιο μου , μέχρι να ετοιμαστώ. Πρέπει ,λέει, να βαφτώ , να στολιστώ , να αρωματιστώ και να φορέσω το πιο εντυπωσιακό μου φόρεμα. Για να εντυπωσιάσω το παλικάρι , που με διαταγή του πατέρα του ήρθε να ζητήσει σε γάμο την πιο περιζήτητη νύφη σ’ ολάκερο το νησί. Ωστόσο εμένα αυτή η λίγη ώρα ελευθερίας που περνάω  στο δωμάτιο μου , μου δίνει τόση χαρά που μπορώ να αντέξω όλη την υπόλοιπη μέρα που θα περάσω μέρα τον υποψήφιο γαμπρό .
Η ζεστασιά του δωματίου μου, η μυρωδιά των  ρόδων , οι αναμνήσεις από τα κρυφά φιλιά που ανταλλάσαμε με τον αγαπημένο μου και οι υποσχέσεις που ανταλλάσαμε με κύρια   λέξη το « ΠΑΝΤΑ»  … Όλα αυτά έρχονται στη μνήμη μου σαν αστραπή και μένουν σαν όνειρα που με συντροφεύουν στο μπουντρούμι μου… Όνειρα ,όνειρα , όνειρα … Άραγε θα τα ζήσω ποτέ και στην πραγματικότητα ;;; 

24 Ιουλίου 1652
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Πάνε πάνω από δύο χρόνια από τότε που κοιμήθηκα στο δωμάτιο … μου λείπει η ζωή … αλλά όχι η ζωή που ζούσα ,η ζωή που θέλω να ζήσω… Εκείνη που τη βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου, εκείνη που κάνει να με πλησιάσει και ξάφνου απομακρύνεται. Φοβάμαι, όχι για το πώς θα επιβιώσω, αυτό το έχω ξεπεράσει, αλλά επειδή αρχίζω να χάνω τις ελπίδες μου.
Η ζέστη είναι αφόρητη στο κελί που με’ χουνε πετάξει , συνέχει ιδρώνω και η υγρασία μετατρέπει την είδη καταθλιπτική ατμόσφαιρα σε αποπνικτική. Εδώ και λίγο καιρό ακούω από το μικρό παραθυράκι τους εργάτες να ασχολούνται με τα σιτάρια , το καλοκαίρι έχει έρθει για τα καλά το αισθάνομαι με όλες τις αισθήσεις  μου . Αχ πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν σε μια από τις μαγευτικές παραλίες του νησιού μας… Η ιστορία με τους γαμπρούς συνεχίζει … Ο πατέρας μου δεν θέλει να παραδεχτεί ότι δεν τίθεται θέμα προξενιού με κάποιο από αυτά τα κελεπούρια που μου κουβαλάει… Σταμάτησε να με ανεβάζει πάνω όταν θα ερχόταν  ένας από του πολυάριθμους γαμπρους. Τους φέρνει εδώ , μιας και κάποια φορά πριν μερικούς μήνες προσπάθησα να το σκάσω με τη βοηθεια του μπαλκονιού μου… στο οποίο είχα όλες τις στιγμές ευτυχίας που έζησα με τον αγαπημένο μου. Όμως δεν τα κατάφερα και η ιστορία με τα προξενιά συνέχισε με ταχύτερους ρυθμούς από πριν.
Αχχ κοντεύει Αύγουστος … κι όσο θυμάμαι εκείνη τη νύχτα χαζεύαμε αγκαλία με τον αγαπημένο μου την αυγουστιάτικη πανσέληνο  , βουρκώνω.
Άκουσα από μια μαγείρισσα ότι παντρεύτηκε  κάποια από μια άλλη πόλη… δε το πιστεύω , δεν γίνετε εκείνος να τα ξέχασε όλα και να βρήκε μια άλλη… δεν το πιστεύω… Όμως πού είναι γιατί δεν έχει έρθει μου το είχε υποσχεθεί, το θυμάμαι … 
Αχχ πόσο μου λείπει… το καλοκαιράκι κάνει την απουσία του μεγαλύτερη κα εντονότερη… πού είναι ;;; γιατί δεν έρχετε;;;

13 Οκτωβρίου 1653
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Τα χρόνια  περνάνε σαν νερό , κι όμως τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει. Το μόνο το οποίο έχει φθείρει ο χρόνος είναι η αντοχή μου και οι ελπίδες μου. Χωρίς όνειρα και ελπίδες δεν αποκτάς αντοχή για να συνεχίσεις να ζεις …. Φοβάμαι… φοβάμαι πως τον ξέχασα .
Το φθινόπωρο κυλάει γρήγορα, είδη έχουν αρχίσει τα πρωτοβρόχια , η ευωδιά  της ξεδιψασμένης γης κατακλύζει το μπουντρούμι . Τα πουλάκια φεύγουν , πεταν, πάνε σε άλλους τόπους , σε άλλα μέρη. Ανοίγουν τα φτερά τους και απλώς φεύγουνε… Αχ πόσο θα ήθελα να το κάνω κι εγώ αυτό, πόσο θα ήθελα να είμαι κι εγώ ΕΛΕΥΘΕΡΗ . Όταν λέω όμως ελεύθερη δεν εννοώ μακριά από αυτό εδώ το υπόγειο , εννοώ ελεύθερη να ζήσω όπως ακριβώς εγώ θέλω .
Φοβάμαι , φοβάμαι μην τον ξεχάσω! Χθες ήταν προγραμματισμένο να έρθει ένας από τους υποψήφιους γαμπρούς. Αυτό για μένα δεν είναι κάτι παραπάνω από ρουτίνα , βαριέμαι όλους αυτούς που λένε πως θέλουν να με παντρευτούν . Τους λείπαμε γιατί ξέρω ότι κι αυτοί είναι φυλακισμένοι σαν κι εμένα , μόνο που εκείνοι δεν έχουν τη δύναμη να απαρνηθούν τα πάντα για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους!!
Εγώ ήμουν καθισμένη στο πάτωμα και διάβαζα ένα βιβλίο , όταν αυτός μπήκε μέσα στην αρχή ούτε που του έδωσα σημασία , όμως όταν σήκωσα το κεφάλι μου και τον αντίκρισα , κάτι ένιωσα , ενώ δεν τον είχα ξαναδεί το βλέμμα του μου φαινόταν τόσο οικείο, που δεν ήθελα καλά καλά να το πιστέψω . Δεν αντέδρασα ούτε στον εαυτό μου δεν έδειξα τι μου συνέβη εκείνη τη στιγμή . δεν μπορούσα να σκεφτώ πως το βλέμμα κάποιου άγνωστου με έκανε να νιώσω σαν να κοιταγα στα μάτια εκείνον , τον Ερωτόκριτο.
Ο άντρας δεν μου μίλησε καθόλου , απλά με κοίταξε και μου είπε όλο με υπόσχεση « Θα ξαναέρθω αύριο»…

14  Οκτώβριου 1653
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Είμαι ευτυχισμένη!!!!
Σήμερα το πρωί , ενώ η παραμάνα μου είχε ανεβεί πάνω , αυτός ήρθε , αυτός από χθες.
Εγώ κοιμόμουν, το τρίξιμο της παλιάς σιδερένιας πόρτας που τόσα χρόνια με χώριζε από τον έξω κόσμο με ξύπνησε. Πετάχτηκα πάνω σαν την αστραπή μόλις τον είδα . Δεν ήξερα τι να κάνω , δεν ήξερα τι  ήθελα…
Εκείνος με κοίταξε γλυκά και μου ψέλλισε « πλησίασε»… Τον άκουσα , πλησίασα… Τότε εκείνος άγγιξε τα δάχτυλα μου με τα δικά του και ξαφνικά ένα άσπρο φως σαν να με πέταξε πίσω , ένιωσα να τυφλώνομαι, όμως τίποτα τέτοιο δεν συνέβη.
Τον είδα, εκείνον , εκείνον που νόμιζα που τόσα χρόνια με είχε εγκαταλείψει , τον Ερωτόκριτο . Είχε ομορφύνει τα γαλάζια μάτια του , γεμάτα λαχτάρα;, ήταν έτοιμα να με σφίξουν στην αγκαλιά τους . Τώρα κατάλαβα γιατί ένιωθα έτσι όταν έβλεπα εκείνον τον ξένο, γιατί πίσω από αυτόν κρυβόταν ο αγαπημένος μου.
Τον κοίταξα, τα βλέμματα μας μίλησαν όμως όχι για πολύ, τα χείλη μας δεν τους το επέτρεψαν.
Τον αγαπώ και τώρα πια βλέπω ότι όλα τα όνειρα μου πραγματοποιούνται. Άξιζε τελικά η αναμονή…

 Η δική σου Αρετούσα !!!   
 


