Ο Μίλτος Πασχαλίδης στη Ρόδο.

Την προηγούμενη Τετάρτη, λοιπόν, μαζέψαμε τα κουράγια μας από μια εξουθενωτική μέρα στο σχολείο, ρίξαμε τα καντήλια μας στον καιρό που έχει καταμπερδέψει τη Ρόδο με το Λονδίνο και βρέχει συνεχώς και αδιαλείπτως τον τελευταίο μήνα και μαζευτήκαμε στο Colorado για να ριχτούμε με τα μούτρα σε μια πολλά υποσχόμενη βραδιά συντροφιά με τον Μίλτο Πασχαλίδη, τη Μιρέλλα Πάχου, τη Φρόσω Στυλιανού και τον σολίστα μουσικό Θύμιο Παπαδόπουλο.

Η αλήθεια είναι πως για τη φετινή σεζόν δεν είχαμε δώσει το παρών σε καμία εκδήλωση από όσες διοργανώθηκαν στον συγκεκριμένο χώρο καθότι οι επιλογές του σε καλλιτέχνες μας άφηναν στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορους. Πιθανόν λόγω κρίσης, και ο κόσμος δεν επιθυμεί να ξοδέψει τόσο συχνά για μια έξοδο και οι καλλιτέχνες θα το ξανασκέφτονταν δεύτερη φορά πριν ταξιδέψουν στη Ρόδο και οι υπεύθυνοι του μαγαζιού σκέφτηκαν να επενδύσουν στο "παλιό" κοινό τους συνεργαζόμενοι είτε με τοπικά συγκροτήματα είτε με (αρνούμαι να τους χαρακτηρίσω μουσικούς, τραγουδιστές ή ό,τι άλλο) παρασιτικά φαινόμενα της μουσικής βιομηχανίας τα οποία ακολουθούν τη συνταγή: βάζω έναν μονότονο ρυθμό να σκεπάζει σχεδόν την ανύπαρκτη φωνή μου και μουρμουρίζω δεκαπέντε βρισιές στη σειρά χωρίς γενικότερο νόημα και στους οποίους, δυστυχώς, αρέσκεται η νεολαία των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Αχρείαστη, θα μου πείτε, η παρέκβαση αλλά ήθελα να τα πω κι εγώ και να τα βγάλω από μέσα μου!

Ευτυχώς, όμως, ήρθε ο Μίλτος να μου φτιάξει τη διάθεση! Και τον αποκαλώ "Μίλτο", όχι πως τον γνωρίζω προσωπικά αλλά επειδή με συντροφεύει η μουσική του και τον έχω δει ζωντανά πολλές φορές κι επειδή μια από αυτές έτυχε να πιούμε το ποτό μας δίπλα-δίπλα και τον ένιωσα πολύ δικό μου άνθρωπο κι από τότε έτσι τον λέω... Και σας μιλάω ειλικρινά -και εκ πείρας- ήταν από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχει δώσει. Ομολόγησε κι ο ίδιος επί σκηνής κατά τις 11:05 που ανέβηκε -αφού ήπιε τα πρώτα ποτά και είχε κουβεντιάσει αρκετή ώρα με τους θαμώνες- ότι μετά από 15 χρόνια εμφανίσεων στη Ρόδο, ξέρει τους περισσότερους από τους παρευρισκόμενους με το μικρό τους όνομα. Η οικειότητά του πάντως με το κοινό βοήθησε στη δημιουργία μιας ζεστής ατμόσφαιρας που εξελίχθηκε όσο περνούσε η βραδιά.