Δήμητρα    
    ~ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΤΩΝ~
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
  Δεν έχω ξαναγράψει ποτέ στη ζωή μου ημερολόγιο, αλλά πλέον νιώθω τόσο μόνη… κλεισμένη μέσα σε ένα κελί, μία φυλακή μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, περιμένοντας την ώρα που θα έρθει ο καλός μου να με ελευθερώσει. Γιατί αυτό θα γίνει… δεν ξέρω πότε, αλλά ξέρω πως θα γίνει και όταν γίνει, θα είμαστε και οι δύο χαρούμενοι, διότι θα δικαιωθούμε. Θα αναρωτιέσαι βέβαια πώς βρέθηκα εγώ μέσα σε τούτο το κελί και γιατί προσμένω την αγάπη μου και δεν είμαι μαζί της.
  Λοιπόν όλα άρχισαν, όταν τον κοίταξα στα μάτια και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του, ήταν τόσο έντονο. Με πλησίασε και χωρίς δισταγμό μου προσέφερε ένα λουλούδι. Τέτοια προσφορά δεν μου είχε κάνει κανένας από τους πρίγκιπες που γνώριζα. Ήταν μέσα από την καρδιά του! Πήγαμε μία βόλτα για να μιλήσουμε. Ήταν ένας άγνωστος και συνάμα γνωστός. Το όνομά του… Ερωτόκριτος. Τόσο ωραίο και τόσο διαφορετικό όσο και ο ίδιος.
  Ήμασταν μαζί αρκετό καιρό. Αποφάσισε λοιπόν, να έρθει και να ζητήσει από τον πατέρα μου το χέρι μου. Το είχαμε αποφασίσει. Ήταν πλέον οριστικό… μόνο η ευχή του πατέρα και όλα θα κυλούσαν αναλόγως. Όμως τα πράγματα είχαν διαφορετική εξέλιξη. Βλέπεις ο πατέρας μου είναι ένας αξιοπρεπής βασιλιάς και πάντοτε περίμενε την ημέρα που θα του γνώριζα έναν πρίγκιπα ως μέλλοντα σύζυγό μου. Όπως καταλαβαίνεις, ο Ερωτόκριτος δεν είχε καμία σχέση με τούτο το όνειρο του πατέρα μου. Έτσι όταν αντίκρισε τον Ερωτόκριτο θύμωσε τόσο που με έκλεισε σε τούτη τη φυλακή, έως ότου να αποδεχθώ ένα από τα τόσα προξενιά που μου προσέφερε ο πατέρας μου για την ελευθερία μου. Πριν φύγει ο Ερωτόκριτος, αρραβωνιαστήκαμε και ορκιστήκαμε να αγαπιόμαστε για πάντα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και τόσο βιαστικά.
  Έτσι λοιπόν είμαι φυλακισμένη περιμένοντας την ώρα που θα έρθει να με ελευθερώσει ο αγαπημένος μου. Έχω βαρεθεί να βλέπω πρίγκιπες που ενδιαφέρονται μόνο για την αφεντιά τους, φοβούμενοι μη μείνουν ανύπαντροι. Βέβαια, μπορεί και εκείνοι να βρίσκονται σε παρόμοια θέση με εμένα, να έχουν δηλαδή βρει την αγαπημένη τους και να τους προξενεύουν άλλη. Αλλά αυτό δεν το γνωρίζω!
  Έχει περάσει αρκετός καιρός και ακόμα δεν έχω νέα του. Μισό χρόνο μετά το συμβάν και να μην γνωρίζω αν ζει ή αν πέθανε. Είναι τραγικό όσο και η κατάστασή μου. 
 Σε αφήνω γιατί έρχεται ο πατέρας μου! xxx

Αγαπητό ημερολόγιο,
 Έχω καιρό να σου γράψω γιατί ήμουν απασχολημένη. Και άλλα προξενιά, και άλλοι τσακωμοί και συζητήσεις έντασης με τον πατέρα μου και δεν είχα καθόλου διάθεση αυτές τις μέρες. Πάνε τρείς εβδομάδες από την τελευταία μας συζήτηση. Αν θυμάμαι καλά, σου είχα μιλήσει για το πώς κατέληξα εδώ στη φυλακή. Λοιπόν ακόμα νέα του Ερωτόκριτου δεν έχω, έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αναρωτιέμαι πως είναι, τι κάνει, αν τρώει, αν κοιμάται καλά, αν του λείπω καθόλου, αν με θυμάται ή αν έχει βρει άλλη κοπέλα χωρίς προβλήματα, αν έχει παντρευτεί, αν ζει… Μέχρι να τα μάθω όλα αυτά θα μείνω πιστή σε αυτόν και θα το περιμένω… Άλλωστε τι άλλο μπορώ να κάνω στην κατάσταση που βρίσκομαι; Μήπως να παντρευτώ κάποιον από τους πρίγκιπες; Όχι βέβαια, δεν θα παραιτηθώ ούτε θα υποκύψω… θα μείνω δυνατή και ψυχρή απέναντι σε όλους τους πρίγκιπες. Εξάλλου είμαι αρραβωνιασμένη!
Σε αφήνω ημερολόγιό μου γιατί είμαι κουρασμένη! xxx

Αγαπητό ημερολόγιο,
 Πάει πλέον ένας χρόνος από την ημέρας που τον είδα. Αχ, εκείνη η μέρα αξέχαστη στη μνήμη μου! Κάθε βράδυ πριν πάω για ύπνο σκέπτομαι πως αλλιώς θα μπορούσε να έχει αντιδράσει ο πατέρας μου και πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αυτή τη στιγμή.
  Μου λείπει πολύ… Θέλω νέα του, να ξέρω τι κάνει, είναι η μοναδική έννοια μου όλον αυτόν τον καιρό, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Φοβάμαι μη τον ξεχάσω τελείως, μήπως δεν μπορέσω να τον ξαναδώ και πάντοτε πεισμώνω περισσότερο βλέποντας όλους εκείνους τους πρίγκιπες και την σιγουριά στα μάτια του πατέρα μου πως θα υποκύψω. Αποφάσισα να σου γράφω κάθε έξι μήνες, διότι πλέον έχω λίγη παρέα τη υπηρέτριά μου. Αν και δεν νομίζω πως θα περάσει πολύς καιρός που θα είμαι κλεισμένη εδώ μέσα. Σύντομα θα ελευθερωθώ.

Αγαπητό ημερολόγιο,
 Ενάμιση χρόνος… Ουφ! θα έρθει, το ξέρω. Με αγαπάει ακόμα και θα γυρίσει. Πάλι δεν έχω νέα του. Είμαι ακόμα εδώ όμως για αυτόν… Ελπίζω μόνο να είναι καλά και όλα τα άλλα δεν έχουν πλέον κανένα νόημα να τα σκέπτομαι.
 Καληνύχτα!!! xxx

Ερωτόκριτέ μου γεια σου,
 Πότε θα έρθεις να με δεις; Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια και ακόμα σε αγαπάω. Μου λείπεις πιο πολύ… Έδωσα το όνομά σου στο ημερολόγιό μου για να νιώθω πως είσαι εδώ. Κάτι είναι και αυτό δε νομίζεις; Χαχαχα… Πλέον ελπίζω μόνο στο ότι είσαι καλά και τίποτε άλλο, μονάχα αυτό αρκεί για να είμαι και εγώ καλά. Μου λείπεις και σε χρειάζομαι. Κάθε μέρα είναι όλο και πιο δύσκολα για εμένα και ίσως και για εσένα! Σε φιλώ όπου και να είσαι. Να προσέχεις.!!!

Ερωτόκριτέ μου,
 Τι κάνεις; Ελπίζω να είσαι καλά. Αυτές τις μέρες σκεπτόμουν τα όνειρα που κάναμε μαζί, πριν από δυόμιση χρόνια… Πέρασαν κιόλας δυόμιση χρόνια ε; Χάχα, τι ειρωνεία… Αυτά τα δυόμιση χρόνια που χάσαμε ο ένας μακριά από τον άλλο θα μπορούσαμε να τα έχουμε ζήσει μαζί. Θα ήταν ωραία χρόνια. Αισθάνομαι πως η αγάπη μας δοκιμάζεται όλο και περισσότερο και ελπίζω όχι μόνο από την δική μου μεριά. Οι μέρες είναι δύσκολες. Είμαι φυλακισμένη για χάρη σου και για χάρη της αγάπης μου για σένα. Σήμερα η υπηρέτρια μού μίλησε. Είπε πως άδικα σε περιμένω και πως θα έπρεπε ήδη να έχω διαλέξει κάποιον από τους πρίγκιπες… Για να μην έχεις εμφανιστεί ακόμα σημαίνει πως με ξέχασες και πως περνάς καλά… Θέλω να με συγχωρέσεις αγάπη μου, γιατί για λίγο τα σκέφτηκα τα λόγια της… Δεν απάντησα αμέσως πως σου έχω εμπιστοσύνη. Λυπάμαι πολύ και ελπίζω να δείξεις λίγη κατανόηση.
Σε φιλώ!!! xxx  

Ερωτόκριτέ μου γεια σου,
  Τρία ολόκληρα χρόνια και ακόμα νέα σου δεν έχω… Γιατί… Γιατί με κρατάς σε απόσταση; Γιατί πρέπει να ζω με το άγχος μήπως σου έχει συμβεί κάτι; Δώσε μου τουλάχιστον ένα σημάδι ζωής… Στείλε μου ένα γράμμα να δω ότι είσαι καλά. Αλλά και να μου έχεις στείλει πώς ξέρω πως δεν το έχει βρει και διαβάσει ο πατέρας μου; Αν είναι έτσι τότε δεν πρόκειται να το λάβω ποτέ…! Μου λείπεις, θα σου το γράφω συνέχεια. Κάθε βράδυ στο μυαλό μου έρχονται οι στιγμές που ήμασταν μαζί και δεν το ήξερε κανένας…  Ήταν ωραία μακριά από όλους και όλα.! Περνούσαμε ωραία. Η άποψη των άλλων για εμάς ήταν απλά ένας κόκκος σε ολόκληρη την αμμουδιά. Γιατί ήμασταν καλά εμείς για εμάς και όχι για τους άλλους… Ήταν ωραία και θα ξαναείναι,  το ξέρω και σου έχω εμπιστοσύνη.
  Ξέρω πως θα γυρίσεις για εμένα, ίσως μετά και από δέκα χρόνια ή και περισσότερα… Το μόνο σίγουρο είναι πως θα γυρίσεις και θα είμαστε πάλι όπως πριν. Και αν όχι όπως πριν, θα ήμαστε ακόμα καλύτερα.
 Αν ήξερα που βρίσκεσαι και ότι δεν με έχεις ξεχάσει θα προσπαθούσα να το σκάσω… Τώρα δε γνωρίζω ούτε εάν ο πατέρας μου έβαλε ανθρώπους να σε σκοτώσουν, όταν σε έδιωξε από το παλάτι… Το μόνο που γνωρίζω είναι πως δεν θα παντρευτώ κανέναν, εάν αυτός δεν είσαι εσύ. Αναρωτιέμαι αν έχεις αλλάξει… Εγώ έχω αλλάξει, όχι πολύ αλλά έχω. Έρχεται η υπηρέτρια…!
Σε αφήνω να είσαι καλά!!!xxx 

Ερωτόκριτέ μου γεια!
  Τρεισήμισι χρόνια ε; δεν θα μιλήσω πάλι για εμένα, γιατί τα ξέρεις. ούτε θα πω πως μου λείπεις, γιατί και αυτό το ξέρεις. Το μόνο που θα πω είναι πως σιγά - σιγά η εικόνα του προσώπου σου μου γίνεται όλο και ποιο θολή. Καθημερινά πιέζω τον εαυτό μου να θυμηθεί τις λεπτομέρειες, αλλά μάταια… Τίποτα δε γίνεται… Πιστεύω όμως πως θα σε ξαναθυμηθώ,  διότι ο καιρός που θα έρθεις νιώθω πως κοντεύει.
  Θέλω όμως να ξέρεις πως ό,τι και να γίνει και ποτέ να μην έρθεις δεν θα παντρευτώ, θα μείνω πιστή σε εσένα, τον αρραβώνα και την αγάπη μας. Άσχετα με το τι πιστεύει ο πατέρας μου για εμένα θα είσαι πάντα εκείνος που μου φέρθηκες σαν να είμαι διαφορετική. γιατί εσύ ήσουν διαφορετικός  και ακόμη και αν σβήσει η εικόνα του προσώπου σου από το μυαλό μου, θα σε θυμάμαι πάντα ως τον μοναδικό άνδρα που με έκανε να τον αγαπήσω με ένα μόνο βλέμμα!
Καληνύχτα αγάπη μου!!! xxx

Αγαπημένε μου,
  Σήμερα ολοκληρώθηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από την  τελευταία φορά που σε είδα… ‘Οχι δε έχω πάψει να ελπίζω, θα έρθεις, είμαι πιο σίγουρη από ποτέ αυτή τη φορά. Και όταν έρθεις, θα φύγουμε μαζί άσχετα με το τι θα πει ή θα πράξει ο πατέρας μου!!! αυτά και τίποτε άλλο… δεν θα σου ξαναγράψω γιατί πλέον δεν θα έχει νόημα.
  Σε αφήνω διότι ο πατέρας μου έρχεται με έναν νέο μνηστήρα. Ακούστηκε πως αυτός έσωσε το βασίλειό μας από τον εχθρό. Ο πατέρας μου του έταξε το μισό βασίλειο, αλλά εκείνος αντ’ αυτού θέλησε να ζητήσει το χέρι μου… Θράσος, δεν νομίζεις; Λες και είμαι αντικείμενο… Η απάντησή μου θα είναι το πιο ξερό και σίγουρο όχι που έχω πει μέχρι τώρα…!
 Αντίο για πάντα, Ερωτόκριτέ μου, πιστή σε εσένα, η Αρετούσα σου! xxxxxxx

Ελεάννα Κων.
Το ημερολόγιο μου
Ημέρα: Τετάρτη
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Ο καιρός περνάει και η κατάσταση παραμένει η ίδια. Αυτή η αναμονή με σκοτώνει. Νιώθω τόσο κενή μέσα μου..σαν να λείπει ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Η ελπίδα, βέβαια, ποτέ δεν πεθαίνει...πάντα θα υπάρχει, ώστε να έρθει επιτέλους η στιγμή που θα γίνει πραγματικότητα ο γάμος μου με τον Ερωτόκριτο. Όταν θα συμβεί αυτό, θα είναι μια καινούρια και αισιόδοξη αρχή για εμάς τους δύο. Θα έχουμε την ευκαιρία να κτίσουμε το δικό μας σπιτικό και να μεγαλώσουμε την δικιά μας οικογένεια. Φαντάζομαι αυτήν την ημέρα...να είναι μαγική...γεμάτη χαρές. Δεν θα θελήσω τίποτα άλλο από τη ζωή μετά από αυτό το σημαντικό γεγονός που θα αλλάξει τα πάντα γύρω μου. Ελπίζω να έχει καταλάβει ο Ερωτόκριτος τη θυσία που έχω κάνει για να καταφέρουμε στο μέλλον να είμαστε μαζί. Εγώ τον σκέφτομαι συνεχώς, δίχως να μπορώ να τον βγάλω από το νου μου Ελπίζω το ίδιο κι εκείνος!       
Πολλά φιλιά...

Ημέρα: Σάββατο
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Ο πατέρας μου δεν καταλαβαίνει ότι εγώ δεν θέλω να παντρευτώ τον οποιοδήποτε, παρά μόνο τον Ερωτόκριτο. Κάθε μέρα με επισκέφτονται άντρες, τους οποίους ο πατέρας μου τους θεωρεί άξιους για εμένα..για να με παντρευτούν. Κάθε μέρα η ίδια διαδικασία...έρχονται και φεύγουν, χωρίς να βγάζει κάπου αυτό. Ο πατέρας μου δεν σκέφτεται τι συναισθήματα μπορεί να έχω εγώ. Το μόνο που κάνει είναι να πηγαίνει σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τα πρέπει της κοινωνίας στην εποχή μας. Μόνο εσένα έχω για παρηγοριά..κανέναν άλλο δυστυχώς. Πρέπει να σταματήσει αυτό! Δεν αντέχω άλλο! Τι να κάνω όμως ...ΥΠΟΜΟΝΗ και ΕΠΙΜΟΝΗ ...τίποτα περισσότερο...τίποτα λιγότερο..
Καληνύχτα....


Νίκος
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Σήμερα ο πατέρας μου με έβαλε στη φυλακή και είπε ότι θα με βγάλει μόνο σε περίπτωση που σταματήσω να αγαπώ τον Ερωτόκριτο. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Θα μείνω μέσα στη φυλακή μέχρι να τον δω, μέχρι να μου τον φέρει πίσω. Ξέρω είναι μια σκληρή μάχη, αλλά θα κάνω τα πάντα για να επιστρέψει…

Αγαπητό μου ημερολόγιο
Σήμερα ο πατέρας μου έφερε έναν νεαρό παλικάρι από ένα άλλο βασίλειο, για να τον πάρω για γαμπρό. Η αντίδραση μου ήταν αρνητική και πάντα θα είναι αρνητική, μέχρι να συναντήσω ξανά τον Ερωτόκριτο. Δεν παντρεύομαι κανένα βασιλόπουλο που θέλε ο πατέρας μου!

Αγαπητό μου ημερολόγιο
Έχει περάσει τόσος καιρός , μα εγώ δεν αλλάζω την γνώμη μου. Τόσα βασιλόπουλα έρχονται άδικα να με ζητήσουν σε γάμο, αφού εγώ μόνο τον Ερωτόκριτο θέλω. Ακόμα και η υπηρέτρια προσπαθεί να με πείσει να ακούσω τον πατέρα μου, μα εγώ αντέχω!!!    

Καλλιόπη
23   ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
Παγωνιά έξω και εγώ  δεν ξέρω τώρα που είναι εκείνος, πότε θα έρθει να με σώσει, είναι καλά ή μήπως του έχει συμβεί κάτι ;
Αχ! Πατέρα  γιατί δεν με καταλαβαίνεις ; Δεν τον θέλω τον άγνωστο σωτήρα σου ….. Και όσο και αν επιμένεις δεν μπορώ να πάω ενάντια στην καρδιά μου.
Αχ Νένα μου, γλυκιά μου Νένα, ένα μήνυμα να μου έφερνες… και τι μονάχα!!!!
Ότι και αν γίνει, όσο και αν με τυραννήσουν ΕΓΩ θα παραμείνω πιστή σε σένα και στην αγάπη μας.
Πατέρα μου να ήξερες μονάχα πόσο σε αγαπώ,  μα είναι πάνω από τις δυνάμεις μου η θέλησή σου.
Γιατί δεν θες να είμαι χαρούμενη;  Γιατί;
Γιατί θα πρέπει οπωσδήποτε να χάσω ή εσένα ή εκείνον;
Αχ Νένα μου, εσύ που με μεγάλωσες, γαλήνεψέ τον !!!!
Και εσύ, άγνωστε σωτήρα, φύγε όσο πιο μακριά μπορείς, δεν σε θέλω, φύγε και πίσω να μην ξανακοιτάξεις. Δεν αγάπησες ποτέ σου; Δεν είμαι τρόπαιο εγώ να σου παραδοθώ!!!
Αυτοί οι τοίχοι με πλακώνουν, μα δεν θα λυγίσω…. Και αν χρειασθεί, κώνειο θα βρω να αυτοκτονήσω. μα σε εσένα αγάπη μου πιστή θα μείνω…..!!!!! 

Ζωζώ
Αγαπητό ημερολόγιο,
ξεκινά η πρώτη μου μέρα μέσα στη φυλακή. Στην Φροσύνη δεν αρέσει. Συνήθισε του παλατιού την όψη, τα λουλούδια, που μυρίζουν ωραία στον μεγάλο κήπο. Το φαγητό, ούτε αυτό της αρέσει… Για να πω την αλήθεια, ούτε σε μένα αρέσει. Το φρεσκοψημένο φαγητό μας μυρίζει από τις μεγάλες κουζίνες του παλατιού. Μα εμείς εδώ κάτω. Της κάμαρας τα φρεσκοπλυμένα μεταξωτά σεντόνια και το φωτεινό ζεστό δωμάτιο μας λείπει, μα εμείς εδώ κάτω κοιμόμαστε στης φυλακής τη φρίκη. Ο πατέρας μου, ο βασιλιάς Ηράκλης, αρνήθηκε την πρόταση που του έκανε ο Ερωτόκριτος, τις βέρες να περάσει, ν’ αγιάσει η ψυχή μου, την αγάπη να αγκαλιάσει. Μα ο βασιλιάς Ηράκλης, έξω φρενών, εξόρισε τον Ερωτόκριτο και με έκλεισε εδώ μέσα. Πού να το φανταστεί κανείς, από την μια μέρα στην άλλη να αλλάξει τόσο εύκολο η σχέση μεταξύ πατέρα και κόρης. Το μόνο που έχω εδώ να με συντροφεύει είναι ένα ημερολόγιο και η  νένα Φροσύνη και δυο πουλάκια με λάλισμα γλυκό που μπαίνουν κελαηδώντας ελπίδα να μου φέρουν.

 Οι πρώτοι μήνες, άθλιοι, χωρίς χαρά, χωρίς το φως του ήλιου να λάμπει σαν στη χρυσή μου κάμαρα. Το φαγητό είναι άθλιο… Είναι βρώμικα εδώ κάτω. Η μουσική και το μαγικό άκουσμα του συνδυασμού φλογέρας και άρπας έχει καιρό να ακουστεί. Οι μέρες δεν περνάνε. Τα δευτερόλεπτα φαίνονται σαν λεπτά, τα λεπτά σαν ώρες ατελείωτες, οι μέρες μήνες απελπισίας και στεναχώριας. Περνάνε οι μήνες αργά.