Γιατί κατά το πρώτο μέρος της παράστασης, που κράτησε περίπου καμιά ώρα, δε θα έλεγα ότι τα πράγματα ήταν τόσο θερμά. Λίγο μουδιασμένοι ήμασταν. Όχι πάλι πως δε συμμετείχαμε στα γνωστά του τραγούδια με τα οποία ξεκίνησε το πρόγραμμα, όπως τις "Κακές συνήθειες" και το "Αγύριστο Κεφάλι", ή πως δεν καλωσορίσαμε τα κομμάτια του από τον καινούριο δίσκο "Ξένοι σ' εναν τόπο που αλλάζει" ή πως δε χειροκροτήσαμε τον "Ακροβάτη" -εδώ τα πράγματα άρχισαν να ζεσταίνονται καθότι η ερμηνεία του, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν συγκινητική. Παρακολούθηστε το βιντεάκι και θα με θυμηθείτε! (Να απολογηθώ μόνο για το ασταθές μου χέρι και την κακή ποιότητα της εικόνας -βρήκε μέρα να χαλάσει η μηχανή του Κακού Λύκου και η δική μου δεν είναι γνωστή για την υψηλή της ανάλυση- ή για τους θορύβους που ακούγονται αλλά νομίζω πως θα τα υποστείτε ευχάριστα... Τα επόμενα βιντεάκια μου από την παράσταση, δεν κατάλαβα πώς και γιατί, είναι καλύτερα.)   Η μουσική σκυτάλη πέρασε στην Κύπρια Φρόσω Στυλιανού με το "Θα βάλω τα Μεταξωτά" και άλλα κομμάτια που δε θυμάμαι να αναφέρω τώρα όχι επειδή η εκτέλεσή της ήταν κακή αλλά μάλλον ούτε και αξιομνημόνευτη...

Και μετά από κανένα 20λεπτο διάλειμμα, να σου ξανά ο Μίλτος με τη βότκα-πορτοκάλι και το τσιγάρο του και όλη τη γλύκα των ερμηνειών του και όλο το αίσθημα των μελαγχολικών μελωδιών του και όλο το τρυφερό πάθος των ρομαντικών στίχων του. Ε καλά, είμαι γνωστή φαν, αλλά με δικαίωσε, νομίζω, με τα κομμάτια από το προσωπικό του ρεπερτόριο, τις "Ντομάτες", το "Πεύκο στην Ακρογιαλιά", τη "Σκυλίσια Μέρα"   τις "Βυθισμένες Άγκυρες",  το "Σαράκι του Ρεμπώ", με διάφορες παραγγελιές από το κοινό, όπως το "Καπηλειό " από τους Χαϊνηδες και με ένα ταξιδάκι μουσικό που ένωνε το "Ακόμα σ' αγαπώ" με το "Losing my religion" και το "Πάγωσε η τσιμινιέρα" με το "Φωτιά μου"... Εκεί κάπου μας "σύστησε" και την Μιρέλλα Πάχου, η οποία έπαιζε αρμόνιο και ακκορντεόν, τον συνόδευε στη φωνή αλλά τραγούδησε και μόνη της το "Αερικό" του Παπακωνσταντίνου, το "Σαν τραγουδάκι" του Μίλτου και τις "Δυο Πεταλούδες" από τη συμμετοχή της στον νέο του δίσκο. Να μην υπερηφανευτώ κι εγώ λίγο που η κοπέλα είναι νέα, ταλαντούχα, με μελωδική και -κυρίως- διακριτή φωνή και, επιπλέον, ροδίτισσα;;; Κι ενώ η παράσταση επρόκειτο να κλείσει με την "Απουσία", το πρόγραμμα "ενοποιήθηκε" με το ανκόρ: οι καλλιτέχνες συνέχισαν να βρίσκονται επί σκηνής μέχρι τις 02:00, οπότε ο Μίλτος μας αποχαιρέτησε με το "Παραμύθι με λυπημένο τέλος" και τη γνωστή του αγάπη, μια a capella εκτέλεση του Ερωτόκριτου με τα τραγούδια που 'λεγε οπού πολύ μας αρέσα...

Υ.Γ. Πρέπει να ομολογήσω ότι πολύ μου άρεσε που έκανα το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ... Οφείλει να σκέφτεται κανείς και εναλλακτικές καριέρες την εποχή που ζούμε...

,