Φθάσαμε στο δεύτερο έτος της φυλακής κι εκείνος μου λείπει.  Άραγε να ζει ή να κοιμήθηκε, στο χώμα του να θάφτηκε… Να γνώρισε και να παντρεύτηκε άλλη νεαρή που την καρδιά του ίσως έχει κλέψει… Μα όχι! Ο Ερωτόκριτος κρατάει τις υποσχέσεις του. Τα λόγια του ποτέ δεν φάνηκαν ψεύτικα. Άραγε θα τον ξαναδώ; Οι βέρες θα μπουν εκεί που θα έπρεπε να ήταν ήδη δυο χρόνια πριν;

Άλλος ένας ακόμα χρόνος πέρασε. Τα πουλάκια με το γλυκό κελάηδισμα έχουν καιρό να μας επισκεφτούνε. Κάνει κρύο εδώ μέσα, έχει υγρασία και το μόνο που έχουμε να φάμε είναι ακατέργαστο ρύζι, λίγη βρώμη, και αυτήν ανά μέρες μας της φέρνουν, και νερό από ένα βράχο που στάζει από την πηγή του ποταμού που τρέχει εδώ κοντά, έξω από τη σπηλιά. Τη γεύση του καπνιστού κόκκινου κρέατος έχουμε ενάμιση χρόνο να την γευτούμε, τότε μας έφερναν μέρα παρά μέρα, τώρα καθόλου. Δυο αλλαξιές ρούχα μας έχουν δώσει μόνο και πράσινο σαπούνι για να πλενόμαστε και να πλένουμε τα ρούχα.
   Πέρασαν άλλοι έξι μήνες και ο Ερωτόκριτος δεν εμφανίστηκε ακόμα. Η θλίψη μου και η απογοήτευσή μου φαίνονται στο πρόσωπό μου, περισσότερο μέρα με την ημέρα. Η παραμάνα δεν μιλάει… Περιμένει… Περιμένει να δει ποια άλλη συμφορά θα μας βρει. Όταν και όποτε μιλήσει, η μόνη της κουβέντα θα είναι για το πείσμα μου και ότι δεν μας αξίζει να τα περνάμε όλα αυτά για το άγνωστο, για ένα ερωτηματικό. Μιλάει για τις συνέπειες της αγάπης, πως κάποτε κι εκείνη τα πέρασε και δεν θα ήθελε να ξαναδεί την κατάληξη εκείνη. Ο γερο- πατέρας μου, μού είπαν οι φύλακες πως θα με επισκεφθεί σε λίγες ώρες. Μάλλον ελπίζουν να έχω αλλάξει γνώμη και να μην τον απογοητεύσω ξανά. Βράδιασε κι ακόμα δεν έχει έρθει. Τα λόγια του τα ψεύτικα τα έχω συνηθίσει, αφού από μικρή με όλα με πλήγωνε. Θα πάω να κοιμηθώ, αφού δεν τον βλέπω να ‘ρχεται, θα περιμένω την επόμενη μέρα, μήπως και με θυμηθεί και μας κάνει την τιμή τα λόγια του να πει.

   Ήρθε η επόμενη μέρα. Την ώρα που κοιμόμασταν τα ξημερώματα μας ξύπνησαν οι φρουροί πως πλησίαζε. Σηκωθήκαμε, πλυθήκαμε, ετοιμαστήκαμε να συμμαζέψουμε τριγύρω να κάνουμε καλή εντύπωση, αφού τόσα χρόνια έχει να με δει, μην νομίσει κιόλας ότι δεν έχουμε αρχή… Ήρθε… Φορούσε την στολή της μάχης με τα στολίδια, τα χρυσαφικά και στο χέρι κρατούσε το ασημί, βαρύ του κράνος.  Η πρόταση του ήταν να με παντρέψει με έναν πρίγκηπα άλλης χώρας, εντελώς άγνωστο σε μένα. Έτσι αρνήθηκα την πρόταση του και του τόνισα το λόγο που βρίσκομαι ακόμα στη φυλακή. Θα τον περιμένω να γυρίσει! Ο βασιλιάς Ηράκλης νευρίασε, φαινόταν η απογοήτευση και ο θυμός στα μάτια του.  Έτσι, γύρισε και έφυγε χωρίς να  βγάλει άχνα.

    Επικρατεί ησυχία. Περνάει ο καιρός και ο Ερωτόκριτος πουθενά. Έχουν περάσει τρία χρόνια και μισό. Σήμερα εμφανίστηκαν και πάλι τα πουλάκια μετά από τόσον καιρό. Ακούστηκε εκείνη η χαρακτηριστική λαλιά, εκείνη η λαλιά που μέσα της έκρυβε μια μελωδία, ένα μήνυμα. Η παραμάνα μίλησε κι εκείνη μετά από τόσο καιρό χαμογελώντας και λέγοντας δυνατά πως τα μαρτύριά μας έφθαναν στο τέλος τους. Τα πουλάκια έπειτα από λίγο έφυγαν, αφού είναι άνοιξη, θα τα περιμένει στη φωλιά η μικρή τους οικογένεια.

    Συνολικά πέρασαν τέσσερα χρόνια. Η Φροσύνη έχει αρχίσει να χάνει τις ελπίδες της. Συνέχεια παραμιλάει και λέει για το πώς καταντήσαμε, διαμαρτύρεται για τις ευκαιρίες που μας εμφανίστηκαν και εγώ τις απέρριψα. Έχω πολύ καιρό να συζητήσω με κάποιον, να πω τον πόνο μου, το τι μου λείπει και τα θέλω μου. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια μέσα σ’ αυτήν την φυλακή. Άραγε θα γυρίσει ποτέ;  Περνούν οι μέρες, οι ώρες και οι εβδομάδες κι εκείνος δεν είναι εδώ. Μου λείπει. Εκείνος, τα όλα του, το χαμόγελό του, ο τρόπος που με κοίταζε… Όλα πάνω του φαίνονταν μαγικά. Υπομονή θέλει κι ελπίδα. Απλά να ελπίζω…

    Σήμερα το πρωί ακουγόταν από την άκρη του σπηλαίου το χαρακτηριστικό κελάηδημα το πουλιών. Και μετά ακούστηκαν σκόρπια βήματα. Ποιος να είναι άραγε και τι θέλει εδώ, σκέφτηκα. Τα πουλάκια πετούσαν συχνά πάνω από το κεφάλι μου… Όσο πήγαινε τα βήματα ακουγόταν όλο και πιο κοντά. Στο τέλος, φθάνει ένας άντρας ευγενικός και καλοντυμένος, φαινόταν βασιλικής καταγωγής. Ισχυριζόταν πως είναι ο Ερωτόκριτος. Μιλούσε συνέχεια προσπαθώντας να με πείσει. Ο τρόπος που μιλούσε μου τον θύμιζε πολύ. Όταν όμως είπε μια κουβέντα, τότε το κατάλαβα. Αυτός είναι! Τον ρωτούσα πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια και μου έλεγε για έναν πόλεμο που έγινε και  ο πατέρας μου, επειδή νίκησαν, του έταζε τα πάντα. Μα εκείνος αρνήθηκε και ζήτησε να παντρευτεί εμένα. Μεταμφιεσμένος σε ευγενή όπως ήταν, δεν παρατήρησε ο βασιλιάς Ηράκλης πως ήταν ο Ερωτόκριτος , οπότε δέχθηκε και τον έστειλε εδώ κάτω να με βρει. Μου εξήγησε το σχέδιο που είχε σκεφτεί. Μετά από τόσο καιρό, επιτέλους, χαμογελάσαμε εγώ κι η Φροσύνη.

   Κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Παντρευτήκαμε, επιτέλους, ενωθήκαμε μετά από τέσσερα χρόνια. Είναι η τελευταία φορά που θα γράψω στο ημερολόγιο. Όλα από δω και πέρα θα είναι τέλεια και χαρούμενα.
Αρετούσα
Κατερίνα
 Αγαπητό ημερολόγιο ,
Η Φροσύνη, η παραμάνα μου , με συμβουλεύει να σταματήσω επιτέλους να περιμένω τον Ρωτόκριτο και να πάρω τον άνδρα ο οποίος μου ζήτησε το χέρι . Δύο πουλιά σήμερα ήρθαν στο κελί μου και  πετούσανε με σκέρτσα. Μου λείπει πολύ ο Ερωτόκριτος και είμαι σίγουρη ότι θα του λείπω και εγώ. Και δεν θα σταματήσω να ελπίζω ότι  μια μέρα  θα γυρίσει να με βρει .Ο πατέρας μου μισεί αυτό το πείσμα που έχω και απ’ ότι λέει η παραμάνα μου μπορεί και να μείνω για πάντα εδώ με αυτήν την θέληση, την πίστη και την λαχτάρα που έχω να γυρίσει ο αγαπημένος μου. Αρχίζω όμως και ανησυχώ . Επίσης, αρχίζω να θέλω να βγω από 'δω μέσα .Μου λείπει το φως του ήλιου. Αυτό το φώς που μπαίνει λίγο από το παραθυράκι της φυλακής δεν αρκεί. Σκέφτομαι τις κοπέλες που παντρεύονται είτε με αυτόν που αγαπούν είτε με αυτόν που τους επιλέγει η οικογένειά τους, ενώ εγώ κάθομαι   μπουντρούμι με την παραμάνα μου και περιμένω την ημέρα που θα αγκαλιαστώ κι εγώ με τον Ερωτόκριτο, τον αγαπημένο μου. Τουλάχιστον έχω την παραμάνα , την κυρά Φροσύνη, η οποία είναι φρόνιμη γυναίκα και έχει δει πολλά και έχει ακούσει πολλά, οπότε οι συμβουλές και η βοήθεια της είναι χρήσιμες για εμένα . Ίσως να έχει τελικά δίκιο, όταν μου λέει να πάρω τον άνδρα που το χέρι μου ζήτησε. Όμως έτσι θα ήμουν άδικη προς την αγάπη του Ερωτόκριτου. Ελπίζω να είναι καλά και να μην του έχει συμβεί τίποτα. Ελπίζω να έχω εγώ δίκιο και να κάνω το σωστό που περιμένω τόσο καιρό.

Σταματία
Αποσπάσματα Από το ημερολόγιο της Αρετούσας στη φυλακή.
Αγαπητή Κέτυ,
Άλλη μια μέρα εδώ. Σ’ αυτό το απόμερο κελί που ούτε το φως του ήλιου δεν το βλέπει. Αλλά τι να τον κάνω τον ήλιο τώρα χωρίς εσένα. Εύχομαι τουλάχιστον να είναι αυτός μόνο καλά, αυτός που μου έδωσε τόση αγάπη, αλλά δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να είμαστε ποτέ μαζί. Μακάρι να με καταλάβαιναν οι δικοί μου και να με άφηναν να ζήσω τη ζωή που θέλω. Την ζωή μαζί του. Αχ Ερωτόκριτέ μου. Τι συμφορά μας βρήκε; Μόνο εσύ μου έμεινες τώρα, Κέτυ. Ευτυχώς κάθομαι και γράφω με τις ώρες και ξεχνάω, όσο να ’ναι το που βρίσκομαι. Ωχ.. Νομίζω ακούω θόρυβο. Πρέπει να ξαπλώσω γρήγορα μη με δει ο κύρης μου. Αύριο το πρωί θα έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας. Κάτι άκουσα για δουλειές. Καληνύχτα, Κέτυ μου..

Καλημέρα, αγαπητή μου
Μάλλον θα συνεχίσω να βλέπω για πολύ καιρό ετούτη την εικόνα, μόλις ανοίγω τα μάτια μου. Την εικόνα αυτού το σιχαμερού κελιού το οποίο με κρατάει μακριά από αυτόν που αγάπησα περισσότερο από όλους. Που λες να είναι, Κέτυ, τώρα; Ελπίζω τουλάχιστον να είναι εντάξει. Κανένας δεν συγκρίνεται με αυτόν. Μπορεί να μην είχε τόσα λεφτά όσα έχουν όλοι αυτοί οι προξενητάδες που μου κουβαλάει ο πατέρας μου, αλλά η καρδιά του είναι φτιαγμένη από χρυσάφι. Μπορεί να μην έχει να μου δώσει παλάτια, αλλά μαζί του τα ξεχνάω όλα. Και τα λεφτά και όλα. Έχει να μου προφέρει τόσα πολλά πράγματα ,που όλα μαζί έχουν μεγαλύτερη αξία και από το μεγαλύτερο παλάτι του κόσμου. Μπρρ… Σαν να έβγαλε κρύο. Μακάρι να είχα μια πιο χοντρή κουβέρτα. Εδώ κάτω στο υπόγειο έχει απίστευτο κρύο και πρέπει να ανεβάζω πυρετό… Ο πατέρας μου φυσικά το μόνο που τον νοιάζει είναι να με νοικοκυρέψει με κάποιον πλούσιο, μπας και ησυχάσει η γκλάβα του. Δεν μπορεί να καταλάβει όμως ότι η αγάπη δεν αγοράζεται. Τώρα σε λίγο μου φέρνει και έναν καινούριο. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ..

Γεια σου και πάλι, Κέτυ μου
Τι κάνεις; Είσαι καλά; Εγώ χάλια. Όπως πάντα. Ήταν και αυτός όπως όλους τους άλλους. Όχι πως περίμενα βέβαια κάτι διαφορετικό. Όλοι αυτοί είναι της ίδιας πάστας. Είναι κάπως ειρωνεία να το λέω  εγώ αυτό, αλλά ξέρω πως εγώ δεν σκέφτομαι έτσι. Θα άφηνα το χρήμα και τα πάντα για κάποιον που αγαπάω. Δεν προσπαθώ να διαμορφώσω την ζωή  μου  με βάση αυτό. Τέλος πάντων. ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ. Ήταν ένα ακόμα πλουσιόπαιδο από αυτά που μου φέρνει κάθε φορά ο πατέρας. Με ρωτούσε διάφορες ερωτήσεις για μένα. Μιλήσαμε αρκετά. Ο πατέρας μου ήταν από μία γωνιά και άκουγε. Στο τέλος μου έταζε κοσμήματα χρυσάφια και τον ουρανό με τ’ άστρα. Κάποιοι άνθρωποι τελικά είναι τόσο φτωχοί που το μόνο που έχουν να σου προσφέρουν είναι χρήμα. Όλοι αυτοί μου φαίνονται ίδιοι. Ωχ. τι είναι αυτός ο ήχος; Κέτυ; Ακούς αυτόν τον ήχο; Είναι πουλάκια. Πόσο θα ήθελα να είμαι και εγώ ελεύθερη σαν αυτά και να μπορούσα να αγαπήσω όποιον εγώ επιθυμώ. Μακάρι να ήσουν εδώ, Ερωτόκριτέ μου. Να με έπαιρνες και να φεύγαμε μαζί όσο πιο μακριά μπορούσαμε. Πρέπει να βρω κάποιον τρόπο να φύγω από εδώ μέσα.. Ό,τι και να κάνω όμως θα με πάρουν χαμπάρι. Πρέπει κάτι να σκεφτώ. Δεν θα αντέξω άλλο μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι. Δεν θα αντέξω…

Ραφαήλ
Οι μέρες περνούν και δεν αντέχω μακριά από τον  Ερωτόκριτο. Όσο κι αν προσπαθεί ο πατέρα μου να μου βρει γαμπρό, εγώ αρνούμαι και κάθομαι στην φυλακή. Δεν με νοιάζει πόσο καιρό θα πάρω, δεν με νοιάζει σν πεθάνω, δεν με νοιάζει τι θα γίνω, παίρνω όλη την ευθύνη για το μέλλον μου στα χέρια μου. Θα βρω τρόπο να το σκάσω, θα βρω τρόπο να βρω το Ερωτόκριτο, κι ας μην ξέρω που είναι. Κι αν με πιάσουν, απλώς θα περιμένω εδώ, μέχρι να έρθει και να παντρευτούμε…

Δημήτρης
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, καλημέρα και πάλι.
Άλλη μια κουραστική μέρα αρχίζει. Είναι 6.30 το πρωί. Ξύπνησα από ένα πόνο στην μέση μου. Επειδή κάνει κρύο μάλλον… Σήμερα νοιώθω διαφορετικά, νοιώθω ότι θα έρθει η αγάπη μου πίσω να με απελευθερώσει. Δεν ξέρω, ίσως έχω τρελαθεί ή απλά είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του. Ειλικρινά, δεν ξέρω… Τον έχω πεθυμήσει πάρα πολύ και ποτέ δεν θα ξεχάσω το όμορφο χαμόγελό του και τα εκθαμβωτικά μάτια του. Ό,τι και να γίνει θα τον αγαπάω.  Τέλος πάντων, ημερολόγιό μου, να μην σε κουράζω. απλά θα ελπίζω για άλλη μια μέρα. Θα τα πούμε πιο μετά.

Μαρία Π.
16/12  Ημέρα Τρίτη
Άλλη μια μέρα στα μπουντρούμια του ίδιου μου του παλατιού. Του ίδιου κάστρου όπου γεννήθηκα και έζησα τόσα χρόνια. Και τώρα εξαιτίας του έρωτα βρέθηκα κλεισμένη, εδώ και τέσσερα ολόκληρα χρόνια, αρνούμενη να παντρευτώ οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Ερωτόκριτο. Πόσο ακόμη θα με κρατάει ο πατέρας κλειδαμπαρωμένη; Ακόμη να καταλάβει πως δεν παίρνω άλλον άντρα; Πόσο ακόμη θα συνεχιστούν τα βάσανά μου, ώ αγαπητό μου ημερολόγιο;
Σήμερα τα ξημερώματα ξύπνησα από ένα γλυκό όνειρο. Ήτανε, λέει, τάχα όμορφοι νεαροί άγγελοι με ολόλευκα φτερά και πετούσαν  ανάμεσα στα σύννεφα. Ένας κατέβηκε και μου ψιθύρισε στ’ αυτί που θα ‘ρθε ο Ερωτόκριτος να με πάρει και να κάνω υπομονή. Τότε είναι που ξύπνησα  πιο γεμάτη από πότε με αισιοδοξία και δύναμη .Ο Ερωτόκριτος θα ‘ρχόταν σύντομα κι εγώ θα περίμενα όσο χρειαζόταν.
   Νωρίς το απόγευμα ήρθε ο πατέρας μου μαζί έναν ακόμη ξένο πρίγκηπα από κάποιο πολύ μακρινό βασίλειο και με ζητούσε για νύφη. Αρνήθηκα μέχρι και να του μιλήσω. Ο πατέρας μου εξοργίστηκε και μου είπε πως θα έμενα στα μπουντρούμια για πάντα. Αλλά εμένα τίποτα δεν με λύγιζε. Παρέμεινα και θα παραμείνω για πάντα πιστή στον έρωτά μου για τον Ερωτόκριτο. Άδικα η παραμάνα προσπάθησε να με μεταπείσει. Τα λόγια της όπως πάντα φαίνονταν σοφά και λογικά. Να σκεφτώ, μου ‘λεγε πως μια ζωή θα μείνω μόνη μου και πως ο Ερωτόκριτος κάπου αλλού με κάποιαν άλλη θα είναι τώρα. Πράγμα που ούτε στην σκέψη αντέχει η καρδιά μου. Ήξερα ότι θα ‘ρθει να με πάρει. Γι’ αυτό και αρνήθηκα ακόμα μια φορά να παντρευτώ έναν άγνωστο.
    Αγάπητό μου ημερολόγιο, σε αφήνω. Η παραμάνα μόλις ήρθε να μου πει ότι πως ήρθε πάλι να μου μιλήσει αυτός ο ξένος.  Θέλει μάλλον να με μεταπείσει για να τον παντρευτώ.  Μονάχα αν ήταν ο Ερωτόκριτος ο ίδιος θα τον παντρευόμουν. Πηγαίνω να του πω πως λόγος δεν υπάρχει να ασχοληθεί παραπάνω μαζί μου, καθώς για μένα υπάρχει μόνο ένας.

Τσαμπίκα
10 Ιουλίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
έχουν περάσει περίπου 6 μήνες από τότε που με έκλεισαν μέσα σ’ αυτούς τους τέσσερις τοίχους, οι οποίοι κάθε μέρα με πνίγουν περισσότερο. Όμως πιο αποπνιχτική κι από τούτο εδώ το κελί στέκεται η απουσία του Ερωτόκριτου… Αχ! Πέρασαν τόσες μέρες και χωρίς να ειδωθούμε και παρόλα αυτά δεν έχω πάψει λεπτό να τον σκέφτομαι, δεν έχω πάψει, δεν το λησμονώ, δεν έχω πάψει λεπτό να τον αγαπώ. Γιατί άραγε ο έρωτας να είναι τόσο δύσκολος, γιατί να έχει τόσα εμπόδια, γιατί να πονά τόσο πολύ…; Πρέπει δηλαδή η ευτυχία να καταδικάζεται, πρέπει η χαρά τελικά να καταλήγει σε λύπη; Πρέπει τελικά το πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο να θεωρείται πράξη άξια τιμωρίας;
                                                                                                                        Δική σου
                                                                                                                        Αρετούσα
18 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
σήμερα ο αγαπημένος μου πατέρας    μου σύστησε άλλους δυο ιππότες, από καλές οικογένειες με αξιώματα ευγενών, ισχυριζόμενος ότι με κάποιον σαν αυτούς κρύβεται ένα μέλλον ευτυχισμένο, μια ζωή κατάλληλη για μένα… Ο αξιοσέβαστος πατέρας μου δυστυχώς δεν έχει την δυνατότητα, αλλά κυρίως της θέληση να καταλάβει πως οποιοσδήποτε άλλος άντρας  εκτός από τον Ερωτόκριτο για μένα φαντάζει  κενός, αδιάφορος, μια άψυχη εικόνα. Αλλά δεν τον κατηγορώ, η εποχή και η κοινωνία δεν του επιτρέπουν να με καταλάβει. Δεν με νοιάζει όμως… Το μόνο που μου αρκεί είναι να επιβιώσω μέσα σε τούτην εδώ την φρίκη είναι να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι τον αγαπημένο μου… Αυτό τουλάχιστον κανείς δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει! Πέρασε περίπου ένας χρόνος από τότε που είδα για τελευταία φορά των έρωτά μου, όμως θυμάμαι την μορφή του, τα λόγια του, σαν να μην πέρασε μια μέρα… Έχω αναλογιστεί ολόκληρες ώρες, ολόκληρες μέρες για το ποιος θα ήθελε να χαλάσει κάτι τόσο όμορφο, όπως η αγάπη μας… Ίσως η μοίρα! Ίσως εκείνη να ζήλεψε την αγάπη μας και γι’ αυτό μας χώρισε… Με την απουσία αυτή του Ερωτόκριτου, όλα στενεύουν γύρω μου, χάνω έναν-έναν τους αγαπημένους μου ανθρώπους … Όλοι είναι εναντίον μου…! Αλλά όλοι έχουν άδικο.  Γιατί δεν έχουν αγαπήσει… Δεν ξέρουν τι εστί…. έρωτας … δεν γνωρίζουν τίποτα άλλο εκτός από το κέρδος και την κοινωνική θέση… Κι επίσης δεν ξέρουν ότι όποιος αγαπά θυσιάζεται για την αγάπη του… Είμαι πρόθυμή λοιπόν κι εγώ να φτάσω μέχρι εκεί για να την υπερασπιστώ!
                                                                                                                        Δική σου
                                                                                                                        Αρετούσα
6 Ιανουαρίου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τον τελευταίο καιρό με πιέζει και η μητέρα μου. Το γεγονός αυτός με φέρνει στα όρια της απελπισίας! Μα κανείς πια δεν καταλαβαίνει ; Κανείς δεν αγαπά; Κανείς δεν αγαπά; Κανείς δεν συγκινείται; Δυο χρόνια μες τη φυλακή αυτή – που τώρα φαντάζει πιο οικεία κι από το σπιτικό μου- έχω δει τόσους πολλούς συζύγους! Καλούς, αξιόλογους άντρες: Κατάλληλους για οικογένεια και «ιδανικούς» για μένα… Δεν υπήρξε όμως στιγμή που να σκέφτηκα, που να αναρωτήθηκα, που να αμφέβαλλα για το ποια είναι η δική μου ευτυχία! Αυτό το κελί στα μάτια μου φαίνεται κάστρο, παλάτι, ο ίδιος ο παράδεισος, αρκεί μόνο να υπάρχει νοερά, στην φαντασία μου ο Ερωτόκριτος εδώ!!!!
Ποτέ δεν δείλιασα. ποτέ δεν συλλογίστηκα, ποτέ δε δίστασα διότι ξέρω πως αν η μοίρα δεν μας θέλει μαζί, τότε δεν θα με θέλει και  με κανέναν άλλο! Το μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι «γιατί;». Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί η ευτυχία να φέρνει στην ουσία τόσο πόνο, γιατί να θέλει κανείς να διαιωνίσει το μαρτύριο;
                                                                                                                           Δική σου
                                                                                                                           Αρετούσα
22 Μαΐου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
ξαναήρθε η άνοιξη, τα πουλά κελαηδούν και ο ήλιος φωτίζει ξανά όλα τα λουλούδια… Για μένα όμως… ο ήλιος δεν υπάρχει… Όλα εδώ φαντάζουν σκούρα! Θολά! Μουντά! Έχω να τον δω τρία ολόκληρα χρόνια. Νοιώθω την απελπισία να μου καίει τα σωθικά…. Όχι επειδή φοβάμαι! Όχι επειδή αμφιβάλλω! Αλλά επειδή θέλω απελπιστικά πολύ να τον δω- έστω για μια στιγμή. Για να απαλλύνει ο πόνος μου, αρκεί μόνο να μάθω πως είναι καλά! Δεν ενδιαφέρομαι ούτε για το αν μ’ αγαπά, ούτε για το αν με έχει προδώσει. Μου αρκεί απλά να είναι καλά!
                                                                                                                       Δική σου
                                                                                                                        Αρετούσα
12 Νοεμβρίου
Αγαπημένου ημερολόγιο,
σήμερα κλείνουν ακριβώς τέσσερα χρόνια από τότε που ειδωθήκαμε για τελευταία φορά. Τα έχω εγκαταλείψει όλα πλέον… Η οικογένεια μου με έχει απορρίψει- δεν τους κατηγορώ ούτε και περιμένω να με καταλάβουν (οι ελπίδες μου γι’ αυτό έχουν σβήσει προ πολλού)… Το μόνο που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί δεν ου επιτρέπουν να βάλω ένα τέλος στο μαρτύριο μου! Ο πατέρας τη σημερινή μέρα μου ανακοίνωσε πως η ειρήνη ήρθε και πάλι στη χώρα… Μου είπε επίσης, πως μες τον αγώνα διακρίθηκε η γενναιότητα ενός αξιόλογου ανδρός! Είναι η τελευταία μου ευκαιρία είπε, πως υπάρχει μια μικρή ηλιαχτίδα ελπίδας για να με θεωρήσει ξανά κόρη του… Απορώ όμως, πώς ο αξιοσέβαστος, συνετός πατέρας μου ελπίζει ακόμα! Δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να υποχωρήσω στην αγάπη μου. Διότι εγώ μόνο σε ένα όνομα ανδρός ακούω! Στο όνομα του συζύγου μου… Ερωτόκριτος…
                                                                                                                        Δική σου
                                                                                                                        Αρετούσα
Θοδώρα
Έτος φυλακής 4ο
Αγαπητό ημερολόγιο…
Έχει περάσει τόσος καιρός…
Θυμάμαι ακόμα τότε, στην αρχή, που ήμουν γεμάτη σιγουριά κι ελπίδα πως η μοίρα θα μας ξανασμίξει. Όμως τώρα κάθε φορά που το σκέφτομαι δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Τότε δεν με ενδιέφερε το σκοτεινό κελί μου γιατί, επειδή όλη μέρα κοιτούσα έξω από το παράθυρο μην τυχόν εμφανιστεί από πουθενά ο αγαπημένος μου. Τότε δεν έδινα σημασία στα λόγια της Φροσύνης, καθώς δεν μπορούσα να διανοηθώ να περάσω την ζωή μου με κάποιον άλλο εκτός από εκείνο που πραγματικά αγαπώ. Τότε δεν υπήρχε περίπτωση να υποκύψω στη θέληση του πατέρα μου και να με παντρέψει με όποιον εκείνος έκρινε καταλληλότερο. Τότε δεν θα είχα ούτε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Ερωτόκριτος θα επέστρεφε από την εξορία του και κατόρθωνε με κάποιον τρόπο να με παντρευτει.
Τώρα όμως…
Το κελί μου, μού μοιάζει ακόμη πιο σκοτεινό και καταθλιπτικό από ποτέ. Γεμάτο απομόνωση και λύπη. Δεν έχω πια το κουράγιο να κοιτάξω έξω από το παράθυρο, μήπως με περιμένει μια ακόμη απογοήτευση. Τώρα ο λόγος της Φροσύνης μού φαίνεται πιο συνετός και λογικός από πριν και με βάζει σε δίλημμα. Τώρα αρχίζω να κατανοώ τη σκέψη του πατέρα μου σχετικά με το γάμο μου. Τώρα αμφιβάλλω πολύ αν υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψει ο Ερωτόκριτος, να παντρευτούμε και να ζήσουμε για πάντα ευτυχισμένοι μαζί. Ενώ τον αγαπώ από τα βάθη της ψυχής μου, όσο τίποτα άλλο, δεν είμαι σίγουρη αν έχω τη δύναμη πλέον να αντισταθώ.
Αλλά πρέπει να αντέξω! Δεν θα με κάμψουν!!!

Πετρούλα
Έτος φυλακής 1ο
Αγαπητό ημερολόγιο
Σήμερα έκλεισα δώδεκα μήνες εδώ μέσα. Δεν έχει ξημερώσει ακόμα αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Μάλλον θα ευθύνονται τα λόγια της Φροσύνης. Άρχισε πάλι τα συνηθισμένα με τον Ερωτόκριτο και τον πατέρα μου. Ότι δήθεν χάνω το χρόνο μου εδώ μέσα, ενώ θα μπορούσα τώρα να καλοπερνάω, ότι το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να δεχτώ την πρόταση του πατέρα μου και να παντρευτώ εκείνον που θα μου διαλέξει εκείνος. Μα όσες φορές και να τις αρνηθείς, όσες φορές της λέω πως δεν θέλω εκείνη επιμένει και δεν καταλαβαίνει. Εγώ όμως ξέρω πως δεν πρέπει να το βάλω κάτω από τώρα. Ξέρω πως ο Ερωτόκριτος θα βρει τρόπο και θα ‘ρθει να με πάρει από αυτό το απαίσιο μέρος. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι υπομονή.
   Σήμερα όμως, αυτά που είπε η Φροσύνη δεν έλεγαν να βγουν από το κεφάλι μου. Ξαπλωμένη πάνω στο ξύλινο κρεβάτι, δεν φτάνει που με το ζόρι βολεύομαι, τώρα είναι και αυτές οι σκέψεις που γυρίζουν στο μυαλό μου.  Απόψε είναι πολύ ωραίο το φεγγάρι.  Έχουμε πανσέληνο επιτέλους. Τ αστέρια αμέτρητα και ο ουρανός καθαρός. Αν και το παραθυράκι του κελιού είναι μικρό, άνετα βλέπεις έξω. Αυτές οι νύχτες που επαναφέρουν στην μνήμη στιγμές που ήμασταν μαζί. Τότε που ερχόταν κρυφά τις νύχτες και με έπαιρνε βόλτες  όπου ήθελα.  Μου λείπει πολύ και είμαι σίγουρη πως και εκείνου του λείπω! Το ελπίζω δηλαδή…
Γουργουρίζει η κοιλιά μου πάλι. Πφφ, τι να περιμένεις όμως με αυτά τα αποφάγια που μας ταΐζουν εδώ μέσα! Άρχισε να ανατέλλει ο ήλιος, μού φαίνεται σαν να αρχίζω να νυστάζω σιγά –σιγά. Η Φροσύνη κοιμάται βαριά εδώ και ώρες. Πόσο πιο ήσυχη είναι όταν κοιμάται. Γενικά είναι πολύ ήσυχα, μόνο ένα σκυλί γαβγίζει εδώ και αρκετή ώρα. Θα ψάχνει και κείνο λίγη παρέα, λίγη αγάπη… Ελπίζω και μένα η δική μου παρέα, η δική μου αγάπη να εμφανιστεί σύντομα. Αυτά για τώρα, πάω να ξαπλώσω προτού έρθει ο φύλακας και με δει. Δεν πρέπει να μάθει πως υπάρχεις εσύ και πως σου γράφω. Μπορεί αν σε δει, να σε δείξει στον πατέρα μου. Αρκετά για τώρα, σε αφήνω.

Αναστασία
Ιανουάριος 1535
Αυτοί οι τοίχοι λες και θα με πλακώσουν. Είμαι ήδη δυο χρόνια εδώ μέσα, αλλά για τον Ερωτόκριτο όλα θα τα υπομείνω. Ακούς εκεί «αταίριαστη αγάπη»! Και δηλαδή θα είναι ταιριαστή με κάποιον από αυτούς που μου προξενεύουν. Τέλος πάντων, πως γίνεται άλλοι να ξέρουν καλύτερα από μένα ποιο είναι το καλό μου και τι πραγματικά χρειάζομαι.  Επίσης, πως γίνεται να ξέρουν πως εγώ δεν θα είμαι ευτυχισμένη με τον Ερωτόκριτο αλλά με κάποιον άλλον. Τόσες πολλές αναπάντητες ερωτήσεις. Αλλά όχι! Δεν θα υποκύψω. Μόνο εγώ ξέρω τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη και αυτό θα περιμένω. Τι κι αν δεν έρθει; Δεν με νοιάζει! Απλά θα περιμένω, καλύτερα από το να το αντικαταστήσω… Και έχω προαίσθημα ότι ο Ερωτόκριτος μου μια μέρα θα γυρίσει. Είναι έξυπνος, κάτι θα σκαρφιστεί. Πολυμήχανος σαν τον Οδυσσέα κι εγώ η Πηνελόπη, το υφαντό μου λείπει.  Είμαι σίγουρη, θα ‘μαστε τόσο χαρούμενοι μαζί. Τι σημασία έχει η κοινωνική θέση; Και στην ύπαιθρο θα ζούσα, αρκεί να τον έβρισκα. Ποιος ξέρει πώς να είναι αυτός τώρα. Μόνος θα περιμένει ή θα με έχει αντικαταστήσει;  Αλλά αφού είχαμε δώσε όρκο, ποτέ δεν θα με ξεχνούσε. Και ο πατέρας του φέρθηκε σκληρά και με αγένεια. Ευτυχώς, παρόλη την σκληρότητα του είναι υπομονετικός ο πατερούλης  μου και με αφήνει έστω και φυλακισμένη να περιμένω τον Ερωτόκριτο. Μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε! Είμαι απολύτως σίγουρη!
Σεπτέμβριος 1536
Είναι απίστευτο!!! Ήρθε, λέει, ένας ξένος και ζήτησε να βοηθήσει την πόλη μας με αντάλλαγμα εμένα! Κατάφερε να κερδίσει εκτός από την μάχη και τον πατέρα μου. Κι εκείνος θέλει να με δώσει. Το νοιώθει υποχρέωση φαίνεται. Και η Φροσύνη – αν είναι δυνατόν!-  επιμένει πως πρέπει να τον παντρευτώ και πως πέρασαν τέσσερα χρόνια, ο Ερωτόκριτος και να μην σκοτώθηκε δεν ξαναγυρίζει καθως φαίνεται. Αλλά εγώ είμαι αποφασισμένη. Κανέναν άλλο εκτός από αυτόν δεν παντρεύομαι. Θα περιμένω όπως ορκίστηκα. Ό,τι κι αν γίνει. Τώρα το νοιώθω πιο πολύ από ποτέ. Θα γυρίσει. Το πιστεύω θα γυρίσει! Λίγο έμεινε… Υπομονή!

                                                            Άννα                                                    

Φυλακισμένη μ’ έχουν δω

μες το βαθύ σκοτάδι

και πώς να ζήσω δίχως του

χωρίς δικό του χάδι…
               Ονειροπαγίδα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Ένοιωσα την ανάγκη να σου γράψω, ημερολόγιο μου, να βγάλω όλα αυτά που κρύβω μες το σκοτάδι και δεν έχω σε κανέναν να τα πω… Είμαι μια μέρα ακόμη στη φυλακή κλεισμένη, μες το σκοτάδι, περιτριγυρισμένη από κάγκελα και τσιμέντο, δίχως το φως του ήλιου, τον καθαρό αέρα, την ομορφιά της φύσης και πάνω από όλα αυτόν που αγαπώ.
   Πες μου τι λάθος έκανα και το πληρώνω μ’ αυτό το τίμημα;
Σκότωσα κανέναν και τα στερούμαι όλα αυτά;
Πλήγωσα κανέναν;
Το θεωρούν κακό που αγάπησα τον Ερωτόκριτο και με έχουν εδώ φυλακισμένη;
Γιατί είναι κακό;
  Μου φέρονται σαν να αγάπησα έναν εγκληματία… Μου προξενεύουν τον οποιονδήποτε για να με αποκόψουν από αυτόν, αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτε… Δεν θα υπακούσω στις διαταγές τους, ούτε στα θέλω τους. Δεν σκοπεύω να ζήσω χωρίς τον Ρωτόκριτο. Θα παλέψω γι’ αυτόν κι αν δε το καταφέρω και με πείσουν να πάρω κάποιον άλλο θα σκοτωθώ…! Προτιμώ το θάνατο παρά μια ανούσια ζωή!!!

Μαρία Α.
Φυλακή, έτος 3ο έτος.
    Αγαπημένο μου ημερολόγιο, έχουν ήδη περάσει τρία χρόνια εδώ στη φυλακή , όπου κλείστηκα αναγκασμένη, επειδή υπερασπίστηκα τον έρωτά, την αγάπη! Η σκληρότητα και η αναλγησία του πατέρα μου με πεισμώνει πάρα την άσχημη συναισθηματική κατάσταση που επικρατεί μέσα μου τόσο καιρό και προσπαθώ να πολεμήσω την αδικία και να σταθώ στα πόδια μου. Η μόνη μου παρηγοριά είναι η αγάπη του καλού μου. Είναι το μόνο που με κρατάει ζωντανή και επιζώ.
      Ο καιρός στη φυλακή περνάει αργά και βασανιστικά! Η Φροσύνη, η παραμάνα μου, με νουθετεί συνεχώς και με συμβουλεύει να λογικευτώ και να συναινέσω σε όλη αυτή την παράνοια που συμβαίνει λόγω των αντιλήψεων της εποχής μου. Είναι ανόητο να παντρευτώ κάποιον που δεν γνωρίζω καλά-καλά και που δεν αγαπώ, το κυριότερο! Πίστεψε όμως, είμαι σίγουρη  κάποια στιγμή  πως κάποια στιγμή η δικαιοσύνη θα λάμψει και όλη η υπομονή που κάνω θα τόσο καιρό θα ανταμειφθεί. Η αγάπη και ο έρωτας που νοιώθω θα λογικέψει τον άδικο αυτόν κόσμο! Εγώ, δεν πρόκειται να υποχωρήσω, δεν θα τους δώσω την χαρά, ακόμα κι αν η καθημερινότητα με σκοτώνει και με αποδυναμώνει όλο και πιο πολύ.
   Όσο εγώ εδώ υποφέρω, κάνω υπομονή και, ταυτόχρονα, πολεμώ με τον εαυτό μου ν’ αντέξω, ο πατέρας μου είναι πεπεισμένος ότι θα υποχωρήσω και ψάχνει συνεχώς γαμπρούς να με παντρέψει. Τόσο πολύ έχει αλλοιωθεί η σημασία του συναισθήματος σε αυτήν εδώ την εποχή, τη γεμάτη ναφθαλίνη και αλλοτρίωση της ανθρωπιάς, που η οικονομική κατάσταση και  η κοινωνική τάξη μπορεί να χωρίσει δυο ανθρώπους που τους ενώνει το υπέροχο αυτό συναίσθημα της αγάπης! Δεν υποκύπτω όμως! Θα περιμένω όσο χρειαστεί για να πείσω τον πατέρα μου πως δεν πρόκειται να συμβιβαστώ και να υποχωρήσω!
  Ωχ! Πρέπει να σταματήσω να γράφω, μόλις κατέφθασε απεσταλμένος απ’ τον πατέρα μου!
                                                                                                                                                 Τα λέμε…

Βαγγέλης Ξ.
 5-10 1528
    Απόψε, όπως και χθες, όπως και προχθές, όπως και ένα χρόνο τώρα, είμαι σ’ αυτήν τη φυλακή, γράφοντας σε ένα χαρτί που το θεωρώ το μόνο φίλο μου. Βέβαια, απόψε, ήταν ξεχωριστό το όνειρό μου, διότι είδα τον καλό μου, αλλά αυτήν τη φορά τον είδα στα άσπρα ντυμένο, λέγοντάς μου ότι θα έρθει σύντομα να με βρει, μου το υποσχέθηκε.  Εξακολουθώ όμως να υπομένω τα βάσανά μου και - ποιος ξέρει;- ίσως να έρθει πάνω στο άσπρο του άλογο να σπάσει τις πύλες και να με κλέψει. Αυτό θα ήταν το αληθινό όνειρο για μένα. Έρχονται τόσοι πολλοί άντρες, οι οποίοι είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Πόσο ακόμα να περιμένω, αγαπημένο μου ημερολόγιο;  Αυτά ήταν τα αποψινά μου νέα. Αύριο εύχομαι να είναι όλα διαφορετικά. Καληνύχτα.

Ηλίας
Αγαπητό μου ημερολόγιο
σήμερα ο πατέρας μου με έβαλε στην φυλακή και είπε ότι θα με βγάλει μόνο σε περίπτωση που σταματήσω να αγαπώ τον Ερωτόκριτο. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Θα μείνω μέσα στη φυλακή μέχρι να τον δω, μέχρι να μου τον φέρει πίσω. Ξέρω είναι σκληρή μάχη, αλλά θα κάνω τα πάντα για να επιστρέψει.

Αγαπητό μου ημερολόγιο
Ο πατέρας μου έφερε ένα νέο παλληκάρι από ένα άλλο βασίλειο, για να τον πάρω για γαμπρό. Η αντίδραση μου ήταν αρνητική και έτσι θα είναι μέχρι να ανταμώσω ξανά τον Ερωτόκριτο. Δεν παντρεύομαι κανένα βασιλόπουλο που θέλει ο πατέρας μου.

Αγαπητό μου ημερολόγιο
Έχει περάσει τόσος καιρός, μα εγώ δεν αλλάζω την γνώμη μου. Τόσα βασιλόπουλα έρχονται άδικα να με ζητήσουν σε γάμο, αφού εγώ μόνο τον Ερωτόκριτο θέλω. Ακόμα και η υπηρεσία προσπαθεί να με πείσει να ακούω τον πατέρα μου. Αλλά εγώ αντέχω…

Ελεάννα Κατ.
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Οι μέρες κυλάνε βασανιστικά. Μου φαίνεται ότι ο χρόνος σταμάτησε, οι ώρες δεν περνάνε το κάθε λεπτό είναι βάσανο μακριά από τον αγαπημένο μου. Όμως δεν τα παρατάω, κι αν δεν τα καταφέρω, εδώ θα πεθάνω μονάχη. Ο όρκος μου θα είναι αληθινός, θα πολεμήσω για την ελευθερία της αγάπης μας. Αχ, κι ο Ερωτόκριτος θα είναι μονάχος του, αλλά το ξέρω, κι αυτός θα παλέψει για μένα, για μας. Δεν θα με παρατήσει. Δεν θα ξεχάσει. Και ξέρω πως κάποια μέρα θα παντρευτούμε, θα κάνουμε οικογένεια. Θα ζήσουμε ωραία και ευτυχισμένα. Αχ, όνειρα και σκέψεις! Μακάρι να ήταν όλα αληθινά… Μακάρι να γίνονταν όλα στη στιγμή όπως στα παραμύθια! Γιατί είναι έτσι η ζωή; Τόσο άδικη; Γιατί να μην κυριαρχεί η αγάπη στον κόσμο; Μα έτσι πέρασε κι αυτή η μέρα. Να συλλογίζομαι μοναχή και να ονειρεύομαι το μέλλον μου. Πότε όμως θα τελειώσουν όλα αυτά; Αυτά τα ίδια κάθε μέρα. Τα ίδια…
Καληνύχτα, λοιπόν…
Νεφελη
Αγαπητό μου ημερολόγιο
    Ακόμα και μέσα στη φύλακη που είμαι, μόνο το σώμα μου φυλακίζεται, η καρδιά μου θα είναι ελεύθερη να αγαπά τον Ερωτόκριτο. Πόσο δύσκολο είναι όμως, να ζω μακριά του, μέσα σ' αυτή τη φυλακή που με έβαλε ο ίδιος ο πατέρας μου. Έξω η φύση ανθίζει, τα ζώα ζευγαρώνουν. Ενώ εγώ είμαι μόνη μου σ' αυτή τη φυλακή και μαραζώνω.
   Ο πατέρας μου δεν συμφωνεί με έναν επικείμενο γάμο με τον Ερωτόκριτο, γιατί αυτός δεν ανήκει στην ίδια κοινωνική τάξη με εμένα. Από πότε όμως χωράει λογική και συμφέρον στην αγάπη;  Πώς θα μπορούσα να αγνοήσω τα συναισθήματά μου και να παντρευτώ αυτόν που θέλει ο πατέρας μου και όχι αυτόν που θέλει η καρδιά μου;  Εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω την υπόσχεση που μου έδωσε ο Ερωτόκριτος: "Κάλλιο έχω σε με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου. Για σένα εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου". Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε που μπήκα σ' αυτήν τη φυλακή και η αγάπη μου μεγαλώνει αντί να μικραίνει.
   Μια μέρα μπήκαν δυο πουλιά μέσα στο κελί μου. Η παραμάνα μου, η Φροσύνη, μου το μετέφρασε ως οιωνό, πως θα ξεπεράσω τον Ερωτόκριτο και την αρνητική μου στάση στο θέμα του γάμου και θα υπακούσω στο θέλημά του πατέρα μου. Όμως, εγώ το ξέρω ότι είναι σημάδι πως ο Ερωτοκριτος είναι το άλλο μου μισό και προτιμώ να πεθάνω, παρά να προδώσω την αγάπη μου γι' αυτόν. Γεννήθηκα για να τον αγαπώ και κανένας δεν μπορεί να μου στερήσει το δικαίωμα αυτό. Η καρδιά μου και η ζωή μου μού ανήκουν.



Άντε και του χρόνου με το ημερολόγιο του  εξόριστου στην Χαλκίδα Ερωτόκριτου:
 "Χάνομαι χωρίς ελπίδα κάθε μέρα στην Χαλκίδα"...

Μισό λεπτό, ήδη έχουμε ένα δείγμα
Βαγγέλης
   Πρώτη μου μέρα εδώ στην εξορία και δεν αισθάνομαι καθόλου καλά.  Είμαι πολύ απελπισμένος. Θέλω να φύγω  απο αυτό το μέρος! Ξέρω ότι θα μείνω εδώ πολύ καιρό και φοβάμαι ότι θα τρελαθώ. Θα με κυριεύσει η παράνοια, μόνος σε ένα ξένο μέρος, σκοτεινό και γεμάτο υγρασία. Τι τη θέλω τη ζωή μου άλλο  πια, αφού ούτε την αγαπημένη μου την Αρετούσα έχω ούτε την ελευθερία μου; Όσο τα σκέφτομαι αυτά τόσο πιο πολύ απελπίζομαι και απορώ πως θα αντέξω αποκλεισμένος σε αυτό το άθλιο μέρος. Το μόνο βέβαιο πράγμα που με κάνει να θέλω να φύγω απο δω, να μείνω, ζωντανός είναι η αγάπη μου για την Αρετούσα. Όταν τη σκέφτομαι, όλες οι δυσάρεστες σκέψεις εξαφανίζονται αμέσως από το μυαλό μου. Αχχχ! Αυτά τα τα μάτια της κάθε φορά που τα θυμάμαι είναι σαν βλέπω όλο τον κόσμο. Αυτό το γαλάζιο χρώμα τους με ταξιδεύει σε ωκεανούς και θάλασσες ονειρεμένες, σε μέρη βγαλμένα από τον Παράδεισο. Και αυτό το χαμόγελο της είναι πραγματικά ότι πιο λαμπερό έχω ποτέ δει. Και όταν την αγκαλιάζω, αισθάνομαι σαν μικρό παιδί που αγκαλιάζει την μαμά του κι αισθάνεται ασφάλεια. Και δεν θέλω ποτέ να την αφήσω. Είμαι ερωτευμένος μαζί της και θέλω να το φωνάξω δυνατά και να το μάθει όλος ο κόσμος, να με ακούσει κι αυτή και να πάρει δύναμη, να συνεχίσει να μ'αγαπάει και να ξεχάσει τις δύσκολες στιγμές της αγάπης μας. Να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε στιγμές ευτυχίας και αγάπης. Αυτό σκέφτομαι και παίρνω δύναμη. Κουράγιο για να συνεχίσω να ζω και να είμαι αισιόδοξος . Το ξέρω ότι μια μέρα θα ξαναβρεθούμε και ο ουρανός θα λάμψει. Κι αυτή η μέρα θα είναι η πιο ευτυχισμένη ολόκληρη της ζωής μου. ΑαααΧ, γλυκειά μου Αρετούσα, μου έχεις κλέψει την καρδιά.



Και για το τέλος ένα απόσπασμα από μια ταινία που περιγράφει ακόμα μια αγάπη, την οποία οι φυλακές και οι εξορίες δεν μπορέσαν να νικήσουν, "Τα πέτρινα χρόνια" του Παντελή Βούλγαρη.

Να τι λέγαν τα πουλιά που μπήκαν στη φυλακή...


4 σχόλια:

ANDRONIKI MASAOUTI είπε...

Πολύ ωραία ανάρτηση!
Μπράβο στα παιδιά αλλά και σε σας που τα κατευθύνετε!

Kakos Lykos είπε...

Ευχαριστούμε πάρα πολύ, κι εγώ και τα παιδιά, στα οποία πρέπει να πάνε όλα τα εύσημα...

Νίκος Τσιρέβελος είπε...

Συγχαρητήρια στον Λύκο και τα λυκόπουλά του για αυτό το υπέροχο ταξίδι λόγου και μέλους!

Kakos Lykos είπε...

Ευχαριστούμε, Γέροντα, και αναμένουμε με την νέα χρονια και δικά σου ανάλογα δείγματα